บทที่ 10 พี่แม่งโคตรแย่

ภีมเพิ่งรู้สึกว่าใบหน้าหวาน ๆ ของเธอเวลานี้น่ากลัวไม่น้อย จากลูกแมวน่ารักทำไมถึงได้กลายเป็นเสือได้นะ

“นี่พี่หมอภีม พี่เมาจนแยกไม่ออกเลยเหรอใครเป็นใคร” เธอยืนเท้าสะเอวอย่างโมโห

“เอ่อ ตอนนั้นพี่ยอมรับว่าสติพี่ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ คือบัวใช้น้ำหอมกลิ่นเดียวกับโบว์ พี่ก็เลยเข้าใจผิด”

เขาตอบไม่เต็มเสียงนักมือประสานกันอยู่ตรงหน้า ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตาเธอ เพราะอย่างนี้สินะเธอถึงกล้ามาบนห้องกับเขา ต้องการมาสืบสวนเขาอย่างนี้สินะ

“พี่แม่งโคตรแย่” เธอสบถด่าอย่างไม่สบอารมณ์ ผู้ชายคลำไม่เจอหางแม่งก็เอาหมดอย่างที่แม่ว่านั่นแหละ

“พี่ขอโทษ” ตอนนั้นมันเมาด้วย เขามันก็คนหื่นคนหนึ่ง นอกจากคำว่าขอโทษภีมเองก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวว่าอย่างไร

“แต่ครั้งหน้าพี่รับรองจะครางชื่อเรา”

“เหอะ! ใครเขาจะให้ทำเถอะ” คนไม่ให้ทำสะบัดหน้าพรืดอย่างหมั่นไส้

“แต่พี่จริงใจจริง ๆ นะครับ”

“จริงใจหรืออยากซ้ำ” เธอแหวใส่คนจริงใจ

“อยากซ้ำก็ใช่ แต่ก็อยากจีบมากกว่า” เขาเกาท้ายทอยอย่างเก้อเขิน

“แล้วเลิกกันจริงแล้วใช่ไหม ไม่ใช่เมียเก่าพี่มาหาเรื่องบัวนะ” ใบบัวพูดในสิ่งที่เธอกังวล

“ไม่ใช่เมีย แฟนเก่า เลิกกันแล้วจริง ๆ ครับ” ภีมบอก

“ไม่รักเขาแล้ว