“เสี่ยวอวี้ตัวอุ่นมากเลยนะเจ้าคะ ถ้าได้กอดตอนนอนรับรองว่าจะไม่หนาวเลย ถ้าท่านย่าไม่เชื่อก็ลองถามท่านอาคนงามดูได้เจ้าค่ะ”คำพูดไร้เดียงสาของเจ้าตัวเล็กเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าผู้เป็นย่า ทว่ากลับทำให้หลีจวินหน้าแดงกว่าเดิม สุดท้ายเจ้าตัวจึงถูกท่านอาคนงามหิ้วออกไปก่อนจะทันได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น“ฉิงฮวน เจ
อวิ๋นเอ๋อร์ของนางเป็นถึงฮูหยินน้อยจวนองค์หญิงแท้ๆ กลับไม่มีแม้แต่เครื่องประดับให้สวมใส่สักชิ้น อย่าว่าแต่ตระกูลขุนนางชนชั้นสูงเลย แม้แต่ตระกูลพ่อค้าชนชั้นทั่วไปก็ยังไม่อัตคัดเช่นนี้“ดูจากปิ่นทองนี่ก็รู้แล้วว่าเครื่องประดับที่ขายในตำบลห่างไกลแบบนี้ ทั้งคุณภาพและความสวยงามสู้ที่ขายในเมืองหลวงไม่ได้เล
แม่สามีมาเยือนทั้งที แทนที่เขาจะให้สือจิ่วมาบอกนางล่วงหน้าเพื่อเตรียมตัวสักหน่อย กลับปล่อยให้นางหอบเอาสภาพดูไม่ได้มาเจอคน ดูสิคราวนี้นางเลยไม่มีหน้าจะไปเผชิญหน้ากับใครแล้ว “ท่านไม่รู้หรือไงว่าความประทับใจแรกพบมันสำคัญแค่ไหน”เซี่ยฉงอวิ๋นถูกโยนความรับผิดชอบให้อย่างไม่ทันตั้งตัว เขาไหนเลยจะรู้ได้เล่าว
“ถึงอย่างไรคุณชายใหญ่ก็เป็นถึงทายาทของท่าน เยว่ซื่อนางเป็นเพียงหญิงในชนบทที่ไร้การศึกษา...” สตรีเช่นนี้จะคู่ควรกับผู้สืบทอดจวนองค์หญิงได้อย่างไรกันมู่หรงเซียนไม่ได้ตอบกลับประโยคของแม่นมเซียง นางครุ่นคิดถึงท่าทางของลูกสะใภ้ที่เพิ่งพบหน้าเมื่อครู่ ในดวงเนตรหงส์พลันเปล่งประกายวาววับเด็กสาวคนนั้นภายนอ
ก่อนหน้านี้เซี่ยฉงอวิ๋นได้เคยเล่าให้เยว่อวิ๋นฟังไว้ก่อนแล้ว ถึงฐานะที่แท้จริงของบิดามารดาในชาตินี้ของเขา แน่นอนว่าผ่านชีวิตมาชาติหนึ่ง เยว่อวิ๋นผู้เคยรับพี่ชายรูปงามที่เคยช่วยเหลือเพราะถูกใจในหน้าตาของเขาย่อมไม่รู้สึกคัดค้านอะไรในตัวตนสามีเพียงแต่...เหตุการณ์นี้มันคนละกรณีกันนะ!เห็นภรรยาส่งสายตาค
“ในเมื่อบิดากับมารดาหย่ากัน ท่านก็ต้องคืนสินเดิมให้ท่านแม่ข้าด้วยสิ” อย่างไรเสียหลิวอิงก็เป็นบุตรสาวคนเดียวของสามีภรรยาบ้านรอง ตอนที่นางแต่งงานลุงของนางจึงได้มอบสินเดิมให้ติดตัวมาจำนวนหนึ่งด้วย ซึ่งข้าวของเหล่านั้นหลังจากแม่เฒ่าเยว่รู้ก็ได้ยึดเอาไปเป็นของตัวเอง ซึ่งเรื่องนี้เยว่อวิ๋นสอบถามกับหลิวอิง