LOGINShare
บทที่ 63
Last Updated:
2025-06-15 16:21:00“เจ้าปกป้องมัน?” ชุนหรงกำลังจะระเบิดอารมณ์ ไหน้ำส้มของเขาแตกแล้วในตอนนี้
“ไม่ ข้าแค่ผ่านทางมา” หนิงอันพยายามปกป้องต้าเซ่าอย่างเห็นได้ชัด นางรู้ว่าข่าวลือเกี่ยวกับจอมมารผู้โหดเหี้ยมไม่ใช่เรื่องโกหก มันเป็นเรื่องจริงและนางได้เห็นด้วยตัวเองตั้งแต่แรกขณะถูกลักพาตัวไป
ความจริงควรเอะใจตั้งแต่ต้น เขาโหดเหี้ยม เย็นชา ดูไร้หัวใจ แล้วยังมีเรือนลับอยู่กลางป่า ท่ามกลางวังมารที่แสนยิ่งใหญ่ คนที่มีสิทธิพิเศษพอที่จะทำแบบนั้นได้ ควรมีแค่จอมมาร ผู้อยู่จุดสูงสุดในเมืองนี้เท่านั้น
“ท่านจอมมาร” ใบหน้าของจอมมารไม่ใช่ความลับ ทุกคนล้วนรู้จัก ถึงขั้นมีภาพวาดเพื่อแจกจ่าย ป้องกันไม่ให้ใครโง่พอที่จะยั่วยุมัจจุราชผู้นี้ แน่นอนว่าต้าเซ่าก็รู้จักจอมมารโดยไม่ต้องแนะนำตัว
“และนางคือว่าที่ฮูหยินของข้า” ชุนหรงมองชายอีกคน พบว่าเขามีอายุมากแล้วจึงเปลี่ยนท่าทีไปเล็กน้อย ปิดไหน้ำส้มที่ส่งกลิ่นโชยออกมาในทีแรก
“...” หนิงอันขยับหนีมือที่คว้ามาโดยไม่รู้ตัว เห็นอย่างนั้นชุนหรงก็เจ็บปวดใจ เลือกที่จะไม่ยื่นมือออกไปอีก
“อาอันเจ้าเป็นอะไรไป ในเมื่อเจ้าไม่อยากเที่ยวงานเทศกาลซีซีแล้ว เช่นน
Latest chapter
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 63
“เจ้าปกป้องมัน?” ชุนหรงกำลังจะระเบิดอารมณ์ ไหน้ำส้มของเขาแตกแล้วในตอนนี้“ไม่ ข้าแค่ผ่านทางมา” หนิงอันพยายามปกป้องต้าเซ่าอย่างเห็นได้ชัด นางรู้ว่าข่าวลือเกี่ยวกับจอมมารผู้โหดเหี้ยมไม่ใช่เรื่องโกหก มันเป็นเรื่องจริงและนางได้เห็นด้วยตัวเองตั้งแต่แรกขณะถูกลักพาตัวไปความจริงควรเอะใจตั้งแต่ต้น เขาโหดเหี้ยม เย็นชา ดูไร้หัวใจ แล้วยังมีเรือนลับอยู่กลางป่า ท่ามกลางวังมารที่แสนยิ่งใหญ่ คนที่มีสิทธิพิเศษพอที่จะทำแบบนั้นได้ ควรมีแค่จอมมาร ผู้อยู่จุดสูงสุดในเมืองนี้เท่านั้น“ท่านจอมมาร” ใบหน้าของจอมมารไม่ใช่ความลับ ทุกคนล้วนรู้จัก ถึงขั้นมีภาพวาดเพื่อแจกจ่าย ป้องกันไม่ให้ใครโง่พอที่จะยั่วยุมัจจุราชผู้นี้ แน่นอนว่าต้าเซ่าก็รู้จักจอมมารโดยไม่ต้องแนะนำตัว“และนางคือว่าที่ฮูหยินของข้า” ชุนหรงมองชายอีกคน พบว่าเขามีอายุมากแล้วจึงเปลี่ยนท่าทีไปเล็กน้อย ปิดไหน้ำส้มที่ส่งกลิ่นโชยออกมาในทีแรก“...” หนิงอันขยับหนีมือที่คว้ามาโดยไม่รู้ตัว เห็นอย่างนั้นชุนหรงก็เจ็บปวดใจ เลือกที่จะไม่ยื่นมือออกไปอีก“อาอันเจ้าเป็นอะไรไป ในเมื่อเจ้าไม่อยากเที่ยวงานเทศกาลซีซีแล้ว เช่นน
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 62
ความจริงที่เพิ่งรับรู้ทำให้หนิงอันถึงกับเข่าทรุด นางโลมทั้งสองเห็นแบบนั้นก็คิดว่านางกลัว หลังจากพยายามปลอบแล้วเห็นอาการของนางยังไม่ดีขึ้นก็เลือกที่จะจากไป“จอมมารงั้นหรือ” นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนเองจะถูกหลอก ชีวิตที่แล้วก็แบบนั้น ชีวิตนี้ยังโดนหลอกซ้ำซากฐานะที่แท้จริงของชุนหรงคือจอมมาร และเขาไม่เคยบอกความจริงเลยสักครั้ง ซ้ำยังไม่มีคำอธิบายอื่นใด นอกจากหลงรักนางในความฝันเมื่อคิดดูแล้วก็ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลมากขึ้น หากเขาคือจอมมารจริง ๆ จะโกรธที่ตนต้องการไถ่ตัวออกจากหอนางโลมก็ไม่แปลกที่แท้ก็เป็นอย่างนี้…ตระหนักได้ถึงความจริงเบื้องหลังที่ชายหนุ่มปกปิดตัวตนของเขาเอาไว้ หนิงอันก็ลุกขึ้นยืน ใช้มือลูบใบหน้าเบา ๆ และเดินออกจากบริเวณห้องน้ำหญิงสาวรู้ดีว่าตอนนี้ตนเองหนีไม่พ้นเงื้อมมือจอมมารแล้ว แต่ก็ยังอยากจะลองหนีไปอีกครั้ง อย่างน้อยก็เพื่อสงบใจลง ตอนนี้ความจริงที่ได้พบมันเกินกว่าจะรับได้คนที่ไว้ใจ แท้จริงคือศัตรูที่ฆ่าตนจนตายในชาติที่แล้วแค่คิดร่างกายก็สั่นสะท้าน หนิงอันไม่ได้เดินกลับห้องแต่เลือกที่จะออกจากเหลาอาหารไป มุ่งหน้าก
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 61
ทันใดนั้นมือหนึ่งก็เอื้อมมาจับแขนเสื้อ หนิงอันหันไปมองและพบว่าคือมือของชายคนรัก นางก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ก่อนจะจับมือเขาตอบ“เจ้าดูเศร้า? คิดอะไรอยู่” ชุนหรงปวดใจเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของภรรยา ในใจชายหนุ่มคิดว่านางเป็นภรรยาของตนไปแล้ว“ข้าเป็นเด็กกำพร้า เมื่ออยู่ในสถานที่เช่นนี้แล้วจึงอดรู้สึกเคว้งคว้างไม่ได้ ทุกคนมีครอบครัวให้กลับไปหา แต่ข้าไม่มี” หนิงอันตอบด้วยรอยยิ้ม ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่พูดออกมา แต่มันทำให้คนฟังเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งถึงความเจ็บปวดเบื้องหลังคำพูด“ต่อจากนี้เจ้ามีข้า”“ขอบคุณนะเจ้าคะ” หนิงอันกำชับมือที่จับมากขึ้น จูงเขาเดินไปบนถนนถนนสายนี้ทั้งสองเคยเดินด้วยกันมาแล้วห้าครั้งในเทศกาลซีซีทุกปี ชายหนุ่มจะมาและพานางออกมาเดินเล่น แต่เขาทำเพียงแค่เดินตามหลังและเฝ้ามองว่าหญิงสาวกำลังสนุกอยู่กับอะไรบ้าง โดยไม่กล้ายื่นมือเข้าไปเกี่ยวข้อง เพราะเกรงว่าจะทำให้ภาพสวยงามที่เกิดจากนางพังทลายลงในพริบตาสุดท้ายมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆชุนหรงสูญเสียหญิงสาวไปเพราะเรื่องในวังมารของต
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 60
“ที่นี่สวยมาก”มองไปรอบ ๆ หนิงอันพบว่าที่นี่สวยมากจริง ๆ สามารถมองเห็นได้ว่าวังมารนั้นอยู่โดยรอบของป่าที่นางอาศัยมาตลอดหลายวันถัดจากวังมารก็คือเมืองหลัก ที่นั่นมีผู้คนสัญจรไปมามากมาย สามารถเห็นกลุ่มคนสวมเสื้อผ้าหลากสีปะปนกัน แต่ที่โดดเด่นอยู่บนถนนทุกสายคือชายในชุดดำหลายกลุ่ม พวกเขาย่อมเป็นคนของวังมาร“คนพวกนั้นตัวเล็กราวกับมด” มองจากด้านบนนี้ หนิงอันก็อดพูดออกมาไม่ได้“อาอันชอบหรือไม่ เจ้าอุดอู้อยู่ในเรือนมานาน วันนี้ข้าจึงอยากให้มาเปิดหูเปิดตา”“นี่คือของขวัญที่ท่านพูดถึงหรือ” ตอนที่เขาปักปิ่นให้ไม่ได้พูดว่านั่นคือของขวัญหนิงอันเลยอดคิดไม่ได้ ว่านี่อาจจะเป็นของขวัญที่เขาพูดถึงก่อนหน้านี้“อาอันฉลาด เกือบเดาถูกแล้ว”“อืม…” หนิงอันใช้ความคิด ดูก็รู้ว่าชายหนุ่มอยากแกล้งนางเล่น แต่มีหรือจะยอมแพ้ คิดไปคิดมาแล้วก็หันไปกอดรอบเอวสอบเบา ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา“ข้าไม่รู้ว่าท่านมีของขวัญอะไรเตรียมไว้ แต่วันนี้เป็นวันงานเทศกาลซีซี ข้าขอของขวัญเป็นออกไปเที่ย
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 59
จิ้บ จิ้บ จิ้บเสียงนกร้องในยามเช้าชวนให้หนิงอันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการเมื่อยขบตามร่างกาย ก่อนที่จะทันได้สติ ความรู้สึกหนักเหมือนถูกภูเขาทับไว้ทำให้อึดอัดจนต้องหันไปมองใบหน้าใหญ่โตของชายที่คุ้นเคยปรากฎขึ้นด้านข้าง เขาสวมเพียงชุดตัวในสีขาวบางที่แยกออกและเผยให้เห็นหน้าอกหนั่นแน่นสมชายชาตรีทันใดนั้นความทรงจำของเมื่อคืนก็ปรากฎเด่นชัดขึ้นมาทันตา ใบหน้าหวาดกลายเป็นสีแดงเลือดหมู ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความสับสนและไม่รู้ว่าต้องทำยังไง“อาอันตื่นแล้วหรือ” ว่าแล้วชุนหรงก็กระชับอ้อมแขนมากขึ้นทั้งที่ยังไม่ลืมตา ทำตัวเป็นแมวเซาตัวใหญ่ซุกไซร้กับเรือนผมหญิงงามจนยุ่งเหยิง“ชุน…ชุนหรง” หนิงอันสะอึก รู้สึกเหมือนลำคอตีบตันจนพูดไม่ออกนี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง นางไม่ใช่หญิงสาวใจง่าย มิฉะนั้นชาติที่แล้วคงไม่ได้กลายเป็นนางโลมขายศิลป์ไปจนวันตายเพราะคิดว่าเคยดื่มมาก็บ่อยแต่ก็ไม่เคยสร้างปัญหาเลยสักครั้งจึงเผลอตัว ใครจะคิดว่าการดื่มยังมีผลหลายรูปแบบ มากกว่าการเมาแล้วนอนหลับเมาแล้วเป็นแบบเมื่อคืน…คิดแล้วก็หน้า
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 58
ภาพที่เห็นช่างเย้ายวนใจชายหนุ่มจนอยากจะกลืนคนลงไปทั้งเป็นเสียตอนนี้ แต่เขายังอดกลั้นเอาไว้ พุ่งเข้าไปเล้าโลมตามตำรารักที่เคยอ่านเอาไว้พร้อมพรัก เฝ้าจินตนาการว่าจะมีสักวันหนึ่งได้ทำรักให้กับหญิงสาวอันเป็นที่รัก ทำให้นางมีความสุขด้วยมือของตนเอง“อ๊า” มือหนากวาดวาดลูบไล้ไปทั่วร่าง ทิ้งร่องรอยจาง ๆ เอาไว้ บีบคั้นปั้นแต่งราวกับนักปั้นเครื่องเคลือบรู้จังหวะกะหนักเบา ทำเอาใจคนโดนปั้นวาบหวิวขนลุกพรึ่บ“อาหรง ข้าไม่ไหวแล้ว อือ~” หนิงอันไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน รีบผลักมือของชายหนุ่มลงไปยังจุดสงวนของตนเองเพื่อเร่งให้เขาช่วยทำให้ ทำยังไงก็ได้เพื่อปลดปล่อยอารมณ์วาบหวามนี้เสียที“ได้ ข้าจะพาอาอันขึ้นสวรรค์” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎที่มุมปาก นึกขอบคุณพ่อครัวที่เอาสุราอย่างอ่อนมาให้หญิงสาว นางจึงไม่เมาหลับไปก่อนเหมือนทุกครั้งที่เคยกินเหล้ากับตนในชีวิตที่สอง“อือ อ๊า ข้ารู้สึกแปลก ๆ ตรงนั้น รู้สึกดีเหลือเกิน” ทันทีที่มือหนาตะปบลงบนเนินเนื้อ นางก็แอ่นอกเชิดขึ้นราวกับคันศรในทันทีชุนหรงใช้นิ้วเขี่ยติ่งไตเหนือกลีบดอกไม้อย่างเบามือ เว้นจังหวะหนักเบาด้วยความชำนาญ เขาฝึก
