ภาคย์บวช (2)

“ได้ข่าวว่าลูกชายของก้องภพ เพื่อนสนิทของแกตอนมัธยมเพิ่งจะสอบติดหมอ ส่วนเมียเด็กของหมอเมธากรก็กำลังท้องอยู่ แล้วก็ทรงกลดที่เป็นเจ้าของโรงงาน…”

“พอได้แล้วแม่ ก็ได้! ผมจะบวช” ภาคย์ชิงพูดก่อนที่คุณหญิงพลอยไพลินเธอจะต่อประโยคจนจบ และนั่นก็ทำเอาคนเป็นแม่อึ้งไป

“จริงเหรอ นี่ตกลงแกจะบวชจริงๆ ใช่ไหม” รีบถามย้ำเสียงสูง

“จริงสิ”

“แน่นะ” แววตาเปล่งประกาย ส่วนหัวใจก็เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

“ก็แน่สิครับ”

“ไม่หลอกแม่นะ” แน่นอนว่าหัวใจที่ห่อเหี่ยวอยู่นานนับปีเริ่มกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันตา

“แม่รีบ ๆ เอาฤกษ์บวชมาเลยดีกว่า แต่ผมขอบวชในวัดป่าที่ห่างไกลความเจริญหน่อยนะแม่ ผมเกลียดพวกวัดพาณิชย์ หรือพวกพระนักธุรกิจ”

“ฤกษ์บวชแม่หาไว้เรียบร้อยแล้ว มาบวชกันอาทิตย์หน้าเลย” คุณหญิงพลอยไพลินยิ้มทั้งน้ำตาอย่างมีความหวัง พระอาจารย์รูปนี้ที่ดูดวงให้นั้นแม่นยำนัก กิตติศัพท์เลื่องลือไปไกลถึงต่างประเทศ

“สาธุ ขอให้ครั้งนี้แม่สมหวังได้สะใภ้ได้หลานจริงๆ เสียทีเถอะ” คุณหญิงพลอยไพลินยกมือขึ้นตั้งจิตอธิษฐาน ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วมองหน้าลูกชายพร้อมรอยยิ้ม

ภาคย์ยืนมองทิวทัศน์อันสุดแสนวุ่นวายในเมืองหลวงยามวิกาลผ่านทางบานกระจกหน้าต่างของเพนท์เฮาส์หรูชั้นที่ยี่สิบหก ที่เขาตัดสินใจบวชไม่ใช่เพราะอยากเจอเนื้อคู่ แต่เป็นเพราะว่าอยากอยู่สงบๆ  ต่างหาก

บวชแล้วเจอเนื้อคู่มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี มันคือหนทางของความสงบต่างหาก ยิ่งออกบวชก็ยิ่งไม่อยากมีครอบครัว ดีไม่ดีพอได้บวชแล้วเขาอาจไม่อยากสึกออกมาใช้ชีวิตแบบเดิมในโลกอันแสนวุ่นวายนี้อีกเลยก็ได้!

จนกระทั่งภาคย์ได้กลายเป็นพระ และสำหรับพระภาคย์แล้ว หนทางการเป็นนักบวชนั้นช่างไม่ง่ายดายเอาเสียเลย…

 หนุ่มใหญ่ใจนักเลงอย่างเขาเปิดผับมาหลายปี เปิดเหล้ากระดกทุกคืน พอต้องมาถือศีลงดเหล้างดยาแบบนี้มันเลยไม่ชิน

หลังจากที่ทำสัญญากับคุณหญิงพลอยไพลินเสร็จเรียบร้อยว่าจะออกบวช ภาคย์ก็มาบวชอยู่ที่วัดป่าแห่งหนึ่งทางภาคเหนือตามสัญญา บรรยากาศของสำนักสงฆ์อันเงียบสงัดทำให้ชายหนุ่มสงบจิตสงบใจไปได้บ้าง ถือเสียว่าตัวเองได้มาพักผ่อน แต่อาการที่ผุดขึ้นมาตั้งแต่คืนแรกของการเป็นพระก็คือ ‘หิวเหล้า’ พระภาคย์พยายามสวดมนต์นั่งสมาธิเพื่อข่มใจ ศึกษาพระธรรมคำสอน ช่วงตอนกลางวันก็กวาดใบไม้เลี้ยงหมา เพราะว่าเป็นพระใหม่และคิดว่าจะบวชไม่นานพระภาคย์ก็เลยไม่รับกิจนิมนต์ใด ๆ มีแค่ออกไปบิณฑบาตตอนเช้าตามปกติก็เท่านั้น และคุณหญิงพลอยไพลินก็เดินทางมาพักอยู่ที่โรงแรมไม่ใกล้ไม่ไกลเพื่อรอใส่บาตรพระลูกชายในตอนเช้า

จนกระทั่งหนึ่งสัปดาห์ของการเป็นพระผ่านพ้นไป ในค่ำคืนอันเงียบสงัด พระภาคย์เดินออกจากกุฏิมาดูดบุหรี่ ทอดสายตาเหม่อมองไปยังดวงดาวบนท้องฟ้า ตอนแรกที่ยอมมาบวชก็เพราะว่าอยากอยู่สงบ ๆ แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกเหงาใจอย่างบอกไม่ถูก พระภาคย์เริ่มคิดถึงแสงสีและเสียงดนตรีในยามราตรีของเมืองหลวงเสียแล้ว

“หึ บวชต่ออีกสักหน่อยก็แล้วกัน จะได้พิสูจน์ให้แม่เห็นเสียทีว่า พระอาจารย์ชื่อดังอะไรนั่นของแม่น่ะทำนายดวงไม่แม่น!” พระภาคย์นึกในใจ ก่อนจะเดินเล่นเรื่อยเปื่อยออกไปทางประตูวัด

เอี๊ยด!! เสียงรถเบรคกระทันหันทำให้พระหนุ่มใหญ่ใจสงบถึงกับสะดุ้งแรง “เกิดอะไรขึ้นวะ” ตามปกติเส้นทางแถบนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านมากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นพวกนักท่องเที่ยวที่เดินทางมานั่งจิบเหล้าฟังดนตรีอยู่ตรงร้านเหล้าริมคลองแล้วใช้เส้นทางนี้เป็นเส้นทางลัดกลับเข้าเมือง

“อย่าบอกนะว่ามีคนเมาหลงมา!” พระภาคย์เดินเข้าไปใกล้ๆ ประตูฝั่งคนขับ จากนั้นประตูรถก็ถูกผลักให้เปิดออกอย่างแรง

แหวะ!!

“อืม…หืม โยม”

เธอคือสาวร่างเล็ก ผิวขาวผมยาว ส่วนใบหน้านั้นเขาเห็นไม่ชัดเพราะว่าบรรยากาศตรงหน้าวัดมันมืดเกินไป

“เมาจนอ้วก แต่ก็ยังขับรถมาได้ นับว่าเก่งพอตัว” เสียงทุ้มเอ่ยชมเบา ๆ

คนที่เห็นคนเมาจนชินตาทุกวันอย่างพระภาคย์ยืนกอดอกมองหญิงสาวผู้เมามายด้วยสีหน้าเรียบเฉย ครั้นจะไปช่วยลูบหลังหรือพยุงตัวเธอขึ้นก็กลัวว่าจะผิดศีล

“ไหวไหมโยม” หย่อนกายนั่งลงข้าง ๆ พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ถ้าไม่ไหวคืนนี้โยมค้างที่วัดก่อนก็ได้” พระภาคย์เสนอความคิดเห็น เพราะหากให้คนเมาขับรถต่อไปในสภาพแบบนี้ย่อมไม่ดีแน่ ทางที่ดีคือต้องค้างที่วัด

“ฮึก…ฮือ” ไม่มีการตอบรับใดๆ มีเพียงเสียงร้องไห้ที่ดังออกมาอีกระลอก

“งั้นโยมนอนพักที่ศาลาวัดก่อนนะ พอสร่างเมาแล้วค่อยกลับ” พระภาคย์ยืนขึ้นแล้วชะเง้อเข้าไปในรถ เอื้อมไปหยิบกระเป๋าสะพายกับกุญแจรถที่วางอยู่มาไว้ในมือ

“เดี๋ยวอาตมาช่วยถือกระเป๋ากับล็อครถให้ ส่วนโยมก็ค่อย ๆ เดินตามอาตมามา”

“หนูเดินไม่ไหว หนูเมา…” คนตัวเล็กที่มีสติเหลือเพียงน้อยนิดเอ่ยเสียงยานขณะพยายามยืดแขนออกแรงดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้น

“งั้นโยมคลานตามอาตมามาก็ได้” พระภาคย์กดปุ่มล็อครถแล้วหิ้วกระเป๋าเดินนำผู้มาเยือนในยามวิกาลไปอย่างเชื่องช้า “หลวงพี่รอหนูด้วย หนูกลัวผี ฮือ” คนเมาพยายามลุกขึ้น ล้ม ๆ ลุก ๆ อยู่พักหนึ่งก็เริ่มทรงตัวได้เลยเดินตามจีวรสีน้ำตาลเข้มที่ขยับไหวอยู่ข้างหน้าไปอย่างทุลักทุเล…