บทที่ 4

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ตอนที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็ได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ฉุนแสบจมูกลอยมากระทบ

เฮ่อซีมองฉันด้วยท่าทางร้อนรน

“เธอดีขึ้นหรือยัง? ยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกไหม?”

ฉันจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา ความรู้สึกขยะแขยงในใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“เซ็นเอกสารหรือยัง? เราจะหย่ากัน”

เฮ่อซีชะงักไป ก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างหนักหน่วง

“ที่รัก เลิกงี่เง่าสักทีได้ไหม? เธอลองคิดดูดีๆ สิ ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน มันไม่ใช่เพราะเธอเริ่มก่อนเหรอ? ครอบครัวที่อบอุ่นแบบนี้ เธออยากจะทำลายให้พังหมดจริงๆ เหรอ”

ฉันยิ้มเยาะด้วยความเย็นชา จ้องเฮ่อซีตรงหน้า รู้สึกว่าเขานับวันจะยิ่งเป็นคนแปลกหน้า

“ถ้าคุณไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น คุณคิดว่าฉันจะทะเลาะกับคุณเหรอ? แค่ความซื่อสัตย์ขั้นพื้นฐานที่สุดในชีวิตแต่งงาน คุณยังทำไม่ได้ แล้วตอนนี้คุณยังกล้าตำหนิฉันอีกอย่างนั้นเหรอ?”

เมื่อถูกจับผิดตรงๆ เฮ่อซีแสดงสีหน้าดูถูก

“เธอลองไปถามดูสิ ผู้ชายรวยๆ ที่ไหนบ้างที่ไม่มีบ้านเล็กบ้านน้อย? เธอต้องการให้ผู้ชายอยู่กับเธอตลอดเวลา มีผู้ชายสักกี่คนในโลกนี้ที่ทำได้?”

“อีกอย่าง ที่ฉันนอกใจ เธอไม่มีส่วนผิดเลยหรือไง? ลองดูตัวเองในช่วงไม่กี่