ภารกิจพิเศษ

[ใกล้ถึงสองชั่วโมงที่นายบอกแล้วนะ ฉันยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลย]

[รอก่อนครับ อีกไม่นาน ผมจะแจ้งให้ทราบครับ]

[อืม…ฉันต้องเตรียมตัวอะไรก่อนไหม]

[ตอนนี้ผมยังบอกไม่ได้ ขอโทษด้วยครับ]

ซูเมี่ยวจินอยากถามต่อ แต่เจ้าระบบบ้านี่กลับเอาแต่เงียบไม่ตอบโต้ ทำให้เธอหงุดหงิดไม่น้อย ยิ่งซูเมี่ยวจินหันไปมองฉางเล่ยที่ดูท่าทางเหนื่อยล้ามากแล้ว ซูเมี่ยวจินก็อยากรีบจอดรถแล้วให้เขาได้พักผ่อนบ้างหลังจากขับรถมาเป็นเวลานาน

“อีก 10 นาที เราหาที่จอดพักผ่อนกันก่อนดีกว่านะคะ ตอนนี้ดึกมากแล้ว” ซูเมี่ยวจินไม่สนใจว่าระบบจะพูดอะไรอีก เธอไม่อยากเห็นฉางเล่ยเหนื่อยแล้ว

“ตกลงครับ ผมจะลองหาที่จอดดูนะครับ” ฉางเล่ยที่ปวดตาไม่น้อยเพราะคร่ำเคร่งกับการขับรถอย่างระมัดระวังมาหลายชั่วโมงตอบกลับอย่างเหนื่อยล้า

ซูเมี่ยวจินที่เพิ่งคุยกับฉางเล่ยกลับแปลกใจที่ระบบไม่ตอบโต้กลับมาเมื่อเธอบอกว่าอีก 10 นาทีจะจอดรถพักผ่อนกัน ความรู้สึกบอกเธอว่าครั้งนี้เจ้าระบบต้องมีเรื่องให้เธอจัดการแน่ และสัญชาตญาณส่วนตัวก็ทำให้เธอไม่สามารถผ่อนคลายได้เลยแม้แต่น้อย ซูเมี่ยวจินเพ่งมองถนนตรงหน้าและข้างทางอย่างจริงจัง

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

“สามี หยุดรถแล้วปิดไฟหน้าเร็วเข้า!” ซูเมี่ยวจินได้ยินเสียงปืนห่างออกไป เธอรีบบอกให้ฉางเล่ยปิดไฟหน้ารถเพื่อป้องกันอันตรายจากคนที่ยิงปืน

“ครับ ๆ” ฉางเล่ยไม่ได้ยินเสียงปืนเหมือนที่ซูเมี่ยวจินได้ยิน เขาเพียงแค่ทำตามที่ภรรยาบอกเท่านั้น คงเพราะความเหนื่อยล้า จึงทำให้ฉางเล่ยได้ยินเพียงเสียงเครื่องยนต์ของรถที่กำลังขับอยู่

[ภารกิจพิเศษ!!! เจ้านายต้องช่วยชีวิตทหารที่กำลังต่อสู้กับโจรให้ได้ รางวัลภารกิจ เจ้านายจะได้รับปืนพกและกระสุนหนึ่งพันนัด เจ้านายจะรับภารกิจหรือไม่]

[รับ ๆ]

“สามี คุณรออยู่ที่รถนะคะ ฉันไปดูสถานการณ์ก่อนแล้วจะรีบกลับมา” ซูเมี่ยวจินเห็นท่าทางอ่อนล้าของฉางเล่ยจึงไม่ให้เขาไปด้วย เธอหยิบหน้าไม้และกำลูกดอกจำนวนมากยัดใส่กระเป๋ากางเกง มีดพกหลายขนาดที่เธอเตรียมเอาไว้แต่แรกก็ยังอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเธอเช่นกัน

“ผมไปด้วยนะครับ มันมืดมาก ผมกลัวว่าคุณจะตกอยู่ในอันตราย” ฉางเล่ยถึงแม้จะเหนื่อยแต่ความเป็นห่วงภรรยานั้นมีมากกว่า

“ไม่จำเป็นค่ะ คุณรอฉันอยู่ที่นี่ดี ๆ อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงเลย” ซูเมี่ยวจินส่ายหน้าปฏิเสธทันที เธอรู้ดีว่าสถานการณ์อันตรายแบบนี้ ถ้าฉางเล่ยพลาด โอกาสบาดเจ็บจะต้องสูงมากเป็นแน่ เธอยังไม่อยากให้สามีบาดเจ็บเพราะเรื่องของเธอ

“ก็ได้ครับ คุณระวังตัวด้วยนะครับ” ฉางเล่ยไม่กล้าทำให้ภรรยาไม่พอใจ เขาเห็นว่าตอนนี้เธอเตรียมอาวุธพร้อมแล้วและกำลังเปิดประตูออกไปจึงรีบบอก

“ฉันจะระวัง ไม่ว่าคุณจะได้ยินเสียงอะไร ห้ามลงจากรถเด็ดขาดนะ เฝ้ากระเป๋าเอาไว้ให้ดี ไม่นานฉันจะรีบกลับมาค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอกสามีด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะปิดประตูแล้วรีบเดินไปในทิศทางที่ได้ยินเสียงปืนก่อนหน้านี้

[คนร้ายมีกี่คน แล้วคนที่ฉันต้องช่วยมีกี่คน]

[คนร้ายมี 5 คนครับ เป้าหมายมี 3 คน]

[อีกไกลไหมกว่าจะถึงที่เกิดเหตุ]

[ไม่ไกลครับ เจ้านายมองฝั่งขวาเอาไว้ ตอนนี้พวกเขากำลังต่อสู้กันอยู่ครับ]

[เข้าใจแล้ว]

ซูเมี่ยวจินยิ่งเข้าใกล้สถานที่ต่อสู้มากเท่าไหร่ เสียงปืนก็ดังขึ้นมาให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ ด้วยความเร่งรีบ ตอนนี้ซูเมี่ยวจินไม่คิดจะอำพรางตัวเองอีกต่อไป เธอรีบวิ่งไปยังทิศทางของเสียงแล้วมองดูสถานการณ์ตรงหน้า

คนร้ายที่กำลังบรรจุกระสุนสองคน ไม่รู้ถึงการมาของซูเมี่ยวจิน พวกเขาเพ่งสายตาไปยังเป้าหมายที่ต้องการฆ่าตามคำสั่งเท่านั้น ส่วนคนร้ายอีกสามคนยังคงยิงปืนเป็นระยะเพื่อบีบให้เป้าหมายต้องใช้ปืนของพวกเขาเช่นกัน คนร้ายเหล่านี้เตรียมกระสุนมาเป็นจำนวนมาก พวกเขารู้ดีว่าเป้าหมายจะต้องมีกระสุนจำกัดแน่ เพราะการเดินทางของเป้าหมายครั้งนี้เป็นเพียงการย้ายกำลังพลเท่านั้น ไม่ใช่การทำภารกิจที่ต้องใช้กองกำลังและอาวุธจำนวนมาก ซูเมี่ยวจินไม่รอช้า เธอยิงลูกดอกใส่คนร้ายทั้งสองเข้าที่จุดตายด้านหลังอย่างเงียบเชียบ

ปึก! ตุ้บ! ปึก! ตุ้บ!

เสียงลูกดอกปักเข้าด้านหลังตรงกับตำแหน่งหัวใจ ทำให้คนร้ายทั้งสองไม่แม้แต่จะทันได้ส่งเสียงก็ล้มลงไปนอนสิ้นใจอยู่บนพื้นแล้ว

ซูเมี่ยวจินเห็นว่าตอนนี้คนร้ายถูกจัดการไปสองคนแล้ว เธอสอบถามตำแหน่งของคนร้ายอีกสามคนจากระบบ แต่จนใจที่มันดันบอกเธอว่าไม่สามารถบอกได้เพราะเป็นภารกิจพิเศษ เธอจะต้องใช้ความสามารถของตัวเอง

“หัวหน้า กระสุนผมหมดแล้วครับ จะทำยังไงกันดี” ฟู่จือหยางถาม

“นายหลบให้ดี ๆ ไม่ต้องออกมา ผมกับซ่งเซียวจะพยายามจัดการคนร้ายแล้วหาทางหนีให้เอง” โจวอู่หมิงตอบกลับลูกน้องที่ติดตาม

“หัวหน้าระวังด้วยนะครับ ผมเองก็เหลือกระสุนอีกไม่มาก” ซ่งเซียวพูด

“เข้าใจแล้ว รอพวกมันบรรจุกระสุนใหม่ เราค่อยออกไปยิงพวกมัน” โจวอู่หมิงสั่ง

ซ่งเซียวตอบรับเสียงเบา เขาเองก็เคร่งเครียดกับสถานการณ์ตรงหน้าไม่น้อย พวกเขาไม่รู้ว่าคนร้ายมาจากไหน ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางเพื่อไปยังค่ายชายแดนพม่าตามคำสั่งจากเบื้องบน กลับมีรถคนร้ายไล่ตามมายิงจนรถของพวกเขายางแตกและไม่สามารถขับต่อได้ พวกเขาต้องหลบหนีลงจากรถและวิ่งเข้าข้างทางอย่างยากลำบาก กระสุนสำรองในกระเป๋าที่พวกเขานำมาก็ไม่สามารถหยิบมาด้วยได้ ทำให้ทั้งสามคนต้องคอยหลบกระสุนและยิงสวนเพื่อหาที่กำบังได้เท่านั้น

ปัง! ปัง! ปัง!

คนร้ายยังคงยิงไปในทิศทางที่คิดว่าเป้าหมายหลบซ่อนอยู่ โดยพวกเขาไม่รู้เลยว่ามัจจุราชสาวกำลังคืบคลานเข้าไปเพื่อเอาชีวิตพวกเขาอย่างเงียบเชียบ

ฟิ้ว! ฉึก! ปัง! ตุ้บ!

คนร้ายอีกคนถูกซูเมี่ยวจินยิงเข้าจุดตาย ก่อนตายเขายังยิงปืนอย่างไร้ทิศทางจากห้วงสำนึกสุดท้ายแล้วจึงล้มลงสิ้นใจตายตรงนั้น

คนร้ายที่เหลืออีกสองคนขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด คนของพวกเขาเงียบเสียงไปอย่างน่าสงสัย เพียงแต่พวกเขาไม่อยากตะโกนถามกันเพราะกลัวจะกลายเป็นเป้าหมายให้ศัตรูยิงสวนกลับมาใส่พวกเขาได้ ทั้งสองเพ่งมองไปยังกลุ่มเป้าหมายที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้และยังคงยิงใส่อย่างต่อเนื่อง

ซูเมี่ยวจินฟังเสียงปืนแล้วย่องไปในทิศทางนั้นทันที เธอเล็งจุดตายและยิงอย่างแม่นยำเพื่อกำจัดคนร้ายตามภารกิจที่ได้รับอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักเสียงปืนจากกลุ่มคนร้ายก็หยุดลง ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่โดยรอบทันที กลุ่มทหารที่รอดตายอย่างปาฏิหาริย์หันมองกันไปมาอย่างประหลาดใจ พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ คนร้ายถึงได้ไม่ยิงใส่พวกเขาอีกและไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใด ๆ นอกจากเสียงลมพัดแผ่ว ๆ จนทำเอาทั้งสามถึงกับขนลุกซู่แปลก ๆ

“พวกคุณมีใครบาดเจ็บไหม” น้ำเสียงเย็นชาของซูเมี่ยวจินตะโกนถามกับคนที่ยังคงซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้และไม่ยอมเอ่ยปากเสียที เธอไม่อยากให้สามีเป็นห่วงมากนักจึงอยากรีบจัดการภารกิจให้เสร็จโดยเร็ว

โจวอู่หมิง ซ่งเซียวและฟู่จือหยางหันมองหน้ากันอย่างแปลกใจ เขาไม่รู้ว่าเสียงผู้หญิงที่เย็นชาจนลึกถึงกระดูกนั่นเป็นคนหรือผีกันแน่ โจวอู่หมิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อตั้งสติ ตอนนี้เขาไม่ได้ยินเสียงปืนจากคนร้ายอีก มีเพียงเสียงสายลมพัดแผ่วเบา ๆ ที่ได้ยินและเสียงผู้หญิงจากฝั่งตรงข้ามจุดที่พวกเขาอยู่

“คุณเป็นใคร?” โจวอู่หมิงกลั้นใจถามดู ถึงเขาจะไม่เชื่อเรื่องผีสาง แต่เสียงที่ได้ยินนั้นก็ทำเอาเขาขนลุกขึ้นมาเลยทีเดียว

“ฉันผ่านทางมา แล้วได้ยินเสียงปืนเลยเข้ามาช่วย พวกมันตายหมดแล้ว พวกคุณรีบออกมาเถอะ ฉันยังต้องกลับไปที่รถอีก สามีฉันรออยู่” ซูเมี่ยวจินพูดอย่างหงุดหงิดที่พวกเขาไม่ยอมออกมาจากหลังต้นไม้เสียที ทำให้เธอต้องเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์