ซื้อ

หลังจากดูด้านหลังได้สักพัก เจ้าหน้าที่ก็เดินนำทั้งสองคนเข้าไปด้านหน้าร้านเพื่อขึ้นไปดูห้องบนชั้นสอง ซูเมี่ยวจินและฉางเล่ยค่อย ๆ เปิดประตูดูพื้นที่ห้องไปทีละห้องก็พบว่า บนชั้นสองนี้มีห้องนอนใหญ่หนึ่งห้อง ห้องนอนขนาดเล็กอีกสองห้อง และมีห้องน้ำอยู่หนึ่งห้อง ถึงจะบอกว่าเป็นห้องนอนเล็ก แต่ห้องทั้งสองก็ยังใหญ่กว่าห้องนอนพวกเขาที่อยู่ในหมู่บ้านเสียอีก สร้างความพอใจให้ซูเมี่ยวจินและฉางเล่ยไม่น้อย

“พวกคุณคิดว่าที่นี่เป็นอย่างไรบ้างครับ” เจ้าหน้าที่สอบถามเมื่อเห็นทั้งสองคนดูห้องทั้งหมดครบแล้ว

“ที่นี่ดีมากเลยค่ะ ไม่ทราบว่าสามารถโอนโฉนดหลังซื้อขายได้ภายในวันนี้เลยหรือเปล่าคะ พวกเราจะได้ไม่ต้องมาหลายเที่ยว” ซูเมี่ยวจินเห็นว่าเลยเที่ยงมาสักพักแล้วจึงสอบถามเจ้าหน้าที่เสียก่อน

“ผมจัดการให้ได้ครับ พวกคุณจะไปทานข้าวเที่ยงกันก่อนแล้วค่อยมาทำเอกสารซื้อขายและโอนร้านค้าตอนบ่ายก่อนไหมครับ” เจ้าหน้าที่ถามเพราะเขาหิวข้าวแล้ว

“ตกลงค่ะ เราจะไปกินข้าวกันก่อนแล้วจะเข้าไปหาคุณที่ที่ทำการนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะรอพวกคุณนะครับ เอกสารประจำตัวพวกคุณนำมาด้วยหรือเปล่าครับ”

“ฉันเอามาด้วยค่ะ คุณไม่ต้องกังวล” ซูเมี่ยวจินที่สะพายกระเป๋าเงินและเอกสารมาด้วยตั้งแต่เช้าตอบ

“ดีครับ เจอกันที่ห้องทำงานผมช่วงบ่ายนะครับ ผมจะรอ” เจ้าหน้าที่พาพวกเขาออกจากร้านค้าและแยกย้ายกันไปกินข้าวเที่ยง

“ภรรยาอยากกินอะไรครับ” ฉางเล่ยถามระหว่างปั่นสามล้อออกจากถนนเส้นนี้

“ฉันเห็นร้านบะหมี่ไม่ไกล เราไปกินที่นั่นดีไหมคะ” ซูเมี่ยวจินไม่อยากให้ฉางเล่ยต้องเหนื่อยปั่นจักรยานไปกินไกลถึงร้านอาหารของรัฐ

“ตกลงครับ” ฉางเล่ยเองก็สังเกตเห็นร้านบะหมี่ก่อนหน้าเช่นกัน เขาจึงปั่นไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเขาจอดรถไว้ที่หน้าร้านบะหมี่และถือกระเป๋ามาด้วย ซูเมี่ยวจินเป็นคนสั่งบะหมี่ให้กับฉางเล่ยเพื่อความรวดเร็ว ฉางเล่ยกอดกระเป๋าเงินก้อนใหญ่เอาไว้แนบอกอย่างหวงแหน ซูเมี่ยวจินเห็นเข้าก็อดที่จะเอ็นดูเขาไม่ได้

“คุณวางกระเป๋าไว้เก้าอี้ข้าง ๆ ก็ได้ค่ะ ถือไว้แบบนั้นจะกินบะหมี่สะดวกได้ยังไง”

“ไม่เป็นไรครับ ผมกลัวกระเป๋าหายมากกว่า” ฉางเล่ยไม่ยอมวางไกลตัว เขารู้ดีว่าเงินในกระเป๋านี้สำคัญมากแค่ไหน

“เฮ้อ! ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณค่ะ ที่ฉันยังมีเงินเก็บอยู่เกือบสี่พันหยวน เดี๋ยวใช้เงินในนี้ซื้อร้านค้าก็แล้วกัน” ซูเมี่ยวจินบอกสามี

“ได้ครับ เรารีบกินกันก่อนเถอะ จะได้ไปทำเอกสาร ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานไหม”

ฉางเล่ยบอกภรรยาเมื่อเจ้าของร้านนำบะหมี่มาส่งให้ที่โต๊ะ ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำเขา เธอยังไม่ลืมว่าจะต้องนำเงินไปฝากธนาคารเอาไว้ก่อนส่วนหนึ่ง และแบ่งเงินอีกส่วนหนึ่งเอาไว้ซื้อสินค้าเข้าร้าน ไหนจะค่าตกแต่งร้านที่ต้องใช้อีก เธอจึงไม่อยากเข้าออกธนาคารบ่อยนัก

หลังกินบะหมี่และจ่ายเงินเสร็จ ฉางเล่ยก็พาซูเมี่ยวจินกลับไปที่ที่ว่าการเพื่อทำเรื่องซื้อขายและโอนที่ดิน

“ภรรยา ชื่อผู้ครอบครองใช้ชื่อของคุณเลยนะครับ” ฉางเล่ยกลัวว่าภรรยาจะซื้อร้านค้าเป็นชื่อของเขาหรือคนในครอบครัวจึงบอกไว้ก่อน

“ทำไมล่ะคะ ฉันว่าจะใส่เป็นชื่อพ่อกับแม่สักหน่อย” ซูเมี่ยวจินตั้งใจจะให้ร้านค้าเป็นของขวัญพ่อแม่สามี

“ไม่ต้องหรอกนะครับ ถ้าใส่ชื่อพ่อกับแม่แล้วในอนาคตเราต้องการขายร้านเพื่อย้ายที่อยู่ใหม่มันจะลำบาก ผมว่าใส่ชื่อคุณสะดวกกว่าครับ” ฉางเล่ยบอกไปตามที่คิด เขาจำได้ว่าภรรยาเอ่ยถึงเรื่องการสอบของน้องสาวในปีหน้า หากต้องย้ายที่อยู่กันจริง ร้านค้านี้จะต้องขายออกไปเพื่อลดภาระค่าใช้จ่ายในการย้ายถิ่นฐาน

“ตกลงค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณบอก” ซูเมี่ยวจินเพิ่งนึกออกว่าน้องสาวของฉางเล่ยน่าจะสอบติดมหาวิทยาลัยดี ๆ ในเมืองหลวงได้ ในอนาคตเธอก็อยากพาพวกเขาย้ายไปอยู่ที่นั่นเพื่อเริ่มต้นธุรกิจใหม่ ๆ เช่นกัน

เมื่อมาถึงที่ว่าการ ทั้งสองก็เข้าไปในที่ว่าการและเดินตรงไปที่ห้องของเจ้าหน้าที่ซึ่งนัดกันเอาไว้ทันที

“เชิญนั่งก่อนครับ รบกวนขอเอกสารส่วนตัวของผู้ซื้อด้วยครับ ผมจะทำเอกสารให้ครับ และขอค่าร้านค้าเพื่อออกใบเสร็จรับเงินด้วยครับ ส่วนค่าบริการในการโอนที่ดินนั้น คุณต้องจ่ายเพิ่มอีก 20 หยวนครับ” เจ้าหน้าที่บอกรายละเอียดค่าใช้จ่ายในการทำธุรกรรมซื้อขายในครั้งนี้

“รอสักครู่นะคะ” ซูเมี่ยวจินเปิดประเป๋าสะพายที่พกมาและยื่นเอกสารให้เจ้าหน้าที่ก่อน จากนั้นเธอจึงนับเงินออกมา 1,820 หยวนแล้วส่งให้เจ้าหน้าที่

“ขอบคุณครับ พวกคุณนั่งรอที่นี่ก่อนนะครับ ผมจะรีบทำเอกสารให้” เจ้าหน้าที่นำทุกอย่างที่ซูเมี่ยวจินให้มาออกไปนอกห้อง

ระหว่างที่กำลังรอเจ้าหน้าที่ไปทำเอกสารให้ ฉางเล่ยก็หันไปถามภรรยาเรื่องการฝากเงินในธนาคารหลังจากนี้

“คุณคิดจะฝากเงินเอาไว้เท่าไหร่ครับ”

“ฉันคิดว่าฝากไว้สักหนึ่งหมื่นห้าพันหยวนดีไหมคะ เงินที่เหลือจะได้เอาไว้ซื้อของเข้าร้านและตกแต่งร้าน” ซูเมี่ยวจินคิดว่าเงินที่เธอมีอยู่รวมกับเงินที่เพิ่งได้มาน่าจะพอสำหรับการเปิดร้าน

“ตกลงครับ คุณถือเงินเยอะมากก็ไม่ดีนัก ผมกลัวชาวบ้านที่รู้ว่าบ้านเรามีเงินแล้วจะคิดไม่ดีน่ะครับ” ฉางเล่ยกังวลว่าเงินจะหาย

“คุณไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ หลังจากนี้เราคงยังไม่ต้องขึ้นเขาอีกนาน เพราะต้องช่วยกันเตรียมร้านค้าและไปซื้อของมาเข้าร้านอีกนะ แต่ก่อนอื่นเราต้องย้ายบ้านมาที่อำเภอกันก่อนจะดีที่สุด อย่างน้อยที่นี่ก็ใกล้กับสถานที่ราชการ คงไม่มีใครกล้าลักขโมยต่อหน้าต่อตาเจ้าหน้าที่หรอกค่ะ” ซูเมี่ยวจินเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เจ้าหน้าที่ก็กลับเข้ามาพร้อมกับเอกสารทั้งหมด เขาชี้บอกให้ซูเมี่ยวจินลงลายมือชื่อในเอกสารไปทีละแผ่น กระทั่งซูเมี่ยวจินลงชื่อในเอกสารโฉนดที่ดินเสร็จ เจ้าหน้าที่จึงบอกว่าทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว และร้านค้านี้ก็เป็นของซูเมี่ยวจินถูกต้องตามกฎหมาย

“นี่เป็นเอกสารทั้งหมดของคุณครับ และนี่เป็นกุญแจทั้งหมดของร้านค้า ในพวงนี้มีกุญแจสำรองอยู่ด้วยนะครับ คุณสามารถแยกเป็นสองชุดแล้วเก็บไว้ได้” เจ้าหน้าที่ส่งกุญแจและเอกสารส่วนหนึ่งให้กับซูเมี่ยวจิน เอกสารอีกส่วนเขาเก็บเอาไว้เป็นหลักฐานทางราชการ

“ขอบคุณมากนะคะ พวกเราขอตัวกลับก่อนค่ะ” ซูเมี่ยวจินรับทุกอย่างใส่กระเป๋า

“ลาก่อนครับ” เจ้าหน้าที่ลุกขึ้นกล่าวลาตามมารยาท การซื้อขายครั้งนี้เขาได้รับส่วนแบ่งการขายไม่น้อยเลย

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินออกจากที่ว่าการและไปยังธนาคารซึ่งอยู่ติดกันทันที ทั้งสองเข้าไปด้านในและสอบถามเจ้าหน้าที่เรื่องการฝากเงิน

“ไม่ทราบถ้าต้องการฝากเงินต้องทำยังไงบ้างคะ” ซูเมี่ยวจินถามขึ้นเมื่อเดินเข้าไปเห็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งว่างอยู่

“พวกคุณนำบัตรประจำตัวมาเปิดบัญชีก่อนนะคะ แล้วค่อยเขียนใบฝากเงิน” เจ้าหน้าที่ตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม ปกติผู้ที่มาฝากเงินที่นี่มักจะเป็นพนักงานโรงงานและเจ้าหน้าที่รัฐเป็นส่วนใหญ่ น้อยนักที่ชาวบ้านจะมาทำธุรกรรมในธนาคาร

“นี่บัตรประจำตัวของฉันค่ะ รบกวนคุณช่วยเปิดบัญชีให้ด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินส่งบัตรประจำตัวให้เจ้าหน้าที่

“ค่าเปิดบัญชี 5 หยวนค่ะ” เจ้าหน้าที่รับบัตรมาแล้วเรียกค่าบริการก่อน

“นี่เงินค่าเปิดบัญชีค่ะ” ซูเมี่ยวจินหยิบเงินในกระเป๋ามายื่นให้เจ้าหน้าที่ เธอไม่คิดว่าค่าเปิดบัญชีในยุคสมัยนี้จะถูกมากจริง ๆ