บทที่ 1785

“องค์หญิง ม้าศึกเหมือนโดนอะไรเรียก พวกเราไม่สามารถควบคุมเลย” แม้แต่คนฝึกม้าที่ชำนาญก็ทำอะไรพวกมันไม่ได้เลย

ไม่นาน มีทหารไม่น้อยที่หลบไม่ทันโดนพวกมันเหยียบอยู่ใต้กีบเท้า

ม้าศึกที่หนักเกือบพันชั่ง เหยียบลงไปทีเดียว อวัยวะภายในถึงกับเคลื่อน

มีทหารมากมายกรีดร้อง โดนเหยียบตายทั้งเป็นทั้งเช่นนี้

ทั้งค่ายตกอยู่ในความโกลาหล

“อู้วววว…”

ข่าหลินเงยหน้าฉับพลัน นางได้ยินเสียงขลุ่ยอันไพเราะดังมาจากจุดที่ไม่ไกล

“มีคนอยู่ที่นั่น!”

ใต้แสงจันทร์ ผู้หญิงชุดสีฟ้ายืนเป่าขลุ่ยในมือบนกิ่งไม้ขนาดใหญ่

เมื่อเสียงขลุ่ยดังขึ้นทีละระลอก ม้าศึกในค่ายยิ่งคลุ้มคลั่ง และยังถึงขั้นเริ่มโจมตีทหาร

พวกเขาล้วนเร่งเดินทางมาจากเขตปกครองเพื่อล้อมโจมตีตงโจว

ท่ามกลางหิมะน้ำแข็งไม่สามารถเดินเท้า แทบทุกคนล้วนนั่งม้าศึก

ก็เท่ากับว่าในค่ายมีทหารหนึ่งแสนคน ก็มีม้าศึกหนึ่งแสนตัว

ม้าศึกโตเต็มวัยที่มีกล้ามเนื้อบึกบึนหนึ่งแสนตัวคลุ้มคลั่ง แทบจะพลิกค่ายทั้งค่ายให้ราบเป็นหน้ากลอง

ในที่สุดข่าหลินก็เข้าใจแล้ว “นางคือองค์หญิงน้อยแห่งตงโจว!”

มีข่าวลือบอกว่าองค์หญิงน้อยแห่งตงโจวชอบสวมชุดสีฟ้า วันที่ฆ่าคนในวังหลวงแคว้นเป่ยตี้