บทที่ 1959  

กู้หว่านเยว่ยังอยากดูฉากตรงหน้าอีก แต่เสียงที่ข้างหูกลับดังขึ้นเรื่อย ๆ ในเวลานี้นางก็ได้กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง

“ท่านพี่ เป็นอย่างไรบ้าง?”

ซูจิ่งสิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “เมื่อครู่หลังจากที่เจ้าแตะโดนกระถางใบนี้ ก็หลับตาทันที นิ่งไม่ขยับ เรียกเท่าไหร่เจ้าก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง”

กู้หว่านเยว่รีบดึงมือกลับ หากไม่ใช่เพราะซูจิ่งสิงพูดเอง นางก็คงไม่รู้ว่าเมื่อครู่นางหลับตา? ฉากเหล่านั้นเหมือนกับฉากในภาพยนตร์อย่างไรอย่างนั้น จู่ ๆ มันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของนาง นางไม่รู้ตัวว่าถูกปิดกั้นจากโลกภายนอก

“พอจะยื้อได้นานแค่ไหน?”

“ครึ่งก้านธูป”

หนึ่งก้านธูปคือสามสิบนาที ครึ่งก้านธูปก็น่าจะประมาณสิบห้านาที มิน่าล่ะซูจิ่งสิงจึงได้ร้อนใจเช่นนี้

“ท่านพี่ ข้าไม่เป็นไร แต่เมื่อครู่ตอนที่ข้าแตะโดนกระถางต้นไม้ใบนี้ กลับเห็นฉากบางอย่าง”

กู้หว่านเยว่พบว่าซูจิ่งสิงหยิบกระถางต้นไม้ขึ้นมา แต่แววตาของเขายังคงสดใส

“ฉากอะไร?”

“ท่านไม่เห็นอย่างนั้นหรือ?”

ซูจิ่งสิงส่ายหน้า

กู้หว่านเยว่มั่นใจแล้วว่าฉากเหล่านี้มีเพียงนางที่มองเห็น ส่วนซูจิ่งสิงไม่เห็น

ไม่นาน กู้หว่านเยว่ก็ตัดสินใจว่าจะพา