ทะลุมิติมาเป็นคู่อริของอ๋องตัวร้าย

นักโบราณคดี

ผู้ที่ศึกษาการใช้ชีวิตในอดีตของมนุษย์ในทุกมิติ

📃 ลักษณะงาน

ศึกษา รักษา อนุรักษ์แหล่งโบราณคดี หรือโบราณสถาน

สำรวจ ขุดค้น แหล่งโบราณคดีเพื่อค้นหาโบราณวัตถุ

วิเคราะห์และสังเคราะห์ข้อมูล เขียนเป็นเรื่องราวของมนุษย์ในอดีต

อาจทำงานอาชีพอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง เช่น เป็นคอลัมนิสต์เขียนบทความ หรือเป็นมัคคุเทศก์ เป็นต้น

📊 ขั้นตอนการทำงาน

การทำงานของนักโบราณคดีที่ทำงานในสังกัดกรมศิลปากร แบ่งออกเป็น 2 ส่วน คือส่วนทำงานในออฟฟิศและในส่วนลงพื้นที่ขุดค้นสำรวจ ซึ่งนักโบราณดคีแต่ละคนอาจมีสัดส่วนการทำงานในออฟฟิศและพื้นที่ขุดค้นสำรวจแตกต่างกันไป โดยทั่วไปแล้วมีขั้นตอนการทำงานดังนี้

รับมอบหมายงานที่ต้องทำ เช่น ได้โจทย์เป็นการศึกษาวัฒนธรรมบ้านเชียง เป็นต้น

เตรียมข้อมูล ทบทวนวรรณกรรม สืบค้นข้อมูลในอดีตที่มี

เตรียมการสำรวจ ว่าจะสำรวจอะไร เตรียมข้อมูล แผนที่ ดูพื้นที่ก่อนลงสำรวจขุดค้นจริง ๆ เพื่อสำรวจและวิเคราะห์จุดขุดค้นที่เหมาะสม

ลงทำงานในภาคสนามเพื่อขุดค้น และทำงานในส่วนเก็บข้อมูลชุมชน ด้วยการสัมภาษณ์ พูดคุย และคลุกคลีกับคนในชุมชน

ในการขุดค้นสำรวจตามวิธีต่าง ๆ เพื่อเก็บข้อมูลหลักฐาน และชิ้นส่วนโบราณวัตถุ บางทีอาจขุดไม่จบใน 1 ฤดูกาลขุดค้น อาจต้องกลบรักษาไว้หรือให้ชุมชนช่วยดูแล กลับมาทำรายงานแล้วกลับไปขุดค้นเพิ่มในฤดูกาลต่อไป

นำเอาโบราณวัตถุมาวิเคราะห์และสังเคราะห์ ว่าคืออะไร เช่น วิเคราะห์ว่าลูกกลม ๆ ที่ขุดพบ คือ ลูกปัด เครื่องปั้นดินเผา หรือเครื่องมืออะไร เป็นต้น

วิเคราะห์และเขียนเป็นรายงานการขุดค้นทางโบราณคดี

หยูเฟย ศักดินามนตรี หรือที่ใครๆ เรียกว่าอาเฟยอายุ 25 ปี เป็นลูกครึ่งไทยจีน นักโบราณคดีที่ทำงานเกี่ยวกับการค้นหาวัตถุโบราณที่ทำงานร่วมกันกับนักโบราณคดีของจีน ขุดคุ้ยหาหลักฐานวัตถุโบราณในช่วงราชวงศ์ฉิน เขาต้องไปกลับระหว่างไทยจีน ถึงแม้จะเป็นคนไทย แต่ส่วนมากแล้วอาเฟยทำงานที่เมืองจีนเป็นหลัก

"นี่อาเฟย กาแฟของเธอจะเอาไหม" เฉินอ้าวหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มนักโบราณคดีวางกาแฟลงบนโต๊ะทำงาน อาเฟยเป็นคนเดียวที่มีสัญชาติไทยจีนนอกนั้นทุกคนเป็นคนจีนหมด

"นี่เฉิน มานี่หน่อยสิ เห็นหยกชิ้นนี้ไหมอ่ะ นายว่ามันแปลกๆ ไหม" อาเฟยตามเพื่อนสนิทมาดูวัตถุโบราณที่พวกเขาเพิ่งขุดมา ทุกอย่างเป็นของนักรบจีนสมัยราชวงศ์ฉิน

"หยกชิ้นนี้ดูใหม่มากจริงๆ นะทั้งๆ ที่อยู่ในดินมานานมากขนาดนี้แล้ว" เฉินอ้าว มองหยกสีเขียวในมือของเพื่อนสนิท

"ฉันมองมันมาสักพักหนึ่งแล้วล่ะ ฉันรู้สึกว่ามันมีความรู้สึกแปลกๆ กับหยกนี่ มันดึงดูดสายตาฉันอยู่ตลอดเวลา" อาเฟยพูดขึ้น เขาสังเกตว่าหยกอันนี้มักอยู่ในสายตาของเขาเสมอ เขากับศาสตราจารย์รวมทั้งคณะนักโบราณคดีทุกคน ได้ขุดเอาวัตถุโบราณชุดนี้ขึ้นมา ตอนนี้อยู่ในช่วงทำความสะอาดและหาเอกลักษณ์และความหมายของวัตถุชิ้นนั้นๆ

"นายคิดมากไปหรือเปล่าอาเฟย ฉันก็เห็นว่ามันเป็นแค่หยกธรรมดานั่นแหละ เพียงแต่มันดูใหม่มากเกินที่จะอยู่ใต้ดินมาหลายร้อยปีก็เท่านั้น" เฉินอ้าวพูดขึ้น ก่อนที่จะวางของชิ้นนั้นลงที่เดิม พร้อมกับคว้ากระเป๋าของตัวเองขึ้นพาดบ่า

"ฉันจะไปเดทนะ นายกลับเป็นคนสุดท้ายนายก็ล็อคศูนย์วิจัยด้วยก็แล้วกัน แล้วอย่าทำงานดึกนะอาเฟย ดูแลสุขภาพด้วย"

"OK ได้"

หลังจากที่เพื่อนสนิทกลับไป อาเฟยยังคงนั่งมองหยกชิ้นนั้นอยู่เหมือนเดิม เป็นหยกทรงกลมสีเขียวมรกต เหมือนว่าจะผูกอะไรไว้ด้านล่างแต่มันย่อยสลายไปตามกาลเวลา ถ้ามันอยู่ในสภาพดีคงจะดีมากๆ เลย อาเฟยลุกจากโต๊ะทำงานเดินไปยังสิ่งต่างๆ ที่เขาขุดมาได้ ทุกอย่างมาจากราชวงศ์ฉิน ไม่ว่าจะเป็นอาวุธ หม้อ ไห กะละมัง มีแม้กระทั่งชุดที่เหมือนนักรบ เป็นชุดเกราะเหล็ก ที่เสื่อมโทรมตามกาลเวลา แต่หลังจากที่ดูทุกอย่างเสร็จแล้วอาเฟยก็จะกลับมาสนใจอยู่กับหยกชิ้นนั้นเหมือนเดิม เหมือนมันมีพลังงานบางอย่างเพื่อดึงอาเฟยกลับมาที่มันอยู่เสมอ

ในระหว่างที่อาเฟยเดินกลับมาที่หยกชิ้นนั้น เขาสังเกตว่าโต๊ะทำงานของเขามีแสงมากผิดปกติ เขาจึงรีบสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานมากยิ่งขึ้น จึงเห็นว่าหยกชิ้นนั้นเปล่งแสงประกายออกมาเจิดจ้าจนต้องเอามือขึ้นบังสายตาให้พ้นจากแสง

"นี่มันแสงอะไรกันเนี่ย" อาเฟยมองด้วยความตกใจ อยู่ๆ โต๊ะทำงานของเขาจะมีแสงได้ยังไง มันไม่น่าเป็นไปได้ แสงสีขาวที่ออกมานั้นมีความแรงขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดอาเฟยก็รับไม่ไหว เป็นลมหมดสติลงที่พื้น ก่อนที่แสงสีขาวนั่นจะค่อยๆ ลดความแรงลงเรื่อยๆ จนกระทั่งหมดลงที่หยกก้อนสีเขียวที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของอาเฟย ทุกอย่างสงบลงทันที ร่างบางของอาเฟยนอนหมอบอยู่ที่พื้น ในศูนย์วิจัยเวลานี้คือเวลาที่ไม่มีใครอยู่แล้ว ทำให้ไม่มีใครพบเห็นว่าอาเฟยเป็นลมอยู่ในศูนย์วิจัยแห่งนั้น

"อาเฟยลูก"

เสียงเรียกทำให้อาเฟยรู้สึกตัวขึ้นมา ก่อนที่เขาจะขยี้ตาไล่ความแสบที่เกิดขึ้น ค่อยๆ ลืมเปลือกตาขึ้นมองเสียงที่เรียกแสนคุ้นหูเหลือเกิน

"อาเฟยลูก"

เสียงเรียกย้ำๆ ยิ่งทำให้อาเฟยลืมตาขึ้นมอง แต่ทำไมเขารู้สึกสายตาของเขามันหนักเหลือเกิน หนักจนไม่สามารถลืมตาขึ้นมองได้ แต่เสียงเรียกนั่นมันคุ้นหูเขาจนถึงขนาด เขาคิดว่ามันอาจเป็นเสียงของแม่ที่เสียชีวิตไปนานแล้ว