แม่ครัวแห่งยุคกับระบบร้านค้า

บทที่ 1

การเริ่มต้นใหม่ของตงตง

            จางตงตงคือชื่อของนางในโลกนี้

            ถึงจะน่าตกใจ แต่ก็ยอมรับได้ เพราะเรื่องการเกิดใหม่ เรื่องวิญญาณข้ามภพ นางเคยอ่านจากเว็บนิยายออนไลน์มาไม่น้อย

            ตงตงในโลกนี้เป็นเด็กสาวอายุเพียง 15 ปี

            ท่านพ่อของนางชื่อจางไคเฮ่อ อดีตเป็นนายกอง

            ส่วนท่านแม่ชื่อกุ้ยฉิน สุดยอดแม่ครัวฝีมือดี เป็นทั้งเจ้าของบ้านและเจ้าของโรงเตี๊ยมเล็กๆ ที่อยู่บนถนนถัดไป

            แม้บ้านจางไม่ได้ร่ำรวยมาก แต่ทั้งสามก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

            ทว่า…

            เมื่อ 2 เดือนก่อน ท่านแม่เสียชีวิตจากอาการป่วยที่เป็นมานาน จากนั้นท่านพ่อก็หมดอาลัยตายอยาก ขังตัวเองอยู่ในห้อง โทษว่าเป็นความผิดของตนที่ไม่ดูแลท่านแม่ให้ดีกว่านี้

            หลังจากนั้นครอบครัวแสนสุขก็พังทลายลง  

            โรงเตี๊ยมตระกูลจางไม่เพียงแค่ขาดแม่ครัว ท่านพ่อเป็นอดีตทหาร ชำนาญเพียงแค่เรื่องใช้แรงงาน เรื่องบริหารกิจการ ความรู้ของท่านพ่อแทบเป็นศูนย์

            ส่วนตงตงที่เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว แม้เคยเข้าครัวฝึกทำอาหารกับท่านแม่ แต่นางก็เป็นเด็กหัวอ่อน ถูกอดีตหลงจู๊หลอกให้ลงทุนซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระทั่งโรงเตี๊ยมถึงขั้นปิดกิจการเพราะไม่มีเงินทุนหมุนเวียน

            เมื่อโรงเตี๊ยมของตระกูลไปต่อไม่ได้ ท่านพ่อจึงตัดสินใจปิดกิจการ 

            สำหรับตงตงแล้ว โรงเตี๊ยมแห่งนี้เปรียบเสมือนตัวแทนท่านแม่ นางจึงอยากรักษาเอาไว้ แต่เพราะเงินทุนมีไม่มาก นางจึงตั้งแผงขายน้ำเต้าหู้กับหมั่นโถที่หน้าโรงเตี๊ยม ค่อยๆ เก็บหอมรอมริบ

            แต่เมื่อคนเรามาถึงจุดต่ำสุด ก็เหมือนกับถูกผีซ้ำกรรมซัด ระหว่างทางข้ามสะพานไปซื้อแป้งมาทำหมั่นโถ ตงตงถูกโจรวิ่งราวชนกระเด็นตกน้ำ

            ถึงจะถูกช่วยขึ้นมาได้ หากกลับต้องมานอนจับไข้ตายในห้องอย่างโดดเดี่ยว

            ตอนลืมตาตื่นขึ้นมา ‘ตงตง’ หญิงสาวจากชาติก่อน ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับชีวิตอันน่าเวทนาของเจ้าของร่างเดิม

            นางก้มมองแขนขาเล็กๆ ของเด็กสาว

            “อายุ 15 จริงหรือ ทำไมผอมเหมือนเด็กอายุแค่สิบขวบต้นๆ”

            ตงตงพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้กับชีวิตที่อยู่ดีๆ ก็พลิกผลันอย่างกะทันหันของเด็กสาว

            สักครู่หนึ่ง นางลุกขึ้นมาเก็บที่นอน พาร่างอันไร้เรี่ยวแรงเพราะความหิวออกจากห้อง ตรงไปทางครัวที่อยู่ลานหลังบ้าน หาอะไรมาเติมเต็มกระเพาะสักหน่อย

            ตอนเดินผ่านห้องของท่านพ่อ นางหยุดมองด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนจะก้าวเดินต่อไป

            ในตู้กับข้าวมีเพียงหมั่นโถแข็งๆ ที่ขึ้นราสองลูกและกับข้าวที่บูดแล้ว 

            เด็กสาวเดินไปดูที่เก็บวัตถุดิบ แป้งสาลีเหลือไม่มาก น้ำมันมีติดก้นหม้อนิดหน่อย เกลือก็แทบจะไม่เหลือแล้ว อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง ไม่มีอะไรเหลือสักอย่าง

            อีกอย่าง ให้ทำของกินง่ายๆ ตอนนี้ นางคงหิ้วท้องรอไม่ไหว

            จ๊อก…

            กระเพราะน้อยๆ ส่งเสียงร้องราวกับต้องการยืนยันความคิดนั้น

            เด็กสาวขอบตาแดงก่ำด้วยความรู้สึกอยากร้องไห้

            “หิวจัง”

            นางพึมพำพลางลูบท้องไปด้วย

            จากความทรงจำของร่างเดิม ดูเหมือนว่าบ้านจางไม่มีเงินเหลือแล้ว ท่านพ่อก็กำลังตัดสินใจจะขายโรงเตี๊ยมของท่านแม่ทิ้ง

            “เวลาแบบนี้ หากเป็นในนิยาย ตัวเอกยังมีตัวช่วยไม่ใช่หรือ จะเป็นระบบโกงอะไรก็ได้ อย่างน้อยก็ขอหน่อยเถอะ”

            เพิ่งพูดจบ ตงตงก็ได้ยินเสียงโทนเรียบดังขึ้นในหัว [ระบบร้านค้าเปิดทำการแล้ว] จากนั้นตรงหน้าก็ปรากฏหน้าต่างที่มีรายการสินค้าขึ้นเพียบ แถมยังมีป๊อปอัปลดราคาสินค้าด้วย

            “เหวอ…”

            ด้วยความที่ทันไม่ได้ตั้งตัว ตงตงตกใจจนหลุดเสียงร้อง

            “เอาจริงดิ”

            เด็กสาวอุทานด้วยความแปลกใจ ถึงอย่างนั้นก็คิดว่าสวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งนาง

            ประเด็นคือจะซื้อของพวกนี้ยังไง 

            พอคิดปุบ ข้อความบอกขั้นตอนการใช้งานระบบก็ขึ้นเด้งขึ้นมาปับ

            ตงตงลองใช้นิ้วแตะหน้าจอโปรงใส สัมผัสเหมือนกับหน้าจอสมาร์ทโฟนไม่มีผิด

            เรื่องนั้นช่างมันก่อน นางอ่านวิธีการใช้งาน

            ขั้นแรก ต้องเติมเงินเข้าสู่ระบบ

            ตรงนี้เองที่ลูกศรชี้ไปที่ช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ตรงมุมด้านล่าง มีข้อความกำกับว่า [หยอดเหรียญ]

            “เหมือนจะเป็นช่องเติมเงินแบบหยอดเหรียญโดยตรงสินะ”

            ตงตงพึมพำ ก่อนดวงตาจะเลื่อนมองที่ทางข้อความถัดไป ตรงนั้นเขียนไว้ว่า [ผูกกับบัญชี] พอเห็นเลขบัญชีที่ระบบผูกให้อัตโนมัติ ดวงตาของเด็กสาวก็เบิกโต 

            ชาติก่อน ตงตงทำงานเป็นเบ๊ก้นครัวให้กับร้านอาหารย่านกลางเมืองใหญ่ เทียบกับค่าครองชีพที่สูง เงินเดือน 7,500 หยวนไม่ได้มากมายอะไร แต่ตงตงก็พยายามใช้จ่ายอย่างประหยัด เก็บออมเดือนละ 500 หยวน ทำงานมาสองปีกว่า ตอนนี้เลยมีเงินเก็บเกือบ 14,000 หยวน 

            เพราะอย่างนั้น ตงตงจึงตกใจที่เห็นจำนวนเงินฝาก

            ยอดเยี่ยมไปเลย

            ตงตงคิด ก่อนจะอ่านขั้นตอนถัดไป

            มันคือการแลกเงิน ตงตงไม่ต้องเสียเวลาคำนวณให้ยุ่งยาก เพราะระบบแปลงเงินหยวนให้เป็นเงินยุคนี้แบบอัตโนมัติ

            1 หยวน เท่ากับ 10 อีแปะ ในบัญชีของตงตงมีเงินเกือบ 14,000 หยวน พอระบบเปลี่ยนค่าเงินให้ หากนับเป็นเลขกลมๆ เงินในระบบตอนนี้มีถึงแสนกว่าอีแปะ!

            ก่อนจะคิดว่า จะใช้เงินนี้ทำอะไรต่อไปดี ตงตงปัดหน้าจอเลือกดูประเภทสินค้า นิ้วเล็กๆ ของนางปัดจออย่างคล่องแคล่วไปที่สินค้าประเภทอาหารพร้อมทาน

            เด็กสาวซื้อซาลาเปาไส้หมู 1 กล่อง ในกล่องมีซาลาเปา 3 ลูก ราคา 6 อีแปะ ถือว่าถูกมาก เพราะซาลาเปาไส้หมูที่ขายกันอยู่ในโลกนี้ 1 ลูก ราคา 3 อีแปะ

            ระหว่างนั่งกินซาลาเปา ตงตงก็เกิดความคิด ในเมื่อมีทั้งระบบมีทั้งเงินทุน หนทางสู่ความร่ำรวยก็อยู่แค่เอื้อมแล้ว! 

            กินซาลาเปาหมด 2 ลูก ไม่เพียงอิ่มท้อง ตงตงยังรู้สึกสดชื่นจนต้องตะโกนคำว่า ‘เยี่ยม’ ออกมาถึงสามครั้ง

            “เยี่ยม เยี่ยม เยี่ยม!!”