ออกเดินทาง

หลังอาหารเช้าวันต่อมา ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยที่เก็บของใช้จำเป็นขึ้นรถและนำหน้าไม้กับกล่องลูกดอกวางไว้ในรถก็ออกเดินทางทันที เส้นทางที่ไปยังมณฑลยูนนานเมืองเถิงซงมีระยะทางประมาณ 1,400 กิโลเมตร ด้วยความเร็วรถที่ขับได้เพียง 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง พวกเขาต้องใช้เวลาประมาณ 15 ชั่วโมง นี่ยังไม่นับรวมถนนหนทางที่ยังไม่พัฒนาในยุคสมัยนี้ ซูเมี่ยวจินคิดว่าการเดินทางครั้งนี้จะต้องเดินทางถึงสองวันเต็ม ยังไงเธอก็คงไม่ให้ฉางเล่ยขับรถระยะทางไกลขนาดนี้โดยไม่หยุดพักแน่ ซูเมี่ยวจินให้ฉางเล่ยแวะเติมน้ำมันใส่แกลลอนหลายแกลลอน เธอไม่รู้ว่าระหว่างทางจะมีปั๊มน้ำมันหรือไม่ การเตรียมการเอาไว้ก่อนจึงเป็นสิ่งจำเป็น

[เจ้านายรีบออกจากมณฑลเสียทีสิครับ ระยะทางกว่าจะถึงชายแดนยังอีกนานเลย]

[อะไรอีกเล่า นายจะรีบไปไหนนักหนากัน]

[เอ่อ… ผมแค่กลัวว่าพวกคุณจะหาที่พักก่อนค่ำไม่ทันน่ะครับ] ระบบไม่สามารถบอกความลับเกี่ยวกับภารกิจครั้งนี้ได้ มันจึงต้องหาข้ออ้างอื่น

[อืม… รู้แล้วน่า หุบปากซะ ฉันจะช่วยฉางเล่ยดูทาง]

[ทราบแล้วครับเจ้านาย]

ซูเมี่ยวจินได้แต่สงสัยว่าระบบมีเรื่องอะไรสำคัญถึงอยากให้เธอกับฉางเล่ยรีบเดินทางมากขนาดนี้

“ภรรยา ไม่รู้อีกนานไหมกว่าจะถึงเมืองถัดไป” ฉางเล่ยที่เพิ่งขับรถออกจากปั๊มน้ำมันหลังจากเติมน้ำมันสำรองไว้หลังรถกระบะเสร็จถามขึ้น

“ดูจากสภาพถนนแล้ว น่าจะสักสองสามชั่วโมงกว่าจะไปถึงเมืองไป่เซ่อ” ซูเมี่ยวจินคาดเดาเวลาตามที่นึกออก

“คุณหิวข้าวไหมครับ” ฉางเล่ยดูนาฬิกาแล้วเห็นว่าใกล้เที่ยงจึงถาม

“ยังไม่หิวค่ะ รอให้เราไปถึงไป่เซ่อก่อนค่อยหาร้านแวะกินข้าวกัน ถ้ามีปั๊มน้ำมันก็แวะเติมให้เต็มถังสักหน่อยก็ดีนะคะ น้ำมันที่ท้ายรถเราเอาไว้ใช้ตอนฉุกเฉินดีกว่า”

“ตกลงครับ ถ้าคุณเหนื่อยก็นอนพักได้นะ ผมจะขับระวัง ๆ” ฉางเล่ยกลัวว่าซูเมี่ยวจินจะเบื่อที่ต้องนั่งเฉย ๆ บนรถ เขาจึงแนะนำให้เธอนอนพัก

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันช่วยคุณดูทางดีกว่า” ซูเมี่ยวจินบอก

ซูเมี่ยวจินนึกถึงเส้นทางในยุคนี้ หลังออกจากมณฑลกวางสีไปทางตะวันตกเป็นเส้นทางเข้าสู่เมืองไป่เซ่อซึ่งถือว่าเป็นประตูเข้าสู่มณฑลยูนนาน ระยะทางจากไป่เซ่อถึงเมืองเหยียนซานมณฑลยูนนานยังต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วโมง เมื่อเข้าสู่ไคหยวนและเดินทางไปยังตะวันตกเฉียงใต้ก็จะเข้าสู่เส้นทางเข้าเมืองเถิงซง ถึงแม้ว่าจะดูเหมือนมีไม่กี่เมือง แต่ระยะทางระหว่างเมืองทั้งคดเคี้ยวและทุรกันดารมากกว่ายุคสมัยใหม่หลายเท่านัก

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินทางอยู่นั้น บนถนนมีเพียงรถประจำทางและรถยนต์ของทางการสวนไปมาไม่กี่คัน ซูเมี่ยวจินยังคงระมัดระวังตามข้างทางที่เปลี่ยวร้างตลอดเวลา เธอไม่อยากให้ฉางเล่ยสูญเสียสมาธิในการขับรถ

สี่ชั่วโมงต่อมา ฉางเล่ยก็เห็นประตูเมืองไป่เซ่ออยู่ตรงหน้า เขารีบขับรถเข้าไปในเมืองเล็ก ๆ ตรงหน้า สภาพของเมืองไป่เซ่อดูเงียบสงบไม่ต่างจากเจิ้งไห่สักเท่าไหร่นัก ที่นี่ไม่มีปั๊มน้ำมันอย่างที่ซูเมี่ยวจินคิด ตอนนี้น้ำมันรถเหลืออยู่เพียงขีดเดียวแล้ว เธอจึงให้ฉางเล่ยหาร้านอาหารกินก่อน เพราะเลยเที่ยงมาชั่วโมงกว่าแล้ว

ทั้งสองสั่งอาหารมาไม่กี่อย่างและยังให้ร้านทำอาหารใส่กล่องไว้เผื่อมื้อเย็นด้วย หากว่าระหว่างทางไม่พบหมู่บ้านหรือเมืองอีก พวกเขาจะได้กินอาหารพวกนี้เพื่อแก้หิวไปก่อน

“ภรรยา กินข้าวเสร็จ ผมจะเติมน้ำมันรถสักแกลลอนหนึ่งนะครับ”

“ได้ค่ะ ดีนะที่เราซื้อของจำเป็นสำหรับเติมน้ำมันมาไว้ก่อน ฉันจะช่วยคุณจับสายต่อท่อน้ำมันเองนะคะ” ซูเมี่ยวจินตอบ

“ครับ เรารีบกินกันดีกว่า ไม่รู้ว่าคืนนี้จะมีที่พักให้เราระหว่างทางไหม”

“ตกลงค่ะ รีบกินเถอะ”

หลังจ่ายเงินและรับอาหารกล่องใส่รถไว้แล้ว ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินก็ช่วยกันเติมน้ำมันรถจนเต็มเสร็จในเวลาไม่นาน พวกเขาขึ้นรถอีกครั้งและยังคงเป็นฉางเล่ยที่ขับรถให้ซูเมี่ยวจินนั่งอย่างสบาย ๆ กระเป๋าเงินสองแสนกว่าหยวนที่นำมาถูกวางไว้บนที่วางเท้าฝั่งของซูเมี่ยวจิน พวกเขามีหน้าไม้วางบนเบาะสำหรับรับมือเหตุการณ์สุดวิสัยคนละอัน

“ภรรยา มืดแล้วนะครับ เราจะเดินทางต่อหรือหยุดพักข้างทางกันก่อนดี”

“ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ คุณยังขับไหวไหม”

“ตอนนี้สองทุ่มแล้วครับ ผมยังขับไหวอยู่ แต่ดูเหมือนทางข้างหน้าไม่มีแสงไฟเลย”

“อืม… คุณลองขับต่ออีกสักหนึ่งชั่วโมงนะคะ ถ้ายังไม่มีหมู่บ้านข้างทาง เราค่อยจอดนอนพักกัน พรุ่งนี้ฉันจะขับแทนคุณเอง” ซูเมี่ยวจินไม่อยากนอนข้างทางนัก เธอกังวลว่าจะมีโจรมาปล้นยามค่ำคืน อย่างน้อยหากยังขับรถอยู่บนถนนก็ไม่ถึงกับเป็นเป้านิ่งให้โจรพวกนั้นมาทำร้ายได้

“ตกลงครับ หลังรถเรายังมีถุงนอนอยู่ คืนนี้คงไม่หนาวสักเท่าไหร่” ฉางเล่ยนึกถึงถุงนอนที่ภรรยาซื้อมาสองชุด ไหนจะมีหม้อและเตาแก๊สกระป๋องสำหรับอุ่นอาหารอีก พวกเขาหลังจากกินมื้อเที่ยงก็ยังไม่ได้จอดพักกินอาหารกันเลย ยังดีที่ซูเมี่ยวจินซื้อน้ำเปล่าเอาไว้กินระหว่างทางรวมทั้งขนมขบเคี้ยวอีกหลายถุง

[เจ้านายครับ ขับต่อไปอีกสองชั่วโมงเถอนะครับ] ระบบร้อนรนทันทีเมื่อได้ยินว่าเจ้านายของเขาจะให้สามีจอดรถพักผ่อน ตอนนี้สถานการณ์ร้ายกำลังจะเกิดขึ้นกับคนสำคัญของประเทศ มันจะต้องให้เจ้านายเข้าไปช่วยพวกเขาเพื่อรางวัลภารกิจพิเศษให้ได้ อีกทั้งตัวมันเองยังจะได้คะแนนพิเศษจำนวนมากกว่าภารกิจหลักด้วย

[ไม่ได้ ฉางเล่ยน่าจะเหนื่อยและหิวแล้ว ถ้าไม่มีเหตุผลดี ๆ ฉันไม่มีทางไปต่อแน่]

[ผมบอกได้แค่ว่า ถ้าพวกคุณไปต่อจะได้รับภารกิจพิเศษและรางวัลใหญ่ครับ]

[ภารกิจอะไรกัน ทำไมต้องมีลับลมคมในด้วย]

[ขอโทษครับ ภารกิจนี้เจ้านายจะต้องพบเจอก่อนผมถึงจะบอกรายละเอียดได้]

[ฮึ! ฉันจะลองเชื่อนายอีกสักครั้ง ถ้ารางวัลครั้งนี้ไม่น่าพอใจล่ะก็ ฉันจะไม่ยอมเชื่อนายและทำภารกิจง่าย ๆ]

[ขอบคุณครับเจ้านาย รับรองว่ารางวัลครั้งนี้เจ้านายต้องชอบแน่นอนครับ]

“สามี คุณขับต่อไปอีกสักสองชั่วโมงได้ไหมคะ ถ้าไม่ไหวก็จอดให้ฉันขับแทนได้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยังขับไหวอยู่ คุณเปิดน้ำในขวดให้ผมหน่อยครับ ผมหิวน้ำ”

“ได้ค่ะ คุณอยากให้ฉันป้อนข้าวด้วยไหม เรายังไม่ได้กินอะไรเลย”

“ก็ดีครับ คุณจะได้กินข้าวด้วย” ฉางเล่ยยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าภรรยาคนสวยจะป้อนข้าว

ซูเมี่ยวจินไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยเหมือนฉางเล่ย เธอเปิดขวดน้ำและส่งให้เขากินก่อน จากนั้นจึงนำกล่องอาหารมาเปิดและป้อนฉางเล่ยก่อน เธอรอจนป้อนข้าวเขาเสร็จจึงจะกินทีหลังก็ยังไม่สาย

“ผมอิ่มแล้วครับ คุณกินข้าวก่อนเถอะ” ฉางเล่ยบอกเมื่อกินข้าวเกือบหมดกล่อง

“ตกลงค่ะ คุณดื่มน้ำก่อนนะคะ” ซูเมี่ยวจินปิดกล่องข้าวแล้วหยิบขวดน้ำส่งให้ฉางเล่ยกินหลังกินข้าว

“ขอบคุณครับภรรยา” ฉางเล่ยส่งขวดน้ำคืนพร้อมรอยยิ้ม เขามีความสุขจริง ๆ ที่มีซูเมี่ยวจินเป็นภรรยา การเดินทางที่ตอนแรกคิดว่าน่าเบื่อ ตอนนี้กลับเปลี่ยนไป

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณขับรถระวังด้วยนะคะ ฉันขอกินข้าวสักครู่ เดี๋ยวจะช่วยดูทางต่อ”

“ทราบแล้วครับ คุณรีบกินเถอะ” ฉางเล่ยกลัวภรรยาหิวจึงรีบตอบกลับ

ซูเมี่ยวจินมองดูเส้นทางขรุขระตรงหน้าก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ ดีที่รถคันนี้เป็นรถจี๊ปที่สามารถใช้งานในพื้นที่แบบนี้ได้ ไม่อย่างนั้นป่านนี้รถคงขับต่อไปไม่ได้นานแล้ว เธอหยิบกล่องข้าวตัวเองขึ้นมากินไปดูทางไปเป็นระยะ ๆ

หนึ่งชั่วโมงครึ่งผ่านไป ซูเมี่ยวจินที่กินข้าวเสร็จมานานแล้วมองตามเส้นทางด้านหน้าอย่างสงสัย ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาสองชั่วโมงตามที่ระบบบอก แต่เธอกลับไม่เห็นความผิดปกติอะไรบนถนนเลยแม้แต่นิดเดียว