ตอนที่9 พี่ใหญ่!! (2)

"หานซูอวี้... อ๋อ! เธอคือลูกสาวของน้าหลิวซินที่แม่ฉันเล่าให้ฟังนี่เอง!" หวงจิงยิ้มกว้าง

            "ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะชู้ตบาสเก่งขนาดนี้! มาเล่นด้วยกันสิ!"

            คำชวนอย่างเป็นมิตรของหวงจิงทำให้เด็กคนอื่นส่งเสียงเชียร์สนับสนุน หานซูอวี้มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและ      แววตาท้าทายอย่างเป็นมิตรของพวกเขา มุมปากของเธอพลันยกขึ้นสูงก่อนจะพยักหน้าตอบรับ

            "ก็ได้"

            เกมเริ่มต้นอีกครั้ง แต่คราวนี้บรรยากาศในสนามเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เด็กชายทุกคนต่างจับจ้องมาที่สมาชิกใหม่ของทีมอย่างหานซูอวี้ และเธอก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาผิดหวัง

            แม้จะอยู่ในร่างของเด็กหญิงอายุสิบสามปีที่ดูภายนอกผอมบาง แต่ท่วงท่าการเคลื่อนไหวของเธอกลับคล่องแคล่วและว่องไวอย่างน่าเหลือเชื่อ

            การเลี้ยงลูกบาสของเธอติดหนึบกับมือราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย การส่งลูกที่แม่นยำราวกับจับวาง และการป้องกันที่อ่านเกมได้อย่างเฉียบขาด

            ทั้งหมดนี้คือทักษะที่มาจากประสบการณ์และสมองของหญิงสาววัยสามสิบสองปี ผนวกเข้ากับพละกำลังและความเร็วที่ซ่อนเร้นอยู่ในร่างกายนี้โดยที่เธอเองก็ยังไม่รู้ตัว

            "เฮ้! พวกทางนี้!" หวงจิงร้องเรียก

            หานซูอวี้เหลือบมองเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะส่งลูกบาส กระดอนพื้นลอดหว่างขาของผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามไปให้หวงจิงได้ อย่างพอเหมาะพอเจาะจนเขาสามารถทำแต้มไปได้อย่างง่ายดาย

            "สุดยอดไปเลย!" หวงจิงตะโกนลั่นอย่างดีใจ

            ไม่เพียงแต่เล่นเก่งเท่านั้น หานซูอวี้ยังคอยให้คำแนะนำเพื่อนร่วมทีมอีกด้วย "นายลองย่อตัวลงอีกนิดตอนตั้งรับ จะทรงตัวได้ดีกว่า" เธอหันไปบอกเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังหอบแฮ่ก "แล้วนาย...ลองส่งไปทางนั้นดู มีช่องว่างอยู่"

            ในเวลานี้เด็ก ๆ ทุกคนในสนามต่างทึ่งในความสามารถและสายตาที่เฉียบคมของเธอ จากตอนแรกที่แค่อยากจะลองดีกับเด็กใหม่ ตอนนี้กลับกลายเป็นความยอมรับอย่างเต็มใจ

            ในจังหวะหนึ่งที่ทีมกำลังจะบุกขึ้นไปทำแต้ม เด็กหนุ่มคนหนึ่งส่งลูกมาให้เธอพร้อมตะโกนขึ้นว่า

            "พี่ใหญ่! ชู้ตเลย!"

            คำว่า "พี่ใหญ่" ซึ่งเป็นคำที่ปกติแล้วจะใช้เรียกผู้นำกลุ่มที่เป็นผู้ชายทำให้ทุกคนในสนามชะงักไปชั่วขณะ แต่เมื่อเห็นท่าทีที่เป็นธรรมชาติและฝีมือที่น่าทึ่งของหานซูอวี้แล้ว ทุกคนต่างก็พยักหน้ายอมรับอย่างพร้อมเพรียงกัน และนับจากวินาทีนั้นเป็นต้นมา พวกเขาก็พร้อมใจกันเรียกเธอว่า "พี่ใหญ่" อย่างเต็มปากเต็มคำ

            ที่สำคัญคือเมื่อมองไปยังเด็กหญิงผมสั้นในชุดลำลองที่ดูคล่องตัวคนนี้ ไม่มีใครในสนามรู้สึกว่าเธอดูบอบบางหรือเป็นเด็กผู้หญิงนุ่มนิ่มที่ต้องคอยออมแรงให้แม้แต่น้อย ในสายตาของพวกเขา เธอคือ "พี่ใหญ่" ผู้นำทีมที่น่าเกรงขามและพึ่งพาได้คนหนึ่ง

            พวกเขาเล่นกันจนเหงื่อท่วมตัวและพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง เมื่อทุกคนต่างหมดแรงและตัดสินใจแยกย้าย หวงจิงก็เดินเข้ามาหาเธอ

            "วันนี้สนุกมากเลยพี่ใหญ่! พรุ่งนี้มาเล่นด้วยกันอีกนะ" เขายิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร "ไปพี่ใหญ่ พวกเรากลับบ้านกัน"

            "อืม" หานซูอวี้พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินนำหวงจิงกลับไปยังบ้านพักของครอบครัวหวง บรรยากาศระหว่างทางเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานของหวงจิงที่เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ในหมู่บ้านทหารให้เธอฟัง ทำให้หานซูอวี้รู้สึกว่าการเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่หนานจิงแห่งนี้...อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่เธอเคยหวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย