เราทุกคนล้วนบอบช้ำมา

แสงจันทร์ส่องลอดผ่านเงาไม้ลงบนพื้นหินเย็นเยียบ เสียงสายลมพัดเบาๆ ปะทะม่านผ้าทางเดินที่พลิ้วไหวราวจะบอกว่าราตรีนี้ยังไม่หลับใหล

ซางหลาง เดินโซเซมาในชุดคลุมยาว สีหน้าระเรื่อด้วยฤทธิ์สุรา กลิ่นเหล้าจางๆ โชยมาตามตัว ท่วงท่าแม้จะมัวเมา แต่สายตากลับแจ่มชัดเมื่อเขายืนหยุดอยู่หน้าประตูห้อง

ประตูห้องเปิดแง้มอยู่

ดวงตาคู่นั้นสบเข้ากับภาพตรงหน้า เว่ยจินที่นอนหลับตาอยู่บนแท่นนอน มือข้างหนึ่งยังคงกุมมือของไป๋ฮวาที่นั่งอยู่ข้างแท่นนอน ใบหน้าของนโน้มไปเล็กน้อย ราวกับจะหลับไปเช่นกัน

สายตาของซางหลาง...นิ่งคล้ายกับหยุดชะงัก ไม่มีถ้อยคำ ไม่มีเสียงถอนใจ

มีเพียงแววตา ที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าปนปวดร้าว บางสิ่งที่ซ่อนไว้ในใจ กลับถูกเปิดออกด้วยเงียบงันเบื้องหน้านั้นเอง

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นด้านหลัง เป็นเงาของชายหนุ่มอีกผู้ที่เดินเข้ามาหยุดยืนข้างเขา

ไป๋อวี้

เจ้าตัวไม่ได้พูดอะไร เพียงมองตามสายตาของซางหลาง แล้วก็ถอนหายใจเบาๆ

มือหนึ่งของไป๋อวี้ยกขึ้น ตบเบาๆ ลงบนไหล่ของซางหลาง

“ไปเถอะ... ไปดื่มกัน ยังดื่มไม่มากพอจึงเป้นเช่นนี้ปลดปล่อยมันออกมาเสียพรุ่งนี้จึงจะไม่ต้องทุกข์ตรม อย่างน้อย...ท่านก็ยังมีเหล้า มีราต