“คุณอาณดลขา มาหาครูเจ้าขาหรอคะ” น้องน้ำหวานเดินกลับมาหาคนทั้งคู่ก่อนที่จะเอ่ยถามขึ้น น้องน้ำหวานห่อข้าวมาจึงไม่ต้องไปเข้าแถวซื้ออาหาร“ค่ะ คุณอาเอาปิ่นโตมาส่งให้ครูเจ้าขาค่ะ” ณดลบอกหลานสาวตัวน้อยก่อนที่จะยื่นปิ่นโตสีชมพูให้เจ้าขา คุณครูสาวมองซ้ายมองขวาก็เห็นสายตาของครูหลายๆ ท่านมองมาอย่างยิ้มๆ มือบางยื่นไปรับมาถือไว้ก่อนที่จะเอ่ยขอบคุณเขา“ขอบคุณค่ะ พี่ณดลไม่น่าลำบากเลยค่ะ ที่โรงอาหารมีกับข้าวตั้งเยอะแยะ เจ้าขาไม่อดหรอกค่ะ” เธอบอกเขาด้วยรอยยิ้ม ยิ้มที่ทำเอาหัวใจของชายหนุ่มที่ไม่เคยสั่นไหวให้ใครมาก่อนต้องเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้“สำหรับเจ้าขาไม่มีคำว่าลำบากหรอกนะคะ อีกอย่างพี่มาประกาศตัว คนอื่นจะได้ไม่มายุ่งกับเจ้าขา” คำตอบของณดลทำเอาคุณครูสาวเขินจนหน้าแดง“เมื่อเช้าพี่ยังไม่รู้จะทำอะไรให้เจ้าขาทาน พอพี่ไปร้านแล้วนึกเมนูขึ้นได้เลยทำมาส่งให้นี่แหละค่ะ อีกอย่าง พี่อยากจะเห็นหน้าเจ้าขาด้วย” ชายหนุ่มหยอดไม่หยุดคุณครูสาวผู้ที่ไม่เคยรู้สึกกับชายหนุ่มคนใดมาก่อนแต่ตอนนี้หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอมันกำลังเต้นแรงราวกับกลองรัว ยิ่งเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่เธอชอบมองแล้วหัวใจมันก็อดสั่นไหวไม่ได้ เพิ่งจ
หลังจากสองหนุ่มสาวและหลานสาวตัวน้อยกลับมาจากจังหวัดเชียงราย ณดลกับน้องน้ำหวานก็มารับคุณครูเจ้าขาไปทานอาหารที่บ้านด้วยบ่อยๆ จนสองคุณครูที่สนิทกับเจ้าขาอดที่แซวคุณครูสาวรุ่นน้องไม่ได้“น้องเจ้าขา พี่บอกแล้ว เห็นไหม ว่าคุณอาของน้องน้ำหวานน่ะชอบหนูจริงๆ” ครูวิก หรือครูวัลลภเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น หลังจากวันแรกที่เจ้าขากลับมาที่โรงเรียนแล้วนำผลไม้มาฝากคณะครูทุกคน“พี่ก็สังเกตอยู่ ว่าคุณอาของเด็กหญิงพิชญ์สินีน่ะไม่เคยส่งข้าวหรือมารับใครไปทานข้าวด้วย มีน้องเจ้าขาคนแรก แล้วน้องเจ้าขาก็ไม่เชื่อพี่” ครูอมิตาเอ่ยขึ้นบ้าง ก่อนที่ทั้งสองครูหนุ่มสาวจะตกใจกับความบังเอิญหรือพรหมลิขิตของสองหนุ่มสาวอันนี้ทั้งคู่ก็ยังไม่แน่ใจ“อันที่จริง คุณอาของน้องน้ำหวานเป็นลูกชายของคุณลุงองอาจเพื่อนสนิทของพ่อเจ้าขาเองค่ะ แหะๆ” เจ้าขาบอกยิ้มๆ ก่อนที่จะหัวเราะแห้งๆ ออกมา“นั่นไง พรหมลิขิตชัดๆ เจ้าขาอยู่ตั้งเชียงรายดันสอบติดได้มาบรรจุครูอยู่ที่นี่ แล้วได้มาเป็นครูประจำชั้นของน้องน้ำหวานหลานสาวของคุณณดลอีก โอ้มายก้อด ฉันแทบจะไม่อยากเชื่อ มันอเมซิ่งมากเลย” คุณวิกหรือ วัลลภเอ่ยขึ้นตาโต“แล้วทีนี้จะยอมรับหรือยังจ๊ะ เขาให้ข่า
กริ๊ง...กริ๊ง.....กริ๊ง......“ฮัลโหล เจ้าขาพูดสายค่ะ” เสียงหวานกรอกไปตามสาย“ฮัลโหลสวัสดีครับน้องเจ้าขา กำลังทำอะไรอยู่เอ่ย พี่ไม่ได้โทรมารบกวนหนูใช่ไหมคะ” ณดลทักทายมาเสียงนุ่ม คนฟังหัวใจเต้นแรงและเร็วกว่าปกติ นี่คือสายแรกหลังจากที่เขาให้ข่าวไปแบบนั้น“อ่ะ..เอ่อ.. เจ้าขากำลังจะไปดูผลไม้ในสวนของพ่อน่ะค่ะ พรุ่งนี้เราจะกลับกรุงเทพฯใช่ไหมล่ะคะ เจ้าขาจะเอาผลไม้ไปฝากคณะครูที่โรงเรียนด้วยค่ะ” เจ้าขาตอบชายหนุ่มไปตามความจริง ก่อนที่จะยกน้ำขึ้นมาดื่มก่อนที่จะเดินออกนอกบ้าน“เห็นข่าวแล้วใช่ไหมคะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น“หืม....ข่าวอะไรคะ” แกล้งทำเป็นว่าไม่ได้อ่านสักหน่อยคงดีกว่า“อ้าว ยังไม่เห็นหรอกหรอคะ เมื่อวันที่เราไปไหว้พระที่วัดร่องขุ่นหลังจากนั้นเราก็พากันไปทานอาหารอร่อยเหาะของพี่ที่สาขาในเมืองเชียงรายมาไงคะ” ชายหนุ่มทบทวนความจำให้กับคุณครูสาว“อ๋อ.... เอ่อ เจ้าขาเห็นแล้วค่ะ หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นใช่ไหมคะ” เจ้าขาตอบก่อนที่จะอมยิ้ม และเธอก็เห็นเล่มใหม่ของหนังสือพิมพ์ที่ตีข่าวไปทั่วประเทศในเช้านี้อีกด้วย“เอ่อ ไม่ใช่ข่าวนั้นครับ น้องเจ้าขาไม่โกรธใช่ไหมที่พี่ให้ข่าวไปแบบนั้น” ณดลถามหญิงสาวเสียงอ
หลังจากมีข่าวในท้องถิ่นออกไป ข่าวที่ณดลคงสาวไปทานอาหารที่ร้านอาหารของตนสาขาเชียงรายก็ถูกแพร่สะพัดไปทั่วประเทศ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด มีนักข่าวติดต่อมาทางเลขาส่วนตัวของเขา ซึ่งเขาก็ได้บอกกับเลขาว่า เธอเป็นผู้หญิงที่เขากำลังสนใจ ยังไม่ได้อยู่ในสถานะแฟน แต่ทางบ้านรู้จักกันเลยพากันไปพักผ่อนก่อนที่จะกลับกรุงเทพฯ ซึ่งกุ้ง เลขาของเขาก็ไม่ทำให้ผิดหวังข่าววันนี้............ณดล เสสกุล เชฟหนุ่มและเจ้าของร้านอาหารอร่อยเหาะ ออกมาชี้แจงแล้วว่าสาวที่ควงกันไปทานอาหารที่ร้านอาหารของตนในสาขาเชียงรายนั้น เป็นผู้หญิงที่เขากำลังสนใจอยู่และทางบ้านทั้งสองฝ่ายก็รู้จักกัน เลยพากันไปไหว้พระ ทานข้าวก่อนที่จะกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ นาทีนี้คงจะไม่มีใครอิจฉาสาวสวยปริศนาคนนี้แล้วล่ะค่ะ ที่ได้อยู่ในสายตาและความสนใจของนักธุรกิจกิจหนุ่มหล่ออย่างคุณ ณดล เสสกุล ผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟค ผู้ชายที่ใครๆ หลายๆ คนอยากที่จะได้เป็นแฟน.....เจ้าขาอ่านข่าวของ ‘พี่ณดล’ แล้วยิ้มออกมาน้อยๆ เขาบอกว่าเขากำลังสนใจเธออยู่อย่างนั้นหรอ แล้วที่เธอเข้าใจอยู่นี้มันถูกต้องใช่ไหม ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงครั้งล่าสุดที่เจอกัน เขาทั้งคอยเอา
หลังจากณดลพาเจ้าขามาส่งที่บ้านไร่ ‘เอกดำรงกุล’ คุณอมรรัตน์กับคุณวิโรจน์ก็ชวนให้ชายหนุ่มกับหลานสาวตัวน้อยอยู่ทานอาหารเย็นก่อนค่อยกลับ ซึ่งณดลก็ไม่ปฏิเสธ ใจหนึ่งก็เพราะเกรงใจ อีกใจหนึ่งก็ดีใจที่จะได้เห็นหน้าหวานๆ ของเจ้าขาต่อไปอีกหน่อย“เจ้าขา พาพี่เค้ากับน้องน้ำหวานไปเยี่ยมชมไร่ของเราบ้างสิลูก ตอนเราไปไร่นู้น พี่เค้าก็เป็นคนพาเราเที่ยวชมนิ” คุณวิโรจน์เอ่ยขึ้น ขณะที่สองหนุ่มสาวและน้องน้ำหวานนั่งดูทีวีกันอยู่ในห้องรับแขก“คุณครูเจ้าขาพาอาณดลไปเถอะนะคะ น้องน้ำหวานอยากอยู่ดูการ์ตูนเรื่องนี้กับคุณย่า” เด็กน้อยทำเป็นไม่อยากไปราวกับอยากจะเปิดโอกาสให้ผู้เป็นอาหนุ่มได้ใกล้ชิดกับคุณครูสาวคนสวย“จริงด้วยลูก น้องน้ำหวานอยู่กับคุณย่านี่แหละค่ะ ให้ผู้ใหญ่เขาไปด้วยกันดีกว่าเน๊อะ” และแม่ของเจ้าขาก็เข้ากับหลานสาวตัวน้อยของณดลเป็นปี่เป็นขลุ่ย เจ้าขาหันไปสบตากับณดล เขายิ้มบางๆ ออกมาก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกัน“น้องน้ำหวานชอบลูกสาวคุณย่าไหมคะ” คุณอมรรัตน์แกล้งเอ่ยถามสาวน้อย“น้องน้ำหวานชอบคุณครูเจ้าขามากเลยค่ะ น้องน้ำหวานอยากให้คุณครูเจ้าขากับคุณอาณดลรักกัน” เด็กน้อยหันมาตอบพร้อมรอยยิ้มหวาน เ
ณดลเดินไปเปิดประตูให้หลานสาวตัวน้อยได้กลับขึ้นไปนั่งที่เบาะคาร์ซีท ก่อนที่จะเปิดประตูด้านข้างคนขับให้คนสวยได้นั่งเคียงข้างเขา เจ้าขาก็เห็นว่าเป็นมารยาทที่ถูกต้อง เขาไม่ใช่คนขับรถส่วนตัว เพราะฉะนั้นเธอต้องนั่งหน้าไปกับเขาถึงจะถูกน้องน้ำหวานส่งยิ้มและยักคิ้วให้กับคุณอาหนุ่มผ่านกระจก เมื่อคุณครูคนสวยขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ณดลยิ้มให้กับการรู้เยอะของหลานสาวตัวน้อย ก่อนที่ทั้งสามคนจะมุ่งสู่อำเภอเมือง ที่เป็นที่ตั้งของวัดร่องขุ่น วัดที่มีชื่อเสียงในจังหวัดเชียงรายใช้เวลาเพียงไม่นานรถเบนซ์คันหรูก็เคลื่อนเข้ามาจอดบริเวณที่จอดรถของบริเวณวัดร่องขุ่น ถึงแม้ตอนนี้จะเริ่มสายแล้วแต่ผู้คนก็ยังคงพลุกพล่านไม่บางเบา เสียงคุยกันจ้อกแจ๊กจอแจดังขึ้นมาไม่ขาดสาย ‘วัดร่องขุ่น’ ถือเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญอีกแห่งหนึ่งของจังหวัดเชียงรายที่นักท่องเที่ยวที่ได้มาเชียงรายแล้ว ต่างพลาดไม่ได้วัดร่องขุ่น (Wat Rong Khun) ตั้งอยู่ที่จังหวัดเชียงราย ได้รับการบูรณะโดยอาจารย์เฉลิม ชัยโฆษิตพิพัฒน์ จิตรกรชาวเชียงราย ผู้เป็นศิลปินแห่งชาติสาขาทัศนศิลป์ (จิตรกรรม) จากวัดเล็ก ๆ ซึ่งอยู่ในสภาพค่อนข้างเสื่อมโทรมนี้ได้ก