LOGINShare
บทที่ 498
Latest chapter
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 500
ผู้อาวุโสสี่โซซัดโซเซ เดินเข้ามาด้วยท่าทางไร้วิญญาณ เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยความซึมกระทือ "ผู้ที่ควรต้องตายมากที่สุดคือข้า ข้าควบคุมคำสาปเลือดไม่ได้ ปล่อยชาวเผ่าที่ถูกมัดอยู่หลังประตูหลังออกมาหมด ข้าต่างหากที่สมควรตาย" ผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสสี่พากันร้องหาความตาย ผู้อาวุโสใหญ่มาถึง ใบหน้าแสดงความโกรธเกรี้ยว ก่อนจะเขวี้ยงไม้เท้าในมืออย่างแรง "พวกเจ้าอยากตายก็ไปตายไกลๆ ข้าหน่อย เผ่าอวี้มีคนตายมากมายเพียงนั้น พวกเจ้าในฐานะผู้อาวุโสไม่ยอมไปช่วยก็ช่าง ยังจะมาหาเรื่องตายเพิ่มภาระให้ผู้อื่นที่นี่ หากทุกคนเป็นเหมือนพวกเจ้า เช่นนั้นใครจะไปตามหาแก้วมังกร หัวหน้าเผ่าคนเดียวรึ" "ผู้อาวุโสใหญ่..." ผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสสี่ที่ผมขาวโพลนพากันคุกเข่าลงไป หลั่งน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดออกมา "หัวหน้าเผ่ายังอยู่ในหมู่บ้าน พวกเจ้าเป็นเช่นนี้...มีสภาพเช่นนี้ หากถูกหัวหน้าเผ่าเห็นเข้า จะไม่ปวดใจแย่หรือ" เห็นท่าทางที่เจ็บปวดและกล่าวโทษตนเองของผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสสี่ ผู้อาวุโสใหญ่แม้จะรู้สึกราวกับมีดกรีดหัวใจ แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "ข้ารู้ว่าในใจพวกเจ้าเจ็บปวด เสียใจ แต่ยิ่งเป็นเ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 499
"มีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ ไม่ว่าจะเพื่อป้าหนิว หรือเพื่อลูกสาว ท่านไม่ควรจะเศร้าซึม หากท่านรู้สึกผิด ก็ใช้ความเสียใจนี้เปลี่ยนเป็นความรักส่งไปยังลูกสาวของท่าน" ลุงหนิวร้องไห้สะอึกสะอื้น ทว่ากลับไม่มีความคิดอยากตายอีกแล้ว เขาพูดเสียงสะอื้น "ข้ารู้แล้ว ขอบคุณหัวหน้าเผ่า ข้าไม่ควรรังหาความตาย ข้าจะเลี้ยงลูกสาวข้าให้ดีจนเติบใหญ่ ข้าจะบอกนางว่าแม่ของนางยิ่งใหญ่เพียงใด" ขอบตาของกู้ชูหน่วนเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำใส นางหันหน้าไปอีกทาง ไม่ต้องการให้คนเห็นน้ำตาในตานาง เมื่อวานตอนเช้า ลุงหนิวยังออกไปล่าสัตว์ยามดึกแล้วกลับมาตุ๋นซุปไก่ให้ป้าหนิวบำรุงร่างกาย ฉากความรักของพวกเขายังอยู่ตรงหน้า ยามนี้เพิ่งผ่านไปเพียงคืนเดียว กลับอยู่กันคนละโลกเสียแล้ว ความเจ็บปวดเช่นนี้ หากไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง ผู้ใดจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดในใจของลุงหนิว ผู้อาวุโสใหญ่และผู้อาวุโสเจ็ดไม่รู้มาอยู่ข้างกายนางตั้งแต่เมื่อใด เอ่ยปลอบโยน "หัวหน้าเผ่า ท่านไม่ได้พักผ่อนมาทั้งคืน กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ เรื่องทางนี้ข้าจัดแจงทุกอย่างตามความเหมาะสมแล้ว" "คำสาปเลือดมีเพียงแก้วมังกรเท่านั้นที่แก้ได้ใช่หรือไม่" "เรื
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 498
ความโกรธแค้นใดกันแน่ ถึงทำให้เผ่าเทียนเฝินสาปแช่งคำสาปเลือดที่โหดร้ายเช่นนี้ได้ลง "อาหน่วน...เจ้า...เจ้าจะต้องช่วยข้าปลอบใจพี่หนิว ให้พี่หนิวดูแล...ลูกสาวของข้าให้ดี บอกเขา...ว่าข้า...ไม่โทษเขา..." "ได้" น้ำเสียงของกู้ชูหน่วนสะอื้นยิ่งกว่า มองสายตาที่ทั้งอาลัยอาวรณ์ จนปัญญา และโศกเศร้าของป้าหนิว สุดท้ายมือทั้งสองข้างก็ไหลลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง ก่อนจะจากไปด้วยความอาวรณ์และไม่เต็มใจ ข้างหู เสียงร้องโหยหวนราวกับจะขาดใจดังขึ้นไม่หยุด กู้ชูหน่วนอุ้มเด็กขึ้นมา ก่อนจะฉีกมุมเสื้อมาคลุมหน้าป้าหนิว นางไม่มีเวลาให้เสียใจมากนัก ที่แห่งนี้มีคนอีกมากมายที่ต้องการความช่วยเหลือจากนาง กู้ชูหน่วนอุ้มเด็กด้วยมือหนึ่งข้าง พลางสั่งการคนนอกเผ่า ให้พาเหล่าสตรีและเด็กในมือนางเข้าไปในถ้ำ แล้วส่งคนอีกกลุ่มไปนำเหล็กนิลมาปิดปากถ้ำเอาไว้ ขวางไม่ให้พวกเขาเข้าไปได้ ตลอดทั้งคืน กู้ชูหน่วนขับไล่ชาวบ้านที่คุ้มคลั่งเพราะคำสาปเลือดคนแล้วคนเล่า และช่วยหญิงสาวที่ทนทุกข์ทรมานคนแล้วคนเล่า เรี่ยวแรงในตัวนางถูกใช้ไปแทบหมดสิ้น ทั้งยังถูกมีดเฉือนไปไม่น้อย แต่นางยังคงไม่รู้สึกตัว เพียงแค่ขับไล่ชาวบ้าน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 497
เหล่าบุรุษสูญเสียสติความรู้สึกนึกคิด ชูมีดขึ้นมาพลางฆ่าทุกคนที่พบเห็น ไม่สนว่าสตรีเหล่านั้นจะใช่ภรรยาหรือแม่ของพวกเขาหรือไม่ เหล่าหญิงสาวกระดูกหักเป็นท่อนๆ เจ็บปวดจนกลิ้งทุรนทุราย ร้องไห้แทบใจจะขาด ทั้งยังต้องโดนญาติพี่น้องของตนฆ่าทั้งเป็น แม้จะมีคนขัดขวาง แต่คาวเลือดก็ยังอบอวลไปทั่ว กู้ชูหน่วนตะโกนลั่น "น้องเก้า รีบเข้าไปช่วย" นางอยากเข้าไปช่วย แต่ป้าหนิวกลับดึงแขนเสื้อนางเอาไว้ อ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสะอื้น ความทรงจำที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าผุดขึ้นมาในสมอง ทุกฉากล้วนแต่คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า กู้ชูหน่วนดวงตาเบิกโพลง เปล่งเสียงคำรามที่ทั้งเกรี้ยวกราดและโศกเศร้าออกมา นางปาดน้ำตา ก่อนจะอุ้มป้าหนิวเข้าไปในถ้ำเล็กๆ ด้านข้าง หยิบหาเครื่องมือในแหวนปริภูมิพลางเอ่ย "ป้าหนิว ท่านบาดเจ็บหนักเกินไป เกรงว่าจะไม่มีแรงคลอดลูก ข้าจำเป็นต้องผ่าคลอดให้ แต่ข้ามียาชาไม่มากพอ อาจจะเจ็บหน่อย" "ขอเพียงแค่รักษาลูกของข้าไว้ได้ เจ็บแค่ไหนข้าก็ไม่กลัว" "ได้" กู้ชูหน่วนฝืนบังคับให้ตัวเองสงบนิ่ง หลังจากที่ป้อนยาอายุวัฒนะและยาชาให้นางไปหลายเม็ด ก็เริ่มทำการผ่าท้อง หากไม่รีบเอา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 496
อะไรนะ... ผู้อาวุโสสี่หน้าไร้เลือดฝาด กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง "ข้าจะไปดูเดี๋ยวนี้" กู้ชูหน่วนรู้ สามารถทำให้ผู้อาวุโสสี่ตื่นตระหนกขนาดนี้ได้ เรื่องจะต้องเลยเถิดไปไกลกว่าที่นางจินตนาการเป็นแน่ นางขี่น้องเก้าไปด้วยความเร็วที่ไวกว่าคนทั่วไปมาก ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ ร้ายแรงจนทำให้นางใจสลายได้แล้ว ทว่าภาพตรงหน้า ทำให้หัวใจของกู้ชูหน่วนราวกับถูกมีดกรีดลึก ไม่ว่าอย่างไรนั่นก็คือนรกบนดินดีๆ นี่เอง เหล่าชาวบ้านชายดวงตาแดงก่ำ กลายเป็นปีศาจร้ายฆ่าคน พากันมุ่งหน้าไปยังเขาเสวี่ยเฟิง น่าเศร้าเพราะบนเขาเสวี่ยเฟิงล้วนแต่เป็นสตรีที่อ่อนแอ สตรีเหล่านี้ดูเหมือนกำลังทนกับความเจ็บปวดรุนแรงบางอย่างอยู่เช่นกัน ร่างขดเป็นวง ส่งเสียงร้องโหยหวนราวจะขาดใจ แม้จะอยู่แสนไกล นางก็ยังได้ยินเสียงกระดูกในร่างของสตรีเหล่านั้นหักทีละชิ้นๆ ไม่หยุด เมื่อชาวบ้านชายวิ่งมาถึงเขาเสวี่ยเฟิง ราวกับหมาป่าที่วิ่งเข้าคอกแกะ เจอผู้ใดก็ฆ่าทันที ผู้อาวุโสหกและผู้อาวุโสเจ็ดนำกลุ่มคนตามไปขัดขวางพวกเขา แต่ก็ยังคงขัดขวางชาวบ้านที่คุ้มคลั่งเหล่านั้นไม่อยู่ "น้องเก้า เร็วกว่านี้อีกหน่อย" "ฟ่อ ฟ่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 495
กู้ชูหน่วนเอ่ยด้วยความร้อนรน "น้องเก้า เร็ว รีบไปที่นั่น" น้องเก้าส่งเสียงขานรับ แล้วมุ่งไปด้วยความไว มันรวดเร็ว แต่ผู้อาวุโสสามเร็วยิ่งกว่า ชาวบ้านนอกเผ่าถูกพลังฝ่ามือกระแทกคนละครั้ง จบชีวิตลงในทันที ฝ่ามือกระแทกออกไปอีกครั้ง ประตูเหล็กของชาวบ้านที่ถูกขังอยู่ถูกเขากระชากจนเปิดออก ประตูเหล็กเปิดออก เหล่าชาวบ้านที่ถูกคำสาปเลือดราวกับถูกฉีดสารกระตุ้น ดีดดิ้นรุนแรงยิ่งกว่าเดิม "ปึงปัง......" เหล่าชาวบ้านดิ้นจนโซ่ขาด แต่ละคนคล้ายกับปีศาจที่ปีนขึ้นมาจากนรกภูมิ เห็นคนก็ฆ่า เห็นกรงก็พุ่งเข้าชนทันที สถานการณ์เกินความควบคุมไปโดยสิ้นเชิง บนยอดเขาลูกนี้ราวกับนรกบนดิน ทุกที่เต็มไปด้วยการเข่นฆ่ากันและกัน ผู้อาวุโสสี่เห็นดังนั้น ดวงตาพลันเบิกโพลง เขาไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น ออกแรงดิ้นจนหลุดจากพันธนาการ แล้วสั่งให้คนเปิดประตูเหล็ก ก่อนจะทะยานออกไปขวางผู้อาวุโสสามที่ฆ่าคนเป็นผักปลา "ตู้มมม......" วิทยายุทธของผู้อาวุโสทั้งสองท่านล้วนแต่สูงส่ง ทุกครั้งที่ยกมือขึ้นมาแล้วทุบกำปั้นลงไป ล้วนแต่ทำให้หินดินทรายปลิวว่อนขึ้นมาด้วย วิทยายุทธของผู้อาวุโสสี่แต่เดิมก็ไม่ได้ด้อยไ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 494
งูยักษ์เก้าหัวคล่องแคล่วว่องไว เพียงพริบตาเดียวก็มาถึงยอดเขานั้นแล้ว กู้ชูหน่วนมองลงไปด้านล่าง เห็นภาพที่ทั้งชีวิตนี้ไม่มีทางลืม ร่างของนางพลันชะงักงันอย่างแรง นั่นช่างเป็นโศกนาฏกรรมสุดอนาถของโลกมนุษย์ เหล่าชาวบ้านถูกขังอยู่ในกรงเหล็กยักษ์ มือเท้าถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กเส้นโต อีกด้านของโซ่เหล็กถูกยึดด้วยหินก้อนใหญ่ พวกเขาแต่ละคน ร่างกายขดงอ ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ส่งเสียงร้องออกมาราวกับหมาป่า แต่ละครั้งเหมือนจะขาดใจ ไม่รู้เป็นเพราะเจ็บเกินทนไหวหรืออย่างไร เหล่าชาวบ้านผมสยาย ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าที่เดิมสงบเสงี่ยมเผยให้เห็นความกระหายเลือดและฟูมฟายด้วยความเจ็บปวด พวกเขาดีดดิ้นไม่หยุด ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน โซ่เหล็กเส้นหนาขาดไปต่อหน้าต่อตาเพราะแรงดึงของพวกเขา "ปัง ปัง ปัง......" หลังจากที่โซ่ขาด พวกเขาใช้ร่างกายที่หุ้มด้วยเนื้อหนังของพวกเขากระแทกกรงเหล็ก กรงเหล็กแข็งแรงทนทาน พวกเขากระแทกจนเลือดสีแดงอาบลงมา แต่ก็ยังคงไร้ซึ่งความรู้สึก ราวกับเสียสติไปโดยสิ้นเชิง คิดเพียงแค่จะต้องหลุดออกไปให้ได้ ยังมีบางคนที่ถึงขั้นใช้กะโหลกกระแทกกับพื้นอย่างแรง หน้าผากถูกกระแทกจนเ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 493
ที่ริมเขตข่ายอาคม กู้ชูหน่วนนั่งอยู่บนหินก้อนหนึ่ง เงยหน้ามองน้องเก้าที่กำลังวิ่งอุตลุด หาทางออกไม่หยุด นางถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้างูโง่ตัวนี้ ยืนยันหนักแน่นว่าจำคำพูดของเหล่าผู้อาวุโสได้ ทั้งยังยืดอกรับประกันว่าจะต้องพานางออกไปได้อย่างแน่นอน ปรากฎว่า... ปรากฏว่านางไม่ควรเชื่อคำพูดของงูตัวนี้เลย เจ้านี่ พานางวนอยู่ในกลุ่มภูเขาเหล่านี้รอบแล้วรอบเล่า หมุนจนนางเวียนหัวตาลาย แต่ก็ยังออกไปจากข่ายอาคมไม่ได้ น่าสงสารที่สุดท้ายก็วนจนนางแยกไม่ออกแม้กระทั่งทิศเหนือใต้ออกตก ทำได้เพียงแค่นั่งรอมันหาทางอยู่ตรงนี้ "ฟ่อ ฟ่อ......" น้องเก้ายื่นหัวใหญ่ยักษ์ไปทางขวา กู้ชูหน่วนกลอกตาใส่มันไปทีหนึ่ง "หาต่อไป ข้าไม่อยากอ้อมเขากับเจ้าอีกแล้ว" "ฟ่อ ฟ่อ......" น้องเก้าส่งเสียงด้วยความน้อยอกน้อยใจ หุบเขาไป๋อวี้ใหญ่นัก ลักษณะรูปร่างของเขาแต่ละลูกก็ใกล้เคียงกัน แบบนี้กำลังรังแกงูอยู่ชัดๆ นายท่านควรจะให้พวกเขาเผาเขาให้เตียนไปเลย กู้ชูหน่วนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "ที่แห่งนี้มีเขาลูกใหญ่เป็นหลายหมื่นลูก เชื่อมต่อกันไปทีละลูก หากเจ้ามีความสามารถ เจ้าก็ไปเผาให้เตียนเองเล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 492
คำพูดของเขาไร้ที่ติ แต่นางไม่เชื่อ ว่าผู้อาวุโสใหญ่แห่งเผ่าอวี้จะไม่มีวิธีการจัดการกับเย่จิ่งหานเลยแม้แต่น้อย เผ่าอวี้ตัดขาดจากโลกภายนอกมาเป็นเวลาหลายปีขนาดนี้ได้ ไม่มีทางพึ่งพาการหลบๆ ซ่อนๆ แน่ "หัวหน้าเผ่า ท่านว่า ไม่เช่นนั้นท่าน..." "พอเถิด ข้าเข้าใจความหมายของท่าน เดิมทีวันนี้ข้าตั้งใจจะมาบอกลาพวกท่าน อีกเดี๋ยวก็จะไปจากเผ่าอวี้แล้ว" ผู้อาวุโสแต่ละคนต่างก็โล่งใจ แต่ก็อาลัยอาวรณ์ด้วยเช่นกัน "อาหน่วน หากเจ้าไม่คุ้นเคยกับการอยู่ด้านนอก ไม่เช่นนั้นอีกสักสองสามวันค่อยกลับมาอยู่เผ่าอวี้ต่ออีกสักหน่อย พวกข้ารอเจ้ามาตั้งนานกว่าเจ้าจะกลับมา นี่เพิ่งจะไม่กี่วันก็ต้องจากไปอีกแล้ว พวกข้าทำใจไม่ได้เลย เจ้าไม่มาดื่มเหล้า ไม่มีผู้ใดดื่มกับข้าเลย" ผู้อาวุโสหกมุ่ยปาก "เจ้าคิดว่าหัวหน้าเผ่าจะเอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ เช่นเจ้ารึ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี" ผู้อาวุโสใหญ่ถลึงตาใส่ผู้อาวุโสหกอย่างไม่สบอารมณ์ไปทีหนึ่ง บอกเขาแล้วว่าไม่ต้องตามมา ก็รั้นจะตามมาให้ได้ สีหน้าของพวกเขาเช่นนี้ หัวหน้าเผ่าไม่สงสัยก็แปลกแล้ว "ข้ายังต้องออกไปตามหาแก้วมังกร ไม่สู้ไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ ส่วนพี่ใหญ่เฉ
Они вам тоже понравятся
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่119.2K viewsหลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
เชี่ยเก้อจวี๋จื่อ218.7K viewsทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย382.1K viewsข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว
Luffy.g7.9K viewsลมหายใจมังกร
เพลงมีนา1.4K viewsข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี
l3oonm@947 viewsข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก
ไฉ่เลี่ยงหรง5.4K viewsหมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน
ฟู่จินเฟย3.2K views
