33. เจอคนไม่คาดฝัน 2

หลังปลีกตัวออกมาจากโซนเด็กเล่นได้ พีรายุเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้น เขาเร่งฝีเท้าไปยังร้านเพชร สถานที่นัดหมายกับภรรยา ระหว่างนั้น ชายหนุ่มได้ยกกาแฟที่เริ่มเย็นชืดขึ้นดื่มด้วย

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีให้หลัง เขาได้เกิดอาการหน้ามืดจนเซถลาไปชนกับคนที่เดินอยู่บริเวณนั้น

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้ชายที่ถูกชนรีบประคองพาเขาไปนั่งพักตรงม้านั่งซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกล

พีรายุรีบโบกมือปฏิเสธพลางสูดหายใจเข้าลึก “น่าจะตาลายเพราะคนเยอะ ไม่เป็นอะไรมากครับแค่นั่งพักสักครู่ก็หาย ขอบคุณมากนะครับ”

เมื่อเห็นว่าสีหน้าพีรายุค่อย ๆ กลับมามีสีเลือดอีกครั้ง คน ๆ นั้นจึงวางใจและเดินจากไป

พีรายุยังคงมีอาการมวนในท้องไม่หยุด เขานั่งหลับตานิ่งอยู่หลายนาที แล้วทันใดนั้นเอง

“วรรณ!” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกวรรณารีออกมาเสียงดัง ดวงตาสอดส่ายไปมาโดยรอบอย่างสับสน ในเวลาเดียวกันนั้นเองก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมากดรับด้วยสีหน้าที่ยังไม่ดีขึ้น

“สวัสดีครับ”

“พีอยู่ไหนแล้วคะ จินนั่งรออยู่ที่ร้านเพชรนานแล้วนะ อย่าบอกนะคะว่าลืม จินไม่ยอมจริง ๆ ด้วย วันนี้ไม่ว่ายังไงจินต้องได้สร้อยเพชรสิบล้านบาทกลับบ้านให้ได้” เสียงไม่พอใจของจินดาราดังมาตามสาย

พีรายุแววตาลุกโชน

“คุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรโทรหาผมให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้ให้ ขนาดเมียผมยังไม่เคยพูดแบบนี้” เขากดวางสายอย่างหัวเสีย ต่อจากนั้นก็เลือกที่จะกดโทรหาวรรณารีแทน แต่แล้วกลับพบว่าหมายเลขของเธอได้ถูกยกเลิกไปแล้ว

เขานิ่วหน้าอย่างแปลกใจและเดินออกไปจากห้างสรรพสินค้าอย่างรีบเร่ง

จินดารากดวางโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นระริก หลังจากพูดขอโทษขอโพยเจ้าของร้านเพชรแล้วก็รีบก้าวออกจากร้านด้วยใบหน้าซีดเผือด

“เพิ่งให้ยาไปเมื่อเช้านี้เอง ทำไมถึงหมดฤทธิ์แล้ว” จินดาราพึมพำอย่างหวาดกลัวในใจด้วยไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอเธออยู่ที่บ้าน ก่อนขับรถออกจากห้างสรรพสินค้า หญิงสาวได้หยิบเข็มฉีดยาที่ด้านในจุยานอนหลับฤทธิ์แรงขึ้นมาสำรวจความเรียบร้อยและใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าสะพายด้วยสีหน้าที่มั่นใจมากขึ้น

-----

ข้างฝ่ายวรรณารีนั้นเอาแต่นั่งจ้องที่รักซึ่งกำลังเคี้ยวไก่ทอดอย่างเอร็ดอร่อยด้วยสีหน้าวิตก เธอเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงแผนกของเล่นทั้งหมด แต่ใจไม่กล้าพอที่จะออกไปให้พีรายุเจอตัว ได้แต่ยืนแอบอยู่ข้างเสาด้วยอาการอกสั่นขวัญแขวน โชคดีที่นับหนึ่งออกจากห้องน้ำมาพอดี เธอจึงให้เขาไปเรียกเด็ก ๆ ทั้งสามแล้วพาไปยังร้านไก่ทอดที่นั่งกันอยู่ในตอนนี้

เธอกลัวเหลือเกินว่าเหตุการณ์วันนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นให้ที่รักเข้าไปพัวพันกับพีรายุอีกครั้ง กลัวว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายไม่รู้จบจนทำร้ายที่รักเอาได้ เธอไม่อยากให้ลูกมาเจอหรือสัมผัสความเจ็บปวดใด ๆ เหมือนเช่นที่คนเป็นแม่แบบเธอเคยเจอ

แต่ชั่วระยะเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง สมองของเธอก็ไม่ว่างคิดถึงความกลัวเหล่านั้นอีกต่อไปหลังจากได้ยินเสียงร้องเหมือนหมูถูกเชือดของที่รักซึ่งดังออกมาเป็นระยะจากห้องเรียนโยคะ

-----

“อะไรนะ! พวกเธอเป็นคนงานในบ้านแล้วจะไม่รู้จักวรรณารี เมียฉันได้ยังไง”

พีรายุเอ็ดตะโรลั่นบ้าน ขณะที่คนงานจำนวนห้าคนกำลังนั่งคุกเข่าหน้าซีดอยู่ตรงพื้น

จินดารารีบวิ่งขึ้นมาบนบ้านและทันเห็นเหตุการณ์พอดี

“พวกเธอออกไปก่อน” จินดาราสั่งคนงานที่เธอรับมาใหม่ทั้งหมดหลังจากยกฐานะตัวเองขึ้นมาเป็นนายหญิงของบ้านเรียบร้อยแล้ว

คนงานทุกคนต่างตาลีตาเหลือกเดินออกไป

พีรายุหันมามองจินดาราอย่างไม่พอใจ

“เธอมีสิทธิ์อะไรให้คนพวกนั้นออกไป”

“คุณพีอย่าโมโหไปเลยนะคะ คนงานพวกนี้เพิ่งเข้ามาทำงานเมื่อวาน เลยไม่รู้จักวรรณ” จินดารารีบเดินเข้ามาประชิดตัว

“แล้ววรรณไป...โอ๊ย! นี้เธอทำอะไรกับฉัน” ชายหนุ่มถามเสียงกร้าวก่อนจะใช้มือกุมสีข้างที่โดนเข็มฉีดยาในมือของจินดาราฉีดเข้าไปเต็มแรง

“ก็ทำให้คุณหลับยังไงล่ะ” จินดาราคลี่ยิ้มมุมปาก เธอมองภาพพีรายุที่ค่อย ๆ ทรุดตัวลงไปกองกับพื้นด้วยแววตาสมใจ

“ชิด เหม” หญิงสาวตะโกนเรียกคนงานในบ้าน “พาคุณผู้ชายไปที่ห้องนอน”

สองคนงานเข้ามาในห้องนั่งเล่นและลอบมองตากันอย่างหวาด ๆ ก่อนจะช่วงพยุงร่างอันหนักอึ้งของพีรายุไปที่ห้องนอนตามคำสั่ง

จินดาราหยิบไซริงค์ดูดยาพรางเสน่ห์ขึ้นมาจนเต็มหลอดแล้วค่อย ๆ ฉีดเข้าปากพีรายุไปจนหมด หลังจากนั้นก็นั่งรอด้วยสีหน้าวิตก

เธอเริ่มรู้สึกแล้วว่าต่อจากนี้ยาพรางเสน่ห์จะไม่ได้ผลเต็มร้อยอีกต่อไป

-----

เสียงบีบแตรถี่ ๆ ที่สะท้อนถึงอารมณ์คนขับได้ดังลั่นที่หน้าบ้าน อิทธิไกรขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แม้จะไม่เห็นตัวรถ แต่เสียงบีบแตรลักษณะนี้เขาจำได้ดีว่าเป็นใคร

“ยาพรางเสน่ห์ใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว ทำไมคุณไม่ทำตัวยาให้เข้มขึ้น” จินดาราต่อว่าทันทีที่เจอหน้า

“เธออยากให้ผู้ชายคนนั้นตายหรือไง น้ำมันของช้างพลายใช่ว่าจะใช้แค่ไหนก็ได้นะ แทนที่จะมาโทษนั่นโทษนี่ ทำไมไม่โทษตัวเองบ้าง กี่ปีแล้วที่แย่งเขามาจากเมีย ทำไมไม่ทำให้เขาหันมารักจริง ๆ จะได้ไม่ต้องพึ่งยาพวกนี้” เขาเอ่ยตำหนิและเย้ยหยันไปในตัว

จินดาราถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจสุดขีด “อย่ามาพูดเหมือนตัวเองเป็นผู้มีพระคุณกับฉันแบบนั้น ฉันจ่ายค่าตอบแทนให้คุณคุ้มค่าทุกครั้งไม่เคยเบี้ยว” เมื่อนึกถึงค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายในแต่ละครั้ง จินดารายิ่งแค้นในอก

“ฉันอยากได้ยาที่มีประสิทธิภาพมากกว่านี้แทนยาพรางเสน่ห์”

อิทธิไกรหรี่ตามองจินดาราอยู่นาน “คงต้องเปลี่ยนใช้ยามหาโลกาแทน”

จินดารายิ้มอย่างดีใจ “งั้นเอายานี้มาให้ฉัน”

คราวนี้พ่อหมอชื่อดังส่ายหน้า “คุณรู้ไหมว่ายามหาโลกาทำยากแค่ไหน ไม่ใช่อยากได้เดี๋ยวนั้นแล้วจะได้ มันทำมาจากหญิงตายทั้งกลมเจ็ดป่าช้าเชียวนะ”

จินดาราผงะ ใบหน้าซีดเผือด เธอคิดชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนกัดฟันพูดต่อ “คุณทำให้ฉันได้ไหม”

อิทธิไกรเผยยิ้มเย็นให้เห็น “ทำน่ะได้ แต่คงต้องใช้เวลานาน เพราะศพตายท้องกลมไม่ใช่จะหาได้ง่าย ๆ แล้วยังต้องหามาให้ได้ถึงเจ็ดป่าช้าอีก”

“ได้ นานแค่ไหนฉันก็จะรอ”

“แล้วคุณรู้ไหมว่าต้องแลกกับอะไรสำหรับยานี้” อิทธิไกรถามด้วยน้ำเสียงถือดี

จินดารามองเขาอย่างกังขา

“คุณต้องแบ่งสมบัติของผัวคุณให้ผมครึ่งหนึ่ง ก่อนแบ่งต้องเอารายการทรัพย์สินทั้งหมดมาให้ผมดูก่อน ห้ามคิดตุกติก อีกอย่าง คุณต้องมาหาผมทุกอาทิตย์ คงไม่ต้องบอกนะว่ามาหาทำไม”

จินดารามือสั่นระริก สายตาจ้องไปที่อิทธิไกรราวกับจะให้เขามอดไหม้เป็นจุณไปต่อหน้า “ได้” เธอตอบด้วยน้ำเสียงลอดผ่านไรฟัน “แต่ตอนนี้ต้องใช้ยาพรางเสน่ห์เพิ่มขึ้น คุณมีให้ฉันไหม”

“สำหรับคนสวยแบบคุณผมมีให้เสมอ” พูดจบ อิทธิไกรได้เหนี่ยวร่างแข็ง ๆ ฝืน ๆ ของเธอเข้าไปในห้องนอนของเขาพร้อมด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ

ตลอดช่วงบ่าย จินดาราที่นอนอยู่ใต้ร่างอิทธิไกรได้แต่กัดริมฝีปากแน่น หากถึงฝั่งฝันวันใด เธอจะไม่มีวันปล่อยเสี้ยนหนามตำใจพวกนี้อยู่เกะกะบนโลกได้อีก!