ตอนที่ 5.

ตอนที่ 5.

เจ็บลึกเข้าไปถึงทรวงใน สาวน้อยกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอก ก่อนจะบังคับน้ำเสียงของตนเองให้ราบเรียบปกติ แต่มันไม่ได้ผลเลยสักนิด เพราะมันสั่นสะท้านจนน่าเวทนา

“ถ้าคุณคิมหันต์อยากอยู่ในห้องนี้... ตาลไปเองค่ะ...”

ชายหนุ่มแค่นยิ้มดูถูก “และอีกอย่างที่ฉันลืมบอกเธอไป... คนอาศัยอย่างเธออย่าบังอาจมาขัดคำสั่งของฉันเด็ดขาด เพราะสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันจะต้องได้มันมา...”

“แต่คุณคิมหันต์ไม่ได้ต้องการตาล... ดังนั้นกรุณาปล่อยตาลเถอะ ก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า...”

แม้ความหวาดกลัวจะกระหน่ำอยู่ภายในอกอย่างรุนแรง แต่สาวน้อยก็ยังฝืนโต้ตอบออกไป และนั่นก็ทำให้ใบหน้าหล่อกระชากใจของคิมหันต์ที่ยิ้มสะใจอยู่เมื่อครู่นี้กระด้างรุนแรง

นิ้วแกร่งเลื่อนขึ้นมาตรึงปลายคางมนไว้แน่นจนต้นตาลน้ำตาซึมด้วยความเจ็บ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหัวเราะเยาะใส่ใบหน้างามนั้นอย่างชิงชัง

“ใช่! ฉันไม่เคยต้องการผู้หญิงแพศยาอย่างเธอเลย... ไม่เคยต้องการเลย...”

เขาหยุดพูด จ้องมองหล่อนอย่างขยะแขยง เข็มเป็นล้านเล่มสาดซัดใส่ร่างจนเลือดกระเซ็น เจ็บจนจุกไปทั้งหัวใจ

“แต่ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้... ฉันก็มีวิธีจะทำให้เธอเจ็บจนลืมความบัดซบของตัวเองไม่ลงเลยเชียวแหละ...”

น้ำตาร่วงหล่นมาตามร่องแก้มอีกครั้งอย่างน่าเวทนา ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยความเจ็บปวด กลีบปากอิ่มที่คิมหันต์ยังติดใจรสชาติไม่สร่างซาเม้มเข้าหากันสนิท

แม้จะรู้สึกว่าหัวใจกระตุกรุนแรง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หยุดทำร้ายหัวใจของต้นตาล ทุกอย่างมันเต็มไปด้วยความอยากเอาชนะ

“อย่าคิดว่าน้ำตาจะล้างความเลวระยำของเธอได้นะต้นตาล... เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้!”

เขาขู่คำราม ขณะก้มหน้าต่ำลงมาจนลมหายใจสะอาดสะอ้านเป่ารดพวงแก้มสาวที่เปื้อนคราบน้ำตานั้นอย่างถนัดถนี่

“ค่ะ ตาลเลว... ปล่อยตาลกลับไร่เถอะค่ะ... ปล่อยตาลไป ตาลขอโทษ...”

รอยยิ้มแปลกประหลาดคืบคลานเข้าสู่ริมฝีปากหยักสวยสีสดของคิมหันต์ช้า ๆ ขณะที่เขาก้มลงแตะริมฝีปากของตนเองกับกลีบปากสาวของต้นตาลแผ่วเบา สาวน้อยสะท้านวูบไปทั้งร่าง พยายามจะผละหนี แต่พ่อคนตัวโตไม่ยอมปล่อย

“ฉันจะจูบเธอ... จะทำเหมือนเมื่อคืน...”

คำประกาศิตของพ่อคนตัวโตทำเอาต้นตาลต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจสุดขีด ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธไปมาเป็นการบอกเจตนารมณ์ชัดเจนว่าหล่อนไม่ยินยอม

แต่คนอย่างคิมหันต์หรือจะใส่ใจ เขาคิดถึงเวลานี้มาตลอดทั้งคืน อึดอัดปวดร้าวจนร่างกายแทบจะแตกปริ คิดถึงเวลาที่มีร่างอรชรที่อวบอิ่มไปทุกส่วนอยู่ในอ้อมแขน คิดถึงกลีบปากนุ่ม ๆ ที่เขาบดเคล้าอย่างหิวกระหายอย่างไม่รู้เบื่อคู่นี้

“ปล่อยตาล... เราจะไม่เข้าหอกัน... คุณคิมหันต์เป็นคน... เอ่อ... ต้องการแบบนั้น...”

เอียงหน้าหนีทันทีเมื่อปลายจมูกโด่งทำท่าจะฝังลงมาบนแก้มสาว แต่สุดท้ายก็ไม่พ้น ถูกปลายจมูกโด่งเป็นสันของคิมหันต์ขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่

“เธอมีสิทธิ์ต่อรองหรือไง... ฉันไม่เคยไม่ได้สิ่งที่ตนเองต้องการ และเธอก็ไม่มีข้อยกเว้น...”

มือใหญ่เริ่มยุ่มย่ามไปตามเนื้อตัว บีบเคล้น ฟอนเฟ้นอย่างเอาแต่ใจไปทั่วทั้งร่าง ตั้งแต่บั้นท้ายอวบงอน สะโพกกลมกลึง และตอนนี้ก็กำลังไต่ขึ้นมายังอกสาว

ต้นตาลตัวสั่นสะท้าน รีบร้องห้าม “อย่าค่ะ ไม่นะ... อย่าทำตาล...”

“ฉันจะทำ... เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันต้นตาล ในเมื่อเธอทำให้ฉันไม่มีเจ้าสาว เธอก็ต้องรับผิดชอบ...”

“แต่ตาลก็ยอมเข้าพิธีแทนพี่พลอยแล้วไงคะ...”

คิมหันต์แค่นยิ้ม ดวงตาคมกล้าหรี่มองสตรีที่พอสลัดคราบจากเด็กกะโปโลแล้วงามไร้ที่ติตรงหน้าด้วยสายตาหิวกระหายไม่ปิดบัง

“แล้วเธอทำหน้าที่บนเตียงแทนเจ้าสาวด้วยหรือเปล่าล่ะ...”

ชายหนุ่มสวนกลับทันควัน จนใบหน้างามที่ซีดอยู่ซับเลือดฝาดขึ้นมาทันที ต้นตาลพอจะนึกออกว่าการเป็นเจ้าสาวบนเตียงนั้นต้องทำอะไรกันบ้าง

แต่คิมหันต์เป็นคนปฏิเสธหล่อนเองไม่ใช่หรือ... แล้วตอนนี้จะมาทวงสิทธิ์อะไรกัน...

“แต่เราแต่งกันหลอก ๆ แล้วก็...”

“หุบปาก... และหลับตาซะ!”

ชายหนุ่มสั่งเสียงกระด้าง แต่ต้นตาลไม่ได้ทำตาม หญิงสาวยังคงลืมตาแป๋วจ้องมองเขาเขม็ง จนคิมหันต์ถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะก้มลงขยี้กลีบปากสาวด้วยอารมณ์ที่ใกล้เคียงกับความบ้าคลั่ง

“อื้อ...”

ร้องประท้วงเมื่อถูกขยี้กลีบปากอย่างเอาแต่ใจ คิมหันต์จูบเอาจูบเอา ดูดกลืนความหอมหวานอย่างไม่ปรานีปราศรัย ขณะดันร่างอรชรให้ถอยหลังตรงไปยังเตียงกว้างทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถอนปาก

ต้นตาลถูกผลักให้ล้มลงนอนราบกับเตียงพร้อม ๆ กับร่างกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อทาบทับลงมาในเวลาเดียวกัน ขณะตะโบมจูบอย่างดุเดือด ปลายลิ้นใหญ่แทรกลึกเข้าไปหาความหวานละมุนจากอุ้งปากสาวอย่างหิวกระหาย เกี่ยวกระหวัดรัดปลายลิ้นเล็กแน่น ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความร้อนระอุ เรียกร้องให้ตอบสนองในอารมณ์รุนแรงพอกัน

“หวาน...”

ชายหนุ่มคำรามออกมาอย่างหลงใหล ร่ำ ๆ จะเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างงามเสียให้รู้แล้วรู้รอด อยากจะทำให้หล่อนเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ อยากฝากฝังตัวเข้าไปในนนในส่วนที่คับแน่นที่สุดของเจ้าหล่อน

เขาคงจะมีความสุขไม่ต่างจากขึ้นสวรรค์...

ทำไมนะ ทำไมเมื่อก่อน เขาถึงได้มองข้ามความน่าหลงใหลของต้นตาลไปได้... หรืออาจจะเป็นเพราะว่าต้นตาลยังเด็กนักในสายตาของเขา ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วต้นตาลไม่ใช่เด็กแม้แต่น้อย ร่างกายงดงามผลิแย้ม แถมยังอวบอัดไปซะทุกส่วน โดยเฉพาะ...