ตอนที่ 3 ไม่หิว!! แต่ท้องเสือกทรยศ!?

“พี่...ใจเย็นก่อนนะ!”

ยูนะรีบยกมือปรามพี่ชาย ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปซัดคีรินให้เละกลางห้องนั่งเล่น

ในขณะที่คีริน หน้าซีดเผือดคล้ายคนจะเป็นลม

แน่อยู่แล้ว… พี่ชายของยูนะไม่ได้เป็นแค่พี่ชายธรรมดา แต่นี่คือเรน คาวาซากิ มือขวาของมาเฟียญี่ปุ่น!!

ให้ตายเถอะ! ถ้าพี่คิดจะเล่นงานเขาจริงๆ คีรินอาจจะหมอบ หรือไม่ก็ตายคาตีนตรงนี้แน่!!

“เรื่องทดสอบไว้วันหลังก็ได้”

ยูนะรีบเปลี่ยนน้ำเสียง พูดจาออดอ้อนขึ้นมาทันที

“วันนี้ที่พี่มาหาหนู พี่มีเรื่องด่วนกว่านั้นไม่ใช่เหรอ?”

เธอกะพริบตาปริบๆ มองพี่ชายด้วยแววตาใสซื่อแบบเด็กดีสุดฤทธิ์

“อึก!...”

เรนถึงกับสะอึก หน้าแดงขึ้นมาทันทีที่เจอไม้ตายของน้องสาว

ท่าอ้อนระดับทำลายล้างสูงสุด!!

คีรินที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ถึงกับอ้าปากค้าง อะไรของพวกเขาวะ!? ตะกี้ยังขู่ฟ่อๆ ใส่อยู่เลย!!

นี่มันคนเดียวกันกับที่เมื่อกี้ทำหน้าโหดเหี้ยมราวกับจะฆ่าเขาจริงดิ!?

“เครๆ ...”

เรนถอนหายใจหนักๆ อย่างพ่ายแพ้ ก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับ

“พี่มาเอา ‘ไอ้นั่น’ เธอทำเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?”

“เรียบร้อยแล้ว”

ยูนะพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง เปิดลิ้นชักแล้วหยิบแฟลชไดรฟ์สีดำออกมายื่นให้พี่ชาย

แต่ก่อนที่เรนจะรับไปได้…

“สองหมื่นบาท โอนมาก่อน”

ยูนะดึงแฟลชไดรฟ์ไว้ไม่ยอมปล่อย พลางยักคิ้วให้พี่ชายอย่างเจ้าเล่ห์

“กะพี่ยังจะงกอีกเรอะ?” เรนหรี่ตาลง มองน้องสาวที่ตอนนี้เปลี่ยนโหมดเป็นแม่ค้าไปเรียบร้อย

“เรื่องเงินไม่เข้าใครออกใครค่ะพี่~ งานด่วนขนาดนี้ ฉันคิดแค่สองหมื่นก็บุญแล้ว”

“หึ… ฉลาดโก่งราคาดีนี่”

แม้จะบ่น แต่เรนก็ล้วงมือถือออกมาแล้วกดโอนเงินให้อย่างรวดเร็ว

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในมือถือของยูนะ

เธอหยิบมันขึ้นมาเช็กดู สองหมื่นบาท เข้าบัญชีเรียบร้อย!!

“ขอบคุณที่ใช้บริการค่า~”

ยูนะยิ้มกว้าง แล้ววางแฟลชไดรฟ์ลงในมือพี่ชายทันที

เรนรับแฟลชไดรฟ์ไปเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ ก่อนจะหันกลับมามองคีรินอีกครั้ง…

สายตานั้น… น่ากลัวกว่าเดิมสิบเท่า!!

“แล้วไอ้หมอนี่....”

ตื๊ด ตื๊ด~

เสียงโทรศัพท์มือถือของเรนดังขึ้นกะทันหัน ทำให้เขาชะงัก ก่อนจะกดรับสาย แต่ยังไม่วายจ้องคีรินอย่างคาดโทษ

“ครับ”

ระฆังช่วยชีวิต!!!

ยูนะถึงกับปาดเหงื่ออย่างโล่งอก กัดปากแน่นพยายามกลั้นยิ้ม ไม่งั้นมีหวังโดนเรนจับได้แน่ๆ ว่าเธอดีใจแค่ไหนที่พี่ชายมีเรื่องให้ต้องไปจัดการก่อน

“ได้มาแล้วครับ จะไปเดี๋ยวนี้ครับ”

เรนพูดเพียงสั้นๆ ก่อนจะวางสาย แล้วหันกลับมาหาน้องสาวของตัวเอง

“พี่ไปก่อนนะ มีเรื่องด่วน”

ยูนะพยักหน้ารับแทบจะทันที “โอเค ๆ ไปเถอะพี่”

แต่ยังไม่ทันที่เรนจะก้าวออกไป เขาก็หันมาชี้นิ้วไปทางคีรินที่ยืนตัวแข็งอยู่ข้างๆ

“ส่วนนาย!” เสียงเข้มดังขึ้น ทำให้คีรินสะดุ้งเฮือก

“ฉันจะมาจัดการทีหลัง”

คีรินกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง

ให้ตายเถอะ! ทำไมเขาต้องมาโดนผู้ชายที่ไม่รู้จักขู่ใส่แบบนี้ด้วยวะ!?

“ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยล่ะ” เรนพูดกับยูนะด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงศีรษะเธอเข้ามาแล้วกดจูบลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน

ยูนะหัวเราะเบาๆ ผลักไหล่พี่ชาย “รู้น่า พี่รีบไปเถอะ”

เรนเหลือบมองคีรินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปิดประตูดัง ปัง

คีรินยืนแข็งค้างไปสองวินาที ก่อนจะ ทิ้งตัวลงบนโซฟาทันที

“ให้ตายเถอะ… ฉันเกือบตาย” เขาพึมพำเสียงเบา มือหนายกขึ้นปิดหน้าอย่างเหนื่อยล้า

ยูนะเองก็ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นพรม ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ฟู่ว~ เกือบไปแล้วไหมล่ะ…”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ ของคนทั้งคู่ที่ยังตั้งสติไม่ทัน

คีรินเอียงคอมองยูนะที่กำลังนั่งกอดเข่ากับพื้น

“พี่ชายเธอเป็นบ้าอะไร ทำไมโหดขนาดนั้น?”

ยูนะเหลือบมองเขา ก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับ

“พี่เรนเป็นมือขวาของมาเฟียญี่ปุ่น”

คีรินกระพริบตาปริบๆ “ว่าไงนะ?”

ยูนะถอนหายใจ “ก็อย่างที่นายได้ยิน”

คีรินจ้องเธอเหมือนเธอพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้

“เดี๋ยวนะ… คือฉันเพิ่งโดนคนที่เป็น มาเฟีย จ้องจะฆ่าตะกี้?”

ยูนะพยักหน้ารับอย่างไร้เยื่อใย “อืม”

คีรินเอามือกุมหน้าอกตัวเองทันที

“โว้ย! แล้วทำไมเธอถึงไม่บอกฉันก่อนวะ!!”

“แล้วฉันจะมีเวลาบอกนายมั้ย!? นายนั่นแหละ เสือกปากหมาใส่พี่ฉันก่อน!”

ยูนะเท้าเอว มองเขาอย่างหงุดหงิด แต่คีรินกลับรู้สึกเหมือนเขาเพิ่งเดินเฉียดนรกไปหนึ่งรอบ

เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วทิ้งตัวลงกับพนักโซฟาอีกครั้ง

ให้ตายสิ… นี่มันวันบ้าอะไรวะ!?

∘ ∘ ∘ (°ヮ°) ?

หลังจากพี่เรนออกจากห้องไป บรรยากาศที่เครียดจนแทบหยุดหายใจเมื่อครู่ก็เริ่มคลายตัวลง

ยูนะถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายอย่างโล่งอก เธอไม่พูดอะไร เดินตรงไปที่ครัวทันที ปล่อยให้คีรินนั่งหมดแรงอยู่ที่โซฟาเพียงลำพัง

คีรินยังคงนั่งเอามือกุมหน้าอกอยู่ ราวกับพยายามเรียกสติให้ตัวเองกลับมา

ให้ตายเถอะ… เมื่อกี้มันบ้าไปแล้วจริง ๆ

ถ้าหมอนั่นลงมือซัดเขาจริงๆ คีรินไม่มั่นใจเลยว่า เขาจะรอดออกไปแบบครบสามสิบสองหรือเปล่า

เสียงกุกกักจากครัวทำให้เขาเหลือบมองยูนะที่กำลังเปิดตู้เก็บของอย่างคล่องแคล่ว เธอหยิบซองมาม่าออกมาจากชั้นวาง ตามด้วยไข่ไก่หนึ่งฟอง และต้นหอมอีกนิดหน่อย ก่อนจะเปิดเตาแก๊ส ตั้งน้ำรอเดือด

คีรินเบะปากเล็กน้อย

โธ่… เห็นทำท่าจะเป็นแฮกเกอร์อัจฉริยะ

นี่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยมาม่าถ้วยเดียว?

เขาพิงตัวกับพนักโซฟา หลับตาพักสมองเงียบๆ แต่ไม่นาน กลิ่นน้ำซุปหอมฉุยก็ลอยมาถึงปลายจมูก

กลิ่นหอมของเครื่องปรุงและน้ำซุปร้อนๆ ทำให้คิ้วของคีรินกระตุกเบาๆ

เขาหิวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ผ่านไปไม่นาน ยูนะก็ยกถ้วยมาม่าร้อนๆ ออกมาจากครัว เธอวางมันลงบนโต๊ะหน้าโซฟา แล้วเดินกลับไปหยิบตะเกียบกับช้อนมาเพิ่ม

“กินด้วยกันมั้ย?”

คีรินเหลือบตามองเธอ ก่อนจะเบ้ปากอย่างไม่แยแส

“ไม่ล่ะ ฉันไม่กินอาหารขยะ”

ยูนะยักไหล่ “ตามใจ”

เธอไม่เซ้าซี้อะไรอีก นั่งลงบนพื้น หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มคีบเส้นเข้าปาก กินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจเขาอีก

คีรินมองเธอจากมุมหางตา แวบหนึ่งเขาเห็นไอร้อนจากน้ำซุปลอยขึ้นมา พร้อมกับกลิ่นของน้ำซุปที่หอมฟุ้ง

โครกกก~

เสียงท้องร้องดังขึ้นมาทันที

คีรินชะงัก ก้มมองท้องตัวเองอย่างตกใจ

ให้ตายสิ! เจ้าท้องโง่… นี่แกทรยศฉันเรอะ!?

ยูนะเงยหน้าขึ้นจากถ้วยมาม่า มองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะยิ้มมุมปาก

“ไม่กินไม่ใช่เหรอ?”

คีรินกัดฟันแน่น ถลึงตาใส่เธอ แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีผลกับผู้หญิงตรงหน้าเลยสักนิด

ยูนะหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยื่นตะเกียบอีกคู่ไปตรงหน้าเขา

“เอ้า กินซะ จะได้ไม่หงุดหงิด”

คีรินขมวดคิ้ว มองเธออย่างลังเล แต่สุดท้ายก็คว้าตะเกียบไปแบบเสียไม่ได้

เขาไม่อยากยอมรับ… แต่ตอนนี้ท้องมันร้องจนแทบจะข่มไว้ไม่อยู่แล้ว

เขาคีบเส้นขึ้นมา เป่าเบาๆ แล้วค่อยๆ ซู้ดเข้าไปอย่างช้าๆ

“...!”

คิ้วของคีรินกระตุกเล็กน้อย

ไม่แย่… ไม่สิ มันอร่อยกว่าที่คิดแฮะ

รสชาติเผ็ดกำลังดี เส้นเหนียวนุ่ม ไข่ลวกตรงกลางกึ่งสุกกึ่งดิบพอดีเป๊ะ ต้นหอมเพิ่มความหอมสดชื่นเล็กน้อย

ให้ตายสิ… กินของแบบนี้แล้วทำไมรู้สึกดีขนาดนี้วะ!?

ยูนะมองปฏิกิริยาของเขาอย่างพอใจ ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วหันกลับไปกินของตัวเองต่อ

บรรยากาศภายในห้องเงียบลงไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงซู้ดเส้นและเสียงช้อนกระทบถ้วยเบาๆ

หลังจากเหตุการณ์สุดระทึกเมื่อครู่…

บางที…

นี่อาจเป็นช่วงเวลาสงบสุขครั้งแรกของพวกเขาก็ได้

(˵ •̀ □ •́ ˵)