หัวใจของนางสั่นไหวรุนแรงและท้ายที่สุดก็ไม่อาจห้ามปรามความรู้สึกของตนเองได้คำตอบของนางคือการเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ครานี้เป็นนางที่ขยับมาจูบที่ริมฝีปากของเขาและแน่นอนว่าทำให้ใครบางคนถึงกับตกตะลึงเพียงพริบตาคนทั้งสองก็เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์แล้ว สะโพกกลมกลึงก็ถูกฝ่ามือใหญ่เคล้าคลึงลูบไล้ลงมาถึงโคนขา จากนั้น
นางอุทานอื้ออึงแผ่วเบา เมื่อเขาขยับนิ้วเข้าไปในร่องหวาน พร้อมกับดูดเต้าถันของนางไปพร้อมกันท่ามกลางความมึนเมาที่เขากำลังปรนเปรอ บัดนี้สองขาของนางก็ถูกแยกออกตัวตนใหญ่โตของไป๋จิ้งหานก็ค่อย ๆ ดันเข้ามาในร่างกายของนางแล้ว“อื้อ”เหยียนซือเหยียนกัดปาก นางยังจำความรู้สึกครั้งแรกได้เป็นอย่างดี นางเจ็บปวดมา
เพราะเสียวซ่านเช่นนี้ ร่องรักของนางจึงยิ่งหลั่งน้ำหวานออกมาโอบเคลือบครานี้ไม่ต้องเอ่ยว่าเจ็บแล้ว มีเพียงความเสียวซ่านเท่านั้นที่นางสัมผัสได้ แม้จะเพิ่งเสร็จสมไปไม่นานว่าเมื่อนางเป็นฝ่ายลงมือเองเช่นนี้ก็ทำให้อารมณ์ของไป๋จิ้งหานพุ่งขึ้นสูงเรื่อย ๆ กระทั่งสุดท้ายแล้วต้องเป็นฝ่ายพลิกกายให้นางอยู่เบื้อง
บทที่ 49 เป็นไปตามแผนไป๋จิ้งหานพาอี้ชิงมาที่เมืองหลวงได้เดือนกว่าแล้ว ทว่านางก็มิได้ปรนนิบัติฮูหยินชราเพราะไป๋จิ้งหานได้พาฮูหยินชราไปรักษาตัวที่วังหลวง ด้านเหยียนซือเหยียนนั้น ไป๋จิ้งหานกลับให้นางอยู่ที่แดนเหนือห้ามมิให้ติดตามมาเด็ดขาดเพราะเขากำลังเตรียมการปราบปรามอวิ๋นอ๋อง คิดว่านางอยู่ที่แดนเหนือ
ฮูหยินชราเผยรอยยิ้มบาง บอกกับนางกำนัลที่คอยรับใช้ว่า“ข้าจะไปเข้าเฝ้าไทเฮาและเดินหมากกับไทเฮาเสียหน่อย”“เจ้าค่ะ” ด้านอี้ชิงเมื่อกลับมาที่จวนเจิ้นโหวแล้ว ฮูหยินใหญ่หรงก็สั่งให้หัวหน้าบ่าวรับใช้แต่ละส่วนมาประชุมที่ลานกว้าง จากนั้นก็ส่งมอบกุญแจให้อี้ชิงต่อหน้าบ่าวทั้งหมด“ต่อไปพวกเจ้าต้องเชื่อฟังคุณห
บทที่ 50 สตรีดื้อรั้นด้านอวิ๋นอ๋องเมื่อเขาได้รับตราสั่งการที่คิดว่าเป็นของจริง ก็พลันหัวเราะลั่นเอ่ยว่า“ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้างข้า บัลลังก์นั่นจะให้เด็กเมื่อวานซืนเช่นหยวนตี้ครอบครองได้อย่างไร เมื่อมีกองทัพแดนเหนือในมือ รวมกับกองทัพที่ข้าเฝ้ารวบรวมมาหลายปีกรอปกับนักรบแดนตายที่ฝึกฝน จากนี้ไปบัลลัง
จากท่าทางของอวิ๋นอ๋อง ดูแล้วเหมือนจะไม่ปล่อยคนเป็นแน่ ทว่าเขากลับมีท่าทางสนใจอี้ชิง นางจึงเพ่งมองมาที่บุตรสาว อี้ชิงรู้ว่ามารดาตัดสินใจอย่างไร“ท่านแม่ ข้าไม่อยากเป็นอนุเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากในใจของข้ามีเพียงไป๋จิ้งหาน ท่านอ๋องรับปากแล้วว่าจะปล่อยเขาไป ตอนนั้นข้าจะใช้ชีวิตอยู่กับเขา ท่านแม่”อวิ๋นอ๋องหั
“ไม่ต้องกังวล เพราะว่าในวังหลวงล้วนมีหมอเทวดา เจ้าเองก็ใช้ชีวิตให้มีความสุขเถิด ว่าแต่ว่าข้าไม่เห็นหน้าแม่นมจูเลย นางไปไหนเสียแล้วเล่า”หลังแม่นมจูได้พบลูกชายแล้วก็พาเขาหายหน้าไปทันใด ทั้งยังไม่สนใจบุตรสาวอีก ก็เป็นเช่นนี้สำหรับแม่นมจูพี่ชายของนางสำคัญกว่าผู้ใดมานานแล้ว“แม่นมจูมีมีอาการป่วยเจ้าค่ะ
ปีค.ศ.1970คุณนายสกุลฉางให้กำเนิดบุตรีคนแรก ผิวขาวราวหยกใบหน้าจิ้มลิ้ม ซินแสทำนายวาสนาสูงส่งยิ่งนัก ทำให้กิจการค้าขายของบิดามารดาเจริญรุ่งเรืองในยามนั้นบิดาได้หมั้นหมายเด็กหญิงเอาไว้กับบุตรชายคนโตของเพื่อนรักแห่งสกุลต้วนต้วนชางหลางเด็กชายอายุราวหกขวบกำลังจ้องมองทารกตัวน้อยที่นอนอยู่ในเปลด้วยความสน
จูชางหลางอุ้มสตรีร่างผอมขึ้นมาวางนางเอาไว้บนตักของเขาโถมร่างกายก้มกอดนางแนบแน่นจนลึกสุดหัวใจ เส้นผมของนางกลายเป็นสีขาวโพลน รวมทั้งผมของเขาเช่นกัน ยามนี้เมื่อใกล้ชิดเส้นผมขาวของคนทั้งคู่กำลังเคลียคลอซึ่งกันและกันโดยไม่อาจแยกแยะว่าเป็นผมของผู้ใดกันแน่จูชางหลางเข้าใจชีวิต มิมีผู้ใดฝืนสังขารของร่างกาย
ตอนพิเศษ ตอนที่ 1ยี่สิบปีต่อมา“ท่านตา ท่านยายแย่แล้วขอรับ”จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาบอกเขาในเรือนสมุนไพร จูชางหลางที่กำลังนั่งยอง ๆ พร้อมกับใช้พัดโหมไฟให้ลุกโชนเพื่อต้มสมุนไพรให้กับหยางอี้หงถึงกับมือสั่นระริกทำพัดที่อยู่ในมือหลุดลงทันใดเขาวิ่งไปที่เรือนของนางอย่างรวดเร็ว หลายปีมานี้หยางอี้
มู่เหยาทอดสายตามองแผ่นน้ำเบื้องหน้าที่คล้ายกำลังเต้นรำระริกไหวไปตามแสงจันทราแล้วยิ้มงดงาม“ท่านแม่ ขอให้ท่านคุ้มครองให้ข้ามีความสุขด้วยนะเจ้าคะ”เอ่ยคำนี้แล้วนางจึงโปรยดอกไม้ลงไปเบื้องล่าง ก่อนจะเดินกลับลงมายังหมู่บ้านก่อนจะถึงทางเข้าหมู่บ้านนั่นเอง จู่ ๆ มู่เหยาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของค
มู่เหยายิ้มไม่หุบ คำชมเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเอาใจนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะส่งผลต่อนางเพียงนี้ "หลานชายช่างปากหวานยิ่งนัก เช่นนี้สตรีใดได้พบคงไม่อาจถอนใจได้ ด้วยใบหน้างดงามเช่นนี้ต่อไปคงทำให้สตรีเสียใจอีกหลายคน"จูอี้หลางส่ายหน้า"ข้าไม่คิดหลอกสตรีใด จิตใจของข้าจะมอบให้กับสตรีที่ข้ารักเพียงผู้เดียวเช่นท่านพ่
เมื่ออยู่กันเพียงลำพังจูชางหลางจึงเอ่ยขึ้นว่า“เจ้าได้พบนางแล้วใช่หรือไม่”จูอี้หลางพยักหน้า“ท่านพ่อ เป็นท่านแม่จริงหรือ”จูชางหลางพยักหน้า“ที่นี่ไกลจากหน้าผาที่แม่เจ้าตกลงมายิ่งนัก พ่อไม่คิดว่านางจะรอดกระทั่งมีคนของหมู่บ้านนายพรานไปพบเข้าระหว่างที่นางลอยไปตามกระแสน้ำ ท่านแม่ของเจ้าลืมทุกเรื่องไปจ
จูอี้หลางขมวดคิ้ว เขาแน่ใจว่านางย่อมคือมารดาของเขา อยากจะบอกออกไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร ดูเหมือนว่าสตรีนางนั้นจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างจนหมดสิ้น จูอี้หลางถอนหายใจยาวเขาต้องสนิทกับเด็กคนนี้ให้เร็วที่สุดเพื่อสืบถามเรื่องราวเอาไปบอกบิดา“แล้วพ่อแม่ของเจ้าเล่า”“ท่านพ่อท่านแม่ของข้าหรือ
"ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ต้องรีบปล่อยเขาออกจากเขตหมู่บ้านตามกฎ มิใช่จับเขามามัดเอาไว้เช่นนี้ เห็นท่าแล้วเจ้าอยากได้ม้าของเขาใช่หรือไม่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าตราประจำตัวม้าเป็นตราราชสำนัก เจ้ากำลังนำความเดือดร้อนมาให้คนในหมู่บ้านแล้ว”มู่เยี่ยนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป ดวงตากลมโตตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ท่านน้าของนางจ
จูอี้หลางเป็นองค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์ ตั้งแต่เกิดมาทุกคนล้วนนอบน้อมกับเขา นี่จึงเป็นครั้งแรกที่มีคนเรียกเขาว่าเจ้าหน้าขาว ทั้งยังกล้าจับเขามัดอย่างไม่กลัวเกรง ทว่าเห็นท่าทางน่ารักของเด็กหญิงผู้นี้แล้วเขากลับไม่นึกโกรธ ยังนึกชื่นชมในความกล้าหาญของนางด้วยซ้ำ“เช่นนั้นบอกข้ามาก่อนว่าข้าอยู่ที่ใด แล้วเจ