EP:13

“ใครจะมองหนูอย่างไรแม่ไม่สนใจ ถึงบ้านใหญ่เซียวจะจน แต่ไม่เคยขอใครกิน ไม่เคยทำร้ายใคร เราก็อยู่แต่เราก็พอนะลูก แต่เมื่อไรที่พวกเรามีเหลือพอจะแบ่งปัน แม่ก็อยากให้หนูแบ่งให้พ่อและพี่ชายใหญ่ของหนู อย่างไรทั้งสองคนก็คือครอบครัวนะลูก”

เธอไม่อยากให้ลูกสะใภ้ถูกตราหน้าว่าเป็นคนอกตัญญู อย่างน้อย ๆ ชุยหลายก็เป็นเพื่อนรุ่นน้องของสามีเธอ

“ขอบคุณมากนะคะแม่” ชุยเหมยฮวารู้สึกอิ่มเอมและอบอุ่นในหัวใจ  เธอคิดไม่ผิดที่จะยืนหยัดอยู่กับครอบครัวของสามี

ชาวบ้านได้มองภาพนี้รู้สึกเกิดความสงสารชุยเหมยฮวาขึ้นมา เมื่อคิดว่าที่ว่าที่ผ่านมานั้นคงจะโดนแม่เลี้ยงและน้องต่างแม่กลั่นแกล้งจนต้องเผยนิสัยร้ายกาจให้เห็น

“เมื่อก่อนทำดีกับลูกเลี้ยงต่อหน้าคนอื่น ฉันก็เห็นเหมยฮวาคล้อยตามนางเมิ่งเสียตลอด สงสัยโดนขู่มาตั้งแต่เด็ก พอมีสามีและแม่สามีรักด้วยใจจริง จึงรู้ว่าที่ผ่านมานั้นเป็นความรักจอมปลอมของนางเมิ่งเสียมอบให้ ดีแล้วล่ะเหมยฮวา หล่อนมีแม่สามีที่ดี ฉันดีใจด้วย”

นางจื่อซื่อเห็นใจในโชคชะตาของชุยเหมยฮวาขึ้นมาดื้อ ๆ ชาวบ้านทั้งหลายต่างก็ส่ายหน้าให้กับสองแม่ลูกอย่างนางเมิ่งเสียและชุยเผยหราน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับไปทำงานของตัวเองเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรร้ายแรง

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันหมดแล้ว ชุยเหมยฮวาจึงเดินเข้าหาสองแม่ลูกอีกครั้ง “อย่าคิดว่าเล่นละครเป็นคนเดียว ฉันร้ายแต่ร้ายต่อหน้าไม่เล่นลับหลังใคร แต่เพราะการกระทำของพวเธอทำให้ฉันเล่นละครเป็น ต้องขอบคุณมากจริง ๆ ฉันจะนับหนึ่งถึงสามหากยังไม่กลับไป คราวนี้ทั้งสองคนได้โชคเลือดแน่ จำไว้!”

นางเมิ่งเสียและชุยเผยหรานกลัวแววตาของชุยเหมยฮวา ทั้งสองไม่ต้องรอให้เริ่มนับก็รีบวิ่งออกจากบ้านใหญ่เซียวแบบไม่เหลียวหลัง

“ฮ่า ๆ ๆ” ชุยเหมยฮวาและนางเมิ่งหลานสองแม่สามีกับลูกสะใภ้หันมามองหน้ากันและหัวเราะสุดเสียง

“สองคนนี้ต้องเจอแบบนี้แหละค่ะ”

“แล้วจิกมือตัวเองจนเลือดซิบขนาดนั้นเจ็บไหม ไปทำแผลก่อนดีกว่า” นางเมิ่งหลันห่วงลูกสะใภ้ ไม่น่า       ทำให้ตัวเองเจ็บเลย

“ไม่เจ็บหรอกค่ะแม่ ฉันทายาและปิดแผลไม่นานก็หายแล้ว” ชุยเหมยฮวามีปลาสเตอร์ยาในมิติ ในห้องนอนและห้องทำงานของเธอนั้นมีอุปกรณ์ทำแผลทุกอย่างเพราะชาติก่อนเธอซุ่มซ่ามอย่าบอกใครเชียว

“ได้สิ ถ้าอย่างนั้นแม่ให้อาหารไก่ กับไปดูแปลงผักข้างบ้านก่อนนะ อย่าลืมทำแผลด้วยล่ะ” นางเมิ่งหลัน   กล่าวจบจึงเดินไปทางเล้าไก่ข้างบ้าน ปล่อยให้ลูกสะใภ้เข้าไปทำแผลเอง ส่วนตัวเองกลับไปจัดการงานที่คั่งค้างต่อ

เวลาผ่านเลยมาจนเกือบเย็น ชุยเหมยฮวาจึงเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารให้กับทุกคน เธอตั้งใจทำผัดไทยแสนอร่อยสูตรของเธอ น้ำซอสนั้นเธอคิดค้นมาด้วยตนเอง อีกทั้งยังโรยด้วยกากหมูตบท้าย สูตรนี้อร่อยอย่าบอกใครเชียวล่ะ นอกจากผัดไทยแล้วเธอยังทำหมูสามชั้นคั่วพริกเกลืออีกอย่าง รวมถึงผลไม้ตบท้ายเพื่อให้ทุกคนล้างปาก ในระหว่างที่กำลังปรุงรสชาติของผัดไทยแต่สิ่งที่เธอลืมหยิบออกมาจากมิติคือซอสสูตรพิเศษของเธอ

“แย่จัง ดันลืมซอสสุดพิเศษเสียได้ แล้วนี่จะเป็นผัดไทยได้อย่างไร”

ชุยเหมยฮวาเคาะหน้าผากหนึ่งครั้งให้กับความขี้หลงขี้ลืมของตน ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องใช้ซอส ดังนั้นจึงมองซ้ายมองขวา จนคนที่แอบมองอยู่ต้องรีบหลบ เมื่อเห็นว่าอยู่คนเดียวและไม่มีใครชุยเหมยฮวาจึงเอาซอสออกมาจากมิติ ทำให้เซียวหย่งเสียนที่มองอยู่ตกใจไม่น้อย แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้ และรู้ว่าหญิงสาวที่ทำอาหารอยู่ตรงหน้าไม่ใช่ภรรยาตัวเองอีกแล้ว

เขาไม่รู้ว่าชุยเหมยฮวาคนเดิมนั้นไปไหน แม้ว่าจะไม่ได้ผูกใจรักใคร่ แต่อย่างไรก็คือภรรยาของเขา อย่างน้อยต้องสอบถามเพื่อความกระจ่าง แต่ถ้าหากเทียบกับภรรยาคนเดิม จะว่าเขาเห็นแก่ตัวหรือเป็นคนเลวก็ได้ ความรู้สึกลึก ๆ เขาอยากให้คนตรงหน้าเป็นภรรยาของเขาต่อไป

ชุยเหมยฮวาไม่รู้เลยว่าความลับของตนเองนั้นโดนเห็นพร้อมหลักฐานไปเรียบร้อยแล้ว เธอยังคงทำอาหารด้วยรอยยิ้มและความสุขพร้อมกับร้องเพลงไปด้วยเหมือนที่เคยทำชาติก่อน