ขายดี

ห้าโมงสิบนาที คนเริ่มเข้าร้านเยอะขึ้นเรื่อย ๆ หลายคนสนใจวิทยุกับพัดลมของร้านที่ราคาไม่แพงอย่างที่พวกเขากังวล ฉางเล่ยที่หาสัญญาณช่องละครเจอแล้วจึงปลีกตัวมาช่วยซูเมี่ยวจินขายของและนำสินค้าใส่กล่องให้ลูกค้าที่ซื้อแล้ว

ลูกค้าหลายคนมานั่งดูละครพร้อมกับพ่อฉางที่นำเก้าอี้มาวางเอาไว้ให้ลูกค้าใกล้ ๆ กับหน้าโต๊ะทีวี ฉางชิงหยูยังชวนหนุ่มสาวโรงงานพูดคุยไปด้วยอย่างไม่ถือตัว ทำให้หลายคนกล้าที่จะนั่งดูละครสนุก ๆ ที่พวกเขาไม่เคยดูมาก่อน

ลูกค้าที่ซื้อวิทยุไม่สนใจจะนั่งดูละครกับคนอื่น ๆ พวกเขารีบกลับบ้านไปเปิดวิทยุของตัวเองฟังแทนจะสะดวกกว่า ไม่นานนัก พัดลมและวิทยุก็ขายหมด ทำให้ลูกค้าหลายคนต้องสั่งจองและวางมัดจำสั่งสินค้าเอาไว้ก่อน ส่วนทีวีใช่ว่าจะไม่มีคนสนใจ เพียงแต่ราคาของมันสูงเกินไป คนส่วนใหญ่จึงสั่งจองวิทยุแทน

ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยช่วยกันทำงาน โดยซูเมี่ยวจินจดชื่อและเงินมัดจำที่ลูกค้าจ่ายไว้ ส่วนฉางเล่ยก็เก็บเงินมัดจำให้ภรรยา กว่าทั้งสองคนจะรับคำสั่งซื้อจากลูกค้าเสร็จ ฟ้าก็มืดลงพร้อมกับที่ละครจบลงพอดี

ฉางชิงหยูจึงบอกให้ทุกคนปิดร้านเพื่อพักผ่อน เพราะตอนนี้ยังไม่มีใครกินข้าวเย็นกันเลยสักคน ลูกค้าส่วนใหญ่ที่สั่งจองสินค้าแล้วก็กลับบ้านอย่างสบายใจ พรุ่งนี้พวกเขาเลิกงานแล้วจึงจะมารับสินค้าตามที่ซูเมี่ยวจินบอกว่าเธอจะนำสินค้ามาให้ในวันพรุ่งนี้ช่วงเย็น

หลิวเอ้อหลิงกับฉางเซียงจูที่ปิดร้านนาฬิกาก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง พวกเธอกำลังช่วยกันทำอาหาร ฉางเซียงจูกับแม่ออกไปซื้อของสดมาก่อนหน้านี้เพราะเห็นว่าลูกค้าไม่มีใครสนใจนาฬิกาแล้วจึงปิดตู้ก่อน ทั้งสองเห็นว่าฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินกำลังจดรายชื่อและรับมัดจำเพื่อไปซื้อของในวันพรุ่งนี้อยู่จึงรีบปั่นจักรยานออกไปเพียงสองคนแม่ลูก

ฉางชิงหยูที่ส่งลูกค้าออกจากร้านแล้วก็ปิดหน้าร้านทันที เขาเห็นลูกสะใภ้กับลูกชายกำลังช่วยดูราคาของที่จะต้องไปซื้อในมณฑลพรุ่งนี้อยู่

“พวกลูกดูเสร็จก็ไปกินข้าวกันได้แล้วนะ แม่กับน้องน่าจะใกล้ทำอาหารเสร็จแล้ว”

“ค่ะ/ครับ พ่อ” ทั้งสองรับคำพร้อมกัน

ฉางชิงหยูที่เข้าครัวไปเห็นสองแม่ลูกกำลังทำอาหารก็รีบเข้าไปช่วยอีกแรงหนึ่ง ดีที่ฉางเซียงจูรู้วิธีการใช้เตาแก๊สจากเพื่อนในโรงเรียนซึ่งมีเตาแก๊สเคยเล่าให้ฟัง เธอกับแม่จึงไม่ต้องไปถามพี่สะใภ้ให้เสียเวลา

“เป็นยังไงบ้างแม่ เตาของลูกสะใภ้ใช้ดีไหม” ฉางชิงหยูถามภรรยาพร้อมรอยยิ้ม เมื่อก่อนพวกเขากว่าจะทำกับข้าวได้ก็ต้องก่อไฟและคอยเติมฟืนบ่อย ๆ ตอนนี้สบายกว่าเมื่อก่อนมากนัก เขาจึงถามภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก

“ดีมากเลยพ่อ ไฟยังปรับได้ง่ายด้วยนะ แม่ไม่คิดว่าการใช้เตาแก๊สจะสะดวกแบบนี้”

“ต้องขอบคุณลูกสะใภ้ของเราที่ซื้อแต่ของดี ๆ มาให้พวกเราใช้กัน” ฉางชิงหยูไม่ลืมที่จะอวยลูกสะใภ้ของเขา

“ใช่แล้วค่ะ พ่อกับแม่เห็นตู้เย็นนั่นไหม เพื่อนที่โรงเรียนหนูมีไม่กี่คนที่มีนะคะ พอเรามีตู้เย็นนี้แล้ว หลังจากนี้ก็แช่เนื้อกับผักได้สบายเลย น้ำเย็นก็นำมาแช่ได้นะคะ เวลาอากาศร้อน ๆ กินน้ำเย็นแล้วสดชื่นมากเลยนะคะ” ฉางเซียงจูชี้ไปยังตู้เย็นเครื่องใหม่ที่ตั้งอยู่ใกล้ประตูโกดัง

“จ้า ๆ แม่รู้แล้วว่าพี่สะใภ้ลูกดีที่สุด” หลิวเอ้อหลิงอดที่จะหยอกล้อลูกสาวไม่ได้

สามพ่อแม่ลูกใช้เวลาไม่นานก็ตั้งโต๊ะอาหารเสร็จ ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยที่เพิ่งเอาสมุดบัญชีที่ลูกค้าสั่งสินค้าไปเก็บก็มาถึงพอดี

“พวกลูกรีบมานั่งเร็วเข้า เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว” ฉางชิงหยูกวักมือเรียก

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินพยักหน้าตอบแล้วเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างกัน พวกเขาบอกพ่อกับแม่ว่าลูกค้าสั่งของเยอะทีเดียว

“แบบนี้ก็ดีนะลูก เราจะได้ไม่ต้องกังวลว่าซื้อของมาตั้งไว้แล้วจะขายไม่ออก” หลิวเอ้อหลิงบอกลูก ๆ เธอเห็นด้วยที่ให้ลูกค้าใช้วิธีสั่งจองและจ่ายมัดจำ

“หนูคิดว่าจะซื้อมาเผื่อลูกค้าคนอื่นด้วยสักเล็กน้อยค่ะ เราจะได้ไม่ต้องไปมณฑลบ่อยมากนัก ใบขับขี่พวกเรายังไม่มีเวลาไปทำกันเลย” ซูเมี่ยวจินนึกได้ว่าพวกเขายังไม่ได้ทำใบขับขี่รถยนต์

“ถ้าพรุ่งนี้ลูกซื้อของเสร็จเร็วก็แวะทำที่มณฑลเลยดีไหม จะได้ไม่เสียเที่ยว” พ่อฉางออกความเห็นขึ้นบ้าง เขาไม่อยากให้ลูก ๆ ปล่อยเวลาไปนานจนลืมอีก

“ตกลงค่ะ หนูกับฉางเล่ยจะเอาเอกสารส่วนตัวไปด้วย”

วันนี้ซูเมี่ยวจินยังไม่ได้สรุปยอดกำไรการขาย เธอมัวแต่ยุ่งกับการสรุปรายการซื้อของในวันพรุ่งนี้อยู่ แต่ทุกคนในครอบครัวก็ไม่มีใครพูดเรื่องนี้ พวกเขารู้ดีว่าซูเมี่ยวจินยุ่งมากแค่ไหน

คืนนั้นซูเมี่ยวจินนำสมุดบัญชีมาลงรายได้ที่ขายวันนี้ซึ่งแม่สามีของเธอจดไว้ให้ในสมุดว่าขายนาฬิการาคาเท่าไหร่บ้าง ซูเมี่ยวจินคำนวณดูแล้วเห็นว่ากำไรจากการขายนาฬิกาที่ซื้อมาใหม่วันนี้ได้พอ ๆ กับเมื่อวาน ส่วนเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ขายไปนั้นก็มีกำไรมากกว่าถึงสองเท่าเลยทีเดียว นี่ยังไม่รวมกำไรที่พวกเธอจะได้หลังจากส่งมอบและรับเงินจากลูกค้าที่สั่งของในวันพรุ่งนี้อีก

“ภรรยา เสร็จหรือยังครับ พรุ่งนี้เรายังต้องไปมณฑลอีกนะ คุณอย่านอนดึกนัก”

ฉางเล่ยเห็นซูเมี่ยวจินง่วนอยู่กับการเขียนสมุดบัญชี เขาจึงเตือนเธอเมื่อเห็นว่าตอนนี้เกือบจะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว

“เสร็จแล้วค่ะ ๆ พรุ่งนี้คุณอย่าลืมเตือนให้ฉันเอาสมุดจดรายการซื้อของไปด้วยนะคะ ฉันกลัวว่าจะลืมน่ะ” ซูเมี่ยวจินบอกสามี

“ตกลงครับ มานอนกันเถอะ” ฉางเล่ยชวนภรรยานอนอีกครั้ง เขาเองก็ง่วงไม่น้อย

ซูเมี่ยวจินปิดสมุดบัญชีและพยักหน้ารับคำ เธอลุกไปปิดไฟแล้วเข้าไปนอนในอ้อมแขนของฉางเล่ยเหมือนเช่นทุกวัน ถึงแม้พวกเขาจะไม่มีเวลาแสดงความรักกันหลังจากแต่งงานมาได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่เพียงแค่ได้นอนกอดกันและรับไออุ่น เท่านี้พวกเขาสองคนก็รู้สึกดีมากเช่นกัน

หลังอาหารมื้อเช้าวันรุ่งขึ้น ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยเตรียมทุกอย่างที่จำเป็นขึ้นรถและบอกลาพ่อกับแม่เพื่อไปซื้อของในมณฑล

“พวกลูกขับรถระวังกันด้วยนะ พ่อกับแม่จะช่วยกันดูร้านเอง” ฉางชิงหยูเตือน

“ทราบแล้วค่ะ ขากลับหนูจะให้อาเล่ยขับให้นะคะ” ซูเมี่ยวจินรู้ดีว่าฉางเล่ยยังไม่เคยขับรถระยะทางไกลมาก่อน หากว่าพวกเธอซื้อของเสร็จเร็วก็จะได้ไปทำใบขับขี่และปล่อยให้ฉางเล่ยทดลองขับดู

“ดีแล้วลูก ให้อาเล่ยขับแทนบ้างก็ได้ เมี่ยวจินจะได้ไม่เหนื่อย” หลิวเอ้อหลิงบอก

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำและค่อย ๆ เคลื่อนรถออกจากประตูหลังร้านที่พ่อแม่รอปิดประตูให้อยู่พร้อมรอยยิ้มบาง เธอเห็นสายตาห่วงใยที่ส่งออกมาก็เข้าใจดีว่าพ่อแม่สามีไม่อยากให้เธอเหนื่อยมากนัก ดีที่วันนี้ฉางเล่ยไปกับเธอด้วย ทำให้การเดินทางครั้งนี้ไม่เงียบเหงาเหมือนเมื่อวาน อย่างน้อยเธอก็ยังมีคนคอยคุยด้วย

“ภรรยา วันนี้คุณจะซื้ออะไรกลับไปขายบ้างครับ” ฉางเล่ยถาม

“ฉันคิดจะซื้อวิทยุมากสักหน่อยค่ะ ลูกค้าจองเอาไว้ 12 เครื่อง ฉันจะซื้อมาสัก 20 เครื่องดีไหมคะ ส่วนพัดลมลูกค้าจองเอาไว้ 8 เครื่อง ฉันจะซื้อมา 15 เครื่อง คุณคิดว่ายังไงคะ อ้อ! นาฬิการาคาถูกเราซื้อมาสัก 10 เรือนดีไหมคะ ไหน ๆ ก็ได้ไปตลาดค้าส่งแล้ว จะได้ไม่ต้องคอยให้ของหมดแล้วค่อยมาซื้อ” ซูเมี่ยวจินปรึกษาสามี

“ตกลงครับ เอาตามที่คุณว่าก็ดี ไม่รู้ว่าถ้าเราซื้อของเสร็จเร็วจะทันสอบใบขับขี่หรือเปล่านะครับ” ฉางเล่ยเป็นห่วงว่าพวกเขาจะกลับบ้านช้าจนลูกค้าต้องรอคอยสินค้า

“ไม่ต้องกังวลนะคะ ร้านค้าที่ฉันไปซื้อของมาเมื่อวานคิดเงินเร็วมาก ของทั้งหมดน่าจะซื้อเสร็จก่อนเที่ยงวัน เรากินมื้อเที่ยงกันที่ตลาดแล้วค่อยไปที่ว่าการเพื่อทำใบขับขี่ก็น่าจะทันค่ะ” ซูเมี่ยวจินคาดว่าการทำใบขับขี่ในยุคนี้ไม่น่ายากเท่ายุคใหม่

ฉางเล่ยพยักหน้ารับคำภรรยา เขาเองก็ไม่เคยทำใบขับขี่มาก่อนจึงไม่รู้ว่าการสอบต้องทำอย่างไร แต่เขาเชื่อว่าตัวเองจะต้องสอบผ่านได้ไม่ยาก เพราะการสอนของภรรยาคนเก่งของเขาทำให้เขาเข้าใจถึงกฎเกณฑ์ในการขับขี่บนถนน