ผ้าขี้ริ้วห่อทอง

เจ้าหน้าที่รับเงินมาและบอกให้ซูเมี่ยวจินไปนั่งรอ ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินจึงเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ด้านหน้า

“กี่โมงแล้วคะฉางเล่ย” ซูเมี่ยวจินกลัวว่าจะกลับถึงหมู่บ้านช้าจึงถามขึ้น

“บ่ายสองครึ่งแล้วครับ” ฉางเล่ยยกนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะตอบภรรยา

“น่าจะทันก่อนเวลาอาหารเย็นนะคะ เราจะซื้ออะไรไปทำกินเพิ่มไหม”

“เนื้อที่บ้านยังมีอยู่นะครับ ผมว่าไม่ต้องซื้ออะไรก็ได้” ฉางเล่ยนึกถึงเนื้อสัตว์ที่พวกเขาแช่เอาไว้ในบ่อน้ำเมื่อวานนี้

“จริงด้วยสินะ ฉันลืมไปเลย ถ้าอย่างนั้นก็กินเนื้อพวกนั้นให้หมดก่อนค่อยซื้อทีหลังก็แล้วกันค่ะ” ซูเมี่ยวจินยิ้มบอก

“คุณซูเมี่ยวจินเชิญทางนี้ค่ะ” เสียงเจ้าหน้าที่เรียกชื่อเมื่อเปิดบัญชีเสร็จ

ซูเมี่ยวจินลุกขึ้นเดินไปหาเจ้าหน้าที่ จากนั้นเธอได้รับใบฝากเงินให้นำไปเขียนพร้อมสมุดบัญชีเล่มใหม่ที่เจ้าหน้าที่เพิ่งออกให้

“คุณเขียนใบฝากเงินให้ครบทุกช่องนะคะ จะฝากเท่าไหร่ก็เขียนตัวเลขและตัวอักษรให้เรียบร้อย หมายเลขบัญชีของคุณอยู่ที่หน้าแรกของสมุดบัญชีค่ะ ชื่อบัญชีคือชื่อของคุณเช่นกัน” เจ้าหน้าที่อธิบายอย่างละเอียด

“ขอบคุณที่บอกนะคะ ฉันจะเขียนให้ครบและนำเงินมาฝากพร้อมส่งใบฝากให้ค่ะ”

ซูเมี่ยวจินบอกเสร็จก็หันหลังเดินไปยังโต๊ะที่เจ้าหน้าที่ชี้บอกว่ามีปากกาให้เธอเขียนใบฝากเงินที่นั่น เธอใช้เวลาไม่นานก็เขียนทุกอย่างเสร็จ ใบฝากเงินในยุคนี้แทบไม่ต่างจากยุคที่เธอจากมาเลยแม้แต่น้อย ซูเมี่ยวจินเดินไปหาฉางเล่ยและให้เขานับเงินออกมาหนึ่งหมื่นห้าพันหยวนทันที

“ภรรยาถือไหวไหมครับ ให้ผมช่วยถือไปดีกว่าไหม” ฉางเล่ยนับเงินแล้วก็พบว่ามันเยอะเกินที่ภรรยาเขาจะหอบไปไหวเอ่ยขึ้น

“ตกลงค่ะ รบกวนคุณหน่อยนะคะ” ซูเมี่ยวจินพยักหน้าอย่างเข้าใจ ใครใช้ให้ยุคนี้มีเพียงธนบัตรใบละหนึ่งร้อยหยวนกับห้าสิบหยวนกันเล่า แถมเจ้าของร้านขายยายังมีแต่ธนบัตรใบละห้าสิบหยวนเสียอีก ทำให้พวกเธอต้องใช้กระเป๋าใส่เงินจำนวนมากนี่มาฝากในธนาคาร

“นี่ค่ะใบฝากและสมุดบัญชี ส่วนนี่เป็นเงินทั้งหมดที่ฉันจะฝากค่ะ” ซูเมี่ยวจินยื่นทุกอย่างส่งให้เจ้าหน้าที่ซึ่งตอนนี้เบิกตากว้างอย่างตกตะลึงกับเงินเป็นปึก ๆ ตรงหน้า เธอไม่คิดว่าสองคนที่แต่งตัวธรรมดา ๆ จะมีเงินฝากมากมายขนาดนี้ หลังจากตั้งสติได้ เจ้าหน้าที่รีบรับทุกอย่างมาและบอกให้พวกเขาไปนั่งรอก่อน จากนั้นเธอรีบเดินเข้าไปในห้องด้านหลังเพื่อบอกข่าวกับผู้จัดการธนาคารทันที

“หืม? คุณบอกว่ามีคนนำเงินหนึ่งหมื่นห้าพันหยวนมาฝากหรือ?” ผู้จัดการธนาคารไม่เคยเห็นใครนำเงินมากขนาดนี้มาฝากที่นี่มาก่อน

“จริงค่ะผู้จัดการ พวกเขาท่าทางธรรมดามากจนฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะมีเงินเยอะขนาดนี้เลยนะคะ ฉันเลยรีบมาแจ้งผู้จัดการก่อน” เจ้าหน้าที่รายงาน

“ออกไปดูกันเถอะ ผมอยากเห็นว่าพวกเขาเป็นใครกัน ทำไมถึงได้มีเงินมากมายกว่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงของอำเภอเสียอีก” ผู้จัดการลุกขึ้นเดินตามหลังเจ้าหน้าที่ออกไป

“คุณซูเมี่ยวจินคะ ผู้จัดการของเราอยากทำความรู้จักกับคุณค่ะ ไม่ทราบว่าสะดวกคุยสักครู่ไหมคะ” เจ้าหน้าที่เรียกซูเมี่ยวจินมาที่โต๊ะอีกครั้ง ผู้จัดการมองไปยังผู้หญิงร่างสูงโปร่งหน้าตาสวยจัดแต่สายตาคมดุอย่างนึกทึ่ง ผู้ชายร่างสูงกำยำที่เดินตามเธอมาก็น่าสนใจเช่นกัน

“สวัสดีลูกค้าทั้งสองท่านครับ วันนี้พวกคุณนำเงินจำนวนมากมาฝาก ไม่ทราบว่าทั้งสองท่านทำธุรกิจอะไรกันอยู่ครับ” ผู้จัดการถามอย่างให้เกียรติลูกค้าใหญ่ของธนาคาร

“สวัสดีค่ะ/ครับ” ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยทักทายผู้จัดการอย่างมีมารยาท

“พวกเรากำลังจะเปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าในอำเภอค่ะ ส่วนเงินพวกนี้มาจากที่เรานำสมุนไพรล้ำค่ามาขายให้ร้านในอำเภอ ถ้าผู้จัดการสงสัยก็สามารถไปสอบถามเจ้าของร้านได้ค่ะ” ซูเมี่ยวจินเข้าใจดีถึงความระมัดระวังของผู้จัดการธนาคาร หากที่มาของเงินน่าสงสัย พวกเธออาจถูกกล่าวหาและขังคุกได้

“อ้อ! ผมรู้จักกับเถ้าแก่ร้านนั้นพอดีครับ ได้ข่าวว่าช่วงนี้มีคนนำสมุนไพรล้ำค่าไปขายให้เขาอยู่เหมือนกัน ที่แท้ก็เป็นคุณสองคนนี่เอง ยินดีมากครับที่ทั้งสองท่านให้เกียรติมาฝากเงินที่ธนาคารของเรา” ผู้จัดการกล่าวอย่างเป็นกันเองเมื่อรู้ที่มาของเงิน

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่ตอนนี้ธนาคารมีบริการอย่างอื่นนอกจากการฝากเงินหรือเปล่าคะ เผื่อว่าเราจะสนใจลงทุนกับธนาคารสักเล็กน้อย” ซูเมี่ยวจินลองถามดู

“อ่า… น่าเสียดายที่ตอนนี้เบื้องบนยังไม่มีนโยบายใหม่ครับ เพราะสิบปีก่อนเพิ่งมีการเปิดขายพันธบัตรกับหุ้นกู้ไป ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเมื่อไหร่ทางเบื้องบนจะเปิดขายอีกครั้ง ถ้าคุณไม่รังเกียจ รอให้เบื้องบนส่งข่าวมาก่อน แล้วผมจะส่งคนไปแจ้งคุณดีไหมครับ” ผู้จัดการเสียดายที่ไม่ได้ขายพันธบัตรเหมือนเมื่อก่อน ไม่อย่างนั้นลูกค้าของเขาคนนี้ต้องซื้อกับธนาคารไม่น้อยแน่

“ตกลงค่ะ ถ้ามีข่าวอะไรเพิ่มเติม คุณสามารถไปหาพวกเราที่ร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าตรงข้ามโรงงานได้เลยนะคะ พวกเราน่าจะเปิดร้านไม่เกิน 7 วันข้างหน้าค่ะ” ซูเมี่ยวจินคาดเดาระยะเวลาการตกแต่งร้านและซื้อของเข้าร้านเอาไว้ก่อน

“ได้ครับ ขอให้กิจการพวกคุณรุ่งเรืองนะครับ” ผู้จัดการเห็นว่าเจ้าหน้าที่ทำเรื่องฝากเงินเสร็จสิ้นแล้ว เขาจึงขอตัวลากับลูกค้าใหญ่ทั้งสอง

ซูเมี่ยวจินและฉางเล่ยเองก็กล่าวลาตามมารยาท เมื่อซูเมี่ยวจินรับสมุดบัญชีกลับมาแล้ว เธอก็ชวนฉางเล่ยเดินทางกลับหมู่บ้านทันที ตอนนี้น่าจะสี่โมงกว่าแล้ว เธอที่คิดจะกลับไปช่วยพ่อแม่สามีทำกับข้าวจึงต้องพับเก็บเรื่องนี้ไปทันที

“ไม่คิดเลยนะครับว่าผู้จัดการธนาคารจะถึงกับออกมาต้อนรับเรา” ฉางเล่ยเอ่ยขึ้นระหว่างทางกลับหมู่บ้าน

“แน่นอนสิคะ ก็เราฝากเงินก้อนใหญ่ให้ธนาคารของเขานี่นา เขาก็ต้องอยากรู้จักเราอยู่แล้วล่ะค่ะ หลังจากนี้นะ ฉันว่าคุณต้องได้ติดต่อคนใหญ่คนโตอีกมากแน่” ซูเมี่ยวจินคาดเดา หากว่ากิจการร้านของเธอรุ่งเรืองขึ้น คนทั้งอำเภอก็คงมาซื้อของที่ร้านกันหมดแน่ อีกทั้งพวกเขายังไม่ต้องเดินทางไกลเข้าไปในเมืองมณฑลเพื่อซื้อของและขนกลับมาอย่างยากลำบาก

“ผมไม่อยากรู้จักหรอกนะครับ คุณก็รู้ว่าพวกเราเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ถ้าได้เจอพวกคนใหญ่คนโตอย่างที่คุณว่า พวกผมก็คงทำตัวไม่ถูก” ฉางเล่ยบอกตรง ๆ

“คุณอย่ากังวลไปเลยค่ะ พวกเขาต่างหากที่อยากเข้าหาเรา เราก็แค่พูดคุยไปตามมารยาทก็พอแล้ว ยังไงพวกเขาก็ถือว่าเป็นลูกค้าคนหนึ่งของร้านเท่านั้นเอง”

ทั้งสองยังคงพูดคุยวางแผนเกี่ยวกับการปรับปรุงร้านค้าระหว่างทางกลับหมู่บ้านอย่างไม่รีบไม่ร้อน ถึงยังไงพวกเขาก็กลับไม่ทันเวลาทำอาหารของที่บ้านแล้ว ฉางเล่ยจึงอยากคุยกับภรรยาสองคนนานขึ้นอีกหน่อย

ฉางเล่ยพาซูเมี่ยวจินกลับถึงบ้านตอนห้าโมงกว่า ๆ ตอนนี้ทุกคนในบ้านกำลังรอพวกเขามากินข้าวร่วมกันอยู่พอดี

“รีบเข้ามาสิลูก เอาของไปเก็บและล้างมือก่อนค่อยมากินข้าวพร้อมกันนะ” หลิวเอ้อหลิงบอกลูกชายกับลูกสะใภ้ที่เพิ่งเดินเข้ามา

“ครับแม่ ไปกันเถอะภรรยา” ฉางเล่ยชวนซูเมี่ยวจินเอาของไปเก็บในห้องนอน จากนั้นทั้งสองก็พากันไปล้างมือที่ห้องครัวและมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร

“ไปดูร้านเป็นยังไงกันบ้างล่ะลูก” ฉางชิงหยูถามถึงธุระที่ทั้งสองคนไปทำในวันนี้

“เราได้ร้านแล้วครับพ่อ ร้านนี้พวกเราสามารถอาศัยอยู่ได้ด้วยนะครับ พรุ่งนี้พวกผมพาพ่อกับแม่เข้าไปดูดีไหม น้องสาวยังต้องไปเรียนอยู่ คงต้องรอให้น้องว่างก่อน”

“อืม… ก็ดีนะ พ่อกับแม่จะได้ช่วยกันทำความสะอาดร้านเอาไว้ก่อน ว่าแต่พวกลูกจะต้องปรับปรุงร้านก่อนหรือเปล่า” หลิวเอ้อหลิงกล่าว

“ปรับปรุงน่าจะไม่ต้องก็ได้ค่ะแม่ แต่ว่าเราคงต้องหาตู้ใส่นาฬิกากับชั้นวางเครื่องใช้ไฟฟ้ามาเพิ่มสักหน่อย ไม่รู้ว่าที่เมืองมณฑลมีขายไหมนะคะ” ซูเมี่ยวจินไม่อยากให้ทุกคนลำบากเรื่องของพวกนี้จึงอยากซื้อสำเร็จมาแทน

“ไฮ้! ทำไมต้องซื้อล่ะลูกสะใภ้ พ่อกับอาเล่ยก็ทำเองได้ แค่ชั้นวางเท่านั้นเอง”