บทที่ 1

​

วี

นักธุรกิจหนุ่มอายุ 26 ปี เจ้าชู้ ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง ไม่เคยแคร์ความรู้สึกคนอื่นทำทุกทางเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“ฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้ต่อให้ใครจะมองว่าผิดฉันก็ไม่สน”

ปลายฟ้า

เด็กสาวอายุ 19 ปี หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู นิสัยดี แคร์คนรอบข้างจนลืมนึกถึงผลเสียที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง

“เมื่อไหร่เค้าถึงจะยอมปล่อยของเล่นอย่างฉันไปสักที”

​รินญา

​​​พี่สาวคนละแม่กับปลายฟ้าและยังเป็นแฟนสาวของวีเธอสวยและเพียบพร้อมทุกอย่างแต่ใครจะรู้ว่าเธอเกลียดน้องสาวตัวเองแทบตาย

"นี่แฟนฉันแกควรจะอยู่ห่างๆเอาไว้นะปลายฟ้า"

___________________________________________

@คอนโดV

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง

เสียงโทรศัพท์ของคนที่พึ่งจะได้นอนหลังจากทำกิจกรรมอันเร้าร้อนเสร็จไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงดังขึ้นหลายต่อหลายครั้งจนต้องลุกขึ้นมาดูเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์เป็นเบอร์ของหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนสาวของผู้ชายที่ชื่อวีโดยที่ข้างกายของชายหนุ่มมีผู้หญิงที่เค้าหิ้วมาจากผับเมื่อคืนนอนหลับอยู่ข้างๆ

“ครับริน”ชายหนุ่มกดรับสายโทรศัพท์อย่างไม่ลังเลเพราะไม่อยากที่จะมีปัญหากับแฟนสาวของตนเอง

“วีคะรินกำลังจะเข้าไปหาวีที่คอนโดนะคะ”

“เอ่อรินเดี๋ยวผมไปหาคุณก็ได้คุณจะได้ไม่ต้องขับรถมา”

“ไม่เป็นไรค่ะวีรินกำลังจะถึงคอนโดคุณแล้วไว้เจอกันนะคะ”

“โอเคครับรินงั้นเดี๋ยวผมให้ไอพีทลงไปรอรับคุณขึ้นมานะ”

“รินขึ้นไปเองได้นะคะวี”

“ให้ไอพีทมันลงไปรับเถอะนะริน”

“งั้นก็ได้ค่ะวีแค่นี้นะคะ”

“ฉิบหาย!!”

“พรึ่บ”

“อื๊อวีคะคุณจะลุกไปไหนคะ”

“เธอตื่นแล้วก็ใส่เสื้อผ้าไสหัวออกไปจากห้องฉันซะ”

“อะไรกันคะวีเฟย์ยังอยากต่อกับคุณอยู่เลยนะคะ”

“ไสหัวไปซะอย่าให้กูต้องพูดซ้ำ!!”

“แต่”

“กูนอนกับมึงมึงก็ได้เงินจากกูแต่ถ้ามึงไม่หยุดทำตัวน่ารำคาญกูจะปิดปากมึงเอง”

“อะ…โอเคค่ะงั้นเฟย์ไปก็ได้ค่ะ”คำขู่ของผมทำให้ผู้หญิงคนนี้กลัวจนรีบเก็บข้าวของออกไปจากห้องผมเพราะอะไรหนะหรอเพราะทุกคนรู้ดีว่าคนอย่างผมไม่เคยพูดเล่นถ้ามันไม่อยากให้ชีวิตของมันต้องเดือดร้อนก็ไม่ควรทำให้ผมโกรธ

ผมจัดการกับสภาพของตัวเองก่อนจะโทรบอกไอพีทให้ลงไปรับรินญาแฟนสาวของผม ผมกับรินเราคบกันมาสักพักที่เราคบกันได้คงเป็นเพราะผมติดใจเธอหละมั้งจริงๆเธอเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงที่ผมใช้เงินซื้อมาแค่ผมยังไม่รู้สึกเบื่อก็แค่นั้น

“ไอพีทมึงลงไปรอรับรินให้กู”

“ครับนาย”

“ไอเหี้ยนี่แม่งไม่เคยจำกูบอกให้เรียกกูว่าเฮีย”

“ขอโทษครับเฮีย”

“เออๆมึงลงไปรอรับรินให้กู”

“…เวลาต่อมา…”

“…peach talk…”

“หึช้าฉิบหาย”

“ถ้าไม่อยากรอก็ไม่ต้องรอสิ”

“ถ้าเฮียไม่สั่งฉันคงไม่มาทำอะไรแบบนี้กับผู้หญิงอย่างเธอหรอกริญญา”

“ผู้หญิงแบบฉันมันทำไม!!!”

“เธอน่าจะรู้ตัวเธอเองดีที่สุดนะว่าตัวเองเคยเป็นอะไรมาก่อนหรือต้องให้ฉันบอกเฮียให้หละทั้งเรื่องอาชีพเก่าของเธอและเรื่องความหลังของเรา”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะพีท!!!”

“ทำไมหรือว่าเธอรับไม่ได้อย่างงั้นหรอรินญา”

“หุบปากของนายไปซะฉันเกลียดนาย”

“หึ”รินญาเดินหนีผมไปหึคงกลัวว่าผมจะพูดเรื่องเน่าๆของเธอออกมาสินะผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรเหมาะสมกับเฮียเลยสักนิด

“พี่คะรินคิดถึงวีที่สุดเลยค่ะ”

“ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกันครับริน”

“เย็นนี้คุณไปทานข้าวที่บ้านรินได้มั๊ยคะวีรินอยากให้คุณไปเจอคุณพ่อคุณแม่ของริน”คงอยากจะจับเฮียจนตัวสั่นสินะ

“ไอพีทเย็นนี้กูมีงานอะไรมั๊ยวะ”

“ไม่ครับนาย”

“งั้นรินโทรบอกที่บ้านให้เตรียมอาหารไว้เลยนะคะวี”

“ครับริน ส่วนมึงไอพีทวันนี้มึงจะไปไหนก็ไปกูกับรินมีเรื่องต้องทำด้วยกันสักหน่อยหวะ”

“ครับเฮีย”ผมเดินออกมาจากห้องคงเดาไม่อยากว่าหลังจากนี้ยัยนั่นกับเฮียจะทำอะไรกันต่อ

“…peach talk end…”

“…อีกด้านหนึ่ง…”

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง

“ว่าไงจ๊ะลูกสาวคนสวยของแม่”

"แม่คะวันนี้รินจะพาวีไปที่บ้านนะคะ​บอกยัยฟ้าด้วยนะคะว่าให้อยู่เตรียมอาหารเย็นให้เรียบร้อย"

เสียงในสายเหมือนจะเป็นเสียงของพี่รินพี่สาวต่างแม่กับฉัน ฉันชื่อปลายฟ้าและพี่สาวของฉันชื่อรินญาเราสองคนเป็นพี่น้องต่างแม่กันพี่รินเป็นพี่สาวที่ฉันรักพี่รินทั้งฉลาดและสวยส่วนฉันไม่มีอะไรเทียบพี่สาวของฉันได้เลยสักอย่าง

"แกจะไปไหนยัยฟ้า"คุณแม่ถามขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเท้าออกจากบ้าน

"ฟ้าจะออกไปทำงานค่ะ"

"วันนี้ยัยรินจะพาแฟนมาทานข้าวที่บ้านแกต้องอยู่เตรียมอาหารเย็นให้ยัยรินก่อนงานนั่นวันนี้ก็ไม่ต้องไปทำ"

“แต่วันนี้ฟ้ามีงานที่ต้องทำนะคะ”

“แกไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อรองกับฉันถ้ายังอยากจะมีที่ซุกหัวนอนอยู่จำไว้นังฟ้า!!!”

“ปึก…อ๊ะ”ฉันได้แต่เงยหน้ามองคนที่ผลักฉันลงกับพื้นเธอได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงของฉันและตั้งแต่เด็กจนโตท่านมองฉันเป็นลูกเมียน้อยมาตลอดใช่แล้วหละแม่ของฉันมาทีหลังถึงแม้แม่จะบอกว่าท่านกับคุณพ่อรักกันมาก่อนแต่พ่อก็ไม่ได้เลือกแม่อยู่ดีฉันถึงยอมทำหลายๆอย่างที่คนบ้านนี้อยากให้ทำเพื่อลบล้างความผิดของแม่ฉันยังไงหละ

“ถ้าวันนี้แกไม่อยู่เตรียมอาหารเย็นให้พี่สาวแกฉันเอาแกตายแน่นังฟ้า”

“ค่ะ”ฉันเลือกที่จะตอบรับแทนการปฏิเสธเพราะไม่อยากที่จะมีปัญหาไปมากกว่านี้ส่วนเรื่องงานฉันคงต้องโทรไปลาผู้จัดการอีกตามเคย…

"อ๊ะๆๆวีเบาๆสิค่ะรินเจ็บ"ในห้องที่มีแสงไฟสลัวๆบนเตียงใหญ่มีเรือนร่างของชายหญิงที่กำลังนัวเนียกันอยู่อย่างสนุกสนานทั้งสองทำกิจกรรมอันร้อนแรงอยู่ภายในห้องหลายต่อหลายชั่วโมงอย่างไม่หยุดพัก

"อ่าห์อ๊ะๆก็ริ..รินสวยไปทั้งตัวขนาดนี้จะให้วีอดใจไหวได้ยังไงหละครับวีขอทำแรงๆนะริน"ร่างของรินญาขยับขึ้นลงตามแรงอารมณ์ของชายหนุ่มที่ไม่มีท่าว่าจะเหนื่อย

"อ๊ะๆๆๆ อ่า อะอ่าห์ "

"วีคะ..อ๊ะ วันนี้วีต้องไปทานข้าวเย็นที่บ้านรินคุณพ่อกับคุณแม่จะรอเรานะคะอ๊ะๆๆ"รินญาบอกด้วยเสียงแหบซ่าน

"โอเคครับอ่าโครตเสียว...วีจะรีบที่สุดเลยอ่าห์"ชายหนุ่มเร่งจังหวะขยับแท่งเนื้อร้อนอย่างรุนแรงและรวดเร็วขึ้นจนในที่สุดก็ปลดปล่อยลาวาสีขาวขุ่นออกมาภายในถุงยางสีใสแล้วแช่แท่งเนื้อร้อนไว้ภายในสักพักก่อนจะดึงออกมาเสียงหอบของทั้งคู่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ากิจกรรมเมื่อสักครู่ใช้พลังงานไปมากแค่ไหนแต่ทั้งคู่ก็ต้องรีบลุกเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับเย็นนี้

“…เวลา18:30น...”

ฉันกำลังทำอาหารเพื่อยกขึ้นโต๊ะวันนี้แฟนของพี่รินจะมาทานข้าวที่บ้านคุณพ่อกับคุณแม่ก็เตรียมการต้อนรับเอาไว้อย่างดีส่วนตัวฉันคงต้องนั่งอยู่ในครัวจนกว่าแฟนของพี่รินจะกลับเพราะคุณแม่กับพี่รินท่านสั่งห้ามไม่ให้ฉันออกไปท่าคงไม่อยากให้ฉันไปร่วมโต๊ะอาหารด้วย

"คุณฟ้าไม่ออกไปนั่งทานอาหารกับคุณพ่อคุณแม่เหรอคะคุณรินอุตส่าห์กลับมาบ้านทั้งทีจะได้อยู่ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันไงคะ เดี๋ยวในครัวนมจะจัดการให้เองคุณฟ้าคงจะเหนื่อยแย่อยู่ในนี้หลายชั่วโมงแล้วนะคะ"แม่นมบอกฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ตั้งแต่ที่ฉันแม่ของฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็กฉันก็ยังมีแม่นมที่ดูแลฉันแทนแม่มาโดยตลอด

"ไม่หรอกค่ะแม่นมฟ้ายังไม่เหนื่อยเลยแล้วอีกอย่างคุณแม่กับพี่รินให้ฟ้าอยู่ในนี้จนกว่าแฟนของพี่รินจะกลับ"ฉันตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเพราะไม่อยากให้แม่นมเป็นห่วงแต่แม่นมคงจะดูออก

"โถ่คุณฟ้า คุณฟ้าเองก็เป็นลูกของคุณพ่อนะคะคุณฟ้าไม่ควรที่จะต้องมานั่งอยู่ในนี้"

“ไม่เป็นไรค่ะฟ้าอยู่ได้ฟ้าไม่อยากทำให้คุณพ่อต้องลำบากใจด้วยค่ะ”

“งั้นให้นมอยู่เป็นเพื่อนคุณฟ้าในนี้นะคะ”

“นมออกไปช่วยข้างนอกดีกว่านะคะเผื่อว่าคุณแม่จะมีอะไรให้ช่วย”

“งั้นถ้าข้างนอกไม่มีอะไรนมจะมาอยู่เป็นเพื่อนนะคะ”

“ค่ะ”

"แม่คะพ่อคะนี่วีแฟนรินค่ะวีคะนี่พ่อกับแม่ริน"ฉันได้ยินเสียงพี่รินจากนอกห้องครัวพี่รินกับแฟนคงจะมาถึงแล้วฉันได้แต่แอบมองพี่รินที่กำลังแนะนำแฟนให้คุณพ่อกับคุณแม่รู้จักจากในครัว นี่หรอแฟนของพี่รินเค้าสองคนดูเหมาะสมกันจัง

“อ๊ะ”ฉันรีบหลบกลับเข้ามาในครัวเมื่ออยู่ๆแฟนของพี่รินก็หันมาทางฉันเค้าคงไม่เห็นฉันหรอกใช่มั๊ยแต่ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้

"สวัสดีครับคุณน้า"

"เรียกแม่กับพ่อสิจ๊ะตาวีอีกหน่อยเราก็คงจะมาเป็นลูกเขยของแม่กับพ่ออยู่ดี"คุณแม่บอกกับพี่วีด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

"ครับคุณแม่"บทสนทนาบนโต๊ะอาหารยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆทุกคนบนโต๊ะอาหารดูมีความสุขจนตัวฉันเองก็อยากจะมีส่วนร่วมบนโต๊ะอาหารนั้นด้วยแต่มันคงไม่มีทางที่จะเป็นไปได้

“…เวลา22:00น...”

"…v talk…"

เวลาล่วงเลยมาจนถึงสี่ทุ่มกับการนั่งทานข้าวร่วมกับครอบครัวของริน

"อาหารมื้อนี้อร่อยมากเลยนะครับ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วผมคงต้องขอตัวกลับก่อน"

“อ้าวไม่นอนที่นี่หรอจ๊ะน้าให้คนจัดห้องให้ได้นะหรือจะนอนกับยัยรินก็ได้”

“นั่นสิคะวีนอนกับรินที่บ้านก่อนก็ได้นะคะ”

“เอ่อคือว่าผมเกรงใจหนะครับ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกลูก”

“คุณให้ตาวีกลับเถอะเผื่อเค้าจะมีงานต้องไปทำ”คุณพ่อช่วยพูดกับคุณแม่และรินให้ผม

“ก็ได้ค่ะงั้นขับรถดีๆนะคะวี”

“ครับริน ผมขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้มั๊ยครับ”

“ได้สิจ๊ะเดินผ่านห้องครัวไปก็เจอห้องน้ำแล้วจ่ะ”

“ขอบคุณครับคุณแม่”ผมขอตัวกลับพร้อมกับเหตุผลที่ว่าตอนนี้มันค่อนข้างดึกแล้วและขอแวะห้องน้ำก่อนกลับแต่ใครจะไปรู้หละว่าจุดประสงค์ของผมไม่ใช่การเข้าห้องน้ำแต่เป็นเด็กสาวตัวเล็กที่ผมเห็นตั้งแต่เดินเข้ามาในบ้านและโชคก็ดันเข้าข้างผมเพราะทางเข้าห้องน้ำดันอยู่ตรงที่ผมมองเห็นเด็กคนนั้นพอดีคงไม่ต้องบอกใช่มั๊ยว่าผมคิดอะไรหึตั้งแต่ผมเห็นเด็กคนนั้นผมก็รู้ได้ทันทีว่ายัยนั่นน่ารักและก็น่าเอาหวะ

“หึหลับหรอวะ”ผมเดินเข้ามาในห้องครัวทันทีเพราะตั้งแต่ที่ผมเห็นยัยเด็กนั่นเธอก็หลบหน้าผมเข้ามาในนี้และผมก็ไม่เห็นเธอเดินออกมาจากห้องนี้อีกเลยอยู่ในครัวจนนั่งหลับเลยหรอวะ

"เธอสวยจริงๆสาวน้อย"ผมมองเธอที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ในห้องครัวเธอน่ารักมากจนผมยอมรับเลยว่าในตอนนี้น้องชายของผมมันเริ่มพองตัวนิดๆแล้วหวะ

"น่าลักหลับจริงๆคนสวย"มือของผมไม่สามารถอยู่นิ่งๆได้อีกต่อไปมันทำหน้าที่เป็นอย่างดีเริ่มจากการลูบไล้ใบหน้าสวยๆของคนตรงหน้าไล่ลงมาจนถึงหน้าอกของเธอ ไม่รอช้ามือของผมปลดกระดุมเสื้อของคนตรงหน้าออกก่อนจะเห็นหน้าอกที่ล้นออกมาจากบราเซียมันใหญ่จนเทียบกับมือของผมก็น่าจะเต็มไม้เต็มมือ

“ซ่อนรูปฉิบหาย”ผมอดใจไม่ไหวจนต้องยื่นมือดึงบราเซียตัวนั้นลงก่อนจะจับและเริ่มบีบมัน หน้าอกใหญ่ๆที่แทบจะล้นมือผมของเด็กนี่ทำให้ผมอยากจะก้มลงไปดูดมันแต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรแบบนั้นยัยเด็กตรงหน้าผมก็ดันรู้สึกตัวขึ้นมาซะก่อน

"อ๊ะ คุณ!!!"เธอดูตกใจมากจนถอยหนีผมไปจนติดกำแพงท่าทางหวาดกลัวนั้นทำให้ผมอยากจะขย้ำเธอให้แหลกคามืออยากจะเอาลูกชายของผมที่ตอนนี้กำลังพองใหญ่ยัดเข้าไปในร่างกายของเธอตอนนี้และตรงนี้เลยหวะ

"หึ สงสัยฉันคงจะทำแรงไปสินะเธอถึงได้ตื่นใช่มั๊ยเด็กน้อย"ผมพูดพร้อมกับเขยิบเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ

"เมื่อกี้คุณทำอะไรกับหนูคะ"เธอถามเสียงสั่นและพยายามเอามือปิดหน้าอกของตัวเองเอาไว้

"ฉันก็แค่ทำแบบที่เธอเห็นยังไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นหรือว่าเธอจะบอกว่าตัวเองไม่รู้หละว่าเมื่อกี้ฉันทำอะไรกับเธอบ้าง”ผมไล่สายตามองไปที่หน้าอกของคนตรงหน้าก่อนจะกลับมาสบตากับคนตัวเล็กนิ่งๆ เธอดูจะกลัวผมมากซะด้วยสิน่าแกล้งจริงๆผมเดินเข้าไปชิดกับคนตัวเล็กและใช้มือค้ำกำแพงเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอหนีไปไหนได้

“คุณจะทำอะไรคะ!!!”

“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรหละ”ผมก้มหน้าลงไปใกล้กับเด็กสาวลมหายใจร้อนๆของผมคงทำให้ยัยนี่กลัวไม่น้อยก่อนที่ผมจะใช้มือสัมผัสต้นขาเรียวของคนตรงหน้าเบาๆ

"อ๊ะ..ปล่อยหนูนะคะ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้คุณเป็นแฟนของพี่รินนะ"พี่หรอวะรินไม่เห็นจะเคยบอกผมว่ามีน้องสาวแถมน้องสาวยังน่ารักขนาดนี้

"เธออยากจะได้สถานะมากกว่าที่รินญาเป็นอยู่รึเปล่าหละ"

"คุณหมายความว่ายังไงคะ”

“เป็นเมียฉัน เธออยากจะลองเป็นดูมั๊ยหละหืม”

“พรึ่บ!!”

“เพี๊ยะ”หน้าของผมหันไปตามแรงตบของเด็กตรงหน้ามือหนักใช้ได้คงจะโกรธแทนพี่สาวสินะ

“คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงคุณมันเลวที่สุดพี่รินเป็นแฟนคุณนะถ้าพี่รินมาได้ยินสิ่งที่คุณพูดพี่รินต้องเสียใจแน่ๆ อื๊อ.."ผมรอให้เธอพูดจบก่อนจะจัดการประกบจูบเธอทันทีแม่งพูดมากฉิบหายแถมยังกล้ามาตบหน้าคนอย่างผมคิดว่าผมจะยอมปล่อยไปเฉยๆหรอวะจะว่าไปรสจูบของเด็กนี่ก็หวานดีนะแต่แม่งอ่อนหัดไปเยอะเลยหวะสงสัยผมคงจะต้องสอนสักหน่อยแล้วมั้ง

"อื้อ..อื๊อ.."เธอพยายามที่จะใช้มือเล็กๆของตัวเองทุบหน้าอกของผมแต่แรงแค่นั้นจะทำอะไรผมได้ ผมแทรกลิ้นเข้าไปในปากเล็กๆของเธอเพื่อควานหาความหวานในปากของเด็กตรงหน้าจนพอใจผมยังคงใช้สายตามองเด็กตรงหน้าที่ทำท่าเหมือนจะเริ่มทรงตัวไม่อยู่ทำให้ผมต้องรวบเอวบางๆนั้นมาแนบกายเอาไว้แค่จูบแค่นี้ถึงกับหมดแรงเลยหรอวะอ่อนหัดจริงๆหวะสงสัยผมคงต้องหาโอกาสมาสอนเธออีกบ่อยๆแล้วหละ

"อื้อ....แฮ่กๆๆ คุณทำแบบนี้ทำไมคะ"ถามไปก็หอบหายใจเหนื่อยไปตลกจังวะ

"จูบเธอมันหวานจริงๆฉันชักเริ่มจะอยากทำอย่างอื่นต่อซะแล้วสิ"

"อ๊ะนี่คุณหยุดนะ…คุณจะทำอะไรหนูอ๊ะเจ็บ"ผมไม่ตอบอะไรแต่เลือกที่จะก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอเธอแทนและขบเม้มมันจนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด

"ปล่อยหนูนะหนูเจ็บ...ตุบๆ"มือเล็กทุบตีผมไม่หยุดแต่ใครจะสนใจกันแรงแค่นี้จะทำอะไรผมได้และยิ่งคนตรงหน้าทำแบบนี้มันกลับทำให้ผมยิ่งเร้าใจมากกว่าเดิมเสียอีกไม่ว่า

"ยัยฟ้าทำไมแกยังไม่ออกไปเก็บโต๊ะอาหารอีกห๊ะมัวแต่ทำอะไรอยู่"เสียงของรินที่ดังขึ้นมาจากทางโต๊ะอาหารทำให้ผมชะงักไปทันทีเพราะเหมือนรินกำลังจะเดินมาทางนี้ส่วนคนที่อยู่กับผมเธอเองก็รีบจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองให้กลับมาเป็นปกติเหมือนกัน

"อ้าวทำไมวีถึงมาอยู่ในนี้หละคะไหนบอกว่าจะมาเข้าห้องน้ำไงคะ"รินถามผมแต่กลับมองไปที่คนที่ยืนอยู่ข้างๆผม..รินมองคนข้างๆผมด้วยแววตาที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจน้องสาวของตัวเองเป็นอย่างมาก

"คือว่าวีหิวน้ำเลยแวะมากินน้ำในครัวแล้วก็เจอน้องคนนี้นอนหลับอยู่ในครัวก็เลย...ปลุกน้องเค้าหนะครับวีกำลังจะออกไปพอดีเลยแล้วนี่น้องคนนี้เป็นใครหรอริน"ผมตอบพร้อมมองไปที่ฟ้าด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

"อ่อมันเป็นน้องสาวคนละแม่กับรินเองค่ะชื่อปลายฟ้าวีอย่าไปสนใจมันเลยค่ะ"รินดูไม่ชอบน้องสาวคนละแม่ของตัวเองสักเท่าไหร่แต่ใครจะสนหละในเมื่อผมไม่สนใจเรื่องนั้นอยู่แล้วแค่ผมอยากได้เด็กคนนี้ก็พอ

"งั้นฟ้าขอตัวไปเก็บโต๊ะก่อนนะคะพี่ริน"

"ก็ไปสิมันเป็นหน้าที่ของแกอยู่แล้ว!!!"

"ค่ะ"คนสวยของผมกำลังจะไปซะแล้ว

"ไว้เจอกันนะครับน้องปลายฟ้า”

“ค่ะ”เด็กนั่นก้มหน้าไม่ยอมสบตากับผมหึคงจะกลัวผมมากจริงๆ

“วีคิดว่ารินจะเชื่อสิ่งที่วีพูดหรอคะ”

“หึคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อผมมันก็เป็นเรื่องของคุณนะริน ผมขอตัวกลับก่อนนะครับที่รักของผม”

"วีคะรินรักวีนะคะ"ถึงรินจะดูไม่เชื่อและดูหงุดหงิดกับคำพูดของผมแต่เธอรู้ตัวดีว่าเธอทำอะไรไม่ได้

"ครับผมก็รักริน"รินดึงผมให้เข้ามาจูบกับเธอแต่ผมซึ่งผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรอยู่แล้วแต่ในใจผมกลับไม่ได้สนใจเธออย่างที่ควรจะเป็นรสจูบของเธอก็ดีแต่ตอนนี้ผมกลับสนใจปลายฟ้าของเล่นชิ้นใหม่ผมมากกว่าหวังว่าฉันจะได้เจอเธออีกนะปลายฟ้า…

"ฮึก...ฮึก..ฮึก"ตอนนี้ที่โต๊ะอาหารไม่มีใครอยู่แล้วคุณพ่อกับคุณแม่คงจะเข้าห้องนอนไปแล้ว ฉันรีบใช้มือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นพยายามที่จะไม่ร้องไห้ออกมา ฉันเดินออกมาจากห้องครัวด้วยความกลัวทำไมแฟนของพี่รินถึงได้เป็นคนใจร้ายและน่ากลัวแบบนี้ ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉันฉันเป็นน้องสาวของพี่รินนะ

"แกคิดจะทำอะไรห๊ะอีฟ้า!!!"เสียงตะคอกของพี่รินที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ฉันสะดุ้งก่อนที่หัวของฉันจะถูกกระชากอย่างแรง

"พี่รินฟังฟ้าก่อนนะฟ้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะฮึก "ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้เพราะไม่อยากให้พี่รินรู้

"ตอแหลแกคิดว่าฉันโง่หรอไม่ได้ทำแล้วรอยที่คอแกนี่มันเรียกว่าอะไร!!"

"โอ๊ยพี่รินฮึก"พี่รินใช้มือกำผมของฉันไว้แน่นก่อนกระชากตัวฉันให้ล้มลงกับพื้น

"แกกล้าอ่อยผัวฉันหรออีฟ้าแกอ่อยผัวฉันท่าไหนวีถึงได้ลดตัวไปทำแบบนั้นกับคนอย่างแก"

“ฮึกพี่ฟ้า แฟนของพี่เค้าไม่ใช่คนดีนะ”

“แกคิดจะแย่งผัวฉันใช่มั๊ยห๊ะ!!!”

“เพลี๊ยะ!!”

“ฟ้าไม่เคยคิดจะแย่งแฟนพี่นะฮึกพี่เชื่อฟ้าเถอะนะ”ฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งแฟนของพี่สาวตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“รินหยุดได้แล้วลูก!!!พ่อบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!”

______________________________

​

​

​

​