ตอนที่2.มผ้าแพรมงคล

อ๋องอำมหิต!...ไป๋หยงร่ำร้องอย่างหวาดกลัวอยู่ในใจ

     ดวงตาคมกริบของฉินอ๋องหลี่อี้จ้องมองดวงหน้าของไป๋หยง

     "ไม่ใช่ไป๋มู่ตาน"

     "เอ้อ...คือว่า...ซือไถ้ (แม่ชี) ที่อารามเมฆา ทำนายว่าดวงชะตาของมู่ตานระยะนี้มิใคร่ดีนัก จะต้องให้นางไปพำนักอยู่ที่อารามเมฆา ไหว้พระ ถือศีล กินเจ เป็นเวลาสามเดือนเป็นอย่างน้อยขอรับ" อำมาตย์ไป๋หลงแถ

     "อ้อ..." ฉินอ๋องหลี่อี้ทำเสียงว่ารับรู้ ก่อนจะเอ่ยต่อเสียงขรึมว่า "ข้าว่าสามเดือนน้อยเกินไป ให้นางอยู่ถือศีลกินเจที่อารามสักสามปีกำลังดี"

     คำกล่าวของฉินอ๋อง...แม้มิได้ศักดิ์สิทธิ์เทียบเท่าพระราชโองการ แต่ก็ทำให้อำมาตย์ไป๋หลงหน้าซีดเผือด เพราะนับเป็นคำสั่งที่ไม่อาจจะละเลยไม่ปฏิบัติตามได้!

     ฉินอ๋องหลี่อี้จัดการคลุมผ้าแพรมงคลให้แก่ไป๋หยง แล้วจูงเขาไปขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว

     ที่ตำหนักใหญ่ในจวนฉินอ๋อง...ทุกที่ทางถูกตกแต่งด้วยสีแดงงดงาม

ไป๋หยงเข้าพิธีแต่งงานกับฉินอ๋องหลี่อี้อย่างครบถ้วนและถูกต้องตามประเพณีทุกประการ...จากนั้นสาวใช้สองนางก็ประคองเขาเข้าไปนั่งรอบนเตียงในห้องนอนใหญ่ แล้วพวกนางก็ยืนเฝ้าเงียบๆ

     หนึ่งชั่วยาม (สองชั่วโมง) ให้หลัง...ฉินอ๋องหลี่อี้ก็เข้ามาในห้อง

     สองสาวใช้ยอบกายคารวะ แล้วรีบออกจากห้องไปอย่างรู้หน้าที่

     "ฟูเหริน...เหนื่อยมากหรือไม่?" เสียงฉินอ๋องถามเรียบๆ

     แต่ทว่าไป๋หยงสะดุ้งโหยง...เขารีบดึงผ้าแพรสีแดงที่คลุมอยู่ออก แล้วลุกจากเตียงนอนหนานุ่มกว้างใหญ่มาคุกเข่าตรงหน้าฉินอ๋อง

     "ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิต...ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิต..."

     กล่าวเสียงเครือพร้อมกับน้อมคำนับหน้าผากจรดพื้น แล้วไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

     ฉินอ๋องนั่งลงที่เก้าอี้ข้างโต๊ะน้ำชา พลางเอานิ้วแข็งแรงเคาะโต๊ะเป็นจังหวะช้าๆ

     ไป๋หยงฟังเสียงนิ้วกระทบโต๊ะ จนประสาทผวาขนพองสยองเกล้า

     "ไว้ชีวิตเจ้าหรือ?"

     เสียงเรียบๆ ของฉินอ๋องนั้นน่ากลัวกว่าเสียงตวาดของอำมาตย์ไป๋หลงเป็นร้อยเท่าพันทวี...ไป๋หยงคิดในใจ

     "ถ้าเจ้าสารภาพความจริงออกมา ข้าอาจจะพิจารณาไว้ชีวิตเจ้า"

     ไป๋หยงปากคอสั่น...ถ้าเขาสารภาพความจริง ท่านอ๋องจะโมโหจนลุกขึ้นชักดาบฟันคอของเขาขาดหรือไม่?

     แต่ถ้าไม่สารภาพความจริง...อีกประเดี๋ยวท่านอ๋องสั่งให้เขาเปลื้องผ้า ท่านอ๋องก็รู้ความจริงอยู่ดี!

     ไป๋หยงจึงกัดฟันสารภาพความจริง "ข้าน้อยเป็นบุรุษขอรับ"

     ดวงตาคมกริบในหน้ากากทองคำหรี่ลง

     "เจ้าเป็นบุรุษ?"

     "ขอรับ"

     "แล้วเจ้าต้องการให้ข้าไว้ชีวิตของเจ้า?"

     "ขอรับ"

     "เจ้าลุกขึ้นมา และนั่งลงที่เก้าอี้ข้างโต๊ะน้ำชา แล้วบอกเหตุผลมาสิว่า เพราะเหตุใดข้าจึงสมควรจะไว้ชีวิตเจ้า"

     "ขะ ขอรับ" ไป๋หยงรีบทำตามคำสั่ง แล้วเอ่ยขอความเห็นใจ "ข้าน้อยมีท่านย่าชรา มีมารดาและน้องชายที่ต้องดูแล...หากขาดข้าน้อย พวกเขาจะไร้ที่พึ่งขอรับ"

สายตาคมกริบตวัดมองดวงหน้าละอ่อนด้วยความหมายว่า...น้ำหน้าอย่างเจ้านะรึ จะเป็นที่พึ่งให้ผู้อื่น เอาตัวให้รอดก่อนเถอะ!

     ไป๋หยงเห็นสายตาดูถูกอย่างชนิดไม่ปิดบังของฉินอ๋องแล้ว อดรู้สึกหายใจไม่ทั่วทัองไม่ได้

     แต่ก็ยังฝืนใจ เอ่ยคุณสมบัติของตนเองว่า

     "ข้าน้อยเป็นผู้ช่วยพ่อครัวได้ ล้างถ้วยล้างจานได้ ซักผ้าถูบ้านได้..."

     "ทำบ่อยหรือ?" ฉินอ๋องเอ่ยแทรกขึ้น

     "ขอรับ" ตาคู่สวยฉายประกายแห่งความหวัง

     "มิน่า มือเล็กๆ ของเจ้าจึงได้สากนัก" ฉินอ๋องกล่าว  "พอจับมือเจ้า ข้าก็รู้ทันทีว่า เจ้ามิใช่ไป๋มู่ตาน"

#####

ชายา ตอน 4

     "ข้าน้อยยังปลูกผักได้..." ไป๋หยงยังคงนำเสนอ

     "พอ..." ฉินอ๋องหลี่อี้โบกมือห้าม "งานที่เจ้ากล่าวมาทั้งหมด ข้ามีคนรับใช้คอยทำอยู่แล้ว เจ้ามีประโยชน์อะไรอีก?"

     "ข้าน้อย..." ไป๋หยงก้มหน้าลง ขบริมฝีปากครุ่นคิด แล้วเงยหน้าขึ้น "ข้าน้อยนวดได้ขอรับ"

หน้ากากทองคำลวดลายสวยงามของฉินอ๋องนั้นปกปิดเพียงดวงหน้าช่วงบนเท่านั้น มิได้ปิดดวงหน้าช่วงล่าง...ปากได้รูปและคางแข็งแรงจึงปรากฏให้เห็น!

     ปากได้รูปยกมุมหนึ่งขึ้น

     "อันนี้น่าสนใจอยู่...ไหนลองมานวดข้าดูหน่อยซิ"

     หากไป๋หยงเป็นผู้เคยฝึกวรวรยุทธ์ ฉินอ๋องจะมิยอมให้เข้าใกล้เด็ดขาด แต่เพราะว่าเวลาที่ฉินอ๋องกุมมือไป๋หยงนั้น เขาได้ลอบสำรวจเด็กหนุ่มดูแล้ว และรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีพลังวรยุทธ์แม้แต่น้อย

ดวงหน้างดงามอ่อนเยาว์ฉายประกายยินดีทันที...หากฉินอ๋องพอใจฝีมือการนวดของเขา เขาก็มีหวังรอดชีวิตแล้ว!

     ไป๋หยงรีบกุลีกุจอมายืนด้านหลังฉินอ๋อง และลงมือนวดไหล่แกร่งอย่างตั้งอกตั้งใจ

     "อืมม์..." ฉินอ๋องทำเสียงในลำคอ "พอใช้ได้"

     ไป๋หยงยิ้มแก้มแทบปริ "ท่านย่าบอกว่า ข้าน้อยนวดเก่งที่สุด"

     ฉินอ๋องนึกหมั่นไส้คนขี้อวด ซ้ำยังเอาเขาไปเปรียบกับหญิงชรา

     "มีแรงแค่นี้เองหรือ?"

     "หา..." ไป๋หยงอุทาน "ข้าน้อยนวดสุดแรงแล้วนะขอรับ"

     "เอาเถอะ...มีแรงแค่นี้ก็แค่นี้"

     ไป๋หยงลอบถอนหายใจ แล้วอ้อมๆ แอ้มๆ ขอร้อง "ท่านอ๋องได้โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยนะขอรับ"

     "อืมม์...ได้..."

     ไป๋หยงดีใจจนแทบจะโห่ร้องออกมา

     แต่...ถ้อยคำต่อมาของฉินอ๋อง

     "สามปี"

     "หา...สะ สามปี"

     "หรืออยากตายเดี๋ยวนี้?"

     "ไม่...ขอรับ ขอมีเวลาหายใจอีกสามปีดีกว่าขอรับ"

     สามปี...เขายังพอมีเวลาไปจัดการเรื่องราวต่างๆ ให้กับท่านย่า ท่านแม่และน้องชาย

     "ไปนวดต่อบนเตียงนอนกันดีกว่า" ฉินอ๋องกล่าวแล้วลุกขึ้นยืน ถอดชุดชั้นนอกออก เดินนำไปยังเตียง ถอดรองเท้าออกก่อนจะขึ้นไปนอนคว่ำอยู่บนเตียงนอนกว้างใหญ่หนานุ่ม

     ไป๋หยงนั้นละล้าละลัง ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะทำอย่างไรดี

     "มานวดต่อเร็วเข้า อย่าชักช้า" ฉินอ๋องเร่งเสียงดุๆ

     ไป๋หยงจึงจำใจต้องเดินไปที่เตียง ถอดรองเท้าออก แล้วขึ้นเตียงไปนวดร่างแกร่งที่นอนคว่ำอยู่

     นวดไปแค่อึดใจเดียว...ฉินอ๋องก็พลิกตัวนอนหงาย แล้วใช้นิ้วมือจี๋เอวไป๋หยง

     ไป๋หยงสะดุ้งโหยง หัวเราะคิกคัก

     ดวงตาคมกริบเป็นประกายวาววับ มือแข็งแกร่งจับร่างบอบบางให้นอนลง แล้วจัดการจักจี้ จนเด็กหนุ่มดิ้นพล่าน ตึงตังโครมคราม ปากก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาดังๆ อย่างลืมตัว

     "ยอมไหม?"

     "ยอมแล้ว...ยอมแล้ว...ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิต"

     ไป๋หยงดิ้นไป หัวเราะไป อ้อนวอนไป

     ฉินอ๋องจักจี้เด็กหนุ่มครู่หนึ่ง ก็หยุดมือ

     ไป๋หยงหอบหายใจจนหน้าแดงก่ำ

     "เรามาเล่นนับเลขกัน" ฉินอ๋องกล่าว "เจ้าหลับตา ห้ามลืมตาเด็ดขาด นอนนิ่งๆ สบายๆ แล้วนับเลขช้าๆ จากหนึ่งถึงร้อย"

     ไป๋หยงทำตาม...นับไปได้แค่ห้าสิบกว่า ก็หลับสนิทเพราะความอ่อนเพลีย เนื่องจากเมื่อคืน แต่งตัวเจ้าสาว เขาก็ไม่ได้นอน วันนี้ทั้งวันต้องเข้าพิธีต่างๆ เขาก็ไม่ได้นอน

     ฉินอ๋องเห็นอีกฝ่ายนอนหลับสนิท ก็จัดการดึงปิ่นปักผมและมงกุฎออกอย่างเบามือ เพื่อให้อีกฝ่ายได้นอนสบายๆ...