7 - ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

นานสองนานที่ทั้งคู่มองสบตากัน โดยที่ไร้เสียงพูดคุย มีเพียงเสียงลมหายใจเเละเสียงหัวใจที่เต้นแรงแทบจะทะลุออกมาของทั้งสอง

มือหนาจับมือบาง มาสัมผัสที่อกข้างซ้ายของตน ที่ตอนนี้เต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ

"คุณ...ป่วยเหรอค่ะ" พระพายเลิกคิ้วถาม เมื่อสัมผัสเข้าที่อกแกร่งของคิมหันต์ที่เต้นแรงผิดจังหวะ

"นี่ยัยบื้อเอ้ย!...ถ้าฉันป่วยเธอก็ป่วยเหมือนกันนั้นแหล่ะ" คิมหันต์ตอกกลับเธอทันที เพราะใจของเธอก็เต้นแรงไม่แพ้กัน

"คุณ...ลุกออกก่อนได้ไหมค่ะ...หนูหนัก" พระพายเอ่ยพร้อมกับดันอกออก

คิมหันต์จึงทิ้งตัวลงนอนข้างๆหญิงสาว ใช้แขนข้างหนึ่งหนุนที่ศีรษะของตัวเอง และสอดอีกข้างไปให้พระพายหนุน

"คือหนูจะรีบไปแต่งตัวค่ะ...ใกล้จะถึงเวลาที่หนูต้องไปทำงานแล้ว"

"คุยกันก่อน...วันนี้ฉันอนุญาตให้เธอเข้างานสายได้ อย่าลืมสิว่าฉันเป็นเจ้าของน่ะ"

"แต่พี่ลินเป็นคนรับหนูเข้าทำงานน่ะค่ะ ขืนหนูเข้างานสาย พี่ลินไล่หนูออกแน่ค่ะ"

"เดี๋ยว...ฉันจัดการเอง"

"..." พระพายนิ่งเงียบทันที

"เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเหรอ?...ทำไมเธอถึงต้องหางานทำตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้" จนคิมหันต์ต้องถามขึ้น

"หนูไม่มีญาติที่ไหนหรอกค่ะ...พ่อแม่หนูเสียตั้งแต่หนูยังเล็ก...ป้าเลยรับหนูมาเลี้ยงต่อ และตอนนี้ป้าก็ป่วยมานาน จะป้าไม่ยอมมีครอบครัวเลย" พระพายเล่าเรื่องราวของเธอให้กับคิมหันต์ฟัง เสียงอ่อยลง

"ขอโทษน่ะที่ถาม"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...คนเราต้องรู้จักหัดอยู่ในความเป็นจริงค่ะ"

"ความคิดเธอนี้...ไม่เหมือนเด็ดอายุ 18 เลยน่ะ"

"คงเพราะหนูถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ละมั้งค่ะ...แล้วคุณล่ะค่ะ อายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมถึงยังไม่มีครอบครัวสักที"

"ฉันอายุ 32 แล้วล่ะ และที่ฉันยังไม่มีครอบครัว อาจเป็นเพราะฉันรักชีวิตอิสระ ไม่มีเอาชีวิตไปผูกมัดกับใครมั้ง หรืออาจจะเป็นเพราะ ฉันยังไม่เจอคนที่ใช่ก็ว่าได้ ฉันเป็นลูกคนเดียว ถูกพ่อแม่ตามใจมาตั้งแต่เด็ก ทำอะไรตามใจตนเอง พ่อแม่ไม่เคยสั่ง หรือห้ามอะไรฉันได้ มีแค่เรื่องเดียว ที่แม่ฉันชอบสั่ง...เฮ้อ..."

"เรื่องอะไรเหรอค่ะ" พระพายเอ่ยถาม

"แม่ฉัน...อยากให้ฉันมีเมีย มีลูก มีครอบครัว เหมือนเพื่อนคนอื่นๆของฉัน" คิมหันต์เอ่ยตอบออกไป

"แล้วทำไม...คุณไม่ทำตามที่ท่านบอกล่ะค่ะ"

"ก็ฉันบอกแล้วไง..." คิมหันต์หันหน้ามาทางพระพาย พร้อมกับเยียดกายขึ้น "ว่าฉันยังไม่อยากมีอะไรมาผูกมัดในตอนนี้ แล้วเธอจะอยากรู้ไปทำไมกัน! หรือว่า...เธออยากจะมาเป็นเมียฉัน!...หืม" เอ่ยพูดพร้อมก้มหน้าไปหาหญิงสาว

"ปะ เปล่าค่ะ นี่คุณลุกออกไปได้แล้วค่ะ หนูจะไปแต่งตัว" พระพายเอ่ยบอกพร้อมดันอกแกร่งออกจากเธอ

"เธอก็ลุกไปสิ..." คิมหันต์เอ่ยลอยหน้าลอยตาอย่างกวนๆ

"ก็..." พระพายไม่กล้าลุกเพราะร่างกายของเธอมีเพียงผ้าห่มผืนเดียวคลุมอยู่

"หึ..." คิมหันต์แค้นหัวเราะในลำคอ แล้วลุกออกจากร่างบาง เดินออกจากห้องไป

ผับหรู (คิมหันต์)

"ทำไม พระพายยังไม่เข้ามาเลยล่ะ...ภูมิเราพักที่เดียวกันกับน้องไม่ใช่เหรอ?" ปาลินเอ่ยถามชายหนุ่มขึ้น

"ครับ...แต่ก่อนมาทำงาน ผมแวะไปหาเธอ ก็ได้ทราบว่าว่าเมื่อคืน พระพายเข้าไปเก็บของที่ห้อง แล้วทำการคืนห้องตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ ผมก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า" ภาคภูมิเอ่ยตอบผู้จัดการไป

"หรือว่าจะหนีไปที่อื่นแล้ว เพราะเมื่อคืนโดยคุณคิมใช้งานหนักไปเหรอ พึ่งจะมาทำงานได้วันเดียวเองน่ะ...เบอร์ติดต่อก็ไม่มี พี่ก็ดันลืมขอเธอไว้ด้วย" ปาลินพูดคนเดียว พอทำให้ภาคภูมิได้ยินทุกคำ

"แล้วทำไม พี่ไม่ลองโทรถามคุณคิมดูล่ะครับ ว่าเมื่อคืนก่อนเลิกงาน เกิดอะไรขึ้นกับพระพายหรือเปล่า เพราะคุณคิมน่าจะเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับพระพาย" ภาคภูมิแนะนำ

"เออ...พี่ก็ลืมไปเลย" ปาลินเอ่ยออกมา พร้อมกับคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากำลังกดโทรหาเจ้านายหนุ่ม

"มาโน้น...แล้วไง ทั้งสองคนเลย" ปาลินเอ่ยขึ้นเมื่อสายตาเห็นบุคคลทั้งสองเดินมา

"สวัสดีค่ะ...คุณคิม" ปาลินเอ่ยทักทายคิมหันต์ และหันไปถามพระพาย "เอ่อ...ทำไมพายมาพร้อมกับคุณคิมได้ล่ะ"

"เอ่อ..." พระพายไม่รู้จะบอกยังไง

"อ๋อ...พอดีผมเจอเธอยืนรอรถอยู่ครับ เลยแวะรับเธอขึ้นมาด้วย" คิมหันต์ตอบแทนพระพาย แล้วเดินขึ้นไปด้านบนทันที

"จึงเหรอพระพาย" ปาลินถามอีกครั้ง

"ค่ะ...พอดีพายพึ่งจะย้ายที่อยู่ใหม่ ยังไม่ค่อยชินทางน่ะค่ะ ว่าต้องขึ้นรถตรงไหน แล้วบังเอิญคุณคิมขับผ่านมาพอดี เลยให้พายติดรถมาด้วยค่ะ" พระพายบอกคนทั้งสอง แต่ไม่กล้าสบตาคนทั้งคู่

"แล้วทำไมพายถึงย้ายที่พักล่ะ...มีอะไรหรือเปล่า" ภาคภูมิเอ่ยถามพระพายขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

"อ๋อ...พายคิดว่าที่นั้นมันสะดวกดีค่ะ พี่ภูมิ ไม่มีอะไรหรอก พายขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ" พระพายเอ่ยตอบและรีบสาวท้าว ก้าวไปข้างในทันที

"พี่ลิน...พี่ไม่เอะใจ หรือสงสัยอะไรบ้างเหรอ?" ภาคภูมิพูดขึ้น เมื่อพระพายเดินจากไปแล้ว

"สงสัย? สงสัยอะไร"

"ก็...ตั้งแต่ที่ผมทำงานที่นี่มา คุณคิมไม่เคยไปค้างที่อื่นเลยน่ะครับพี่ นอกจากจะสิงอยู่ที่นี่ และอีกอย่างเท่าที่ผมรู้มา คุณคิมไม่เคยให้ใครนั่งรถมาด้วยง่ายๆ" ภาคภูมิอธิบายในความคิดของตัวเองให้ปาลินฟัง

"ก็จริงน่ะ...ถึงคุณคิมจะมีผู้เยอะ หรือกินบ่อยขนาดไหน...พี่ก็ยังไม่เคยเห็นคุณภูมิจะสนใจผู้หญิงคนไหนเลย" ปาลินนึกตาที่ภาคภูมิบอก แล้วเอ่ยขึ้นมา

"พี่ก็คิดเหมือนผมใช่ไหมล่ะ"

"คงไม่มีอะไรหรอก...ไปแยกน้ายกันไปทำงานเถอะ ขืนมัวแต่ยืนเม้ากันบ่อยๆคุณคิมจะองค์ลงเอา" ปาลินเอ่ยยอกภาคภูมิ และเธอก็เดินกลับเข้าไปทำหน้าที่ของเธอทันที

เมื่ออยู่ที่ห้องทำงาน วันนี้ธันวาไม่แวะมากวนเหมือนเช่นทุกวัน คิมหันต์ไม่รู้จะทำอะไรต่อ เพราะเขามาเคลียร์งานจนเสร็จหมดแล้ว ครั้นเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

"คุณปาลินครับ...ช่วยเรียกพระพายขึ้นมาทำความสะอาดที่ห้องทำงานของผมตอนนี้เลยน่ะครับ พอดีผมทำน้ำหกนะครับ" คิมหันต์เอ่ยยาวเยียด โดยไม่เว้นให้ปาลินได้โต้ตอบใดๆ แล้วรีบกดวางสายทันที