ตอนที่10 แม่คะ พวกเราจะสู้ไปด้วยกัน (1)

เมื่อทั้งสองคนเดินกลับมาถึงบ้านพักของครอบครัวหวงพร้อมกัน ภาพที่เด็กสองคนเดินหัวเราะต่อกระซิกกันมาอย่างสนิทสนมก็ทำให้เหล่าผู้ใหญ่ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขกถึงกับแปลกใจไปตาม ๆ กัน

            "อ้าว! พวกลูกไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย" เฉินลี่ฮวาเอ่ยทักด้วยความประหลาดใจ

            "เมื่อกี้นี้เองครับแม่!" หวงจิงตอบรับเสียงดังฟังชัดพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง "แม่รู้ไหมว่าพี่ใหญ่ซูอวี้สุดยอดขนาดไหน!"

            จากนั้นหวงจิงก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่สนามบาสให้ผู้ใหญ่ทั้งสามฟังอย่างออกรสชาติ ทั้งเรื่องที่หานซูอวี้รับลูกบาสได้ เรื่องที่เธอชู้ตจากระยะไกลลงห่วงอย่างแม่นยำ และเรื่องที่เธอเล่นเก่งจนทุกคนในสนามพร้อมใจกันเรียกเธอว่า "พี่ใหญ่"

            หลิวซินฟังเรื่องราวของลูกสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความทึ่งระคนภูมิใจ ในขณะที่เฉินลี่ฮวาและหวงเจิ้งหรงก็มองมาที่หานซูอวี้ด้วยสายตาชื่นชม

            บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่ำวันนั้นจึงเต็มไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะ เป็นความรู้สึกที่หานซูอวี้และแม่ของเธอไม่ได้สัมผัสมานานแสนนาน หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อย หวงเจิ้งหรงผู้เป็นเสาหลักของบ้านก็เอ่ยขึ้น

            "อีกไม่กี่สัปดาห์โรงเรียนมัธยมต้นก็จะเปิดรับสมัครนักเรียนใหม่แล้วนะซูอวี้ หนูต้องเตรียมตัวสอบเข้า"

            "ให้พี่ใหญ่ไปสอบที่เดียวกับผมสิครับพ่อ!" หวงจิงรีบเสนอขึ้นทันที "ไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมสาธิตฯ ด้วยกันนะพี่ใหญ่ ที่นั่นดีที่สุดในเมืองเลย!"

            เฉินลี่ฮวากับสามีพยักหน้าเห็นด้วย "นั่นเป็นความคิดที่ดีเลยจ้ะซินซิน ให้เด็ก ๆ เขาเรียนที่เดียวกันจะได้ช่วยเหลือดูแลกันได้" สองสามีภรรยาต่างรีบสนับสนุนความคิดของบุตรชาย

            รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิวซินแต่แล้วก็หุบลงอย่างรวดเร็ว แววตาของเธอฉายความกังวลออกมาอย่างปิดไม่มิด

            "ได้สิ...ว่าแต่...ค่าเรียนประมาณเท่าไหร่อย่างนั้นเหรอ" เธอเอ่ยถามเสียงแผ่วกลัวเหลือเกินว่าเงินหนึ่งพันหยวนที่ได้มาหลังจากหาค่าเช่ารถแล้วจะไม่เพียงพอ และเธออาจจะต้องทำให้ลูกสาวต้องผิดหวัง

            หวงเจิ้งหรงผู้เป็นเจ้าของบ้านซึ่งนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "ถ้าเป็นโรงเรียนรัฐบาลค่าเล่าเรียนต่อเทอมก็ไม่ได้แพงมากนักหรอก น่าจะอยู่ที่ประมาณสิบห้าถึงยี่สิบหยวน บวกกับค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีกเล็กน้อย"

            แม้จะเป็นจำนวนเงินที่ไม่สูงนักสำหรับครอบครัวหวงแต่สำหรับหลิวซินที่ตอนนี้ไม่มีรายได้ มันคือรายจ่ายก้อนโตที่ต้องเผชิญไปอีกหลายปี สีหน้าของเธอจึงหมองลง

            เฉินลี่ฮวาเห็นท่าทีของเพื่อนรักก็รีบพูดเสริมขึ้นทันที  "เธออย่าเพิ่งกังวลไปเลยซินซิน โรงเรียนมัธยมสาธิตฯ เขามีทุนการศึกษาสำหรับนักเรียนที่เรียนดี สอบได้อันดับต้น ๆ ของชั้นด้วยนะ" เธอบอกพลางหันมายิ้มให้หานซูอวี้อย่างให้กำลังใจ

            "ฉันได้ยินมาว่าซูอวี้ของพวกเราเรียนเก่งมากไม่ใช่เหรอจ๊ะ"

            หลิวซินเหลือบมองลูกสาว ในใจยังคงกังวลอยู่ลึก ๆ จริงอยู่ที่ซูอวี้เรียนดีมาตลอด แต่โรงเรียนที่จากมาก็เป็นเพียงโรงเรียนธรรมดาในอำเภอเล็กจะไปสู้กับเด็กในเมืองใหญ่อย่างหนานจิงได้อย่างไร

            แต่เมื่อเธอเห็นแววตาที่สงบนิ่งและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของหานซูอวี้ ความวิตกเหล่านั้นก็พลันคลายลงไปได้อย่างน่าประหลาด ราวกับว่าลูกสาวคนนี้กำลังบอกเธอว่า ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูทำได้

            "แล้วก็อีกเรื่องนะซินซิน" เฉินลี่ฮวาจับมือเพื่อนรักเอาไว้แน่น "เรื่องงาน...เธอไม่ต้องเป็นห่วงเลยนะ"

            "คุณเจิ้งหรงเขาช่วยดูทางไว้ให้แล้ว ที่โรงพยาบาลทหารที่เขาทำงานอยู่ ฝ่ายธุรการกำลังจะเปิดรับสมัครเจ้าหน้าที่ธุรการคนใหม่พอดี ถึงจะไม่ใช่งานใหญ่โตอะไร แต่ก็เป็นงานที่มั่นคงและมีสวัสดิการดีเลยละ รวมถึงยังจะมีบ้านพักในนี้ให้ด้วยนะ"

            หลิวซินเบิกตากว้างด้วยความดีใจระคนตื้นตัน "จริงเหรอจ๊ะลี่ฮวา"

            "จริงสิ" เฉินลี่ฮวาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "เพียงแต่...การจะเข้าไปทำงานได้มันอาจจะต้องผ่านการสอบคัดเลือก ในระหว่างนี้เธอก็แค่ต้องรื้อฟื้นวิชาความรู้ที่เคยเรียนมาตอนมัธยมปลายสักหน่อย ฉันเชื่อว่าเธอทำได้แน่นอน