หาของแต่งร้าน

“หนูแค่ไม่อยากให้พ่อกับอาเล่ยเหนื่อยมากน่ะค่ะ ยังไงเราก็ต้องเข้ามณฑลอยู่แล้ว หนูเลยคิดว่าน่าจะไปเดินดูที่นั่นดีกว่า ราคาก็น่าจะไม่แพงด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินบอก

“ผมว่าทำเองก็ดีนะครับภรรยา เผื่อว่าที่เราซื้อมาจะวางไม่พอดี ยังไงก็ต้องแก้ไขอยู่ดี”

“เฮ้อ! ถ้าคุณคิดแบบนั้นก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้เราพาพ่อกับแม่ไปดูร้านก่อน แล้วค่อยไปที่เมืองมณฑลหาซื้อของมาเล็กน้อยเลยดีไหมคะ ก่อนกลับฉันอยากแวะไปที่ร้านขายรถยนต์เพื่อเอาเอกสารสักหน่อย พวกเขาจะได้ไม่ต้องส่งมาให้เราที่บ้าน”

“ตกลงครับ ทำตามที่คุณว่า” ฉางเล่ยไม่ปฏิเสธคำชวนของซูเมี่ยวจิน เขารู้ดีว่าเธออยากรีบเปิดร้านเพื่อหาเงิน

คนอื่น ๆ ก็ไม่มีใครคัดค้านเรื่องนี้เช่นกัน พวกเขาเองก็อยากทำงานหาเงินช่วยลูกสะใภ้อย่างซูเมี่ยวจินเร็ว ๆ เพราะค่าใช้จ่ายหลายอย่างที่ผ่านมาก็เป็นเงินของลูกสะใภ้พวกเขาทั้งนั้น

ระหว่างทานอาหาร ฉางเล่ยยังบอกที่ตั้งร้านค้าให้ทุกคนในบ้านรู้อีกด้วย พอพวกเขารู้ว่าทำเลของร้านอยู่ใกล้กับโรงงาน พวกเขาต่างยกย่องซูเมี่ยวจินกันยกใหญ่ที่เลือกทำเลค้าขายได้ดีจริง ๆ ทำเอาซูเมี่ยวจินผู้เย็นชาถึงกับหลุดยิ้มบางออกมาอย่างอดไม่ได้

ฉางเซียงจูถึงจะเสียใจที่ไม่ได้ไปช่วยครอบครัว แต่เธอก็รู้ดีว่าหน้าที่ของเธอตอนนี้คือการเรียนหนังสือให้ดี ซูเมี่ยวจินเห็นหน้าน้องสาวก็เข้าใจ เธอจึงบอกให้ฉางเซียงจูตามไปที่ร้านหลังเลิกเรียนได้ เพราะพวกเขาน่าจะอยู่ที่ร้านกันทั้งวัน

“ขอบคุณพี่สะใภ้ค่ะ เลิกเรียนแล้วหนูจะไปหาที่ร้านนะคะ” ฉางเซียงจูยิ้มแป้น

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะจ๊ะ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ยังไงหลังจากนี้น้องสาวก็ต้องเข้าไปอยู่ในอำเภอด้วยกัน ไปดูที่ทางไว้ก่อนก็ดีจ๊ะ”

หลังกินข้าวกันเสร็จ ทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้านอน เพราะพรุ่งนี้ยังมีงานให้พวกเขาจัดการกันอีกมาก ฉางเล่ยเองก็รู้ดีว่าช่วงนี้ภรรยาจะต้องเหนื่อยอีกไม่น้อย เขาจึงอดทนต่อความต้องการของตัวเองและนอนกอดซูเมี่ยวจินเท่านั้น

หลังอาหารเช้าวันต่อมา ทุกคนก็ออกเดินทางไปในอำเภอ ซูเมี่ยวจินไม่ลืมที่จะนำกระเป๋าเอกสารส่วนตัวและเงินสำรองที่เก็บไว้ไปด้วย เผื่อว่าเธอจะต้องใช้จ่ายในการซื้อของมาตกแต่งร้านที่เมืองมณฑล

ชาวบ้านเห็นรถยนต์ของบ้านตระกูลฉางออกไปจากหมู่บ้านก็นึกแปลกใจไม่น้อย พวกเขาได้ข่าวแล้วว่าพ่อแม่ฉางจะเลิกทำงานแลกแต้ม แต่ไม่มีใครกล้าสอบถามว่าเพราะเหตุใด ช่วงนี้ที่หมู่บ้านเงียบสงบลงมากตั้งแต่สามป้าถูกคุมขัง พวกเธอยังต้องรับการลงโทษอีกนานกว่าจะได้กลับมาที่หมู่บ้าน

ฉางเล่ยพาทุกคนไปถึงหน้าร้านค้าตอนเจ็ดโมงตรงพอดี บนถนนยังเต็มไปด้วยคนทำงานที่กำลังหาอะไรกินก่อนเข้างานในตอนเช้า พวกเขาต่างพากันมองไปยังรถจี๊ปของบ้านตระกูลฉางอย่างแปลกใจ พอเห็นมีคนลงจากรถและไปเปิดประตูร้านค้าที่ปิดไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน พวกเขาก็ยิ่งอยากรู้ว่าหลังจากนี้เจ้าของใหม่จะทำอะไรกับร้านค้าตรงนี้

“ฉางเล่ย จอดรถไว้หน้าร้านนี่แหละค่ะ เราพาพ่อกับแม่ไปดูในร้านสักครู่ก่อน แล้วจะได้รีบไปเมืองมณฑลต่อเลย” ซูเมี่ยวจินบอกสามี

“ตกลงครับ คุณพาพ่อกับแม่เข้าไปก่อนเถอะ ผมจะจอดรถให้ดี ๆ แล้วจะตามเข้าไป”

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำและชวนพ่อแม่ฉางเข้าไปด้านในร้าน พอพ่อแม่ฉางเห็นภายในร้านที่กว้างขวางและดูดีมาก พวกเขาต่างมีรอยยิ้มออกมา ถึงแม้ว่าลูกสะใภ้จะไม่ได้บอกพวกเขาว่าราคาร้านนี้เท่าไหร่ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่านี่คือการลงทุนที่ลูกสะใภ้คิดมาดีแล้ว

“พ่อแม่ชอบไหมคะ ด้านหลังยังมีห้องน้ำด้วยนะคะ ไปดูกันค่ะ รอฉางเล่ยมา หนูจะพาพ่อกับแม่ไปดูโกดังด้านหลังกัน” ซูเมี่ยวจินเดินพาทั้งสองคนไปดู ไม่นานนักฉางเล่ยก็ตามเข้ามาสมทบและช่วยกันแนะนำที่ทางในร้านค้า

“ร้านนี้เลือกได้ดีจริง ๆ ลูกสะใภ้เก่งมาก” ฉางชิงหยูอดเอ่ยชมขึ้นมาไม่ได้เมื่อพวกเขาเดินดูร้านค้าครบทั้งหมดทุกห้อง

“พ่อชมเกินไปแล้วค่ะ ฉางเล่ยก็ช่วยหนูดูด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินไม่ลืมชมสามี

“ตอนนี้กี่โมงแล้วอาเล่ย จะได้ไปมณฑลกัน” หลิวเอ้อหลิงถามลูกชาย

“เกือบแปดโมงเช้าแล้วครับแม่” ฉางเล่ยหันไปบอก

“ถ้าอย่างนั้นเราปิดร้านแล้วไปกันเถอะ” ฉางชิงหยูชวน

“ตกลงค่ะ ฉางเล่ย ขอกุญแจรถหน่อยค่ะ ฉันขับเอง” ซูเมี่ยวจินยื่นมือออกไป

“นี่ครับ ผมปิดร้านเอง พ่อกับแม่ไปรอที่รถกับเมี่ยวจินก่อนนะครับ”

“ตกลง ไปกันเถอะแม่” ฉางชิงหยูชวนภรรยา

ซูเมี่ยวจินเดินนำไปเปิดรถและสตาร์ทเครื่องรอ เธอไม่ลืมที่จะเปิดเครื่องปรับอากาศเพื่อให้อากาศถ่ายเทไปยังกระบะท้ายที่พ่อกับแม่นั่งอยู่

ฉางเล่ยปิดล็อกร้านค้าและตรวจสอบว่ามีตรงไหนที่เขาลืมหรือไม่ เมื่อเห็นว่าปิดล็อกครบหมดแล้ว เขาก็มานั่งข้างคนขับและเอากุญแจร้านค้าใส่กระเป๋าภรรยาที่วางอยู่ด้านข้าง

“ไปกันเถอะครับ ผมล็อกร้านเรียบร้อยดีแล้ว” ฉางเล่ยหันไปบอกภรรยา

“ตกลงค่ะ ตอนนี้คนมาทำงานที่โรงงานเยอะมากเลยนะคะ ถ้าเราเปิดร้านคงมีคนสนใจมาดูสินค้าในร้านไม่น้อยแน่เลย” ซูเมี่ยวจินค่อย ๆ เคลื่อนรถออกอย่างระมัดระวัง เพราะหลายคนกำลังปั่นจักรยานมาที่หน้าโรงงานฝั่งตรงข้ามร้านพวกเขาอยู่ และอีกหลายคนก็เดินผ่านไปมาเต็มไปหมด

45 นาทีต่อมา ซูเมี่ยวจินพาทุกคนไปที่ร้านขายรถยนต์ก่อนเพื่อรับเอกสาร เธอให้พวกเขารออยู่ที่รถ ส่วนเธอสะพายกระเป๋าเข้าไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่ ดีที่พนักงานขายจำเธอได้ การรับเอกสารจึงเป็นไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นซูเมี่ยวจินก็ขับรถพาทุกคนไปที่ร้านเฟอร์นิเจอร์ซึ่งอยู่ที่ตลาดค้าส่ง ที่นั่นเป็นศูนย์รวมสินค้าหลากหลายชนิดสำหรับพ่อค้าแม่ค้าตามต่างอำเภอซึ่งมักจะมาซื้อของไปขายต่อ

ซูเมี่ยวจินจอดรถเสร็จก็สะพายกระเป๋าและลงจากรถหลังจากทุกคนยืนรอที่ด้านข้างรถกันหมดแล้ว

“เราจะไปดูอะไรกันก่อนดีครับภรรยา” ฉางเล่ยหันไปถามซูเมี่ยวจิน

“ไปดูตู้กระจกที่เราต้องวางนาฬิกากันก่อนดีไหมคะ ส่วนชั้นวางถ้าราคาถูกก็ค่อยคิดกันว่าจะซื้อหรือเปล่า วันนี้เราซื้อนาฬิกาไปขายสัก 30 เรือนด้วยดีไหมคะ” ซูเมี่ยวจินไม่อยากมาเสียเที่ยว เธอจึงอยากให้พ่อแม่ขายนาฬิกาไปพลาง ๆ ระหว่างที่รอทำชั้นวางเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เธอจะหาซื้อมาขายในร้าน

“ตามใจลูกเลยจ๊ะ พ่อกับแม่จะเดินเลือกนาฬิกาช่วยด้วย” หลิวเอ้อหลิงที่อยากได้นาฬิกาปลุกเหมือนที่เธอมีไปขายบอกลูกสะใภ้

“ตกลงค่ะแม่ ถ้าอย่างนั้นเราไปหาตู้ใส่กันก่อน จะได้ให้คนขนมาไว้บนรถก่อน การเลือกนาฬิกาไปขายน่าจะใช้เวลานานสักหน่อยนะคะ” ซูเมี่ยวจินยิ้มบอก

ทั้งสี่คนเดินกันเป็นกลุ่มหาร้านขายตู้ใส่นาฬิกา เพื่อความรวดเร็ว ซูเมี่ยวจินสอบถามที่อยู่ร้านกับพนักงานขายคนหนึ่งตรงทางที่เธอเดินผ่าน เมื่อทราบว่าร้านอยู่ตรงไหน พวกเขาก็เร่งฝีเท้าเดินไปยังร้านค้าแถวนั้นทันที

“โอ้! ร้านขายตู้กระจกมีเยอะจังเลย ลูกอยากดูที่ร้านไหนก่อนล่ะ” ฉางชิงหยูเห็นร้านขายตู้มากมายเรียงรายอยู่จึงอดจะเอ่ยถามลูก ๆ ไม่ได้

“เราค่อย ๆ ดูไปทีละร้านดีกว่านะคะ จะได้เปรียบเทียบราคาด้วย” ซูเมี่ยวจินไม่อยากใจร้อนเลือกของ เพราะตู้นาฬิกานี้จะต้องวางโชว์เอาไว้หน้าร้าน ตู้ที่จะซื้อจึงต้องแข็งแรงและดูดีสักหน่อยเพื่อเป็นหน้าเป็นตาให้หน้าร้านของเธอ

“ตกลงจ๊ะ พวกเราช่วยกันดูเถอะ” หลิวเอ้อหลิงพยักหน้ารับคำลูกสะใภ้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซูเมี่ยวจินปรึกษากับทุกคนว่าจะซื้อตู้กระจกในร้านใหญ่ที่อยู่กึ่งกลาง เพราะเธอตรวจสอบคุณภาพดูแล้วเห็นว่ามันดูแข็งแรงและดีกว่าตู้กระจกจากร้านอื่นที่ดูผ่านมาทั้งหมด ถึงแม้ราคาจะสูงกว่านิดหน่อยก็ไม่เป็นอะไร