จูบของนางไม่เหมือนกับเย่จิ่งหานที่เพียงแค่ได้ลิ้มลองแล้วหยุด หรือบางทีนางตั้งใจจะเพียงแค่ลิ้มลองแล้วหยุดตั้งแต่แรก ทว่าเย่จิ่งหานเป็นเหมือนกับน้ำแร่ที่หอมหวาน ทำให้นางหลงใหลโดยไม่รู้ตัว สมองของเย่จิ่งหานชะงักงัน ก่อนจะมีอาการเครื่องค้างไปโดยสิ้นเชิง มองกู้ชูหน่วนด้วยความตะลึง กู้ชูหน่วนปิดตาเขา ก่อนจะพูดอย่างคลุมเครือ "เด็กดี ปิดตา" คำพูดของนางราวกับมีมนตร์สะกด เย่จิ่งหานอดไม่ได้ที่จะหลับตา แล้วดำดิ่งลงไปกับนาง แผนการตามไม่ทันความเปลี่ยนแปลง กู้ชูหน่วนเองก็ไม่คิดว่าจะมีสัมพันธ์กับเขาจริงๆ แต่พวกเขาถลำลึกไปทีละขั้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ ค่ำคืนที่ละมุนละไม ภายในห้องเต็มไปด้วยเสียงชวนคิดไกลของชายหญิง นอกห้อง ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยยืดหลังตรง พวกเขากลืนน้ำลาย ไม่ว่าอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่า นายท่านกับพระชายาจะร้อนแรงขนาดที่ส่งเสียงออกมาดังขนาดนี้ หากเป็นไปได้ พวกเขาอยากจะไปจากที่นี่ จะได้ไม่ต้องทนฟังด้วยความเขินอายจนหน้าแดงหูแดง รุ่งสาง เสื้อผ้ากู้ชูหน่วนและเย่จิ่งหานไม่เป็นระเบียบ จ้องมองซึ่งกันและกัน ตั้งแต่ที่เกิดสัมพันธ์ครั้งก่อน นี่เป็นครั้งที่สองของพวกเขา
กู้ชูหน่วนูลูบปลายคาง เหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริง นางหัวเราะเจื่อนๆ "ท่านอ๋อง ท่านไม่ได้เป็นเพียงแค่สามีชายชาตรี ท่านยังเป็นสวรรค์ของประชาชนแคว้นเย่ เทพสงครามที่ปกปักรักษาชาวประชาของแคว้นเย่ เหตุใดถึงได้จิตใจคับแคบเช่นนี้ ข้าเพียงแค่อยากจะนำผลไม้มาให้ท่านด้วยใจจริง ท่านไม่รู้สึกขอบคุณก็ช่าง เหตุใดถึงได้เข้าใจข้าผิด ผลไม้เหล่านี้ ข้าล้างเองกับมือที่ละลูกแล้วถึงจะนำมาให้ ดูสิ มือข้าเหี่ยวเป็นริ้วรอยหมดแล้ว" สายตาที่กำลังดูหนังสืออยู่ของเย่จิ่งหาน แอบเหลือบไปมองโดยไม่รู้ตัว แต่มือของกู้ชูหน่วนกลับแวววาว ไหนเลยจะมีริ้วรอยเพียงครึ่งเส้น หรือเขาจะมองเร็วเกินไป จึงเห็นไม่ชัด ? "ท่านอ๋อง ท่านก็เห็นแก่ที่ข้าลำบากล้างผลไม้ให้ท่าน ชิมสักลูกเถอะนะ มา ลองชิมองุ่น หวานมาก" ไม่รอเย่จิ่งหานตอบ กู้ชูหน่วนยัดเข้าไปในปากเขาแล้วหนึ่งลูก ก่อนจะเด็ดมาเองอีกสองสามลูก แล้วโยนขึ้นกลางอากาศ ใช้ปากรับด้วยความซุกซน "เป็นอย่างไร หวานใช่ไหม" หวานมาก แต่ความหวานเหล่านี้ ไม่อาจดับไฟในใจเขาได้ "มา กินอีกลูกนะ" "กู้ชูหน่วน ข้าอนุญาตให้เจ้าป้อนข้าแล้วหรือ" "ที่นี่ไม่มีคนนอก จะแสร้งทำเป
"ท่านอ๋องโปรดเมตตาๆ ต่อไปบ่าวไม่กล้าอีกแล้ว" "ลากตัวออกไป" หลังจากที่ผู้ดูแลถูกพาตัวออกไป ทุกคนต่างก็หวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม "ใครเป็นคนไปช่วยพระชายาคัดเลือดสตรีเหล่านี้มา" "เรียนท่านอ๋อง คือ...ผู้ดูแลสวี่" "ปลดเขาออกจากตำแหน่งด้วยเหมือนกัน" "ขอรับ" เย่จิ่งหานมองไปยังเหล่าหญิงสาวที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว หญิงสาวที่ค่อนข้างใจเสาะร้องฟูมฟายออกมาตรงนั้น "ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ต่อไปบ่าวไม่กล้าเข้ามาในจวนอ๋องอีกแล้ว ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าด้วย" "ท่านอ๋องอย่าได้กริ้ว บ่าวจะปรนนิบัติท่านอ๋องให้ดี" "เจ้าเป็นใคร คู่ควรปรนนิบัติข้ารึ เข้ามา จับนางไปโบยยี่สิบที แล้วไล่ออกไปจากจวนอ๋อง หญิงนางอื่นก็ไล่ออกไปให้หมด ต่อไปหากกล้าเข้ามาในจวนหานอ๋องอีก ข้าไม่เพียงแต่จะเอาชีวิตนาง แต่จะเอาชีวิตคนทั้งตระกูลนาง" "ขอรับ ขอรับ ขอรับ......" คนกลุ่มใหญ่เมื่อครู่นี้ พลันหายไปเกินครึ่งเพียงชั่วพริบตา กู้ชูหน่วนตะลึงงัน เกิดอะไรขึ้น หรือนางจะประจบผิดเรื่อง แต่วันนั้นเขากำลังดูภาพโป๊ ทั้งยังมีหนังสือทฤษฎีเลี้ยงลูกไม่ใช่หรือ เขาอยากจะมีลูกไม่ใช่หรือ เมื่อเห็นว่าเ
"ยังจำภาพโป๊ได้หรือไม่" สีหน้าของเย่จิ่งหานพลันมืดดำ มีคนอยู่ในสวนดอกไม้มากมายขนาดนี้ นางกล้าพูดคำว่าภาพโป๊ออกมาตรงๆ ไม่รู้จักละอายบ้างหรือไร "กู้ชูหน่วน เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่" "ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าท่านอดกลั้นมานานแล้ว ข้าถึงได้ช่วยหาสาวงามมาให้ท่านมากมายขนาดนี้ ท่านดูสิ ผิวพรรณนุ่มเด้งชุ่มชื้น หากข้าเป็นชายชาตรี คงเข้าไปตะครุบแล้ว" "ดูคนนี้สิ นิ้วเรียวยาว อ่อนโยนจิตใจดี นี่ต้องเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับการเป็นภรรยาเป็นแน่" "ยังมีนี่อีก สะโพกเชิดผาย รับประกันได้เลยว่าต้องคลอดลูกชายอวบอ้วนสักคนให้ท่านได้แน่ ไม่สิ ลูกชายอวบอ้วนกลุ่มใหญ่ต่างหาก" ทุกครั้งที่กู้ชูหน่วนพูดออกมาหนึ่งประโยค สีหน้าของเย่จิ่งหานก็มืดดำขึ้นเรื่อยๆ "มองจนตะลึงไปเลยใช่หรือไม่ ไม่รู้จะเลือกอย่างไรหรือ ไม่เป็นไร ที่นี่มีสาวงามทั้งหมดสิบแปดคน ไม่เช่นนั้นท่านก็รับไปทั้งสิบแปดคนเลย เปลี่ยนคืนละคน รับประกันได้ว่า ท่านจะต้องได้สุขสมทุกคืน เพลิดเพลินจนลืมวันลืมคืนไปเลย" เหล่าสาวงามหน้าแดงระเรื่อ อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่า สตรีนางหนึ่งจะกล้าพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาได้อย่างไม่กระดากปาก ยิ่งคิดไม่ถึงว่า
เดิมทีเขาไม่ได้อยากประมูลม้วนหนังแกะโบราณ แต่วันนั้นเขาถูกความริษยาครอบงำจนเลือดขึ้นหน้า ถึงได้ใช้เงินมหาศาลประมูลมา หากนางไม่พูด เขาก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีม้วนหนังแกะโบราณนั่นอยู่ "ท่านอ๋อง ท่านว่าเหตุใดเผ่าเทียนเฝินถึงอยากได้ม้วนหนังแกะโบราณเล่า จะเพราะในบันทึกโบราณนั่นมีความลับอะไรบางอย่างอยู่หรือไม่" "ไม่รู้" สัญลักษณ์ในม้วนบันทึกโบราณ เขาศึกษาอยู่นานแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี กู้ชูหน่วนขยับไปทางที่นั่งเขา พยายามตีสนิท "ท่านอ๋อง ท่านเอาม้วนหนังแกะโบราณไปซ่อนไว้ที่ใด ของสิ่งนี้ห้ามวางไว้ไม่เป็นที่ทาง ข้าเห็นพวกเผ่าเทียนเฝินร้ายกาจนัก ที่ที่หาง่ายเกินไป พวกเขาต้องหาเจอเป็นแน่" ในที่สุดเย่จิ่งหานก็เข้าใจจุดประสงค์ของนางสักที ที่แท้ของที่นางพยายามตามหาตลอดเมื่อวานนี้ ก็คือม้วนหนังแกะโบราณ "วางใจเถอะ ข้าเก็บซ่อนไว้มิดชิด รับประกันได้ว่าไม่มีผู้ใดหาพบ อีกอย่าง เห็นจวนอ๋องของข้าเป็นตลาดนัดที่ผู้ใดจะเข้ามาก็ได้หรืออย่างไร" "ข้าเชื่อว่าท่านซ่อนไว้มิดชิดมาก เมื่อวานข้าหาจนทั่ว เกือบจะพลิกจวนอ๋องหาแล้ว ก็ยังหาไม่เจอ" "อ่อ...เจ้ารีบร้อนตามหาม้วนหนังแกะโบราณไปใย"
"หากเจ้าหาแก้วมังกรสองลูกสุดท้ายเจอ เผ่าอวี้เห็นแก่แก้วมังกร เป็นไปได้ว่าอาจจะให้เจ้ายืมแก้วมังกรห้าลูก หรืออาจจะถือโอกาสแก้คำสาปเลือดให้กู้ชูหน่วน ไม่เช่นนั้น...เหอะๆๆ..." เย่จิ่งหานรู้ แม่ของเขาทรยศหักหลังเผ่าอวี้ กลายเป็นความอัปยศของเผ่าอวี้ คนของเผ่าอวี้ไม่มีทางมีเยื่อใยใดต่อเขา ยิ่งไม่มีทางช่วยเขาโดยไม่มีสาเหตุ ก่อนเสด็จแม่จะจากไป เรื่องที่นึกถึงอยู่ตลอดก็คือการตามหาแก้วมังกร หลายปีมานี้ เขาคอยสืบหาเบาะแสของแก้วมังกรอยู่ตลอด ไม่ว่าจะแบบลับๆ หรือแบบเปิดเผย และคอยแอบเผยเบาะแสของแก้วมังกรให้เผ่าอวี้โดยไม่ให้พวกเขารู้อยู่ตลอด เพียงเพื่อจะสานความต้องการแทนเสด็จแม่ "ยามนี้นอกจากเจ้าจะต้องกังวลเรื่องแก้วมังกรแล้ว ควรจะกังวลเรื่องเด็กในท้องด้วยไม่ใช่หรือ เจ้าอย่าลืมว่าคำสาปเลือดสืบทอดต่อกันรุ่นสู่รุ่น ไม่ว่าจะคลอดเด็กชายหรือหญิง ล้วนแต่ต้องทรมานราวกับตายทั้งเป็น" "ข้าจะเก็บเด็กเอาไว้" เย่จิ่งหานทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยค ก่อนจะออกไปด้วยความฉุนเฉียว เหลือให้เห็นเพียงแผ่นหลังที่หนักแน่นแน่วแน่ ซูมู่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา คิ้วที่คมเข้มดุจเทือกเขากระจุกกันเป็นก้อน อดเป็น