ตอนที่ 5

ด้วยสัญชาตญาณการปกป้อง เพราะกลัวว่าน้องจะล้ม อารัญจึงโอบกอดน้องไว้ด้วยวงแขนข้างหนึ่ง รูปที่ได้ออกมาจึงเป็นรูปที่เห็นว่า พิมพ์ใจซุกหน้ากับอกกว้าง โดยมีวงแขนของพี่รัญโอบกอดเธอไว้ เห็นใบหน้าหล่อเหลาของพี่รัญชัดเจน และเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของพิมพ์ใจ

อกอบอุ่น และวงแขนที่โอบกอดเธอไว้ ทำให้พิมพ์ใจใจสั่น เด็กสาวจึงรีบเบี่ยงตัวออกจากวงแขนของพี่รัญ แล้วอ้อมแอ้มบอกเขาว่า

“พิมพ์อยากกลับบ้านแล้วค่ะ”

อารัญยิ้มเอ็นดูน้องน้อย

“ครับ กลับกันเถอะ นี่โทรศัพท์ของพิมพ์ครับ”

พิมพ์ใจรับโทรศัพท์มาถือไว้ในมือข้างหนึ่ง แล้วมืออีกข้างของเธอ ก็ถูกพี่รัญจับไว้ เขาจับมือเธอเดินกลับไปที่รถ พิมพ์ใจเดินตามเขาไปเงียบ ๆ แก้มนวลร้อนวูบวาบด้วยความขัดเขิน

เมื่อขึ้นมานั่งบนรถ อารัญชวนน้องคุยตามปกติ เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่นกเป็นเหตุทำให้น้องต้องตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา และเมื่อพูดคุยกันไปหลายเรื่อง พิมพ์ใจก็ลืมเรื่องที่ทำให้เธอตื่นเต้นใจสั่น เด็กสาวพูดคุยกับพี่รัญอย่างน่ารักสดใสเหมือนเดิม

ในขณะที่น้องลืมเรื่องเมื่อครู่ใหญ่ไปแล้ว ทว่าคนเป็นพี่ยังใจสั่นไม่หาย กลิ่นหอมกรุ่นของน้อง ไออุ่นจากกายเนียนนุ่ม ยังคงตราตรึงอยู่ในใจ เขาพยายามชวนน้องคุยไปหลายเรื่อง พยายามบอกให้ตัวเองหยุดคิด แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็ไม่อาจปัดเหตุการณ์เมื่อครู่ใหญ่ออกจากใจได้เลย

อารัญขับรถมาส่งน้อง ที่บ้านเวลาหนึ่งทุ่มตรง ซึ่งเลยเวลาที่คุณแม่พิมพ์พรกำหนดไว้ ปกติท่านจะกำหนดเวลากลับเข้าบ้านสำหรับพิมพ์ใจคือก่อน 6 โมงเย็น

พอเห็นสีหน้าน้องมีแววกังวลใจ อารัญจึงจอดรถ และลงไปส่งน้องถึงในบ้าน เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจว่า เขาไม่ได้ทำอะไรไม่ดี และไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับน้อง

เมื่ออารัญเล่าให้ฟังว่า พาน้องไปไหนมาบ้าง คุณพิมพ์พรก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ลูกสาวกลับบ้านผิดเวลา 1 ชั่วโมง

“ขอบใจอารัญมากนะ ที่พาน้องไปกินข้าวและไปเที่ยว แล้วก็ยังกลับมาส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัย”

คุณพิมพ์พรพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้าก็ปกติ อารัญจึงโล่งใจ ที่น้องจะไม่โดนต่อว่า เพราะจริง ๆ แล้ว มันเป็นความผิดของเขาเองที่พาน้องไปกินข้าวไกลเกินไป เลยพามาส่งถึงบ้านผิดเวลา

อารัญพูดคุยกับแม่ของพิมพ์ใจต่ออีกครู่เดียว ก็ไหว้ลา และขอตัวกลับบ้าน

เมื่อบุคคลที่สามออกจากบ้านไปแล้ว คุณพิมพ์พรก็หันมามองลูกสาวด้วยสายตาดุ

“กลับบ้านผิดเวลาขนาดนี้ ได้เสียกับมันหรือยังล่ะ”

“คุณแม่ !” พิมพ์ใจเงยหน้ามองคุณแม่ด้วยความตกใจ เด็กสาวบีบสองมือที่ประสานกันไว้บนตักแน่น

“ครอบครัวกำลังมีปัญหา แต่ก็ยังระรื่นเสนอหน้าไปเที่ยวกับแฟนอย่างหน้าชื่นตาบาน แกรู้ตัวไหมว่า ธุรกิจของคุณพ่อกำลังมีปัญหา เพราะพ่อของแฟนแกนั่นแหละ”

พิมพ์ใจไม่รู้เรื่องราวอะไร เพราะแม่ไม่เคยใส่ใจเธอ และไม่เคยเล่าอะไรให้เธอฟังอยู่แล้ว เด็กสาวจึงได้แต่ส่ายหน้า

“พ่อของอารัญกำลังจะย้ายกลับมาประจำที่นี่ ถ้ามันได้ย้ายกลับมา ธุรกิจของคุณพ่ออาจจะติดขัด เราจะไม่มีเงินใช้ จะไม่มีบ้านอยู่ แกก็จะไม่ได้เรียนต่อ”

พิมพ์ใจขมวดคิ้วมุ่น เด็กสาวไม่เข้าใจว่า การที่พ่อของพี่รัญย้ายกลับมาประจำในพื้นที่นี้ มันเกี่ยวข้องอะไรกันกับธุรกิจของพ่อเลี้ยง

ใบหน้าใสซื่อ และแววตาสงสัยของลูกสาว ทำให้คนเป็นแม่ยิ่งโมโห เพราะเมื่อสามีบอกว่า หากพันตำรวจเอกอธิปย้ายกลับมาประจำที่นี่ ธุรกิจสีเทาของเขาจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน และเขาอาจจะถูกเล่นงานย้อนหลัง ทั้งเรื่องการจ่ายส่วย การติดสินบนเจ้าพนักงาน เพราะพันตำรวจเอกอธิปเป็นนายตำรวจซื่อตรง ไม่กินสินบาทคาดสินบน การทำงานก็จะยากขึ้น ธุรกิจก็จะประสบปัญหา รายได้จะน้อยลง อาจถึงขั้นล่มจม

“แล้วมีอะไรที่พิมพ์พอจะช่วยคุณแม่กับคุณพ่อได้บ้างคะ” พิมพ์ใจถามด้วยความไร้เดียงสา ก็ในเมื่อครอบครัวประสบปัญหา อะไรที่เธอพอจะช่วยได้ เธอก็อยากจะช่วย

คุณพิมพ์พรมองหน้าลูกสาวแล้วยิ้มอ่อนบาง เรื่องนี้เธอได้ปรึกษาและได้คุยกันกับสามีแล้ว คุณมานะชัยบอกเธอไว้แล้วว่าต้องทำอย่างไร และเธอจะต้องเป็นคนเกลี้ยกล่อมให้ลูกสาวทำตามแผนให้สำเร็จ

2 คนที่รักร้ายที่สุด

“พิมพ์ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ” พิมพ์ใจปฏิเสธคำขอร้องของผู้เป็นแม่ทันที หลังจากที่ท่านบอกวิธีที่เธอจะต้องทำเพื่อช่วยเหลือครอบครัว

“ทำไมจะทำไม่ได้ แกต้องทำ !” คุณพิมพ์พรตวาดด้วยความโมโห สายตาดุมองลูกสาวอย่างไม่พอใจ

“ถ้าพิมพ์ทำแบบนั้น พี่รัญก็จะถูกมองว่าเป็นคนไม่ดี”

พิมพ์ใจก้มหน้าบอกมารดาด้วยเสียงสั่น ๆ เธอกลัวท่านจะลุกขึ้นมาทำร้ายร่างกาย เหมือนอย่างที่เคยทำบ่อย ๆ เวลาที่เธอทำให้ท่านไม่พอใจ

“จะไปสนใจทำไม มันไม่ใช่ญาติพี่น้องของเราสักหน่อย”

“แม่…”

พิมพ์ใจมองหน้ามารดาด้วยความผิดหวัง ก็ไหนท่านบอกว่าพี่รัญเป็นคนดี และอยากให้เธอกับเขาคบกัน ไปจนถึงขั้น อยากให้เธอหมั้นหมายแต่งงานกับเขา แต่ทำไมวันนี้ท่านถึงมาบอกให้เธอทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ทำในสิ่งที่จะทำให้พี่รัญถูกสังคมตราหน้าว่าเป็นคนไม่ดี

“แกจะทำหรือไม่ทำ”