ขึ้นทะเบียนร้านค้า

เมื่อพวกเขาไปถึงตลาดค้าส่ง ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยก็ตรงไปที่ร้านเครื่องใช้ไฟฟ้าและซื้อของตามที่คุยกันไว้ก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว ฉางเล่ยพาคนของร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าเอาของไปเก็บที่รถก่อน ส่วนซูเมี่ยวจินตรงไปที่ร้านขายนาฬิกาเพื่อซื้อของไปเพิ่มให้แม่ฉาง

ฉางเล่ยหลังจากดูคนของร้านเครื่องใช้ไฟฟ้านำสิ่งของขึ้นรถหมดแล้ว เขาก็เดินไปหาซูเมี่ยวจินที่ร้านนาฬิกาตามที่เธอบอกเอาไว้ พอดีกับที่ซูเมี่ยวจินกำลังจ่ายเงินค่านาฬิกาอยู่พอดี ฉางเล่ยจึงรับถุงสินค้าทั้งหมดมาถือไว้เอง

“เราไปกินข้าวกันก่อนดีกว่าค่ะ จะได้ไปที่ที่ว่าการเพื่อทำใบขับขี่ต่อ” ซูเมี่ยวจินบอกฉางเล่ยระหว่างที่พวกเขากำลังจะออกจากร้านนาฬิกา

“ตกลงครับ เอาตามที่คุณว่าก็ได้” ฉางเล่ยไม่เคยปฏิเสธเรื่องที่ซูเมี่ยวจินต้องการทำ

ทั้งคู่ไปที่ร้านบะหมี่ไม่ไกลนักเพื่อความรวดเร็ว เมื่อเช้าพวกเขากินข้าวกันมาแล้วทำให้ไม่ค่อยหิวสักเท่าไหร่

“ภรรยา คุณคิดว่าการสอบใบขับขี่ผมจะสอบผ่านไหมครับ” ฉางเล่ยถามอย่างไม่มั่นใจ

“คุณอย่ากังวลไปเลยนะคะ ฉันคิดว่าคุณต้องสอบผ่านแน่นอนค่ะ” ซูเมี่ยวจินยืนยัน

“เฮ้อ! ได้ยินคุณพูดแบบนี้ผมค่อยสบายใจหน่อยครับ เรารีบกินรีบไปกันเถอะ”

ฉางเล่ยบอกภรรยาเมื่อพนักงานในร้านบะหมี่นำบะหมี่ที่สั่งไปมาส่งพอดี ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำสามีและกินบะหมี่อย่างรวดเร็วไม่ต่างจากฉางเล่ย

หลังจ่ายค่าบะหมี่เสร็จ ทั้งสองก็ช่วยกันถือถุงนาฬิกากลับไปที่รถและขับออกไปยังที่ว่าการเมืองซึ่งสอบถามทางจากพนักงานในร้านบะหมี่ก่อนหน้านี้

ซูเมี่ยวจินใช้เวลาขับรถจากตลาดค้าส่งไปยังที่ว่าการเมืองนานถึง 20 นาที เพราะถนนที่ไปนั้นมีคนมากมายสัญจรไปมาเพื่อเข้าไปทำธุระที่ที่ว่าการเมือง การเดินทางจึงล่าช้า กว่าที่ทั้งสองคนจะนำรถเข้าไปจอดหน้าที่ว่าการได้จึงใช้เวลาพอสมควร

เมื่อจอดรถเสร็จ ซูเมี่ยวจินก็สะพายกระเป๋าลงจากรถไปพร้อมฉางเล่ย เธอเดินเข้าไปในที่ว่าการเมืองและสอบถามเจ้าหน้าที่ถึงการทำใบขับขี่

“พวกคุณต้องไปที่อาคารด้านข้างซึ่งเป็นสำนักงานขนส่งนะคะ ไม่ทราบว่าพวกคุณมาจากหน่วยงานไหนเหรอคะ” เจ้าหน้าที่สอบถาม

“พวกเราไม่ได้เป็นพนักงานของรัฐค่ะ แต่เราเปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เจิ้งไห่เลยต้องมีรถยนต์เพื่อมาซื้อสินค้าไปขาย” ซูเมี่ยวจินบอกไปตามความจริง

“อ่า… ไม่ทราบว่าพวกคุณขึ้นทะเบียนร้านค้ากันหรือยังคะ” เจ้าหน้าถามต่อ

“ยังเลยค่ะ พวกเราเพิ่งเปิดร้านกันได้ไม่กี่วัน” ซูเมี่ยวจินลืมไปเลยว่าต้องขึ้นทะเบียน

“ถ้าอย่างนั้นคุณไปที่ชั้นสองนะคะ ที่นั่นมีเจ้าหน้าที่สรรพสามิตอยู่ค่ะ คุณสอบถามขั้นตอนการลงทะเบียนพาณิชย์ได้เลย” เจ้าหน้าที่ให้คำแนะนำ

“ขอบคุณมากนะคะ พวกเราขอตัวก่อนค่ะ” ซูเมี่ยวจินรีบบอกลาเพื่อไปทำเอกสารขอขึ้นทะเบียนร้านค้าก่อน เธอลืมเรื่องพวกนี้ไปจริง ๆ โชคดีที่เจ้าหน้าที่ในเจิ้งไห่ไม่มีใครเข้ามาตรวจสอบร้านค้าของเธอ

ฉางเล่ยไม่ได้พูดอะไร เขาทำเพียงเดินตามภรรยาต้อย ๆ เพื่อไปทำเอกสารต่าง ๆ ให้เรียบร้อย ฉางเล่ยไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเปิดร้านค้าจะต้องได้รับใบอนุญาต โชคดีที่เจ้าหน้าที่แนะนำจึงทำให้พวกเขาไม่ต้องทำผิดกฎหมาย

ที่ชั้นสองของอาคารมีเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์อยู่ ซูเมี่ยวจินจึงเข้าไปสอบถามขั้นตอนการลงทะเบียนขอใบอนุญาตเปิดร้านค้า

“คุณนำเอกสารนี่ไปกรอกรายละเอียดให้ครบถ้วนนะคะ จากนั้นนำไปส่งที่ช่องหนึ่งได้เลยค่ะ เจ้าหน้าที่จะสอบถามข้อมูลร้านของคุณแล้วนัดวันเข้าไปตรวจสอบร้านทีหลัง หากว่าตรวจสอบแล้วผ่านมาตรฐาน เจ้าหน้าที่จะออกใบอนุญาตให้พวกคุณมารับที่นี่อีกครั้งค่ะ” เจ้าหน้าที่ชี้บอกว่าให้ซูเมี่ยวจินไปกรอกรายละเอียดที่ไหน รวมทั้งบอกช่องทางติดต่อเจ้าหน้าที่หลังจากเขียนเอกสารเสร็จ

“ขอบคุณมากค่ะ พวกเราขอตัวก่อนนะคะ” ซูเมี่ยวจินรับเอกสารมาแล้วชวนฉางเล่ยเดินไปที่โต๊ะซึ่งมีปากกาวางเอาไว้ให้เขียนเอกสารทันที

“ภรรยา อย่าลืมถามเจ้าหน้าที่ด้วยนะว่าการตรวจสอบต้องตรวจอะไรบ้าง เราจะได้เตรียมร้านค้าให้พร้อมสำหรับการตรวจสอบครับ” ฉางเล่ยเตือน

“ตกลงค่ะ คุณไปนั่งรอก่อนก็ได้นะคะ ฉันเขียนเสร็จและส่งให้เจ้าหน้าที่แล้วเราค่อยไปที่อาคารข้าง ๆ เพื่อถามเรื่องการทำใบขับขี่ต่อ” ซูเมี่ยวจินกลัวว่าจะเสียเวลามากกว่านี้จนทำให้พวกเขาไม่มีเวลาพอที่จะทำใบขับขี่

“ได้ครับ คุณเขียนเถอะ ผมจะไปนั่งรอทางนั้นนะครับ” ฉางเล่ยชี้ไปที่เก้าอี้ด้านหน้า

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำสามี เธอรีบก้มหน้าลงเขียนเอกสารที่ได้รับมาอย่างรวดเร็ว ชื่อร้านค้าเธอใช้ชื่อร้านตระกูลฉางเพื่อความสะดวก ส่วนรายละเอียดที่ตั้งต่าง ๆ เธอก็ใส่ลงไปตามทะเบียนบ้านของร้านค้าที่ได้รับมาตอนโอนโฉนด ซูเมี่ยวจินใช้เวลาไม่ถึง 15 นาทีก็เขียนเอกสารทั้งหมดเสร็จสิ้น จากนั้นเธอจึงเดินไปส่งเอกสารที่ช่องหมายเลขหนึ่งตามที่เจ้าหน้าที่บอก

“คุณไปนั่งรอสักครู่นะครับ ผมตรวจสอบเอกสารก่อน” เจ้าหน้าที่รับเอกสารมา

“ได้ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำและเดินไปนั่งรอข้างฉางเล่ย

“เป็นยังไงบ้างภรรยา เอกสารซับซ้อนไหมครับ” ฉางเล่ยที่เรียนจบแค่ ป.6 ถาม

“ไม่เลยค่ะ แค่รอให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบเอกสารและนัดวันไปตรวจที่ร้านก็น่าจะเสร็จแล้วล่ะค่ะ กี่โมงแล้วคะสามี เราจะไปทันทำใบขับขี่กันไหม” ซูเมี่ยวจินกลัวว่าเวลาจะไม่พอให้พวกเธอทำใบขับขี่

“บ่ายสองโมงสิบห้าแล้วครับ” ฉางเล่ยบอกเวลา

“เฮ้อ! ท่าทางเราสองคนจะทำใบขับขี่ไม่ทันแล้วล่ะค่ะ กว่าจะสอบข้อเขียนเสร็จก็ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง ไหนจะต้องสอบขับรถอีกนะคะ ฉันว่ารอไปทำที่เจิ้งไห่วันหลังดีกว่าไหมคะ ฉันกลัวว่าจะกลับไปส่งของลูกค้าไม่ทัน” ซูเมี่ยวจินตัดสินใจที่จะกลับไปที่ร้านก่อน เธอกลัวผิดนัดกับลูกค้า

“ตกลงครับ เราทำที่อำเภอก็ได้” ฉางเล่ยเองก็คิดว่าไม่น่าทันเช่นกัน

“คุณซูเมี่ยวจิน เชิญทางนี้ครับ” เจ้าหน้าที่เรียก

ซูเมี่ยวจินลุกขึ้นเดินไปที่ช่องหมายเลขหนึ่งเพื่อดูว่าเจ้าหน้าที่มีอะไรจะสอบถามอีกหรือเปล่า

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบเอกสารมีตรงไหนที่ต้องแก้ไขหรือเปล่าคะ” ซูเมี่ยวจินถาม

“ไม่มีครับ นี่เป็นใบนัดวันตรวจร้านค้าครับ รายละเอียดการตรวจร้านค้าอยู่ในเอกสารเล่มนี้แล้วนะครับ รบกวนคุณจัดการร้านให้เรียบร้อยก่อนถึงวันตรวจด้วยครับ ส่วนค่าบริการทั้งหมด 20 หยวนครับ” เจ้าหน้าที่ส่งมอบใบนัดและเอกสารให้กับซูเมี่ยวจิน

“ขอบคุณมากค่ะ ฉันจะเตรียมร้านให้เรียบร้อย นี่เงิน 20 หยวนค่ะ” ซูเมี่ยวจินล้วงเงินในกระเป๋าออกมาส่งให้เจ้าหน้าที่

“รอใบเสร็จสักครู่นะครับ” เจ้าหน้าที่บอก

“ได้ค่ะ” ซูเมี่ยวจินยืนรอเจ้าหน้าที่พร้อมกับเปิดเอกสารดูไปด้วย

“คุณครับ ใบเสร็จรับเงินครับ” เจ้าหน้าที่เรียกซูเมี่ยวจิน

“ขอบคุณมากค่ะ ฉันจะรอเจ้าหน้าที่ไปตรวจที่ร้านนะคะ” ซูเมี่ยวจินบอกลาแล้วเดินไปหาฉางเล่ยที่นั่งรออยู่

“กลับกันเถอะค่ะ เรายังต้องเตรียมของส่งลูกค้าอีก” ซูเมี่ยวจินบอกสามี

“ตกลงครับ ขากลับผมขับเองนะ คุณจะได้นั่งสบาย ๆ” ฉางเล่ยลุกขึ้นบอกระหว่างที่พวกเขากำลังเดินออกจากชั้นสองของที่ว่าการ

“ได้ค่ะ คุณจะได้หัดขับระยะไกลบ้าง” ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำ

ฉางเล่ยรับกุญแจรถมาจากภรรยาแล้วเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ซูเมี่ยวจินก็เดินไปเปิดประตูข้างคนขับแล้วเข้าไปนั่งทันที

“คุณไม่แวะที่ไหนแล้วใช่ไหมครับ ผมจะได้ตรงกลับร้านกันเลย”

“ไม่แล้วค่ะ ไปกันเถอะ” ซูเมี่ยวจินหันไปบอกสามี

ฉางเล่ยออกรถไปอย่างช้า ๆ จากที่จอดรถในที่ว่าการเมือง ระหว่างทางเขาสอบถามเรื่องข้อสอบสำหรับสอบใบขับขี่ ซูเมี่ยวจินชี้ป้ายต่าง ๆ ระหว่างทางให้กับฉางเล่ยและสอนเขาไปด้วย จนกระทั่งพวกเขากลับถึงร้านตอนบ่ายสามโมงครึ่ง