LOGIN"มาถึงจุดที่ลึกที่สุดแล้ว อย่าไปต่อเลย..." เรือนร่างเย้ายวนใจเผลอไผลเข้าไปติดอยู่ใต้เตียง แอ่นบั้นท้ายอวบอิ่มงดงามจนโดดเด่น ชายส่งของผู้แข็งแกร่งได้รุดเข้ามาช่วยเหลืออย่างเร่งรีบ แต่กลับฉีกกระชากกางเกงในจีสตริงของเธอออก จากนั้นความเร่าร้อนอันบ้าคลั่งก็เริ่มต้นขึ้น! ...
View More"ที่รักคะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่ดูละครโทรทัศน์เมื่อบ่ายนี้แล้วเกิดอินไปหน่อยเอง" หางตาของฉันเริ่มเปียกชื้นเล็กน้อยทางหนึ่งคือการเสียสละผลประโยชน์ของบริษัทสามี แต่สามารถรักษาชีวิตสมรสของเราไว้ได้อีกทางหนึ่งคือการสารภาพความจริงกับสามี แต่หลังจากสารภาพแล้ว โอกาสที่เราจะแยกทางกันมีสูงมากชั่วชีวิตนี้ ฉันไม่เคยเผชิญหน้ากับปัญหาที่ตัดสินใจยากแบบนี้มาก่อนเลย!24 ชั่วโมง12 ชั่วโมง8 ชั่วโมง3 ชั่วโมง1 ชั่วโมง...เมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมายที่กำหนด หัวใจของฉันก็ได้คำตอบในที่สุด ฉันจึงส่งข้อความไปหาอีกฝ่าย "เรามาเจอกันข้างนอกหน่อย ฉันจะมอบข้อมูลในแฟลชไดรฟ์ให้คุณ"เขาตอบตกลงตามข้อเรียกร้องของฉัน "อย่าคิดที่จะเล่นตุกติกเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องเจอดีแน่!"ฉันรู้สึกคลื่นไส้จนอยากจะอาเจียน ใบหน้าฉายแววเย็นชา ฉันจะทำให้ไอ้แก่สารเลวผู้นี้ได้รู้ว่า ผู้หญิงนั้นไม่ง่ายอย่างที่คิด!ฉันลูบมีดแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้ว มันมีน้ำยาพิเศษติดอยู่ ตราบใดที่เห็นเลือดก็จะแสดงผลได้ทันทีตามข้อตกลง ฉันมาถึงที่พักของอีกฝ่าย ชายชรายืนยิ้มแป้นอยู่ที่หน้าประตู พลางกางแขนออก "คุณหยางหยางผู้เลอโฉม ข้อมูลโค
ชุยเหมิ่งรู้ว่าฉันยังตกใจไม่หาย จึงเสนออย่างเอาใจว่าจะแบกข้ากลับไป แต่ฉันจะกล้าได้ยังไง?เดิมทีฉันก็มีความคิดบางอย่างต่อร่างกายที่กำยำของเขาอยู่บ้างแล้ว หากถูกจุดไฟปรารถนาขึ้นมาจริง ๆ นั่นคือการลองเล่นกับไฟที่ปากเหว หากพลาดพลั้งเพียงนิดเดียวก็จะตกลงสู่หุบเหวนับหมื่นฟุตฉันทำแบบนั้นไม่ได้!...ในที่สุดก็ถึงบ้าน ฉันทรุดตัวนั่งลงบนพื้น สะอื้นเบา ๆ ออกมา คืนนี้ฉันเกือบจะถูกชายชราสารเลวผู้นั้นทำลายศักดิ์ศรีฉันจ้องมองสามีที่หลับใหลอย่างสงบด้วยความตกใจไม่หาย แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ ยื่นปากไปจูบหน้าผากของเขา พลางรำพึงเสียงแผ่วเบา "ที่รัก ขอโทษนะ เป็นเพราะฉันอดใจไว้ไม่ได้ในวันนั้น จึงถูกคนจับจุดอ่อนเข้าให้ แต่ชาตินี้ฉันจะไม่ทรยศคุณเด็ดขาด"นี่คือถ้อยคำที่ออกมาจากใจของฉันจริง ๆเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันถือรูปถ่ายที่ชุยเหมิ่งแอบถ่ายไว้ ไปสอบถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโครงการ แต่พวกเขายืนยันอย่างหนักแน่นว่าในโครงการนี้ไม่มีคนผู้นี้อาศัยอยู่!รปภ. ทำงานในโครงการมาเจ็ดแปดปี ย่อมคุ้นเคยกับคนในนี้ดี ในเมื่อพวกเขายืนยันว่าไม่มี คนผู้นั้นก็ไม่ใช่คนในโครงการอย่างแน่นอนแล้วจะเป็นใครกันแน่? ฉันรู
"ตอนนี้ ให้ฉันผู้นี้ ทำให้เธอได้ลิ้มรสชาติของการเป็นผู้หญิงอย่างแท้จริงไหมล่ะ? ถึงยังไงสามีของเธอก็เป็นแค่คนไร้ค่า ไม่ต้องมองว่าฉันอายุมากแล้ว ถ้าเทียบกับสามีของเธอ ฉันมีดีกว่าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ และประสบการณ์ก็มากกว่าด้วย..."เขายังพูดไม่ทันจบ ก็โผเข้าหาฉันอย่างหยาบกร้าน ถึงกับยื่นมือใหญ่ตบไปที่บั้นท้ายของฉัน ความรู้สึกซ่านและชาหนึบนั้นทำให้ฉันหดตัวเขายิ้มร่าเริงยิ่งกว่าเดิม!ภายใต้กลิ่นเหงื่อเปรี้ยว ๆ ใต้วงแขนของเขา ความอับอายและเสื่อมทรามที่มิอาจบรรยายได้กำลังทรมานฉันอย่างหนักไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เมื่อเผชิญหน้ากับไอ้สารเลวผู้นี้ ฉันกลับมีความรู้สึกตอบสนองที่เบาบางอย่างประหลาดในทันใดนั้น เสื้อโค้ทของฉันก็ถูกกระชากออก เหลือเพียงชุดบิกินีที่พลิ้วไหวในสายลมอย่างยุ่งเหยิงหรือว่าฉันาจะต้องถูกไอ้สารเลวผู้นี้ล่วงละเมิดจริง ๆ ? ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันขอตายเสียดีกว่า!ในเสี้ยววินาทีวิกฤต ชุยเหมิ่งก็กระโดดออกมาจากพุ่มไม้ เมื่อเห็นชุยเหมิ่งที่กำยำ ชายชราก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเขาจะคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมรอบข้างดี จึงหายลับไปในความมืดมิดยามค่ำคืนภายในไม่กี่วินาทีหัวใจที่เต้
ฉันไม่ได้สวมชุดบิกินีมานานแล้ว ผ้าผืนบางสามชิ้นที่ปกปิดเพียงส่วนสำคัญก็เพียงพอแล้วในตอนนี้เรือนร่างที่โค้งเว้าหน้าอกผายบั้นท้ายผึ่งผายช่างงดงามเกินบรรยาย ผิวหน้าท้องที่ขาวผ่องเผยสู่สายลม เรียวขาคู่ยาวเหยียดตรงคืออาวุธร้ายกาจที่สุดของฉันแม้จะมองลอดผ่านความมืดมิดยามค่ำคืน ผิวของฉันก็ยังคงขาวเปล่งปลั่งเป็นประกาย...ฉันสวมเสื้อโค้ททับชุดบิกินีอีกชั้น เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดขณะอยู่บนถนนแม้จะเป็นยามดึก แต่ก็ยังมีคนหนุ่มสาวบนถนนไม่น้อย เมื่อมองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเหล่านั้น ฉันก็ไม่กล้าตอบสนองใด ๆ เลยหากถูกพบว่าข้างในฉันสวมชุดบิกินี จะต้องเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายหน้ามากแน่ ๆป่าเล็ก ๆ ตรงทางเข้าชานเมืองตะวันออกยังอยู่เบื้องหน้า ฉันก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยร่างกายที่สั่นเทา เงาร่างของผู้คนรอบข้างเริ่มเบาบางลง จนกระทั่งไม่เหลือใครเลย"เดินหน้าต่อไป!" ข้อความส่งคำสั่งมาให้ฉันอีกครั้ง ซึ่งแสดงว่าอีกฝ่ายจะต้องแอบซุ่มสังเกตฉันจากมุมใดมุมหนึ่งอย่างแน่นอนท่ามกลางความทรมานและความกระวนกระวาย ฉันแทบจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ต้องอดทนต่อความหวาดกลัวแล้วเดินต่อไปอีกราวร้อยเมตรทันใดน