ตอนที่6 อิสระภาพ พร้อมกลิ่นเงินอันหอมหวาน (1)

เสียงปิดประตูดังปัง! สะท้อนถึงอารมณ์เดือดดาลของหานจินที่เพิ่งผลุนผลันออกไปจากบ้าน ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่หนักอึ้งและบรรยากาศอึดอัดที่ยังคงอบอวลอยู่ภายในบ้านพักคนงานแสนซอมซ่อ

            หลิวซินยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อยจากความตึงเครียดที่เพิ่งผ่านพ้นไป แต่แววตาของเธอกลับไม่ได้มีแต่ความหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว มันฉายประกายแห่งความเด็ดเดี่ยวและความหวังที่เพิ่งจะถูกจุดขึ้นมา

            หานซูอวี้เดินเข้ามาจับมือมารดาอย่างแผ่วเบา "แม่คะ..."

            หลิวซินหันมามองหน้าลูกสาว ก่อนจะพยักหน้าให้เธอ "เรา...ไปกันเถอะลูก"

            ไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ อีก สองแม่ลูกต่างก็รู้ดีว่าพวกเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว ทั้งคู่ต่างเริ่มเก็บข้าวของที่เป็นของตนเองอย่างรวดเร็ว

            ซึ่งของมีค่าในบ้านหลังนี้แทบจะไม่มีอยู่แล้ว มีเพียงเสื้อผ้าเก่าไม่กี่ชุด รูปถ่ายขาวดำของคุณตาคุณยาย และที่สำคัญที่สุดคือจักรเย็บผ้าคู่ใจของหลิวซินซึ่งเป็นเครื่องมือทำมาหากินเพียงชิ้นเดียวของเธอ

            "แม่ติดต่อ...น้าลี่ฮวาของลูกไปแล้วนะ" หลิวซินเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังพับเสื้อผ้าใส่หีบไม้ค่อนข้างเก่า

            "แม่ใช้โทรศัพท์สาธารณะที่ตลาดโทรไปหาหล่อนตามเบอร์ที่เคยให้ไว้ในจดหมายฉบับล่าสุด"

            หานซูอวี้ชะงักมือหลังได้ยินคำพูดนี้ที่แม่ของเธอกล้าตัดสินใจด้วยตัวเอง  เด็กหญิงหันมามองมารดาด้วยความประหลาดใจระคนดีใจ

            "จริงเหรอคะแม่! แล้ว...แล้วแม่บุญธรรมว่ายังไงบ้างคะ?"

            "หล่อนก็ดีใจมากนะสิ ที่แม่โทรไป" หลิวซินยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเป็นครั้งแรก "พอแม่เล่าเรื่องของเราคร่าว ๆ เธอก็รีบบอกให้เราไปหาที่หนานจิงทันที พร้อมยังบอกว่าไม่ต้องห่วงเรื่องที่พัก สามีของหล่อน...พ่อบุญธรรมของลูกน่ะเป็นหมออยู่ในกองทัพ ฐานะทางบ้านค่อนข้างดีกว่าเรามาก เขามีห้องว่างให้เราสองแม่ลูกอยู่ได้สบาย ๆ เลย แม่ก็เลยคิดว่าระยะแรกอาจจะต้องพึ่งพาครอบครัวของแม่บุญธรรมของลูกไปก่อน"

            คำพูดของมารดาทำให้หานซูอวี้รู้สึกโล่งใจอย่างที่สุด ในที่สุด...พวกเธอก็มีที่ไปที่ปลอดภัยแล้ว

            "ดีเลยค่ะแม่ งั้นเรารีบไปกันเถอะค่ะ"

            เด็กหญิงช่วยแม่เก็บของอย่างขะมักเขม้น เมื่อถึงตอนที่จะต้องยกหีบไม้ที่ใส่เสื้อผ้าจนเต็มแน่น ซึ่งปกติแล้วหลิวซินจะต้องใช้แรงอย่างมากกว่าจะขยับมันได้ หานซูอวี้กลับพูดขึ้นว่า

            "เดี๋ยวหนูช่วยยกเองค่ะแม่"

            ว่าแล้วเด็กหญิงวัยสิบสามปีก็ออกแรงยกหีบไม้นั้นขึ้นมาอย่างง่ายดายจนน่าตกใจ ความหนักอึ้งที่ควรจะมีกลับรู้สึกเบาโหวงในมือของเธอ หลิวซินมองภาพนั้นด้วยความทึ่งระคนสับสน

            "ซูอวี้! ลูก...ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะขนาดนั้น!"

            หานซูอวี้เองก็ชะงักไปเช่นกัน เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองใช้แรงไปไม่มากนักแต่หีบก็ลอยขึ้นมาแล้ว "คงเพราะหนูตกใจมั้งคะแม่ เลยมีแรงเยอะเป็นพิเศษ แม่รีบเข็นจักรเย็บผ้ามาเถอะค่ะ หรือว่าจะให้หนูจัดการเองดี"

            "ไม่เป็นไรลูก เรื่องจักรเดี๋ยวแม่จัดการเอง" คนเป็นแม่ปฏิเสธ หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็พากันเดินแบบไม่เหลียวหลังกลับไปมองยังบ้านพักสวัสดิการที่ไร้ซึ่งความทรงจำดี ๆ อีกเลย