ดวงใจของคีย์นลิน(Mpreg)

บทนำ

"พี่คีย์ เขาคนนี้เป็นใคร...ทำไม ทำไมพี่คีย์ถึงมายืนกอดกับเขา"เสียงใสเอ่ยถามแฟนหนุ่มรุ่นน้องที่มักจะให้ตัวเขาเอ่ยเรียกว่าพี่อยู่เป็นประจำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางนัยน์ตากลมโตก็จ้องมองภาพของชายหนุ่มตัวสูงที่เป็นคนรักของตัวเองยืนกอดกลมเกลียวกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ภายในห้องพักของพวกเขาทั้งสองที่ใช้อาศัยอยู่ด้วยกันมานานเกือบจะสามปีพลันในหัวก็เกิดคำถามขึ้นว่า

นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมเขาถึงได้เปิดประตูห้องมาเจอแฟนของเขาที่คบกันมานานนับสามปียืนกอดกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ภายในห้องพักของพวกเขา

"นลิน พี่ต้องกลับไปที่ญี่ปุ่นแล้วนะ"เสียงทุ้มเข้มของแฟนหนุ่มที่เด็กกว่าหนึ่งปีเอ่ยพึมพำขึ้นมาเสียงเบา พลางใบหน้าหล่อเหล่าก็ก้มมองพื้นห้องไม่ได้ชายตาขึ้นมาจ้องมองคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนอย่างนลินเลยว่าตอนนี้ใบหน้าสวยนั้นได้อาบไปด้วยน้ำสีใสแล้ว

"กลับไปกับเขาคนนี้น่ะหรอ กลับไปกับผู้หญิงคนนี้น่ะหรอพี่คีย์"นรินทร์เอ่ยถามคนรักขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาพลางในใจก็พยายามข่มอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นและความเสียใจที่เริ่มจะปะทุขึ้นไว้ภายในใจ

"ครับพี่ต้องกลับไปกับเขา"คีย์ยังคงเอ่ยตอบนลินโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหรือสบตา เขายังคงก้มหน้าไม่เอ่ยพูดหรืออธิบายอะไรออกมา เขายังคงยืนยันคำเดิมว่าตัวเขานั้นต้องกลับไปที่ญี่ปุ่นกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายของเขาในตอนนี้

"แล้วลินล่ะพี่คีย์ แล้วลินล่ะ"นลินเอ่ยถามพึมพำออกมาพลางก้มหน้ามองพื้นปล่อยให้น้ำสีใสที่ไหลออกอาบแก้มนวลทั้งสองข้างหยดลงพื้นห้องอย่างไม่คิดจะอาย พลันในมือบางก็กำแท่งบางอย่างเอาไว้แน่นจนแทบจะหักคามือ

แล้วลินล่ะคีย์ แล้วลินกับลูกในท้องล่ะ?

เลิกบ้าได้แล้วนลิน เขาไม่สนใจแกกับลูกในท้องของแกหรอก เลิกบ้าได้แล้ว

"ขอโทษนลิน คีย์ขอโทษ คีย์ต้องไปแล้ว"หลังเอ่ยขอโทษในวันนั้นชายหนุ่มที่ชื่อคีย์ หรือ นายฐิระเชษฐ์ ฮายาโตะ ก็หายออกไปจากชีวิตของนลินเหลือไว้เพียงข้าวของภายในห้องและอีกหนึ่งชีวิตที่อาศัยอยู่ภายในท้องน้อยๆของ นรินทร์ ณ อนพัช

.

.

.

.

6ปีต่อมา

เวลา07:11นาที

"เฮือกกก! ฝันถึงเขาอีกแล้วหรอเนี่ยยย"ร่างบางที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความฝันเดิมๆที่เขามักจะฝันถึง เป็นต้องดันตัวลุกขึ้นนั่งพลางยกมือบางทั้งสองข้างขึ้นมาลูบใบหน้าตัวเองที่ตอนนี้เปียกชื้นไปด้วยน้ำสีใส

"ช่วงนี้รู้สึกว่าจะฝันถึงเขาถี่ขึ้นมั้ยนะ"ร่างบางบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา ก่อนที่ใบหน้าหวานจะเงยหน้ามองไปยังบานประตูห้องนอนเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น

แกร๊ก

"ป๊าตื่นแล้วหรอครับ"เสียงใสของเด็กน้อยเอ่ยถามผู้ใหญ่ที่ตัวเขาเรียกว่าป๊าขึ้น พร้อมกับสองขาสั้นก้าวเดินเข้ามาใกล้กับเตียงนอนหลังใหญ่

"ครับป๊าตื่นแล้ว คิรินตื่นนานยังครับ"นลินเอ่ยตอบเด็กตัวน้อยพลางเอ่ยถามกลับในทันทีว่าเด็กน้อยนั้นตื่นนานหรือยัง

"คิรินตื่นได้สักพักแล้วฮะ แต่คิรินไม่เห็นป๊าลงมาข้างล่างสักทีก็เลยขึ้นมาตามฮะ"เด็กตัวน้อยเอ่ยตอบพลางปีนขึ้นมาบนเตียงนอนนุ่ม ก่อนที่จะคลานเข่าไปนั่งบนตักบางแล้วเงยหน้าถาม

"นลินๆๆ นลินฝันถึงปะป๊าอีกแล้วหรอฮะ"เด็กตัวน้อยเอ่ยถามผู้เป็นมารดาขึ้นเสียงใส ซึ่งนลินที่เห็นลูกน้อยเอ่ยถามแบบนั้นก็พลางมีสีหน้าลำบากใจ เพราะเขาไม่อยากให้ลูกน้อยของเขารู้ว่าเขานั้นฝันถึงผู้เป็นพ่อของเด็กตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตักของเขาสักเท่าไหร่

"เปล่าครับ ป๊าไม่ได้ฝัน"นลินเอ่ยโกหกออกไปเสียงเบาพลางเบือนหน้าหลบสายตาดวงน้อยที่มองมาที่เขาไม่วางตา

"นลินโกหกคิรินอีกแล้ว เวลานลินฝันถึงปะป๊าทีไรนลินมักจะร้องไห้และตอนนี้ใบหน้าของนลินก็มีแต่รอยคาบน้ำตา"เสียงเด็กน้อยเอ่ยพูดขึ้นเจือแจ๋ว ซึ่งคำพูดของเด็กตัวน้อยทำให้นลินกระอักกะอวมไม่น้อยและไม่รู้จะเอ่ยโกหกยังไงต่อ จึงทำได้เพียงแค่คิดในใจและเปลี่ยนเรื่องพูดคุย

จะฉลาดเกินไปแล้วนะคิริน

"อ่าาาป๊าว่าเราเลิกพูดถึงปะป๊าดีกว่า ว่าแต่หม่าม๊ายิ้มหวานมาหรือยังเอ๋ย"นลินเอ่ยพูดเปลี่ยนเรื่องพลางเอ่ยถามลูกชายตัวน้อยที่ลงไปข้างล่างมาแล้ว ว่าเห็นเพื่อนสาวคนสนิทของเขามาที่ร้านหรือยัง

"ยิ้มหวานมาแล้ว ตอนนี้กำลังดูร้านอยู่ข้างล่าง"คิรินเอ่ยตอบผู้เป็นมารดาที่ชอบเรียกตัวเองมาป๊าและชอบให้เขาเรียกคุณน้ายิ้มหวานว่าหม่าม๊า เพราะกลัวว่าคิรินนั้นจะโดนเพื่อนๆที่โรงเรียนล้อว่าคิรินนั้นไม่มีพ่อ นลินจึงชอบแทนตัวเองว่าป๊าอยู่บ่อยๆและเรียกคุณน้ายิ้มหวานว่าหม่าม๊าเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น

คิรินไม่เข้าใจหม่ามี้เลยว่าทำไมต้องกลัวคนอื่นล้อคิรินว่าไม่พ่อด้วย

ก็ในเมื่อคิรินมีคุณพ่อ แค่คุณพ่อของคิรินไปทำงานอยู่ที่ไกลแสนไกลแค่นั้นเอง

"คิรินลงไปรอข้างล่างนะฮะหม่ามี้"

"ครับลูก"