ข้าไม่ให้อภัยท่าน

ภายในจวนอ๋องไร้พ่ายเช้าวันนั้น กลางจวนที่ขณะนี้เต็มไปด้วยความเคลื่อนไหว ทั้งข้ารับใช้ แม่บ้าน และแม่ครัวล้วนวุ่นวายกับการจัดเตรียมงานเลี้ยงน้ำชาครั้งสำคัญที่กำลังจะมีขึ้นในอีกไม่เกินสองวันข้างหน้า

เสียงสั่งการดังมาจากหัวหน้าห้องเครื่อง สตรีร่างท้วมผู้มีน้ำเสียงเข้มงวดแต่ดวงตาเปี่ยมเมตตา

“อย่าลืม! ถ้วยชาสำรองต้องตั้งไว้ให้ครบสิบโต๊ะ ห้ามขาด ห้ามแตก ใครทำหล่น ข้าจะให้ยกโอ่งล้างลานหลังจบงาน” อ้ายฉิงอมยิ้มกับคำขู่ที่ชวนขำนั้น

ไม่ทันที่คำสั่งจะจบลง เสียงล้อรถลากก็ดังมาจากประตูหน้า สองบุรุษในชุดสีอ่อนเดินเคียงกันเข้ามาอย่างองอาจ ใบหน้าหล่อเหลาทั้งคู่เรียบเฉยแต่แฝงความขี้เล่นอยู่ในแววตา

“ข้าคิดว่าถึงเวลาเติมกลิ่นหอมให้กับงานเลี้ยงแล้วล่ะ” ซางหลางเอ่ยขึ้น ขณะส่งลังไม้ใบใหญ่ที่บรรจุถังเครื่องปรุงหอมกรุ่น กลีบดอกไม้แห้งหายาก น้ำผึ้งจากแคว้นตะวันตก และใบชาชั้นดี

เว่ยจินยิ้มเจ้าเล่ห์ หยิบผลไม้สุกหอมลูกหนึ่งขึ้นมาโยนเล่นในมือ “ข้าก็เอามาฝากนะ หวังว่าจะได้ชิมขนมที่พวกเจ้าใช้มันทำก่อนคนอื่น”

แม่ครัวต่างร้องขอบคุณเสียงใส บางคนก็หน้าแดงเมื่อสบตากับสองหนุ่มผู้สูงศักดิ์ ผู้หล่อเหลาและยังที่ลงแรงด้วยตน