ส่งมอบสินค้า

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินช่วยกันยกของลงจากท้ายรถยนต์เข้าไปในร้าน พวกเขายังต้องติดชื่อเจ้าของสินค้าแต่ละอย่างเพื่อไม่ให้สับสนเวลาที่ลูกค้ามารับของและจ่ายเงินส่วนที่เหลือด้วย ทั้งสองจึงเร่งขนของลงให้หมด

ซูเมี่ยวจินส่งถุงนาฬิกาให้แม่สามีนำไปวางบนชั้นวางเพิ่ม เธอบอกราคาต้นทุนให้หลิวเอ้อหลิงแล้วและราคาขายยังคงขายที่ราคา 60 หยวนเท่าเดิม

“ขอบใจมากนะลูก แม่จะรีบเอาใส่ตู้ไว้แล้วจะไปช่วยเตรียมของให้ลูกค้ากับลูกนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ แม่ดูร้านเถอะค่ะ อีกสักครู่เด็ก ๆ คงเลิกเรียนแล้ว หนูมีฉางเล่ยคอยช่วยอยู่ค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอกแม่สามี

“ตกลงจ๊ะ แม่จะไปดูหน้าร้านก็แล้วกัน” หลิวเอ้อหลิงบอกลูกสะใภ้แล้วเดินไปที่ตู้ขายนาฬิกาด้านหน้าร้าน

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำแม่สามี เธอกับฉางเล่ยวางของที่เหลือจากลูกค้าสั่งบนชั้นวางอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงพากันมานั่งแยกของและเขียนชื่อลูกค้าติดไว้กับถุงใส่สินค้าที่จะมอบให้ลูกค้าแต่ละคนที่สั่งจองเอาไว้

เมื่อถึงเวลาสี่โมงสิบห้านาที เด็กที่เลิกเรียนแล้วก็มาถึงร้านหลายคน ฉางเซียงจูรีบนำกระเป๋าขึ้นไปเก็บและเปลี่ยนรองเท้าลงมาช่วยหลิวเอ้อหลิงขายของที่หน้าร้านเหมือนกับทุกวัน

ฉางชิงหยูที่เปิดทีวีเอาไว้ให้ลูกค้าก่อนหน้านี้นำเงินค่าอาหารออกไปซื้อของสดมาทำอาหารเย็นไว้รอทุกคน เขาไม่ถนัดการค้าขายจึงไม่อยากเข้าไปวุ่นวายในร้านมากนัก ดีที่เขาเองก็ทำอาหารช่วยภรรยามาตลอด ฝีมือการทำอาหารของเขาจึงไม่ได้แย่จนกินไม่ได้

เด็กหลายคนมาดูวิทยุที่เพิ่งนำมาวางขายเพิ่มอย่างสนอกสนใจ ฉางเล่ยแยกตัวออกไปแนะนำวิทยุให้กับพวกเขา เพราะซูเมี่ยวจินยังเขียนชื่อลูกค้าที่สั่งจองไว้ไม่เสร็จ เนื่องจากมีหลายคนที่สั่งจองเอาไว้

“พี่ครับ สอนผมหาคลื่นวิทยุหน่อยได้ไหมครับ” เด็กชายคนหนึ่งถามฉางเล่ย

“ได้ครับ น้องดูตรงนี้นะ บิดไปด้านขวาวิทยุจะเริ่มทำงานและหมุนหาคลื่นช้า ๆ อย่าลืมดึงเสารับสัญญาณขึ้นก่อนด้วยนะครับ ไม่อย่างนั้นการหาคลื่นจะลำบาก” ฉางเล่ยสาธิตวิธีการใช้งานวิทยุให้ดูตามที่ภรรยาเคยสอน

“ขอบคุณพี่ชายที่สอนนะครับ ไม่ทราบว่าวิทยุเครื่องนี้ราคาเท่าไหร่ครับ” เด็กชายถามด้วยความสนใจ เขาขอเงินพ่อแม่มาตั้งแต่เช้าแล้ว เพราะเมื่อวานเขาไปเล่าให้ที่บ้านฟังว่ามีร้านขายวิทยุราคาถูกเปิดใหม่ในอำเภอ พ่อแม่เขาจึงให้เงินมาซื้อวิทยุ

“เครื่องนี้ 60 หยวนครับน้อง” ฉางเล่ยบอกราคาพร้อมรอยยิ้ม

“นี่เงิน 60 หยวนครับ ผมขอซื้อวิทยุเครื่องนี้” เด็กชายล้วงเงินออกมาส่งให้ฉางเล่ย

“ตกลงครับ รอพี่เอาไปใส่กล่องให้สักครู่นะครับ” ฉางเล่ยรับเงินมาและหยิบวิทยุไปใส่กล่องให้พร้อมกับนำใส่ถุงกระดาษที่ภรรยาเขาซื้อมาไว้ใส่สินค้าให้ลูกค้า

เด็กชายรับถุงวิทยุมาพร้อมรอยยิ้ม เขารีบกลับบ้านไปอย่างตื่นเต้นที่บ้านเขากำลังจะมีวิทยุไว้สำหรับฟังข่าวสารและละคร ถึงแม้ที่ร้านนี้จะมีทีวีให้พวกเขาดูฟรีก็ตามที แต่ลูกค้าหลายคนชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่าไปร่วมดูกับคนอื่น ยังไงวิทยุก็ออกอากาศเสียงไม่ต่างจากละครในทีวี

ห้าโมงสิบนาที พนักงานโรงงานที่สั่งของไว้เมื่อวานนี้ก็มายืนต่อแถวกันรับสินค้าและจ่ายเงินที่เหลืออย่างเป็นระเบียบ พวกเขาเห็นสีหน้าสวยดุของเจ้าของร้านสาวก็เลยไม่มีใครกล้าขัดเธอที่สั่งให้เข้าแถว

ซูเมี่ยวจินถามชื่อและหยิบสินค้าส่งให้ทีละคน ส่วนฉางเล่ยก็รับเงินมาเก็บใส่กระเป๋าให้ภรรยา เขานับเงินทุกครั้งก่อนใส่ไว้ในกระเป๋า ด้วยกลัวว่าจะมีลูกค้าจ่ายเงินไม่ครบแล้วมารับของไป ถึงแม้ว่าร้านจะไม่ได้ขาดทุนมากมาย แต่ฉางเล่ยก็ยังคงอยากได้กำไรเต็มตามที่ภรรยาตั้งราคาเอาไว้มากกว่า

ครึ่งชั่วโมงต่อมา สินค้าทั้งหมดก็ถูกส่งให้ลูกค้าครบแล้ว ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยจึงได้พักหายใจหายคอสักที ก่อนหน้านี้ฉางเซียงจูมาช่วยขายเครื่องใช้ไฟฟ้าระหว่างที่พี่ชายกับพี่สะใภ้กำลังส่งมอบสินค้าให้ลูกค้าอยู่ ทำให้ทั้งสองไม่ต้องเสียสมาธิในการนับเงินและส่งสินค้า

“พี่ชายกับพี่สะใภ้ไปพักก่อนดีไหมคะ ตรงนี้หนูจะช่วยดูลูกค้าให้” ฉางเซียงจูบอก

“ไม่เป็นไรจ๊ะ เซียงจูไปช่วยแม่ขายนาฬิกาก็ได้นะ ตรงนี้พี่กับฉางเล่ยจะดูเอง” ซูเมี่ยวจินไม่อยากให้น้องสามีลำบาก เธอจึงบอกให้ฉางเซียงจูไปนั่งขายนาฬิกาหน้าร้าน

“ตกลงค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูไปช่วยแม่ขายของนะคะ พ่อคงกำลังทำกับข้าวให้พวกเราอยู่แน่เลยค่ะ ถ้าไม่มีลูกค้า วันนี้เราปิดร้านเร็วหน่อยดีไหมคะ” ฉางเซียงจูถาม

“อืม… ปิดร้านเร็วกว่าทุกวันก็ดีนะ ลูกค้ามีไม่ค่อยมากแล้วด้วย” ซูเมี่ยวจินพยักหน้าเห็นด้วยกับน้องสามี วันนี้เธอกับฉางเล่ยยุ่งมาทั้งวันแล้ว

“หนูจะไปบอกแม่ให้นะคะพี่สะใภ้” ฉางเซียงจูยิ้มกว้างอย่างพอใจ ตั้งแต่เปิดร้านมาสองสามวัน พวกเธอปิดร้านค่ำมาตลอด วันนี้ฉางเซียงจูจึงอยากให้ทุกคนพักผ่อนกันเร็วขึ้นสักหน่อย ส่วนเธอยังมีการบ้านรอให้ทำอยู่อีกมาก

ระหว่างทานอาหารค่ำวันนั้น ซูเมี่ยวจินบอกทุกคนว่าพรุ่งนี้จะพาฉางเล่ยไปทำใบขับขี่ให้เรียบร้อย เพราะระบบในหัวของเธอเอาแต่เร่งให้เดินทางไปพนันหินที่เมืองชายแดนมณฑลยูนนาน หากว่าเธอกับฉางเล่ยมีใบขับขี่ก็จะสามารถเดินทางไกลไปยังเมืองเถิงซงซึ่งระบบบอกว่าเป็นเมืองแห่งการพนันหินได้โดยเร็ว

“ก็ดีเหมือนกันนะ พวกลูกออกไปกันตั้งแต่เช้าน่าจะสอบเสร็จก่อนเที่ยงพอดี”

“แม่ก็คิดเหมือนพ่อนะลูก กินข้าวเช้าเสร็จก็ออกไปรอที่ที่ว่าการเลยนะ”

“ว้าว! พี่สะใภ้กับพี่ชายกำลังจะมีใบขับขี่แล้วเหรอคะ รอให้หนูอายุมากกว่านี้ก่อน พี่สะใภ้สอนหนูขับรถด้วยนะคะ วันหลังจะได้ช่วยขับรถให้พวกพี่ได้บ้าง” ฉางเซียงจูอยากแบ่งเบาภาระของครอบครัวบ้าง เธอเห็นพี่สะใภ้ต้องเหนื่อยขับรถไปซื้อของเข้าร้านบ่อย ๆ ก็อยากลองไปเองบ้าง

“ได้สิจ๊ะ เอาไว้ว่างเมื่อไหร่พี่จะสอนเซียงจูขับรถนะ” ซูเมี่ยวจินลูบหัวน้องสามี เธอชอบรอยยิ้มน่ารักของฉางเซียงจูซึ่งดูบริสุทธิ์สดใส แตกต่างจากเด็กในยุคที่เธอจากมาซึ่งแต่ละคนดูกร้านโลกและแก่แดดราวฟ้ากับเหว

คืนนั้นทุกคนนอนกันแต่หัวค่ำ มีเพียงฉางเซียงจูที่ทำการบ้านอ่านหนังสือจนเกือบเที่ยงคืนถึงได้เข้านอน ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ ฉางเซียงจูไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าและออกไปเรียนเร็วเหมือนเมื่อก่อน เธอสามารถออกจากบ้านได้หลังเจ็ดโมงเช้าก็สามารถไปถึงโรงเรียนได้ในเวลาไม่นาน ทำให้ฉางเซียงจูมีเวลาอ่านหนังสือดึกมากกว่าเมื่อก่อนหนึ่งถึงสองชั่วโมงเลยทีเดียว ฉางเซียงจูมั่นใจว่าการสอบเข้ามหาวิทยาลัยปีหน้านี้ เธอจะต้องสอบผ่านอย่างแน่นอน

หลังอาหารเช้าวันต่อมา ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยนำเอกสารส่วนตัวแล้วออกจากบ้านไปที่ว่าการเมืองเพื่อสอบใบขับขี่ตามที่พ่อแม่ฉางบอกเอาไว้ พวกเขาไม่กังวลเรื่องค้าขายที่พ่อแม่เป็นคนดูแล เพราะซูเมี่ยวจินติดราคาขายเอาไว้แล้ว

ซูเมี่ยวจินพาฉางเล่ยเดินเข้าไปในที่ว่าการเมืองเพื่อสอบถามเรื่องการทำใบขับขี่ เธอไม่รู้ว่าต้องติดต่อกับเจ้าหน้าที่คนไหน พอเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งว่างอยู่จึงเข้าไปสอบถามด้วยความสุภาพ

“ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าถ้าต้องการทำใบขับขี่จะต้องติดต่อเจ้าหน้าที่คนไหนคะ”

“ที่นี่ไม่ได้รับทำใบขับขี่ค่ะ คุณต้องไปอาคารด้านข้างที่เป็นสำนักงานขนส่งนะคะ”

“ขอบคุณมากค่ะ” ซูเมี่ยวจินกล่าวจบก็จูงมือฉางเล่ยออกจากที่ว่าการเมืองเพื่อไปยังอาคารด้านข้างตามที่เจ้าหน้าที่บอก

ฉางเล่ยอมยิ้มเมื่อเห็นว่าภรรยาจับมือเขาออกไปต่อหน้าเจ้าหน้าที่ เขายืดอกขึ้นอย่างอวด ๆ ว่าภรรยาสุดสวยของตัวเองกำลังจับมือเขาอยู่ ซูเมี่ยวจินที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าสามีปลื้มอกปลื้มใจมากแค่ไหนก็ยังคงจับจูงเขาไปจนถึงสำนักงานขนส่ง