EP:14

กลิ่นอาหารตลบอบอวลไปหมด ยิ่งหมูสามชั้นผัดพริกเกลือกลิ่นนี่โชยออกมานอกบ้าน ทำให้ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาหยุดมองกัน พร้อมกับดมกลิ่นของอาหารพร้อมกับกลืนน้ำลาย  

“อาซวน วันนี้บ้านนายทำอะไรกินหรือ กลิ่นโชยออกมาหอมทั่วไปหมด” ชาวบ้านคนหนึ่งพอรู้รักมักคุ้นเอ่ยอย่างเป็นกันเอง

“เมียเจ้าใหญ่นะสิ บอกจะทำเนื้อเพื่อบำรุงพวกเรา กับทำอาหารที่ชื่อผัดไทยให้กิน”

พ่อเซียวหรือเซียวจ้ายซวนยืดอกยอมรับ เขาไม่อายและภูมิใจด้วยซ้ำ ในเมื่อลูกสะใภ้ต้องการทำอาหารบำรุงทุกคน และยังเปลี่ยนนิสัยตัวเองแบบนี้ใครบ้างไม่อยากอวด ก่อนหน้านี้เหมยฮวาจะเป็นอย่างไรเขาไม่อยากจะเก็บมาคิดอีกอีก คนเราต้องอยู่กับวันนี้และพรุ่งนี้เท่านั้น ส่วนอดีตหากปล่อยวางได้ก็ควรจะปล่อยวาง

“นายโชคดีมากนะที่เมียหย่งเสียนปรับปรุงตัวเอง ฉันอิจฉานายจริง ๆ แล้วนี่เอาไม้มาทำอะไรเยอะแยะ”

“เมียเจ้าใหญ่อยากขายอาหารเลยร้องขอให้ฉันกับเจ้าใหญ่ทำรถเข็นให้”

“ดี ดีจริง ๆ ในที่สุดเมียหย่งเสียนก็รู้จักทำมาหากินเสียที”

ลุงจางเอ่ยอย่างดีใจกับครอบครัวบ้านใหญ่เซียว หากสะใภ้คิดช่วยทำมาหากินก็ดีไม่น้อย นอกจากทำไร่        ทำนาแล้ว ไม่นานคงจะมีชีวิตที่ดีขึ้น แม้ว่าบ้านใหญ่เซียวจะไม่อดยากแต่ก็ไม่มีเหลือเก็บเหมือนคนอื่น

เมื่อลุงจางเดินจากไป ยังคงมีชาวบ้านหลายรายเดินผ่านและพูดคุยกับเซียวจ้ายซวนหรือพ่อเซียวไม่หยุด รวมถึงนางหลินหลานด้วย ทั้งสองคนยืดอกภูมิใจขึ้นมาดื้อ ๆ เพราะว่าตอนที่เซียวหย่งเสียนแต่งชุยเหมยฮวาชาวบ้านได้แต่เห็นใจที่แต่งเมียสุดร้ายกาจเข้ามา แต่วันนี้กลับเปลี่ยนไปแล้ว ลูกสะใภ้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ชุยเหมยฮวาเมื่อทำอาหารเสร็จ เธอจึงแบ่งอาหารใส่ตะกร้าเพื่อเอาไปให้พ่อเจ้าของร่างและพี่ชายที่บ้านชุย แต่พอหันหน้ากลับมาที่ประตูห้องครัวกลับเห็นสามียืนมองด้วยสายตาล้ำลึกและไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

“อุ๊ย! พี่หย่งเสียน เข้ามาเงียบ ๆ ตกใจหมดเลย” ชุยเหมยฮวายกมือลูบอกตัวเองด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าสามีจะเดินเข้ามาเงียบ ๆ

“จะไปไหน?” เขาเพียงแค่ถามกลับ ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะคุยอะไรจริง ๆ และเริ่มถามจากตรงไหน

“ตั้งใจจะไปบ้านชุย เอาอาหารไปให้พ่อและพี่ใหญ่ พี่จะไปกับน้องไหม”

เธอบอกความตั้งใจ ต่อให้จะเกลียดแม่แลี้ยงและน้องสาวของร่างนี้เพราะที่ผ่านมาหลอกใช้และทำลาย ชุยเหมยฮวาคนก่อนไม่น้อย แต่พ่อและพี่ใหญ่ทั้งสองคนเป็นคนดี ในเมื่อเธอมาอาศัยร่างนี้เป็นชุยเหมยฮวาคนปัจจุบัน หน้าที่ลูกและน้องสาวเธอจะสานต่อเอง

“อืมไปสิ เอาตะกร้ามาพี่ถือให้” เมื่อรู้ความตั้งใจของคนตรงหน้า เซียวหย่งเสียนจึงตอบรับและยื่นมารับตะกร้าอาหารถือไว้เอง ก่อนจะเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกัน

“นั่นจะไปไหนกันล่ะเจ้าใหญ่” นางหลินหลานเอ่ยถามเมื่อเห็นลูกชายและลูกสะใภ้ถือตะกร้าออกมา

“ไปบ้านชุยครับแม่ เหมยฮวาจะเอาอาหารไปให้พ่อตากับพี่ชายของเธอ เดี๋ยวเรากลับมานะครับ” เซียวหย่งเสียนเป็นคนตอบคำถามแม่ตนเอง

“ดีแล้วลูก ไปเยี่ยมบ้านเดิมของสะใภ้บ้าง” นางหลินหลันยิ้มให้ทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันมาช่วยสามีทำงานต่อ