บทที่ 1893

เซิ่งต๋าร้องตะโกนเสียงดัง “ข้าพูดความจริงทั้งหมด จะต้องเชื่อข้านะ! หากข้าหลอก ขอให้ฟ้าผ่า!”

กู้หว่านเยว่หันมองรอบด้านแวบหนึ่ง กระซิบเตือน “เจ้าพูดความจริงหรือไม่ ข้าไม่แน่ใจ แต่หากเจ้าร้องตะโกนเช่นนี้ จะต้องเรียกความสนใจจากทางการจนมาสอบสวนแน่”

เซิ่งต๋ารีบหุบปาก

เขามองออก ตกอยู่ในเงื้อมมือของกู้หว่านเยว่ กู้หว่านเยว่ยังไม่ฆ่าเขาชั่วคราว ยิ่งไปกว่านั้นยังเคลือบแคลงใจในคำพูดของเขา แต่หากตกอยู่ในเงื้อมมือของทางการ ทางการจะต้องฆ่าเขาแน่

“ข้าไม่โวยวายแล้ว แต่ท่านจะต้องเชื่อข้า ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆ”

ซุนชงสบถด่า “สงบเสงี่ยมหน่อย ฟังความของเจ้าเพียงด้านเดียว จะให้เชื่อว่าเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์ได้เยี่ยงไร? ต้องมีหลักฐานถึงจะใช้ได้”

พูดไป หยิบเชือกป่านมามัดเซิ่งต๋าไว้ในทันทีทันใด

“โยนเขาเข้ารถม้า”

กู้หว่านเยว่ออกคำสั่งหนึ่งประโยค ซุนชงพยักหน้า ยกเซิ่งต๋าขึ้นโดยตรงด้วยมือข้างเดียว โยนคนเข้าไปในรถม้า

กู้หว่านเยว่กระโดดขึ้นรถม้า

หลังเข้าห้องโดยสารแล้ว ปิดประตูลง

“เดินทางต่อเถอะ”

ซุนชงพยักหน้า จับบังเหียนเดินทางต่อไป หลังกู้หว่นเยว่ปิดประตูสนิท หยิบยาพูดความจริงกรอกปากเซิ่งต๋า

“ข้าถามเ