ตอนที่ 4.

ตอนที่ 4.

“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าอาจะให้คนไปส่งที่ไร่ ตอนนี้ก็อยู่กันไปแบบนี้ก่อน กันคนเขาจะครหาเอา...” นายนิพลเอ่ยขึ้น

ต้นตาลฝืนยิ้มตอบ “ถ้า... เอ่อ... ตาลจะขอกลับไปที่ไร่บ้างในระหว่างนี้... คุณอา...”

“ไม่ได้! เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น จนว่าจะครบกำหนดหนึ่งอาทิตย์”

ทุกคนทั้งโต๊ะอาหารหันไปมองหน้าคิมหันต์ที่คัดค้านออกมาด้วยความประหลาดใจ จนชายหนุ่มถึงกับทำหน้าไม่ถูก

“ทำไมล่ะตาคิม ต้นตาลต้องกลับไปดูไร่ แกจะไปห้ามเขาทำไม...” คุณหญิงเพลินพิศเอ่ยถามอย่างข้องใจ

“เอ่อ... คือผม...”

“นั่นสิ แต่งก็แต่งกันเพื่อรักษาหน้าเอาไว้ ไม่ได้เข้าหอกันจริง ๆ สักหน่อย นี่ถ้าพ่อไม่รู้จักแกนะคิมหันต์ พ่อคงคิดว่าแกหึงต้นตาล...”

“ไม่ใช่ครับ...!”

คิมหันต์ปฏิเสธเสียงแข็งกระด้าง หรี่ตามองแม่สาวน้อยตรงหน้าอย่างเดือดดาล เพราะหล่อนทำให้เขาต้องมาตอบปัญหาโลกแตกแบบนี้

“ไม่ใช่แล้วอะไรคะ นี่เอิงชักสงสัยว่าพี่คิมจะหลงรักต้นตาลแล้วนะ...” หยาดพิรุณได้ทีล้อเลียน แต่ผู้เป็นพี่ชายก็รีบปฏิเสธเสียงหนักแน่น

“อย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ยายเอิง พี่แค่ไม่อยากให้คนอื่นนินทาแค่นั้นเอง เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่ใจร้าย แต่งงานกันวันเดียวก็ให้เจ้าสาวที่รัก... ออกไปทำงานแล้ว แทนที่จะไปฮันนีมูน...”

ชายหนุ่มอธิบายเหตุผลด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ติดขัดและเน้นย้ำตรงคำว่าเจ้าสาวที่รักเสียงเย้ยหยันจนต้นตาลเจ็บลึก

“เหตุผลฟังขึ้นมากเลยค่ะ... เนอะต้นตาลเนอะ...”

หยาดพิรุณทำเสียงประชดประชันก่อนจะหันไปพยักพเยิดกับต้นตาล แต่ต้นตาลก็ได้แต่ยิ้มขม ๆ ตอบกลับมา และเลือกที่จะจัดการกับข้าวในจานแทนที่จะออกความคิดเห็นใด ๆ

คิมหันต์เห็นท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของต้นตาลแล้วก็อดรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้ ชายหนุ่มจึงวางช้อนและลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“จะไปไหนล่ะนั่นตาคิม ลาพักร้อนตั้งเจ็ดวันไม่ใช่หรือ...” นายนิพลผู้เป็นบิดาถามอย่างสงสัย

“นั่นสิ... จะไปไหน” คุณหญิงเพลินพิศก็สงสัยไม่แพ้ผู้เป็นสามี

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะตอบออกมาเสียงเย็นเฉียบ “ผมจะไปหาสิ่งเจริญหูเจริญตานอกบ้านหน่อยครับ ที่นี่มีแต่เศษขยะ...!”

“ตาคิมนี่ พูดให้มันดี ๆ หน่อยได้ไหม จะไปไหนก็ไปเลยไป...” มารดาไล่อย่างไม่สบอารมณ์

“ใช่ค่ะ ไปเลยพี่คิม คนใจร้าย...” หยาดพิรุณเอ่ยสนับสนุน

คิมหันต์ขบกรามจนเป็นสันนูนเป่ง หรี่ตามองแม่สาวต้นเหตุที่ทำให้เขาถูกมารดาตำหนิด้วยสายตาแค้นเคือง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

นายนิพลส่ายหน้าอย่างระอาใจ “ผีเข้าเจ้าคิมมั้ง เมื่อก่อนไม่เห็นมีนิสัยแบบนี้เลย...”

คำพูดของนายนิพลสะกิดใจของต้นตาลอย่างแรง ก็เพราะเขาเกลียดหล่อนยังไงล่ะ เขาถึงได้แสดงท่าทางเหี้ยมโหดแบบนี้ออกมา

หญิงสาวพยายามซ่อนน้ำตาไว้อย่างสุดความสามารถ ก่อนจะตัดสินใจวางช้อน และเอ่ยขอตัวจากไปในทันที เพราะหากช้ากว่านั้น น้ำตาคงได้พรั่งพรูออกมาโชว์ความอ่อนแอของหล่อนอย่างแน่นอน

“ตาล... ตาลขอตัวก่อนนะคะ...”

“เดี๋ยวสิตาล อิ่มแล้วเหรอ...”

หยาดพิรุณยังพูดไม่ทันจบ ร่างอรชรของต้นตาลก็ก้าวออกจากห้องไปในลักษณะวิ่งเสียแล้ว หญิงสาวหันมามองหน้าบิดากับมารดาด้วยสีหน้าเศร้าใจ

“พี่คิมใจร้ายเกินไปแล้วนะคะ เอิงไม่ชอบพี่คิมเลย...”

“เดี๋ยวรอให้มันเข้าที่เข้าทางดีเสียก่อน มันคงรับไม่ได้ที่เจ้าสาวหนี แถมยังได้เด็กในบ้านมาเป็นเจ้าสาวแทนเสียอีก...”

นิพลเจ้าของรีสอร์ตใหญ่เอ่ยขึ้นอย่างมีความหวัง ทั้ง ๆ ที่ภายในใจก็มีความคิดไม่ต่างจากบุตรสาวแม้แต่น้อย

“ต้นตาลน่ารักจะตายไป เดี๋ยวพอต้นตาลกลับไร่ไป ขี้คร้านพี่คิมจะต้องไปตามคืนมา...” หยาดพิรุณพูดเสียงขึ้นจมูก ไม่พอใจพี่ชายยิ่งนัก

ต้นตาลวิ่งร้องไห้ขึ้นมาบนห้องเพราะคิดว่าที่นี่ปลอดภัยที่สุด แต่มันกลับไม่ใช่สักนิด เพราะพอประตูถูกเปิดออก ร่างกำยำที่สูงใหญ่กว่าหล่อนมหาศาลก็ปรากฏตรงหน้าชัดเจน

“พี่... เอ่อ คุณคิมหันต์...!”

ร้องออกมาอย่างตกใจ ดวงตากลมโตที่ยังมีน้ำตาเอ่อล้นอยู่เบิกกว้าง ยืนนิ่งอยู่หลายอึดใจ ก่อนจะรีบเรียกสติให้กลับคืนมา ทำท่าจะวิ่งหนีออกไป แต่คิมหันต์ก็ไวทายาด เพราะเพียงไม่กี่ก้าวร่างของหล่อนก็ถูกกระชากเข้าไปปะทะแผ่นอกกว้างนั้นอย่างรุนแรง พร้อม ๆ กับปลายเท้าใหญ่ที่สะกิดบานประตูเบา ๆ ก็ทำให้มันปิดสนิทลง ตัดขาดหล่อนกับเขาจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง

“ปล่อยตาลเถอะค่ะ...”

น้ำเสียงสั่นสะท้าน ความหวาดผวาแทรกซึมไปตามกระแสเลือด พยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากอุ้งมือของอสูรร้าย แต่ยิ่งดิ้นร่างของหล่อนก็ยิ่งแนบสนิทกับความแกร่งกำยำไม่ต่างจากแผ่นศิลาของคิมหันต์

สาวน้อยหน้าแดงก่ำ เมื่อบริเวณหน้าท้องได้สัมผัสกับความผงาดที่มันดุนดันไม่หยุด ไม่ต้องมีประสบการณ์ก็พอจะรู้ว่ามันคืออะไร

คิมหันต์เห็นต้นตาลหน้าแดงก็แสยะยิ้มเหยียดหยาม ก่อนจะพ่นวาจาเราะร้ายออกมา “ฉันไม่ได้พิศวาสเธอหรอกนะ แต่ที่มันตื่นก็เพราะว่าถูกยั่วต่างหาก...”

เขาพูดได้อย่างน่ารังเกียจ หล่อนไปยั่วเขาตอนไหนกัน มีแต่เขานั่นแหละที่กอดรัดร่างของหล่อนจนแทบจะแหลกเหลวไปกับเนื้อตัวที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อของเขา

“ตาลไม่ได้ยั่ว... ปล่อยตาลเถอะค่ะ...”

“น้ำหน้าอย่างเธออย่าสะเออะมาสั่งฉันเด็ดขาด ที่นี่บ้านของฉัน ฉันจะทำอะไร จะอยู่ที่ไหนก็ได้ เธอต่างหากที่เป็นเพียงแค่ผู้อาศัย...”