เวลา20:22นาที
ร่างสูงที่ได้รับบทบาทเป็นคนป่วยมาสองวันแล้วนั้นนอนเหยียดกายบนเตียงนอนคนไข้อย่างกับคนหมดอาไรตายอยาก เพราะในตอนนี้เขารู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก แถมตั้งแต่ที่ไอ้เรียวตะบอกจะออกไปหากาแฟกินในช่วงสายของวันจนในตอนนี้มันก็ยังไม่กลับเข้ามาเลย โทรหาหรือทักหาก็ไม่ตอบสงสัยโดนเด็กที่ร้านกาแฟกระทืบตายไปแล้วมั้ง
"เฮ่ออออ ตอนนี้นลินกับคิรินจะทำอะไรอยู่นะ"ฐิระเชษฐ์ถอดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางบ่นพึมพำถึงสองแม่ลูกที่เขานั้นไม่ได้พูดคุยหรือเจอคนทั้งสองเลยตั้งแต่ที่เขาถูกชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่มาพร้อมกับชายวัยกลางคนใบหน้าหวานที่เขารู้ดีว่าเป็นใครยิงเมื่อสองวันก่อน
"คิดถึงนลินกับลูกจัง"เสียงทุ้มยังคงบ่นพึมพำถึงคนตัวเล็กกับลูกน้อย แต่ทว่าคนตัวสูงที่กำลังนอนเหม่อลอยเบื่อหน่ายอยู่กับความคิดตัวเองอยู่นั้น ต้องหันไปสนใจมือถือเครื่องแพงของตัวเองที่ในตอนนี้ร้องสั่นอย่างกับเจ้าเข้า
ครืดดด ครืดดด ครืดดด
ฐิระเชษฐ์ขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัยว่าใครกันที่โทรวีด
"หม่ามี้ปะป๊าทางนี้ฮะ"เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยตะโกนเรียกผู้เป็นแม่เสียงดังพร้อมทั้งมือน้อยๆโบกสะบัดไปมากลางอากาศเพื่อให้ผู้เป็นแม่อย่างนลินและผู้เป็นพ่ออย่างคีย์ที่พึ่งจะเดินออกมาจากบ้านพักตากอากาศริมทะเลได้เห็น"น้องคิรินไม่เสียงดังครับลูกเกรงใจคนอื่นเขานะครับ"นิวตัลผู้เป็นยายที่เดินตามหลังของหลานชายตัวน้อยมาติดๆเอ่ยพูดตักเตือนหลานชายตัวน้อยพลางนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่นลินได้ไปก็จ้องมองลูกชายคนโตกับชายหนุ่มตัวสูงที่อีกไม่นานก็จะได้เกี่ยวดองกันอย่างเป็นทางการแล้วด้วยแววตาเรียบนิ่ง ก่อนที่จะเอ่ยพูดชวนคนทั้งสองขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ปะ ไปกินข้าวกันได้แล้วนี่ก็สายมากแล้วจะได้เดินทางกลับกัน""ครับมี้/ครับคุณแม่"นลินและคีย์ขานรับนิวตัลด้วยใบหน้ายิ้มๆ ก่อนที่จะก้าวเดินตามหลังชายวัยกลางคนรูปร่างเล็กไปติดๆ อ่อ!ลืมเล่าให้ทุกคนฟังเลยว่าหลังจากวันนั้นที่ฐิระเชษฐ์ขอนลินแต่งงาน ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาได้เดือนกว่าๆแล้ว และคำตอบที่คีย์ได้จากนลินทุกคนก็น่าจะพากันเดาออกเพราะเดิมทีในตอนที่นลินคบอยู่กับคีย์ คีย์เคยพูดชวนนลินให้ย้ายไปอยู่ด้วยกันที่ญี่ปุ่นหลังจากเ
ณ.ตระกูลNTเวลา09.11นาที"มาทำไม ที่นี้ไม่ต้อนรับคนอย่างนายกลับไปซะ"เสียงทุ้มของนิรันต์ทักขึ้นทันทีที่คีย์เปิดประตูก้าวขาลงจากรถเดินอ้อมมายืนประชันหน้ากับน้องชายของนลินเต็มความสูงอีกฝั่งของรถ นัยน์ตาคมของคีย์จ้องมองนิรันต์ด้วยแววตานิ่งๆไม่ได้แสดงออกถึงอะไร เพราะฐิระเชษฐ์นั้นเริ่มจะชินชากับท่าทีและคำทักทายของเด็กตัวสูงตรงหน้าเสียแล้วตั้งแต่วันที่เขาได้รับการยอมรับจากผู้ใหญ่ ในตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบจะ2เดือนแล้ว หลังจากที่ฐิระเชษฐ์รักษาตัวเสร็จและได้ออกจากโรงพยาบาลเขาก็มักจะแวะเวียนมาหานลินกับลูกชายตัวน้อยของเขาที่ตระกูลPLอยู่บ่อยๆเป็นเพราะคุณพ่อกับคุณแม่ของนลินนั้นไม่ยอมให้นลินนอนค้างที่ร้านแล้ว แต่ก็บ้างที่นลินขอพวกท่านทั้งสองไปนอนค้างที่ร้านกับลูกชายตัวน้อยและใช่ครับวันไหนที่นลินหนีมานอนที่ร้านวันนั้นคีย์ก็จะแอบมานอนค้างด้วยเช่นกัน"ไม่เหนื่อยหรือยังไงมากี่ครั้งๆก็พูดแต่คำเดิมๆ และทุกครั้งฉันก็ได้เข้าไปข้างในอยู่ดี เมื่อไหร่น้องนิรันต์จะยอมรับในตัวพี่เขยคนนี้สักที"คีย์เอ
"ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนะ ใครที่มันคิดจะมาทำร้ายคนในครอบครัวของพวกฉัน พวกฉันไม่เคยปล่อยให้พวกมันอยู่อย่างสงบสุขหรอกนะ เพราะพวกฉันน่ะไม่ได้ใจดีเหมือนเด็กอย่างนาย""!!!"หลังจากจบประโยคที่นิวตัลผู้เป็นมารดาของนรินทร์เอ่ยขึ้นนั้นทั้งห้องก็ตกเข้าสู่บรรยากาศเงียบสงัดอีกครั้ง ฐิระเชษฐ์ที่ได้ยินประโยคของชายวัยกลางคนตัวเล็กตรงหน้าเอ่ยแบบนั้นก็พลันขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมทั้งแสดงสีหน้างงงวยพลางภายในใจก็นึกสงสัยกับประโยคคำพูดของผู้ใหญ่ตรงหน้า ก่อนที่ดวงตาคมจะเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจกับประโยคต่อมาของพี่ชายบุญธรรมของนิวตัลอย่างนาธาร"ใครที่มันคิดร้ายกับหลานของฉัน ฉันไม่ปล่อยให้มันได้ตายดีหรอก"นาธารเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง"มะ หมายความว่ายังไงหรอครับ ผมไม่เข้าใจ"คีย์เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขัดพลางคิ้วคมยังคงขมวดเข้าหากันแน่นจนแทบจะผูกเป็นปมแสดงให้ผู้ใหญ่ทั้ง4รับรู้ว่าตอนนี้เขานั้นกำลังงงงวยอยู่จริงๆ ก่อนที่จะเป็นนทีที่เอ่ยพูดเสริมออกมาเพื่อคลายความสงสัยให้กับคีย์"หมายความว่าในตอนนี้แก๊งพันธมิตรทั้ง3แก๊งของนายได้เปลี่
ด้านฟิลิปป์และนิวตัลที่ตามลูกชายคนโตและหลานชายตัวน้อยของตัวเองมาเยี่ยมเยียนชายหนุ่มตัวสูงผู้เป็นทายาทของแก๊งยากูซ่าฮายาโตะและเป็นพ่อของหลานชายตัวน้อยที่ถูกนิคเนมลูกชายของนทีและนาธารพี่ชายบุญธรรมของนิวตัลยิงจนเข้าโรงพยาบาล เดิมทีพวกเขาก็ไม่ได้อยากมาเยี่ยมเยียนไอ้เด็กหนุ่มที่ชื่อคีย์นี้หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อเช้านรินทร์ลูกชายคนโตและฐิติพัดหลานชายตัวน้อยของพวกเขาคลานเข่าเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับพวงมาลัยมากราบไว้ขอขมาพร้อมกับสารภาพเรื่องทั้งหมดที่ตัวเองได้กลับไปคบกับฐิระเชษฐ์แล้ว ในตอนที่พวกเขากำลังนั่งคุยงานกันที่ห้องโถงอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคนในตอนที่ฟิลิปป์,นิวตัล,นาธาร,นทีและนิคเนมได้ยินสิ่งที่นลินเอ่ยสารภาพทั้งหมดออกมานั้น พวกเขาต่างพากันสตั้นไปตามๆกัน ก่อนที่จะเป็นนิวตัลที่เป็นคนได้สติก่อนแล้วเอ่ยถามไถ่ลูกชายคนโตของตัวเองถึงเรื่องต่างๆแล้วถอดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เหมือนเป็นการส่งสัญญาณเป็นนัยน์ๆในการยอมรับการตัดสินใจของนลิน ซึ่งทุกคนที่เหลือก็แสดงออกอย่างชัดเจนถึงการให้นิวตัลเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างหลังจากนี้ แต่ก็ยังมีนิคเนมที่มีท่าทีไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่
ณ.โรงพยาบาลเอกชนแกร๊กฐิระเชษฐ์ที่กำลังนั่งอ่านเอกสารในไอแพดอยู่บนเตียงคนไข้อยู่นั้นเป็นต้องล่ะสายตาจากไอแพดทอดมองไปทางประตูเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น แต่เมื่อสายตาของเขาเหลือบไปเห็นใบหน้าของชายหนุ่มตัวสูงอีกคนที่เดินตามหลังเพื่อนสนิทของเขาเข้ามา นัยน์ตาคมของเขาก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับที่คิ้วคมของเข้าขมวดมุ่นเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม ก่อนที่เสียงทุ้มของเขาจะเอื้อนเอ่ยชื่อของชายหนุ่มคนนั้นออกมาพร้อมกับที่เด็กนั้นเองก็เรียกชื่อของเขาขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโหไม่พอใจ"ไอ้พี่คีย์!""ไอ้เด็กนิรันต์"เสียงของชายหนุ่มตัวสูงทั้งสองเอ่ยทักขึ้นพร้อมกันด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่แสดงถึงความตื่นตระหนก ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าของความไม่ค่อยจะชอบใจกันนัก เมื่อเห็นว่าคนที่ป่วยและคนที่มาเยี่ยมเป็นคนที่ต่างคนต่างไม่ค่อยจะชอบหน้ากันสักเท่าไหร่ ด้านของคีย์นั้นรู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าของเด็กนิรันต์มาตั้งแต่มีเรื่องกันเมื่อครั้งที่ข้างสระบัวเมื่อหลายปีก่อนนั้นแล้ว ส่วนนิรันต์ที่ไม่ชอบขี้หน้าข
วันต่อมา/แล้วยังไง แกตอบตกลงกลับไปคบกับอีตาเด็กนั้นแล้วหรอลิน!/เสียงหญิงสาวเพื่อนคนสนิทของนลินที่อยู่ปลายสายเอ่ยถามดังขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจหลังจากที่เจ้าหล่อนได้รับสายของเพื่อนสนิทตั้งแต่เช้าพร้อมกับเงียบฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดของเพื่อนชายตัวเล็กและอดีตคนรักของเพื่อนเขาจากการเล่าของคนที่อยู่อีกฟากฝั่งของปลายสายบอกตามตรงในตอนที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างที่หญิงสาวไม่อยู่เพราะต้องไปจัดการธุระที่ต่างประเทศจากปากของเพื่อนตัวเล็กของเขานั้น ยิ้มหวานนั้นแทบอยากจะเอาหัวตัวเองโขกฝาผนังสัก10ที ทั้งอยากจะบึ่งรถไปฟาดเพื่อนตัวดีของหล่อนอีกสักหลายๆหนที่ใจอ่อนง่ายๆและไหนจะยอมให้อีตาเด็กบ้านั้นทำอะไรต่อมิอะไรอีกเฮ่อออหล่อนล่ะอยากจะบ้าตาย"ยิ้ม..."นลินที่ได้ยินคำถามของเพื่อนสาวก็เอ่ยเรียกชื่อเพื่อนขึ้นเสียอ่อน ซึ่งยิ้มหวานที่ได้ยินนลินเอ่ยเรียกตัวเองน้ำเสียงเบาหวิวแบบนั้นก็ถอนหายใจทิ้งออกมาอีกเฮือกใหญ่และเป็นอันรู้คำตอบว่าเพื่อนของเขาคง
เวลา20:22นาทีร่างสูงที่ได้รับบทบาทเป็นคนป่วยมาสองวันแล้วนั้นนอนเหยียดกายบนเตียงนอนคนไข้อย่างกับคนหมดอาไรตายอยาก เพราะในตอนนี้เขารู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก แถมตั้งแต่ที่ไอ้เรียวตะบอกจะออกไปหากาแฟกินในช่วงสายของวันจนในตอนนี้มันก็ยังไม่กลับเข้ามาเลย โทรหาหรือทักหาก็ไม่ตอบสงสัยโดนเด็กที่ร้านกาแฟกระทืบตายไปแล้วมั้ง"เฮ่ออออ ตอนนี้นลินกับคิรินจะทำอะไรอยู่นะ"ฐิระเชษฐ์ถอดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางบ่นพึมพำถึงสองแม่ลูกที่เขานั้นไม่ได้พูดคุยหรือเจอคนทั้งสองเลยตั้งแต่ที่เขาถูกชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่มาพร้อมกับชายวัยกลางคนใบหน้าหวานที่เขารู้ดีว่าเป็นใครยิงเมื่อสองวันก่อน"คิดถึงนลินกับลูกจัง"เสียงทุ้มยังคงบ่นพึมพำถึงคนตัวเล็กกับลูกน้อย แต่ทว่าคนตัวสูงที่กำลังนอนเหม่อลอยเบื่อหน่ายอยู่กับความคิดตัวเองอยู่นั้น ต้องหันไปสนใจมือถือเครื่องแพงของตัวเองที่ในตอนนี้ร้องสั่นอย่างกับเจ้าเข้าครืดดด ครืดดด ครืดดดฐิระเชษฐ์ขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัยว่าใครกันที่โทรวีด
ช่วงสายในวันต่อมาณ.โรงพยาบาลเอกชน"มึงไม่มีการมีงานทำหรือไงมานั่งเฝ้านอนเฝ้ากูสองวันติดเนี่ย บริษัทแม่งเจ๊งไปแล้วมั้ง"เสียงทุ้มเอ่ยว่าเพื่อนสนิทร่างโปร่งขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพลางคิ้วคมก็ขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เพราะตั้งแต่ที่เขาฟื้นตื่นขึ้นมาเขาก็ไม่เห็นไอ้เรียวตะมันไปไหนเลยเอาแต่ขลุกตัวอยู่กับเขามาสองวันแล้วงานการก็ไม่ไปทำบริษัทก็ไม่รู้จักเข้าไปตรวจสองวันแล้วที่มันให้เลขาหอบงานมาให้ถึงที่นี้ลำบากเขามั้ยนั้นไอ้ห่า"นั้นปากหรือตีนที่ใช้พูดน่ะห๊ะ บริษัทมึงสิเจ๊งไอ้ชิบหาย"เรียวตะที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็หันไปด่าเพื่อนตัวดีที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพูดด่าเขาอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยแววตาหมั่นไส้"ก็เห็นเอาเวลามานั่งเฝ้ากูทั้งวัน วันนี้ก็วันที่2แล้วที่มึงมานอนเฝ้ากูเนี่ย บริซงบริษัทไม่เห็นจะเข้าไปดูป่านนี้ไม่เจ๊งไปแล้วหรือไง"ฐิระเชษฐ์เอ่ยเสริมขึ้นมาอีก พลางนัยน์ตาคมเข้มก็จ้องสังเกตท่าทางของเพื่อนสน
ณ.ตระกูลNTเวลา16:12นาที"นลินน้องหยุดนะ!"น้ำเสียงหวานเอ่ยห้ามลูกชายคนโตของตัวเองขึ้นเสียงดุพลางนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่ลูกชายก็ได้จากตนไปจ้องมองนรินทร์ที่กำลังก้าวเดินเร็วๆตรงไปทางประตูบ้านใหญ่ด้วยแววตานิ่งสงบเกินที่จะมีใครคาดเดาได้ นลินที่ได้ยินน้ำเสียงดุดันของนิวตัลผู้เป็นมารดาก็หันกลับมาจ้องมองใบหน้าของผู้เป็นแม่ที่ยังคงดูอ่อนวัย เกินกว่าที่จะเหมือนคนวัย51ย่าง52ด้วยแววตาแสดงความเศร้าหมองให้มารดาเห็นอย่างได้ชัด"น้องจะไปหาไอ้หมอนั้นใช่มั้ย"ใบหน้าเรียบนิ่งจ้องมองลูกชายนิ่งๆพลางเอ่ยถามลูกชายอย่างตรงๆและคำตอบที่ได้ก็เป็นอย่างที่นิวตัลคาดเดาไว้จริงๆ เมื่อลูกชายคนโตของเขานั้นยืนกำมือนิ่งๆเม้มปากเข้าหากันแน่นแล้วพยักหน้าตอบกลับมาเล็กน้อยโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรตอบเขากลับมาเลย"....""เฮ่อออมี้ต้องทำยังไงกับน้องดี น้องถึงจะเลิกยุ่งกับหมอนั้นให้มี้"นิวตัลถอนหายใจทิ้งออกมาเฮือกใหญ่ สองขาเรียวก้าวเดินตรงเข้าไปหาลูกชายคนโตที่ยืนก้มหน้าอยู่กลับ