19

(ฉันคุยเรื่องนี้กับพ่อเหมือนกันคะ พ่อบอกว่าแค่ให้น้องมาพักสมองให้หายเศร้า จะอยู่เป็นเดือนเป็นปีพ่อก็ไม่ว่า เดี๋ยวท่านจะส่งเงินให้น้องใช้เอง แต่ไม่ต้องให้น้องทำงานที่นี่)

“ทำไมคุณพ่อถึงไม่ให้แยมมี่ทำงานที่นี่ล่ะ” ซองอาถามกลั้วหัวเราะ แปลกใจกับความคิดของพ่อตา

(ท่านบอกว่าท่านไม่อยากเสียลูกสาวให้ประเทศนี้อีกคนค่ะ  แค่ยอมให้น้องมาพักอยู่ด้วยยังคิดอยู่หลายตลบ คิก ๆ ๆ)

“ฮา ๆ ๆ คุณพ่อคุณนี่หวงลูกสาวจังเลยนะ แต่ผมถามอะไรหน่อยได้ไหมที่รัก”

(อะไรเหรอคะ)

“แยมมี่เป็นอะไร ทำไมถึงเศร้า”

(คุณพ่อก็ไม่ค่อยทราบรายละเอียดสักเท่าไหร่เพราะแยมไม่ได้เล่าให้ฟัง แต่ท่านเดาว่าน่าจะเรื่องหัวใจค่ะ ที่ท่านอยากให้น้องมาพักกับเราที่นี่ เพราะท่านทนเห็นน้องร้องไห้เสียใจมาเป็นอาทิตย์ไม่ไหวแล้วค่ะ ท่านบอกว่าถ้าอยู่กับฉันน้องอาจจะมีที่ปรึกษาที่ดีกว่าอยู่กับท่านและป้าค่ะ)

 “ผมว่าคุณพ่อท่านคิดถูกแล้ว ถ้าแยมมาอยู่ด้วยก็ดีเหมือนกันคุณจะได้ไม่เหงา”

(ถ้าคุณโอเคฉันจะโทรไปหาแยมนะคะ)

“ตามสบายเลยจ้ะที่รัก เจอกันเย็นนี้จ้ะ” ซองอาวางสายแล้วมองหน้าญาติหนุ่ม หุ