ภาคย์บวช!!

“หนูเพิ่งไปทำนมมาใหม่ พอมันเข้าที่เข้าทางก็มาให้พี่จับเป็นคนแรกเลย” สาวหน้าใสในชุดนักศึกษาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดในท่วงท่ายั่วยวน และโนมเนื้อเต่งตึงขาวผุดผ่องเป็นยองใยก็เด้งออกมาท้าทายหนุ่มหล่อตรงหน้าที่จ้องมองมันแล้วกะพริบตาช้าๆ

น้องนุชชี่พริตตี้ตัวท็อป ขวัญใจป๋าสายเปย์ที่ผ่านสนามเซ็กซ์มาอย่างโชกโชน และเธอก็รู้ดีว่าไม่มีใครที่จะแซ่บเท่า ‘พี่ภาคย์’ เจ้าของผับเลาจน์และบาร์โฮสคนดังคนนี้อีกแล้ว

“ทำไมพี่ภาคย์ทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ” คนนมโตเริ่มออกอาการสูญเสียความมั่นใจ เมื่อเห็นว่าสายตาของอีกฝ่ายไม่ได้มองว่ามันเร้าอารมณ์หรือชวนเชิญให้เขาสัมผัสเลยแม้แต่น้อย

“เอ่อ นม…นมของนุชชี่มันเล็กไปเหรอคะ นุชชี่หมดเป็นแสน แถมต้องรอคิวคุณหมอตั้งนาน” คนตัวเล็กนมโตที่นั่งอยู่บนเตียงในห้องสวีทหรูหรารีบปลดตะขอบราออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้สองมือบีบเคล้นเต้านมไซส์ใหม่พร้อมกัดปากยั่วให้เขาเอา

“ยั่วขนาดนี้ยังยืนเฉย เอ…หรือว่า…หรือว่าพี่ภาคย์จะเซ็กซ์เสื่อมซะแล้ว” น้องนุชชี่ที่คิดถึงลีลาการขยับโยกเอวอันเผ็ดร้อนของอีกฝ่ายเปล่งเสียงสูง “นี่พี่ภาคย์เสื่อมสมรรถภาพทางเพศไปแล้วงั้นเหรอคะ” เจ้าหล่อนมั่นใจในความสาวความสวยของตัวเองเหนือสิ่งอื่นใด หากยั่วถึงขนาดนี้แล้วผู้ชายยังไม่พุ่งตัวเข้ามาหานั่นก็แปลว่าผู้ชายคนนั้นคงจะเซ็กซ์เสื่อมหรือไม่ก็เป็นเกย์

ภาคย์ได้แต่ยืนนิ่ง ชายหนุ่มรู้สึกว่าอารมณ์และความต้องการทางเพศของตัวเองเปลี่ยนแปลงไป ภาคย์เริ่มเบื่อผู้หญิง เริ่มอยากเข้านอนตอนหัวค่ำมากกว่ามีเซ็กซ์ เหมือนท่องยุทธภพและฝึกวิทยายุทธมาจนโชกโชนเลยอยากอยู่นิ่ง ๆ ถือศีลสงบ ๆ

“พี่ว่า เราห่างกันสักพักก่อนนะนุชชี่ คืนนี้พี่ไม่มีอารมณ์” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง ทว่าสายตายังคงดูดุดันลุ่มลึกเหมือนเช่นเคย

“พี่ภาคย์ พี่ภาคย์!!” ทันทีที่อีกฝ่ายหันหลังหมุนตัวก้าวออกไปยังประตู เสียงแหลมเล็กก็ร้องเรียกเขาในทันที “พี่ขอโทษก็แล้วกัน แล้วก็…ขอบคุณนะที่มาให้พี่ดูนมเป็นคนแรก”

หนุ่มใหญ่ใจนักเลงลงลิฟท์มาสูดอากาศ มือใหญ่ล้วงไฟแช็กขึ้นมาจุดตรงปลายมวนบุหรี่ที่คาบคาเอาไว้ในปากก่อนจะสูดสารนิโคตินเข้ม ๆ เข้าปอดแล้วพ่นให้ควันสีเทาพวยพุ่งออกมา “หรือว่ากูจะเซ็กซ์เสื่อมเหมือนที่นุชชี่ว่าจริงๆ วะ” คิดพลางนึกขำตัวเอง ในขณะที่เพื่อนสนิทต่างทยอยแต่งงานมีครอบครัวกันไปเกือบหมด เขากลับเริ่มรู้สึกเบื่อโลกขึ้นมาเสียอย่างกระทันหัน!

ครืด~ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดึงเขาออกจากภวังค์ “แม่โทรมา” เมื่อเห็นว่าคนโทรมาคือคุณหญิงพลอยไพลินผู้เป็นแม่ภาคย์ก็ส่ายหน้าเบาๆ

คุณหญิงพลอยไพลินรบเร้าให้เขาแต่งงานมีลูกเมียอยู่นานหลายปี เจอกันกี่ทีก็ถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งงาน ทว่าจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีวี่แวว จนกระทั่งเช้าวันนี้คุณหญิงก็เอาวันเดือนปีเกิดของภาคย์ไปให้พระอาจารย์ชื่อดังลองทำนายดวงดูว่า เมื่อไหร่ลูกชายคนเดียวของเธอจะได้เจอเนื้อคู่…จะได้เป็นฝั่งเป็นฝา มีเมียเป็นตัวเป็นตน มีหลานน่ารัก ๆ มาให้คนเป็นย่าได้อุ้มชูดูแลให้กระชุ่มกระชวยหัวใจบ้าง

“สวัสดีครับแม่” ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ด้วยโทนเสียงเรียบนิ่ง

[ ภาคย์ พรุ่งนี้เช้าแกมาหาแม่หน่อย แม่มีเรื่องสำคัญมากจะคุยด้วย]

ปากหยักกระตุกยิ้มเบื่อหน่ายพร้อมกับดูดควันจากมวนบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง “พรุ่งนี้ผมไม่ว่าง”

[ดี งั้นแกก็เข้ามาคืนนี้เลย]

“แม่!” ภาคย์ตะเบ็งเสียงเข้มใส่โทรศัพท์ ก่อนจะดับบุหรี่แล้วเดินไปยังเอสยูวีคันสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล

โรคประจำตัวของแม่มีทั้งเบาหวานและความดัน คุณหมอก็สั่งเอาไว้ว่าช่วงนี้ห้ามเครียด ชายหนุ่มจึงไม่มีทางเลือก

ก็ได้! งั้นขับรถไปฟังแม่บ่นให้จบแล้วค่อยกลับไปนอนก็แล้วกัน

“อะไรนะแม่ บวช!! แม่จะให้ผมไปบวช เดี๋ยวก่อนแม่! ไปบวชแล้วจะเจอเนื้อคู่เนี่ยนะ บ้ากันไปใหญ่แล้ว”

ภาคย์วางถ้วยชาลงบนโต๊ะเสียงดัง จากนั้นก็ยืนตัวตรง ยกสองมือขึ้นเท้าเอว ก่อนจะนึกได้ว่าคนตรงหน้าคือแม่บังเกิดเกล้า และแม่ก็คงอยากจะเห็นเขาเป็นฝั่งเป็นฝาจริงๆ เสียที

“ก็แม่….แม่อยากอุ้มหลาน อยากให้ลูกชายวัยเข้าเลขสี่ได้เจอเนื้อคู่ แม่อยากจัดขบวนขันหมาก อยากหอบเงินหอบทองยกพานสินสอดไปสู่ขอเมียให้ลูก สินสอดแม่ทุ่มไม่อั้น แม่ขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลย” คุณหญิงพลอยไพลินเอ่ยเสียงอ่อน แววตาวูบไหวราวกับจะร้องไห้ออกมา

ภาคย์ได้แต่หัวเราะลั่นในใจ หึ! ไปบวชเป็นพระแล้วจะเจอเนื้อคู่ นี่มันเรื่องไร้สาระชัด ๆ

ภาคย์คว่ำหวอดอยู่ในวงการธุรกิจสีเทามานานเกินไป เห็นเรื่องราวคาวโลกีย์มามากมายนับไม่ถ้วน มีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตมากหน้าหลายตา ทว่าเขาไม่รู้สึกอยากแต่งงานกับสาวๆ พวกนั้น ไม่แม้เพียงจะคิด พวกเธอก็แค่ลุ่มหลงในสังคมวัตถุนิยม คบกับเขาเพื่อเงิน บางคนก็มานอนกับเขาแล้วรับเงินจากเขาเพื่อไปเปย์ให้หนุ่ม ๆ อีกทอดหนึ่งก็มี

หนุ่มใหญ่หัวใจไร้รักคนนี้ก็เลยยังโสดจนพ่อกับแม่ที่แก่ตัวลงทุกวันเป็นห่วงหนักขึ้นเรื่อยๆ