Share

บทที่ 1771

Author: ฮวาฮวาตีลังกาแปล
วัดนี้กลับน่าสนใจ ไม่มีระฆังยามเช้า ไม่มีกลองยามเย็น อีกทั้งยังไม่มีพระสงฆ์มาสวดมนต์

ทั่วทั้งวัดเงียบสงบ

ก็คล้ายไม่มีคนอย่างไรอย่างนั้น

เณรน้อยเห็นกู้หว่านเยว่สงสัยจึงอธิบายยิ้มๆ

“สีกาอย่าตำหนิไปเลย แต่ไหนแต่ไรมาเจ้าอาวาสของพวกเราชอบทำตามใจ ไม่ชอบกฎระเบียบเหล่านี้ภายในวัด ไม่มีเวลาสวดมนต์ที่แน่นอน เหล่าหลวงจีนอยากสวดก็สวด ไม่อยากสวดก็ไม่ต้องสวด”

กู้หว่านเยว่พยักหน้า อุปนิสัยของเจ้าอาวาสช่างตามใจจริงๆ

สอดรับกับอุปนิสัยนาง!

“ท่านอาจารย์อยู่ภายในลานบ้านเล็กทางด้านนี้ โยมทุกท่านตามอาตมาเข้าไปพร้อมกันเถอะ” หลวงจีนน้อยพาพวกเขาเข้าไปภายในลานบ้านแห่งหนึ่ง

ขณะเดียวกัน ภายในมีหลวงจีนผู้เฒ่าผมเคราขาวโพลนท่านหนึ่งกำลังฝึกหมัดอยู่ภายในลานบ้าน

“ท่านอาจารย์กำลังฝึกหมัด พวกท่านรอสักครู่” หลวงจีนน้อยรีบพูด

ทุกคนพยักหน้ายืนรอทางด้านข้าง ผ่านไปครู่หนึ่งเจ้าอาวาสผู้เฒ่าก็หยุดเคลื่อนไหว เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เดินมาทางพวกเขาเหล่านี้

เขามองดูแล้วอายุมาก แต่ฝีเท้ากลับแผ่วเบาว่องไวและมั่นคง มองออกว่ามีชีวิตชีวายิ่งกว่าคนอายุสามสิบ

“เจ้าอาวาสผู้เฒ่า”

“องค์ชาย ไม่ได้พบกันนาน” เจ้าอาวาสผู้เฒ่าเดินมาหยุ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1976

    “อย่าอุ้มข้า!”นายหญิงซูรีบกล่าวพลางยิ้ม “เด็กคนนี้ไม่ชอบให้ใครอุ้ม จ้านจ้าน มาหาย่าตรงนี้เร็ว”จ้านจ้านเหลือบมองอาหญิงแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปทำความเคารพนายหญิงซู “หลานคารวะท่านย่าขอรับ”ทุกคำพูดทุกการกระทำ ล้วนดูสง่างามเป็นอย่างยิ่งซูจิ่นเอ๋อร์รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เด็กคนนี้โตแล้ว ไม่น่ารักเลย สู้ตอนที่ยังนอนอยู่ในเปลไม่ได้ ตอนนั้นยังน่ารักกว่าไม่สิ ตอนนอนอยู่ในเปลก็ไม่น่ารัก นางยังจำได้ว่าตอนที่จ้านจ้านอยู่ในเปล ไม่ว่านางจะหยอกล้ออย่างไรเขาก็ไม่ยิ้มพอหยอกล้อนานเข้า ยังจะกลอกตาใส่นางอีกเจ้าเด็กนี่ ไม่ถูกกับนางเอาเสียเลย!เมื่อคนในครอบครัวได้กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา ก็อยากจะพูดคุยกันบ้าง ซูจิ่นเอ๋อร์จึงโบกมือ ให้เหล่าภรรยาขุนนางพากันไปชมดอกไม้ในสวน“จ้านจ้าน อามีของเล่นสนุก ๆ มาให้เจ้าด้วยนะ อยากจะดูหรือไม่?”ซูจิ่นเอ๋อร์เอ่ยขึ้น สัตว์กินเหล็กตัวหนึ่งก็มุดออกมาจากใต้กระโปรงของนาง คลานต้วมเตี้ยมเข้าไปหาจ้านจ้านดวงตาของจ้านจ้านเป็นประกายขึ้นมา “นี่คืออะไรหรือ?”“สัตว์กินเหล็กตัวน้อย” ซูจิ่นเอ๋อร์หยิกแก้มของหลานชาย ในที่สุดก็มีของบางอย่างที่เจ้าเด็กคนนี้สนใจเสียทีนายหญิงซู

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1975

    เด็กคนนี้น่าสงสารนักหลังจากที่จี้ฮูหยินและนายท่านจี้จากไป นางก็ถูกส่งไปเลี้ยงดูอยู่ที่บ้านของท่านลุงได้ยินมาว่าบ้านของพวกเขามีลูกหลายคน คนในครอบครัวจึงไม่ใส่ใจจี้เยว่เลยประกอบกับเด็กคนนี้ไม่ค่อยฉลาดนัก จึงถูกทิ้งไว้ที่เรือนหลัง ไม่มีใครสนใจใยดีวันนี้ องค์หญิงใหญ่เสด็จกลับมาจากเจดีย์หนิงกู่ จึงได้จัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ในครอบครัวขึ้น เชิญเหล่าภรรยาขุนนางเข้ามาในวังมากมาย คาดว่าเด็กคนนี้คงจะเข้ามาในวังพร้อมกับคนในครอบครัว แล้วก็เกิดพลัดหลงขึ้นมาช่างน่าสงสารเสียจริง พลัดหลงไปนานถึงเพียงนี้ ก็ยังไม่มีใครมาตามหา เห็นได้ชัดว่าไม่เป็นที่โปรดปรานชิงเหลียนลูบศีรษะเล็ก ๆ ของจี้เยว่เด็กคนนี้หน้าตาจิ้มลิ้มอ้วนท้วน ช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก“บ่าวจะนำเด็กไปส่งคืนให้คนของสกุลซุนเองเจ้าค่ะ นายน้อยทุกท่านไม่ต้องเป็นห่วง”ชิงเหลียนกล่าวจบ ก็หันไปพูดกับจ้านจ้าน“องค์ชายน้อย องค์หญิงใหญ่เสด็จมาแล้ว บอกว่านำของขวัญมาฝากพระองค์ด้วย ตามบ่าวไปดูกันเถิดเจ้าค่ะ”“ได้”จ้านจ้านพยักหน้าอย่างสุขุมราวกับผู้ใหญ่ในความทรงจำของเขามีอาหญิงคนหนึ่ง ตอนเด็ก ๆ อยู่ที่เจดีย์หนิงกู่ก็ยังเคยเล่นกับเขาบ่อย ๆ ทั้งยั

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1974

    “เจ้าชื่ออะไร?” เว่ยเสียวฉู่เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเด็กหญิงเบะปากเล็กน้อย ดวงตาทั้งสองข้างกวาดมองไปรอบ ๆ ท่าทางที่ไม่ค่อยจะฉลาดนักทำให้เว่ยเสียวฉู่รู้สึกสงสัย“เด็กคนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไร หรือว่าจะเป็นเด็กโง่กันนะ”เหยียนซือหยวนแสดงท่าทีเห็นด้วย “ดูเหมือนจะใช่นะขอรับ”ระหว่างทางเขาก็ถามเด็กหญิงคนนี้แล้วว่าชื่ออะไร แต่นางกลับทำหน้าซื่อบื้อ ไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวรอบข้างมีคนอยู่มากมายขนาดนี้ เด็กหญิงตัวน้อยจึงรู้สึกกลัวอยู่บ้าง นางเหมือนกระต่ายขาวตัวน้อย ๆ ขยับขาสั้น ๆ ของตนหลบไปอยู่หลังก้อนหิน แล้วแอบมองพวกเขาเว่ยเสียวฉู่จึงเลิกสนใจนางไปเสียดื้อ ๆ แล้วสั่งให้นางกำนัลคอยดูนางไว้ อย่าให้ตกลงไปในทะเลสาบน้ำแข็งที่เจาะรู จากนั้นก็เรียกเหยียนซือหยวนมากินปลา“ปลาในทะเลสาบหลวง กินได้ด้วยหรือ?”“ให้เจ้ากินก็กินไปเถอะ!”ดังนั้นทั้งสามคนจึงนั่งล้อมวงกัน เริ่มกินปลาย่างชิ้นใหญ่กันอย่างเอร็ดอร่อยณ มุมหนึ่ง เด็กหญิงตัวน้อยจ้องมองพวกเขา น้ำลายไหลยืดจนถึงคางเพียงครู่เดียว นางก็ทนต่อสิ่งยั่วยวนไม่ไหว แอบย่องเข้าไปด้านหลังของทั้งสามคน ดวงตาจับจ้องไปที่ปลาย่างบนส้อมอย่างไม่วางตาเว่ย

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1973

    เหล่าปลาใต้ทะเลสาบน้ำแข็งต่างตัวสั่นงันงก ให้องค์ชายน้อยผู้นี้รีบจากไปได้หรือไม่? ด้วยบารมีของโอรสแห่งสวรรค์ที่คุ้มครองกาย พวกมันควบคุมตัวเองไม่ให้ไปติดเบ็ดไม่ได้เลย! “แปลกจริง!”เว่ยเสียวฉู่เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ“เด็กน้อยอย่างเจ้า เหตุใดจึงตกปลาได้อีกแล้ว?”เพียงแค่นั่งอยู่ตรงนี้ครู่เดียว จ้านจ้านก็สะบัดคันเบ็ดตกปลาขึ้นมาได้ถึงสี่ตัวแล้วส่วนนาง ยังไม่ได้อะไรเลย!จ้านจ้านกะพริบตาโตที่น่ารักน่าเอ็นดูของเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”“เจ้า!” เว่ยเสียวฉู่รู้สึกหงุดหงิด นางมองแก้มยุ้ย ๆ ของจ้านจ้าน แล้วยื่นมือไปแกล้งหยิกแรง ๆ “ท่องหนังสือก็สู้เจ้าไม่ได้ ตกปลาก็ยังสู้เจ้าไม่ได้”เหล่าขันทีและนางกำนัลที่อยู่ข้าง ๆ มองดูอยู่ แต่ไม่กล้าเอ่ยปากห้ามคุณหนูเว่ยเป็นบุตรสาวของอัครมหาเสนาบดี ทั้งยังเป็นศิษย์รักของฮองเฮานางเฝ้ามององค์ชายน้อยเติบโตมาหลังจากที่ฮองเฮาและฮ่องเต้เสด็จจากไป ทุกครั้งที่องค์ชายน้อยร้องไห้งอแง ก็มีเพียงนางที่คอยปลอบอยู่ข้าง ๆ กล่าวอย่างไม่เกินจริงเลยก็คือ ในพระราชวังแห่งนี้ นอกจากองค์ชายน้อยแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าแสดงความไม่พอใจต่อ

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1972

    เวลาที่เหลือถึงจะสามารถไปที่ค่ายทหารได้แต่ใครจะรู้ว่า เด็กคนนี้กลับโดดเรียนวันเว้นวันโดดเรียนก็แล้วไปเถอะ แต่ทุกครั้งยังพาองค์ชายน้อยไปด้วยอีกเว่ยเฉิงปวดหัว สีหน้าก็ยิ่งย่ำแย่ลงเว่ยเสียวฉู่แลบลิ้น “ท่านพ่อไม่ต้องกังวลหรอกเจ้าค่ะ เนื้อหาที่สอนในสำนักศึกษา ข้าเรียนรู้หมดแล้ว”“เจ้าเรียนรู้จริงๆ หรือแกล้งทำเป็นเรียนรู้?” เว่ยเฉิงแสดงท่าทีไม่เชื่อ ไม่เชื่อเลยแม้แต่คำเดียว“เรียนรู้แล้วจริง ๆ เจ้าค่ะ หากยังเรียนไม่รู้เรื่อง จะกล้าออกมาได้อย่างไร”ขณะที่ในใจของเว่ยเสียวฉู่กำลังคิดว่าบิดาของตนนี่ช่างจู้จี้เสียจริง อีกด้านหนึ่งก็ก้มหน้าลงเอ่ยถามอย่างร้อนรน “องค์ชาย เจ้าจะไปหรือไม่? หากเจ้าไม่ไป ข้าจะไปก่อนแล้วนะ”“ข้าไปด้วย!”จ้านจ้านยื่นมือเล็ก ๆ สั้น ๆ ของเขาออกไปหาเว่ยเสียวฉู่เว่ยเสียวฉู่ฝึกยุทธ์ทุกวัน ร่างกายจึงเต็มไปด้วยมัดกล้ามตั้งแต่เนิ่น ๆ พละกำลังนั้นมีมากกว่าบุรุษทั่วไปเสียอีกนางยื่นมือไปคว้าเพียงครั้งเดียว ก็อุ้มจ้านจ้านออกมาจากทางหน้าต่าง แล้วพาเขาวิ่งหนีไป“เว่ยเสียวฉู่!” เว่ยเฉิงเดือดดาลเว่ยเสียวฉู่โบกมือ “ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้าน”

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 1971

    “ดูเหมือนจะใช่ ข้าเกือบลืมไปแล้ว...”เว่ยเฉิงหันกลับไป พยายามที่จะค้นหาหนังสือจากชั้นวางหนังสือเพื่อรับมือกับคุณชายน้อยผู้นี้ใครจะไปคาดคิดว่า เด็กน้อยอายุเพียงสามขวบจะมีความทรงจำที่น่าทึ่งถึงเพียงนี้? ตำราที่สอนให้เขาท่องจำ เพียงแค่รอบเดียว เขาก็สามารถท่องออกมาได้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์โดยไม่ตกหล่นแม้แต่ตัวอักษรเดียว“ท่านราชครู ท่านกำลังหาอะไรอยู่หรือขอรับ?”บนใบหน้าของจ้านจ้านเผยความสงสัยเหตุใดท่านราชครูถึงดูแปลกประหลาดเช่นนี้ บอกว่าหากท่องตำราพวกนี้จบแล้ว ท่านแม่กับท่านพ่อก็จะกลับมา เหตุใดเขาท่องจบหมดแล้ว แต่ยังไม่เห็นพวกท่านเลยเว่ยเฉิงกระแอมหนึ่งครั้งแล้วหันกลับมา“แค่ก ๆ ไม่ได้หาอะไรพ่ะย่ะค่ะองค์ชายน้อย โปรดฟังกระหม่อมก่อน เพียงแค่ท่องจำตำราเหล่านี้ได้ยังไม่เพียงพอ ยังต้องเข้าใจความหมายที่ตำราเหล่านี้ต้องการจะสื่อด้วยวันนี้กระหม่อมจะเริ่มสอนองค์ชาย บอกเล่าความหมายที่อยู่ในตำราเหล่านี้ให้องค์ชายเข้าใจดีหรือไม่ พวกเรามาเริ่มจากคัมภีร์สามอักษรกันก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”จ้านจ้านส่ายหน้า “ไม่เอา”“เหตุใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ท่านราชครูหลอกลวงข้า”จ้านจ้านทำแก้มป่อง ท่าทางโกรธเคืองเ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status