EP:5

“เอ้า...แล้วทำไมจะทำให้ไม่ได้ ในเมื่อพี่หย่งเสียนเป็นสามีฉัน แล้วทำไมฉันจะต้องเกลียดสามีตัวเอง      ด้วยล่ะ”

ชุยเหมยฮวาย้อนกลับ อีตาบ้านี่โดนถีบไปสองครั้งคงจะสมองกลับ ถึงได้ถามคำถามโง่ ๆ กับเธอ ไม่เพียงเซียวเจี้ยนซูที่ตกใจกับคำตอบของหญิงสาว แม้แต่คนที่ยืนแอบอยู่อย่างเซียวหย่งเสียนยังมองเธออย่างไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของเขากันแน่ หรือว่าเมื่อวานที่เธอล้มจนหมดสติจะทำให้เธอคิดได้แล้วว่าเขาเป็นสามีของเธอ

“ไม่ได้อย่างไรก็ไม่ได้ เธอจะต้องกลับมาชอบฉันเหมือนเดิม และอาหารนั่นจะต้องเป็นของฉันเช่นกัน”

เซียวเจี้ยนซูไม่ยินยอม เขาเหมือนคนกำลังโดนแย่งของเล่นตัวเองไป จากนั้นจึงเตรียมที่จะคว้าร่างของ       ชุยเหมยฮวา แต่หญิงสาวหลับถอยหลังและวิ่งไปข้างหน้าแทน แต่เมื่อเห็นร่างอันคุยเคยของสามีเธอจึงร้องเรียก      เสียงดัง

“พี่หย่งเสียนช่วยด้วย ไอ้บ้านี่จะปล้นอาหารของฉัน ดูท่าแล้วเขาจะสติไม่ดีด้วยนะพี่”

ชุยเหมยฮวาวิ่งมาหลบหลังของสามีและมือข้างหนึ่งกุมเสื้อเขาไม่ปล่อย หากไม่มีอาหารมาด้วยเธอคงซัด   ไอ้บ้านี่หมอบไปแล้ว วิ่งแค่นี้เหนื่อยชะมัด หรือว่าร่างนี้จะไม่เคยออกกำลังกายเลย จากนี้ไปเธอต้องหาวิธี                  ออกกำลังกายบ้างแล้ว

“นายอย่ายุ่ง นายก็รู้ว่าฉันกับเหมยฮวาเป็นคนรักกัน แต่เพราะความผิดพลาดทำให้เธอต้องแต่งงานกับนาย”

เซียวเจี้ยนซูรีบพูด เขาต้องการเคลียร์ปัญหากับชุยเหมยฮวาให้เรียบร้อย หากเธอเป็นแบบนี้ผลประโยชน์ที่เขาควรจะได้กลับเป็นของญาติผู้พี่ที่เขาไม่ชอบหน้าคนนี้แน่

“ไม่จริง ฉันกับตาบ้านี่ไม่เคยรักกันนะ ถ้ารักกันจริงฉันจะเป็นของพี่หย่งเสียนได้อย่างไร ว่าแต่คุณรู้เรื่องความผิดพลาดได้อย่างไรหรือเพราะเป็นแผนการของคุณ”

เซียวเจี้ยนซูรู้ว่าตัวเองนั้นพลาดไปแล้วที่เกือบเผยความลับออกมา เขาไม่ได้ชอบชุยเหมยฮวาที่ไม่มีสมองวัน ๆ เอาแต่วิ่งตามเขา แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้นเธอจึงเปลี่ยนไปขนาดนี้

“ต่อให้เป็นแผนของคุณก็ต้องขอบคุณมากนะ ไม่เช่นนั้นฉันจะมีสามีที่แสนดีแบบพี่หย่งเสียนได้อย่างไร หากมีคนรักหรือสามีแบบคุณฉันคงขอไปผูกคอตายกับต้นไม้ยังดีเสียกว่า” ชุยเหมยฮวายังไม่จบ ยังโผล่หน้ามาเหน็บแนม จนเซียวหย่งเสียนต้องดันหน้าเธอกลับไป

“นายกลับไปเถอะเจี้ยนซู เหมยฮวาพูดชัดเจนแล้ว หากฉันยังเห็นนายมาวนเวียนกับเธออีก อย่าหาว่าฉันใจร้ายกับญาติก็แล้วกัน” เซียวหย่งเสียนพูดจบก็รับตะกร้ามาจากภรรยาและเดินนำเธอไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันไม่จบแค่นี้แน่”

เซียวเจี้ยนซูกล่าวอย่างอาฆาตก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง เขาเสียดายและอยากรู้ว่าในตะกร้านั้นคืออาหารอะไร

หลังจากที่แยกตัวมา เซียวหย่งเสียนและชุยเหมยฮวาเดินมาที่พ่อกับแม่ทำงานอยู่ เมื่อมาถึงที่ดินทำกิน หากมองด้วยสายตาคือพื้นที่ไม่เยอะเท่าไร พอจะปลูกผักปลูกข้าวไว้กินได้

“พี่หย่งเสียน พื้นที่ของครอบครัวเรามีแค่นี้หรือ แล้วจะปลูกอะไรต่อหลังจากนี้”

ชุยเหมยฮวาถามอย่างสนใจ หากปลูกข้าวสำหรับเธอคิดว่าไม่จำเป็นเพราะในมิติเธอมีให้กินทั้งชาติก็ไม่หมด แต่ถ้าปลูกผักหรือพวกแตงโมสามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตขายได้ตลอด

“หลังจากนี้คงจะปลูกถั่วเพื่อพลิกหน้าดินก่อน ถามทำไม” นี่คงเป็นอีกครั้งที่ทำให้เขาแปลกใจ ภรรยาอย่างชุยเหมยฮวาถามถึงความเป็นอยู่ของครอบครัว

“ทำไมเราไม่ปลูกผักหรือไม่ก็ปลูกแตงโม ข้าวโพดก็ยังได้เลยนะพี่ หากเอาไปขายคงทำให้เราเก็บเงินสร้างบ้านใหม่ได้ก่อนหน้าหนาว”

ระหว่างเดินเธอยังคงถามและมองหน้าสามีตัวเองไม่หยุด ‘ผู้ชายอะไรหล่อเข้มจริง ๆ เธอไม่รักสามี            ไม่เป็นไร ในเมื่อฉันคือเธอแล้ว ฉันมีสิทธิ์มองใช่ไหม’ มัวแต่มองและคิดไม่ดีต่อคนที่ได้ชื่อว่าสามี เธอเดินสะดุดเอารากไม้ จนหน้าคะมำ ดีที่เซียวหย่งเสียนคว้าตัวไว้ทัน ไม่อย่างนั้นหน้าคงทิ่มดินไปแล้ว

“แหก!” ชุยเหมยฮวาเผลอร้องอุทานออกมาด้วยความเคยชิน เซียวหย่งเสียนจึงมองหน้าเธอด้วยความฉงนว่าสิ่งที่พูดออกมาคืออะไร

“แหะ ๆ ๆ ไม่มีอะไรหรอกพี่ น้องว่าเรารีบไปหาพ่อกับแม่กันเถอะ ป่านนี้น่าจะหิวแล้ว” เธอรีบดึงมือสามีไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่ มาที่นี่นึกว่าความซุ่มซ่ามของตัวเองจะหายไปที่ไหนได้ ยังมีอยู่อีก