บทที่ 143

โรงพยาบาล

หลังจากการช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ ในที่สุดสวีจือหรูก็พ้นขีดอันตราย แพทย์เจ้าของไข้มองฟู่เฉินด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างจนใจ “ประธานฟู่ครับ สถานการณ์ของเธอตอนนี้ไม่ดีเลยจริง ๆ หนักกว่าเมื่อก่อนมาก ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าอาจจะมีแนวโน้มที่จะฆ่าตัวตายได้ครับ”

“ผมจะหาวิธีเอง”

ฟู่เฉินรับคำ พลางกุมมือของสวีจือหรูไว้ด้วยความสงสาร

ช่วงนี้เป็นเพราะหนิงหนานเสว่คอยสร้างเรื่องอยู่ตลอด เขาจึงละเลยเธอไปจริง ๆ เป็นเขาเองที่ไม่ดี

ไม่นาน สวีจือหรูก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ยังไม่ทันได้เอ่ยคำใด น้ำตาก็ไหลรินลงมา “อาเฉิน ขอโทษนะคะ”

พอเธอเอ่ยปากขอโทษ ฟู่เฉินก็ยิ่งรู้สึกผิดอย่างมาก เขายื่นมือไปหยิกแก้มเธอเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เด็กโง่คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องขอโทษ”

“ไม่ค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน คุณหนิงเกลียดฉันก็สมควรแล้ว เป็นฉันเองที่ไปแย่งเธอมา” น้ำตาของสวีจือหรูไหลพรากยิ่งกว่าเดิม เธอร้องไห้จนหายใจไม่ทัน

เมื่อเห็นสภาพของเธอ ฟู่เฉินก็ยิ่งปวดใจจริง ๆ

“เป็นผมเองที่ชอบคุณ เป็นผมเองที่อยากจะรักคุณ มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลย อย่าร้องไห้เลยนะ เ