เตรียมเดินทาง

เจ้าของร้านมองดูสิ่งของมากมายที่ลูกค้ารายใหญ่นำมาก็ตกตะลึงไม่น้อย ของเหล่านี้น้อยคนนักที่จะซื้อเป็นจำนวนมาก แต่ในเมื่อลูกค้าทั้งสองต้องการ เขาก็ทำการคิดเงินทีละรายการ หน้าไม้ของซูเมี่ยวจินเป็นของดี ราคาจึงสูงถึง 500 หยวน ส่วนของฉางเล่ยราคาเพียง 250 หยวนเท่านั้น สำหรับลูกดอกก็เช่นกัน ลูกดอกของซูเมี่ยวจินทั้งหมดราคา 500 หยวนเช่นกัน ส่วนของฉางเล่ยราคาเพียง 100 หยวน ยังไม่รวมมีดพกแบบต่าง ๆ ถึงสิบด้ามหลายขนาดที่ซูเมี่ยวจินเลือกมา แต่ละอันราคาไม่น้อยเลย เสื้อผ้าสำหรับขึ้นเขาแม้ว่าจะราคาสูงกว่าเสื้อผ้าทั่วไป แต่เนื้อผ้าก็สามารถทนต่อการเดินทางในถิ่นทุรกันดารและบนเขาได้เป็นอย่างดี

“ทั้งหมดราคา 4,450 หยวนครับ นี่เป็นราคาที่ผมลดให้แล้วนะครับ” เจ้าของร้านบอกระหว่างที่นำสินค้าใส่ถุงให้ลูกค้าไปด้วยหลังจากคิดเงิน

“ขอบคุณค่ะ นี่เงิน 4,450 หยวนค่ะ” ซูเมี่ยวจินจ่ายเงินโดยตาไม่กระพริบสักนิด สิ่งของพวกนี้เธอต้องมี อย่างไรก็ต้องซื้อมาให้ได้

ฉางเล่ยที่กำลังหยิบถุงสิ่งของที่ซื้อมา พอได้ยินราคาก็ถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว เขาไม่คิดว่าราคาจะแพงมากขนาดนี้ แต่เมื่อมองสีหน้านิ่งเรียบของภรรยาแล้ว เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป เพราะเขารู้ดีว่าเธอคงคิดมาดีแล้ว

“โอกาสหน้ามาใหม่นะครับ ขอบคุณที่อุดหนุนครับ” เจ้าของร้านรับเงินมาแล้วกล่าวลาพร้อมรอยยิ้มกว้าง วันนี้วันเดียวเขาทำกำไรได้ไม่น้อยจากลูกค้าตรงหน้า

“ไม่มีปัญหาค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ซูเมี่ยวจินช่วยฉางเล่ยถือถุงสิ่งของที่เหลืออีกหลายถุงแล้วเดินออกจากร้านไปพร้อมเขา

ระหว่างทางฉางเล่ยไม่ได้พูดอะไร เขาคิดเพียงแค่ว่าการเดินทางไกลครั้งนี้จะต้องปกป้องภรรยาให้ได้เท่านั้น ซูเมี่ยวจินเองก็ไม่ได้พูดถึงของทั้งหมดที่เธอซื้อมาให้ฉางเล่ยฟัง รอให้ใกล้ถึงวันเดินทางเสียก่อน เธอถึงจะบอกเขาว่าทำไมถึงซื้อของพวกนี้มามากขนาดนี้ ต้องรู้ว่าในปีที่การดูแลประเทศยังไม่ทั่วถึง มีคนจำนวนมากที่ขับรถขนส่งแล้วถูกปล้นจนตาย ซูเมี่ยวจินจึงไม่คิดที่จะประมาทแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าพวกเธอจะไม่ใช่รถส่งของเหมือนที่ถูกปล้นบ่อย ๆ แต่การระมัดระวังตัวเองเอาไว้ย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด

ฉางเล่ยพาซูเมี่ยวจินกลับถึงบ้านตอนสี่โมงครึ่งพอดี พวกเขาช่วยกันขนของลงจากรถไปใส่ไว้ในโกดังนานถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่งกว่าจะเสร็จ เพราะมีสิ่งของจำนวนมากจึงทำให้เสียเวลาเดินไปมาบ่อย ๆ ที่ร้านไม่มีรถเข็น พวกเขาจึงทำได้แค่ขนไปทีละอย่างสองอย่างเท่านั้น

หน้าร้านช่วงเย็นมักจะมีลูกค้ามาตลอด พวกเขาจึงยกกันเอง เมื่อปิดโกดังเสร็จแล้ว ของที่พวกเขาเตรียมไว้สำหรับเดินทางไกลยังไม่ถูกยกลงนอกจากเสื้อผ้าของพวกเขาที่ซื้อมาใหม่เท่านั้น

“ภรรยา เราไปซื้อของสดมาทำอาหารรอพ่อแม่กับน้องสาวดีไหมครับ” ฉางเล่ยเห็นว่าตอนนี้หกโมงแล้ว เขาจึงไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องมาเหนื่อยทำอาหารอีก

“ได้สิคะ ฉันยังไม่เคยไปตลาดที่นี่เลย เราเอาสามล้อไปดีไหม”

“ตกลงครับ คุณเอาเสื้อผ้าขึ้นไปเก็บก่อนเถอะ ผมจะรอที่นี่”

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำและรีบเดินขึ้นชั้นสองเพื่อเก็บของ เธอเห็นเห็ดหลินจือแดงที่อยู่ใต้เตียงก็ต้องทอดถอนใจออกมา เพราะท้ายรถวันนี้มีของเต็มไปหมดทำให้เธอไม่สามารถซื้อกล่องไม้สำหรับใส่เห็ดพวกนี้ได้ ซูเมี่ยวจินคงได้แต่ต้องหาร้านทำกล่องไม้ในอำเภอแทน หรือไม่เธอก็คงต้องไปขอซื้อกล่องจากเจ้าของร้านขายยาลองดูในวันหลัง

ฉางเล่ยเปิดประตูข้างและนั่งรอซูเมี่ยวจนบนสามล้อแล้ว เมื่อเห็นเธอเดินมาเขาก็อมยิ้มมองใบหน้าสวยของภรรยา ถึงแม้เขากับซูเมี่ยวจินจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ แต่ทุกครั้งฉางเล่ยก็ยังคงอดที่จะภูมิใจเวลามีคนมองภรรยาของเขาไม่ได้

“ไปกันเถอะค่ะ” ซูเมี่ยวจินขึ้นไปนั่งบนสามล้อแล้วบอกฉางเล่ย เพราะตอนนี้เริ่มมืดแล้ว เธอกลัวว่าที่ตลาดจะมีของสดไม่มาก

“ครับผม นั่งดี ๆ นะครับ” ฉางเล่ยปั่นสามล้อออกไปอย่างรวดเร็ว เขารู้จากน้องสาวว่าตลาดอยู่ไม่ไกลจากร้านเท่าไหร่นัก

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินไปถึงตลาดในเวลาไม่นาน ทั้งสองเดินเลือกซื้อของเข้าบ้านจำนวนมากเพื่อเก็บไว้ในตู้เย็นสำหรับทำอาหารในวันพรุ่งนี้ เมื่อกลับถึงบ้านแล้ว พวกเขาก็ช่วยกันทำอาหารหลายอย่างทันที พอถึงเวลาหนึ่งทุ่มซึ่งหน้าร้านปิด ครอบครัวฉางทั้งหมดก็มานั่งร่วมโต๊ะกินอาหารกันอย่างมีความสุข

“ตอนนี้สินค้าพวกเราเก็บเอาไว้ในโกดังให้พ่อกับแม่แล้วนะคะ ถ้าของในร้านขาดก็นำมาเติมได้เลยค่ะ” ซูเมี่ยวจินเคี้ยวเสร็จก็บอกทุกคน

“ขอบใจมากนะลูก แล้วพวกลูกตั้งใจจะออกเดินทางเมื่อไหร่ล่ะ” หลิวเอ้อหลิงถาม

“น่าจะอีกสองวันข้างหน้าค่ะ พรุ่งนี้ฉันยังมีเรื่องต้องทำอีกนิดหน่อย”

ฉางเล่ยไม่รู้ว่าภรรยามีอะไรที่ยังต้องจัดการอีก แต่ในเมื่อเธอบอกว่าอีกสองวันจึงจะเดินทาง เขาก็จะเตรียมตัวและสิ่งของทุกอย่างขึ้นรถไว้ให้เรียบร้อย

หลังกินข้าวเสร็จ ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ฉางเซียงจูไม่รู้ว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้จะไปเมืองอะไร แต่ระหว่างที่พวกเขาไม่อยู่ เธอจะคอยดูแลร้านช่วยพ่อกับแม่แทนพี่ ๆ เอง

สายวันต่อมา ซูเมี่ยวจินปั่นสามล้อไปที่ร้านขายยาเพื่อสอบถามเรื่องกล่องไม้สำหรับใส่เห็ดหลินจือแดงกับเจ้าของร้าน แต่น่าเสียดายที่หน้าร้านติดป้ายปิดอยู่ ทำให้เธอต้องมาเสียเที่ยว

“เฮ้อ! ไม่คิดว่าเจ้าของร้านจะปิดหลายวันขนาดนี้ สงสัยคงต้องหาร้านเองแล้ว”

[เจ้านายรีบไปเถอะครับ พรุ่งนี้จะได้เดินทางกันเลย]

[อะไรของนายเนี่ย ฉันอยากพักผ่อนก่อนสักวันค่อยเดินทาง จะมารีบร้อนอะไร]

[ขอร้องเถอะครับเจ้านาย เชื่อผมสักครั้ง รับรองว่าเจ้านายจะมีผลลัพธ์ที่ดี]

[ทำไมอีกล่ะ หรือว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่นั่นกันแน่]

[เรื่องนี้ผมยังบอกไม่ได้ครับ ต้องรอให้เจ้านายพบเหตุการณ์ด้วยตัวเอง ผมถึงจะสามารถบอกรายละเอียดได้]

[ตกลง ๆ ฉันจะเดินทางพรุ่งนี้ นายสำรวจดูสิว่าแถวนี้มีร้านขายของที่ทำจากไม้ไหม]

[ไปทางตะวันออกอีก 1 กิโลเมตร มีร้านขายไม้อยู่ครับ]

[ขอบใจมาก]

ซูเมี่ยวจินรีบปั่นสามล้อไปทางตะวันออกทันที ไม่นานเธอก็พบร้านขายเฟอร์นิเจอร์จากไม้และสินค้าที่ทำด้วยไม้มากมาย ซูเมี่ยวจินรีบจอดรถสามล้อเอาไว้หน้าร้านแล้วเดินเข้าไปสอบถามเรื่องกล่องไม้ใส่สมุนไพร

“โอ้! คุณผู้หญิงต้องการกล่องใส่สมุนไพรใหญ่ขนาดไหนครับ ที่นี่มีหลายขนาด”

“อืม… ขนาดสักประมาณนี้ค่ะ” ซูเมี่ยวจินกะประมาณให้เจ้าของร้านดู

“อ้อ ถ้าขนาดเท่าที่คุณผู้หญิงบอกที่ร้านเรามีขายครับ ไม่ทราบต้องการกี่กล่อง”

“สิบสองกล่องค่ะ รบกวนคิดเงินให้ด้วยนะคะ ฉันยังมีธุระต้องทำต่อ”

“ได้ครับ ๆ อาไฉ่ เอากล่องไม้ใส่สมุนไพรขนาดกลางใส่ถุงให้ลูกค้าสิบสองกล่อง”

“ครับเจ้านาย รอสักครู่” อาไฉ่ ลูกจ้างในร้านร้องรับคำสั่งและเข้าไปหลังร้าน

ไม่นานนักเขาก็เข็นรถที่มีกล่องไม้ขนาดเท่าที่ซูเมี่ยวจินต้องการออกมาหน้าร้านเพื่อให้เจ้าของร้านคิดเงิน

“ทั้งหมด 120 หยวนครับ” เจ้าของร้านบอกราคา

“นี่เงิน 120 หยวนค่ะ รบกวนเอากล่องไม้ใส่สามล้อให้ฉันด้วยนะคะ”

“ได้ครับ อาไฉ่ ยกไปให้คุณผู้หญิง” เจ้าของร้านรับเงินมาแล้วสั่งงานลูกน้องต่อ

“ครับผม” อาไฉ่เข็นรถออกไปหน้าร้านก็เห็นสามล้อจอดอยู่

“ขนไปวางด้านหลังได้เลยค่ะ” ซูเมี่ยวจินชี้บอกลูกจ้างของร้าน

อาไฉ่พยักหน้ารับคำและนำกล่องไปวางเรียงเอาไว้ให้ซูเมี่ยวจินจนครบทั้งหมดก่อนจะขอตัวเข้าร้านไป

ซูเมี่ยวจินปั่นสามล้อกลับร้านอย่างโล่งอก ตอนนี้เหลือเพียงนำเห็ดใส่กล่องให้เรียบร้อยและซ่อนเอาไว้ เธอถึงจะวางใจออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ได้