เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่6. วันรุ่งขึ้น
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-08 06:25:05วันรุ่งขึ้น...
ฉินอ๋องหลี่อี้พาพระชายาไป๋หยงกลับไปเยี่ยมบ้านเจ้าสาวตามประเพณี แต่เพียงแค่ใช้ขันทีมาแจ้งล่วงหน้าให้อำมาตย์ไป๋รู้ก่อนเวลามาถึงจวนแค่หนึ่งเค่อ (สิบห้านาที) เพราะต้องการดูสภาพความเป็นอยู่ที่แท้จริงของไป๋หยง จึงสั่งให้สาวใช้จัดชุดที่ไม่หรูหราให้แก่ไป๋หยง แล้วเขายังนำปิ่นทองคำที่ฮองเฮาพระราชทานมาปักบนผมของเด็กหนุ่ม
"ท่านอ๋องขอรับ ข้าน้อยมิใช่สตรี ปักปิ่นระย้าเช่นนี้จะดีหรือขอรับ?" ไป๋หยงถามอย่างสงสัย
"ดีสิ" ฉินอ๋องตอบ ก่อนจะเอื้อมมือดึงหยกม่วงมังกรเหินที่ไป๋หยงห้อยเอวออก "อันนี้ล้ำค่าเกินไปอย่าเพิ่งใช้"
ไป๋หยงสงสัย...ฉินอ๋องให้เขาแต่งกายเรียบๆ ธรรมดาๆ เนื้อผ้าไม่ถึงกับแย่แต่ก็ไม่ได้ดีอะไร ให้ปักปิ่นที่ดูไม่สูงค่านัก และไม่ให้เขาใช้หยกแขวนเอวล้ำค่าที่ฮ่องเต้พระราชทาน เพื่ออะไร?
แต่สงสัยส่วนสงสัย...ทว่าเด็กหนุ่มเรียนรู้ว่า อยู่ใกล้คนมากอำนาจอย่างฉินอ๋องต้องสงบปากสงบคำเอาไว้...
ที่จวนอำมาตย์ไป๋หลงนั้นชุมนุมวุ่นวายกันมาก เพราะอยู่ๆ ขันทีของจวนฉินอ๋องก็มาส่งข่าวว่าอีกสักครู่...ฉินอ๋องจะพาพระชายาไป๋หยงกลับมาเยี่ยมบ้านเจ้าสาวตามประเพณี
ดังนั้น...อำมาตย์ไป๋หลงจึงมีเวลาเตรียมตัวต้อนรับน้อยมาก
พอขบวนกลับมาเยี่ยมบ้านเจ้าสาวของฉินอ๋องกับพระชายามาถึง...อำมาตย์ไป๋หลง ฟูเหรินผู้เฒ่า ฟูเหรินใหญ่ ฟูเหรินรอง บุตรธิดา และบ่าวไพร่ ต่างออกมาคุกเข่าต้อนรับ
"น้อมคารวะฉินอ๋องๆๆ..."
"น้อมคารวะพระชายาๆๆ..."
"ลุกขึ้นได้" ฉินอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ขอบพระคุณท่านอ๋องขอรับ/ขอบพระคุณท่านอ๋องเจ้าค่ะ" ทุกคนกล่าวพร้อมเพรียงและลุกขึ้นยืนอย่างสงบเรียบร้อย
ไป๋มู่ตานที่ยืนอยู่ด้านหลังมารดาลอบมองฉินอ๋อง แล้วอดจินตนาการไม่ได้ว่าหลังหน้ากากทองคำนั้นซ่อนดวงหน้าน่าเกลียดน่ากลัวขนาดไหน!
และพอมองเห็นสภาพการแต่งกายที่แสนจะสามัญธรรมดาของไป๋หยง นางก็คิดในใจว่า...เด็กหนุ่มคงมิได้รับความโปรดปรานเป็นแน่ คงแค่ถูกใช้เป็นที่ระบายความใคร่ที่ไร้ความรัก
ฉินอ๋องเดินนำทุกคนเข้าไปในเรือนใหญ่ และนั่งลงในตำแหน่งประธานซึ่งเป็นตำแหน่งใหญ่ที่สุด แล้วผายมือไปยังตำแหน่งรอง "เชิญท่านอำมาตย์ไป๋นั่ง"
อำมาตย์ไป๋หลงนั้นรู้สึกยินดียิ่งนัก เขานั่งลงอย่างไม่รอช้า หลังจากเอ่ยคำว่า "ขอบพระคุณท่านอ๋อง"
"ทุกคนนั่งได้"
ทุกคนกล่าวขอบพระคุณแล้วนั่งลง
แต่จากปฏิกิริยาที่ห่างเหินต่อไป๋หยงของฉินอ๋องบวกกับสภาพการแต่งกายที่ไม่หรูหราของเด็กหนุ่ม...ฟูเหรินใหญ่จึงชิงนั่งในตำแหน่งที่สาม ทำให้ไป๋หยงจำต้องนั่งในตำแหน่งถัดไป
เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัดใจแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ จึงไม่ได้ฟังถ้อยคำที่ฉินอ๋องสนทนากับอำมาตย์ไป๋ เพียงได้ยินเสียงหัวเราะของฟูเหรินใหญ่ ตามด้วยถ้อยคำที่ว่า "พระชายาใช้ปิ่นอันนี้ มิดูเล็กน้อยเกินไปหรือ?"
ขณะที่ไป๋หยงไม่รู้ว่าสมควรจะตอบว่าอย่างไรอยู่นั้น...เสียงฉินอ๋องก็ตวาดอย่างดุดันว่า
"บังอาจ!"
ฟูเหรินใหญ่ตกใจจนตาเหลือก ไม่รู้ว่าตนเองทำผิดตรงไหน
"เจ้าหาว่าข้าไม่มีปัญญาซื้อของดีมีราคาให้พระชายาใช้หรือ?" เสียงฉินอ๋องยิ่งมายิ่งดุดัน
ไป๋หยงลอบมองฉินอ๋องหลี่อี้...เข้าใจแล้วว่าท่านอ๋องจัดละครฉากนี้ขึ้น เพื่อเอาคืนตระกูลไป๋
แต่เอาคืนเรื่องที่ตระกูลไป๋ส่งบุรุษไปเข้าพิธีสมรส หรือเอาคืนเรื่องที่ตระกูลไป๋ไม่ยอมยกคุณหนูไป๋มู่ตานให้?
เพราะท่านอ๋องเสียหน้าที่ถูกตระกูลไป๋เปลี่ยนตัวเจ้าสาวซึ่งเป็นการหมิ่นเกียรติ หรือเพราะชมชอบคุณหนูไป๋มู่ตาน?
ฟูเหรินใหญ่ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวรีบคุกเข่าลงกับพื้น ส่ายหน้าปฏิเสธว่า "มิใช่เจ้าค่ะๆ"
"เช่นนั้นเจ้าก็ต้องการจะหมิ่นของพระราชทานจากฮองเฮา!"
ข้อหาหนักหนาสาหัส!!
ทุกคนแม้แต่ฟูเหรินผู้เฒ่าต่างรีบคุกเข่าลง
"ท่านอ๋องโปรดอย่าได้เข้าใจผิด" อำมาตย์ไป๋หลงรีบกล่าวแก้สถานการณ์ "นางเป็นสตรีโง่เขลามิรู้ความ ว่าสิ่งใดสูงค่าสิ่งใดด้อยค่าขอรับ"
ฉินอ๋องไม่แสดงทีท่าว่าอะไร เพียงกล่าวว่า "เรื่องนี้เอาไว้สะสางกันทีหลัง...วันนี้ข้าพาเสี่ยวหยงกลับมาเยี่ยมบ้านเจ้าสาว ไหนละครอบครัวของเจ้าสาว?"
"เอ้อออ...ข้าน้อยจะรีบไปเชิญพวกนางมา" อำมาตย์ไป๋หลงกล่าวยังไม่ทันจบประโยคดี
ฉินอ๋องก็เอ่ยขัดขึ้นว่า "ไม่ต้อง" แล้วหันมากล่าวกับไป๋หยงว่า "เสี่ยวหยง...เจ้านำทางข้าไปที"
"ขอรับ" ไป๋หยงรับคำ แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ พาฉินอ๋องออกจากเรือนใหญ่
อำมาตย์ไป๋หลงติดตามมา ก็ถูกฉินอ๋องห้ามว่า "ไม่ต้องตาม"
ไป๋หยงพาฉินอ๋องไปยังเรือนหลังเล็กและทรุดโทรมที่เคยอาศัยอยู่ร่วมกับท่านย่า มารดา และน้องชาย
ทันทีที่เห็นไป๋หยง...ไป๋หยูก็ดีใจ ร้องเรียก "เกอเกอ (พี่ชาย) ข้าคิดว่าท่านถูกฉินอ๋องสับเป็นหมื่นหมื่นชิ้นไปซะแล้ว"
"ข้าดุร้ายปานนั้นเลยหรือ?" พร้อมกับเสียงกล่าว...ฉินอ๋องก็ก้าวเข้ามาในห้องโถงแห่งนั้น
นางจางซื่อและนางหลิวซื่อรีบคุกเข่าลง กล่าวพร้อมเพรียง "คารวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ"
ไป๋หยูเห็นย่าและแม่คุกเข่า ก็คุกเข่าตาม
"ลุกขึ้นและเชิญนั่ง"
"ขอบพระคุณท่านอ๋อง"
เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อย...ไป๋หยูจ้องมองฉินอ๋องอย่างแปลกใจและทึ่ง
"ท่านอ๋องท่านคือฉินอ๋องจริงๆ หรือ?" เด็กชายถาม
"ใช่"
"ท่านไม่สับพี่ชายของข้าจริงๆ หรือ?"
"อาหยู" คนเป็นแม่เรียกเสียงปรามๆ
"ไม่เป็นไรท่านแม่ยาย ให้เขาถามเถอะ" ฉินอ๋องเอ่ยเสียงเรียบง่าย กระแสเสียงไม่ได้อ่อนโยนแต่ก็ไม่ดุดัน ก่อนจะตอบเด็กชายว่า "ไม่สับ"
"แล้วท่านจะเฆี่ยนเขาไหม? ถ้าเขาไม่ทำตามที่ท่านสั่ง"
"ปกติไม่นิยมเฆี่ยนพระชายา แต่จะเฆี่ยนคนอื่นแทน"
"อ้อ...ข้าเข้าใจแล้ว" ไป๋หยูพยักหน้าหงึกๆ "เหมือนอย่างท่านลุง"
"เหมือนอย่างไร?" ฉินอ๋องถาม
"เกอเกอกลัวถูกท่านสับเป็นหมื่นหมื่นชิ้น ไม่ยอมแต่งงานกับท่าน ท่านลุงจึงสั่งให้เฆี่ยนข้าจนกว่าเกอเกอจะยอม" ไป๋หยูตอบ
บทล่าสุด
ชายาอ๋องอำมหิต ตอนที่66. ตอนพิเศษ3.
องครักษ์ซ้ายเจาหู่มาขอพบพระชายาไป๋หยงเป็นการส่วนตัว “มีธุระอะไรกับข้าหรือ?” พระชายาไป๋หยงถาม พลางใช้ช้อนสามง่ามทองคำจิ้มผลไม้ที่ปอกและหั่นเป็นชิ้นพอดีคำอย่างสวยงามพูนจาน เข้าปากอย่างชื่นใจ “น้อมเรียนพระชายา คือข้า…ข้าน้อยอยากจะขอกู้เงินพระชายาขอรับ” องครักษ์ซ้ายเจาหู่พูดตะกุกตะกัก “ต้องการเท่าไหร่?” “ห้าร้อยตำลึงเงินขอรับ” “เอาไปทำอะไร?” พระชายาหนุ่มน้อยวางช้อนสามง่ามทองคำในมือลง “คือว่า…ข้าน้อยชอบเซียวมี่ขอรับ” องครักษ์ซ้ายเจาหู่เอ่ยแล้วยกมือปาดเหงื่อที่หน้าผาก “ชอบเซียวมี่?” “ขอรับ” “แล้วเกี่ยวอะไรกับเงินห้าร้อยตำลึง?” “คือว่า…เดิมทีเซียวมี่เป็นคนในจวนราชครูมู่สง ต่อมาราชครูมู่สงยกเซียวมี่ให้เป็นบ่าวของพระชายา แต่บิดามารดาและน้องชายหญิงของเซียวมี่ยังคงเป็นบ่าวอยู่ในจวนราชครู พอตระกูลมู่ของราชครูต้องโทษประหารทั้งครอบครัว บ่าวไพร่ถูกขายทอดตลาด บิดามารดาและน้องชายหญิงของเซียวมี่ก็ถูกขายทอดตลาดด้วย ทางการให้พ่อค้าทาสเหมาทั้งหมดไปขายอีกต่อหนึ่ง ข้าน้อยไปเจรจากับพ่อค้าทาสแล้ว เขาจะยอมขายยกครอบครัวให้ข้าน้อยในราคาห้าร้อยตำลึงขอรับ
ชายาอ๋องอำมหิต ตอนที่65. ตอนพิเศษ2.
องครักษ์บู๊สงพาองค์ชายหกหลี่เฟิง เดินทางมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ ค่ำไหนนอนนั่น คืนนี้…ทั้งสองพักในศาลเจ้าร้าง บู๊สงได้หากิ่งไม้แห้งจากรอบ ๆ ศาลเจ้า มาก่อกองไฟเล็ก ๆ เพื่อให้ไออุ่น องค์ชายหกมองเทวรูปดินปั้นที่ตั้งอยู่ด้านในสุด แล้วคุกเข่าลงพนมมืออธิษฐาน…ซึ่งใช้เวลาไม่นานก็อธิษฐานเสร็จ “องค์ชาย…ท่านอธิษฐานอะไร?” บู๊สงถาม เพราะตลอดหลายวันมานี้องค์ชายเอาแต่ร้องไห้ ทว่าวันนี้กลับไม่มีน้ำตา องค์ชายวัยสิบสองเม้มปากตอบว่า “ข้าอธิษฐานว่า…ขอให้ข้าตายง่าย ๆ ตายไว ๆ” บู๊สงอึ้ง “ทำไมถึงได้อธิษฐานเช่นนี้?” “ข้าสับสนมาก…แต่ก่อนเสด็จแม่บอกกับข้าว่า คนอื่นล้วนเป็นคนไม่ดี ทว่าพอข้าถูกกักบริเวณ ทั้งขันที ทั้งนางกำนัล ล้วนกล่าวว่าเสด็จแม่เป็นคนไม่ดี แม้แต่…เสด็จย่า…ก็ว่าเสด็จแม่ไม่ดี“ องค์ชายน้อยเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ข้าอยากรู้ความจริง ว่าตกลงเสด็จแม่เป็นคนไม่ดีจริง ๆ หรือ?” “องค์ชาย…สตรีที่เข้ามาอยู่ในวังหลัง ก็เปรียบเสมือนบุรุษออกสู่สมรภูมิ ต่างต้องช่วงชิงการมีชีวิตรอด ไม่เป็นตัวของตัวเอง…ข้าไม่อาจบอกต่อองค์ชาย ว่าฮองเฮาหยางเซียงร้ายหรือดี เพราะว่าข้าเพียงได้ฟังเขาเล่าต
ชายาอ๋องอำมหิต ตอนที่64. ตอนพิเศษ1.
หลังจากเรื่องราวในบ้านเมืองสงบเรียบร้อย ฮ่องเต้น้อยหลี่เจินขึ้นครองราชบัลลังก์ โดยมีฉินอ๋องเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน และมหาเสนาบดียกทัพปราบหม่าฟู่เจ้าเมืองชิงซานแล้วเสร็จ สีไคก็จะเดินทางกลับแคว้นเว่ย ซึ่งเป็นแคว้นตอนใต้ของอาณาจักรต้าเป่ยและอยู่ทางทิศเหนือของอาณาจักรจงกั๋วฉินอ๋องจึงจัดงานเลี้ยงส่ง…โดยมีแขกผู้รับเชิญเป็นครอบครัวของท่านแม่ยายนางหลิวซื่อ นางยู่อิง อาหยู และอาโหยว ส่วนท่านย่านั้น นางขอตัวเพราะไม่สะดวก (อยากนอนพักกลางวัน) และท่านน้าบัณฑิตหลิวฮั่ว ซึ่งได้เลื่อนตำแหน่งเป็นอำมาตย์ตรี หัวหน้ากองเอกสารของกรมการค้า ฉินอ๋องจึงถือโอกาสจัดงานเลี้ยงฉลองตำแหน่งให้อำมาตย์หลิวฮั่วด้วย อำมาตย์หลิวฮั่วได้พาฟูเหรินเย่หว่านมางานด้วย ฟูเหรินเย่หว่าน (หว่านหว่าน) นั้นกำลังตั้งครรภ์ได้ห้าเดือน ดวงหน้างดงามอิ่มเอิบ อาหยูน้อยที่ได้นั่งข้างๆ เย่หว่าน มองท้องที่นูนขึ้นของนาง แล้วถามอย่างสงสัยว่า “พี่หว่านหว่าน…” อาหยูน้อยยังไม่ได้ถามต่อ ก็ถูกนางหลิวซื่อว่ากล่าว “อาหยู…ต้องเรียกว่าท่านน้าสะใภ้ ไม่ใช่พี่หว่านหว่าน” “ไม่เป็นไรค่ะ” เย่หว่านตอบนางหลิว
ชายาอ๋องอำมหิต ตอนที่63. กลับจวน
นางหลิวซื่อ นางยู่อิง อาหยู อาโหยว และเฉียวซาน (อาจารย์และองครักษ์ของอาหยูอาโหยว) ถูกรับมาอยู่จวนของฉินอ๋องตั้งแต่ตอนบ่าย พอวันรุ่งขึ้น…กองทัพขององค์ชายห้าหลี่เหิงตีเข้าเมืองหลวงมา ก็แยกเป็นสองขบวน ขบวนหนึ่งโจมตีวังหลวง อีกขบวนหนึ่งโจมตีจวนฉินอ๋อง ครั้นประตูจวนต้านไม่อยู่ ทหารของราชครูมู่สงบุกเข้ามา…ไป๋หยงก็ตรวจนับคนที่ตนจะพาออกไปทางลับด้วยกัน ก็เห็นว่าขาดอาเหยียนกับป้าไช่ จึงถามนางฮัวซื่อว่า “ท่านน้า…พี่เหยียนอยู่ไหน?” (ตั้งแต่รู้ว่า อาเหยียนเป็นบุตรของทั่นฮวาเฉินอวี้ ไป๋หยงก็เรียกนางฮัวซื่อว่าท่านน้า แทนที่ท่านป้าสะใภ้รอง) “อาเหยียนไปตามหาป้าไช่ที่โรงครัว” “ทำไมมาแยกตัวออกไปตอนหน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้ด้วย” ไป๋หยงบ่นอย่างไม่พอใจ แต่ก็ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “ข้าจะไปตามพี่เหยียนกับป้าไช่ ทุกคนรออยู่ในห้องนอนใหญ่อย่าได้แยกย้ายไปไหนเป็นอันขาด” แล้วคว้ากระบี่ติดมือ มุ่งหน้าตรงไปยังโรงครัวทันที แต่ระหว่างทางพบเข้ากับราชครูมู่สง จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น “ข้าจะจับพระชายาไปแขวนที่กำแพงเมืองให้ฉินอ๋องดู” ไป๋หยงไม่ตอบว่าอะไร แต่ตั้งอกตั้งใจใช้เพลงก
ชายาอ๋องอำมหิต ตอนที่62. ที่จวนโหราจารย์
ที่จวนของโหราจารย์ คืนนั้น…โหราจารย์รู้สึกจิตใจไม่สงบ เขาได้รู้ข่าวการตายอนาถของขันทีปลอมเกาซ่ง ฮองเฮาถูกปลดจากตำแหน่งและขังอยู่ที่ตำหนักเย็น เขาก็เกรงว่าภัยจะมาถึงตัว แล้วพอเข้าห้องนอน ก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อเห็นเงาร่างสูงใหญ่ของคนผู้หนึ่งยืนรออยู่ในห้องนอนด้วย “ใคร?” โหราจารย์ถาม “คนที่เจ้าทำนายว่า…เกิดใต้ดาวพิฆาตอย่างไรล่ะ” “ฉิน…อ๋อง…” เสียงของโหราจารย์สั่นสะท้าน “ความจำของเจ้ายังดีอยู่” ฉินอ๋องตอบ “ท่านอ๋อง…ค่ำมืดดึกดื่นเช่นนี้ ท่านมาหาข้าน้อย ต้องการจะให้ทำนายเรื่องใดหรือขอรับ?” “ไม่มีอะไร…ข้าเพียงแค่มาส่งเจ้าเดินทางไกล (ตาย) เท่านั้น” ฉินอ๋องเอ่ยเสียงเย็นยะเยียบ โหราจารย์จึงตัดสินใจวิ่งหนี แต่ช้าเกินไป เพราะเพิ่งจะขยับตัว ก็ถูกสะกัดจุดเอาไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว และไม่สามารถพูดออกเสียงได้ ได้แต่ขยับปาก โดยไร้สุ้มเสียง… พอรุ่งเช้า…บ่าวรับใช้ในเรือนของโหราจารย์ที่มีหน้าที่เข้ามาจะปรนนิบัติ ก็พบว่าโหราจารย์ได้แขวนคอตายอยู่ในห้องนอน! สามวันต่อมา… อดีตฮองเฮาหยางเซียงก็ได้รับพระราชทานยาพิษจากไทเฮา พร้อมกันนั้น คนตระกูล
ชายาอ๋องอำมหิต ตอนที่61.พังพินาศ
เวลาบ่าย…สนมหม่าซู่ซู่ได้เชิญเสด็จฮ่องเต้ออกมาพักผ่อนที่อุทยานหลวง เกาซ่งขันทีคนสนิทของฮองเฮา ซึ่งหายจากอาการบาดเจ็บราวเจ็ดส่วน (เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์) ได้รับข่าวจากสายของตน ก็รีบนำมารายงานฮองเฮา “เหนียงเหนียง (พระนาง) ยามนี้ฮ่องเต้เสด็จลงอุทยาน นับเป็นโอกาสอันดีพ่ะย่ะค่ะ” “โอกาสอะไร?” ฮองเฮาตรัสถาม “ปกติสนมคนโปรดจะกีดกันผู้ที่จะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ที่พระตำหนักหลวง แต่ในอุทยาน เหนียงเหนียงหาโอกาสเข้าเฝ้า แล้วทูลขอตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน เพื่อจะได้ว่าราชการหลังม่าน ซึ่งฮ่องเต้จะได้มีเวลาพักผ่อนตามสบายพ่ะย่ะค่ะ” เกาซ่งทูล “เวลานี้ไทเฮาก็ทรงทำหน้าที่นี้อยู่มิใช่หรือ?” “เหนียงเหนียง อย่าลืมสิ ว่าพอไทเฮาออกว่าราชการ ฉินอ๋องกับพรรคพวกก็กำจัดองค์หญิงเหลียนฮัว แล้วเป้าหมายต่อไปของพวกเขาต้องไม่พ้นเหนียงเหนียงอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ” เกาซ่งทูล “ชิงลงมือก่อนได้เปรียบนะพ่ะย่ะค่ะ” “ถูกต้อง…คนแรกที่เราจะต้องกำจัดก็คือฉินอ๋อง” ฮองเฮาขบฟันตรัสแต่แผนการณ์ของฮองเฮาพังพินาศ…เพราะหม่าซู่ซู่เสแสร้งว่าถูกฮองเฮาผลักล้มและเกือบแท้งบุตร หม่าซู่ซู่และหม่าเต้า (หม่าเต้าเป็น
บางทีคุณอาจจะชอบ
Can't deny #ของคุณเชาว์
Blue Horizon138 viewsแด่เธอผู้เป็นนิรันดร์
คนเล่านิทาน149 viewsเจ้านายใจดีช่วยเลี้ยงผมทีได้ไหมครับ
thisishowienjoy873 viewsรักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง
DILEMMA 28555 viewsรักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ
พลอยแก้ว1.3K viewsกับดักรักเพื่อนสนิท
26JULY.376 viewsUnsur - เสพอรรถรส
ภูผาสีน้ำเงิน228 viewsคนโปรดของซ้อใหญ่ #รินโปรด
คุณรตา183 views
