EPISODE 04
ปัจจุบัน
"เร็วๆ ครับน้อง วิ่งครับ!"
เสียงของรุ่นพี่วินัยหรือพี่ระเบียบชั้นปีสอง เรียกรุ่นน้องชั้นปีที่หนึ่งดังไปทั่วทุกทิศทาง หลังจากที่ทำกิจกรรมในห้องเชียร์ ซ้อมร้องเพลงคณะและเพลงมหาวิทยาลัยเหมือนที่ทำทุกๆ เย็นวันพุธ ก็ถูกรุ่นพี่เรียกมารวมตัวที่ลานกิจกรรมอีกรอบ
"วิ่งเร็วยัยนิน ฉันเห็นพวกพี่ว้ากกลุ่มนึงแอบซุ่มอยู่ตรงนั้น พวกนี้มันหลอกเรามาโดนว้ากแน่ๆ"เป็นยัยนิเนยที่พูดและรีบดึงแขนฉันไปด้วย
เราสองคนสอบติดคณะและสาขาเดียวกัน ของมหาวิทยาลัยที่เป็นหนึ่งในสิบลำดับของประเทศในทุกๆ ด้าน ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่นธีเรียนอยู่แต่พี่นธีเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์
สาขาไฟฟ้าเหมือนกับพี่ทศกัณฐ์...
ฉันใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อที่จะได้มาเรียนที่นี่ ทั้งอ่านหนังสือสอบ ทั้งอ้อนแม่ เพราะมันไกลบ้านพอสมควรแม่จึงตัดสินใจยากมากกว่าจะยอม
แต่โชคดีที่ฉันใช้ข้ออ้างที่ว่าพี่ชายเรียนอยู่ที่เดียวกันถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้ได้
"หนึ่งสามเก้าคุณไม่รีบเหรอ!" ขณะที่ฉันกำลังถูกยัยนิเนยกึ่งดึงกึ่งลากไปเข้าแถวก็มีเสียงรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง
ฉันหันไปมองปรากฎเป็นรุ่นพี่ที่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นของคณะเราแต่เป็นเสื้อรุ่นที่มีสัญลักษณ์ตรงกระเป๋าเสื้อต่างกันตามปีรุ่น
พี่ว้าก!!
ที่พี่เขาเรียกมันเป็นรหัสนักศึกษาสามตัวท้ายของฉันเอง ได้ยินดังนั้นฉันจึงรีบเดินไปเข้าแถวกับเพื่อนทันทีเพราะถ้าฉันทำตัวมีปัญหา เพื่อนจะโดนทำโทษไปด้วยน่ะสิ
"ยัยนินฉันบอกแกแล้วว่าให้รีบ"
"ฉันก็รีบแล้วเนี่ย"
"เอ้า! เงียบครับ เสียงดังทำไมผมไม่ได้มาจัดคอนเสิร์ต!!" เสียงพี่เฮดว้ากที่ยืนอยู่บนแท่นด้านหน้าเราพูดขึ้น
"เข้าแถวกันแบบนี้จะมาซื้อข้าวเหรอ หน้าผมเหมือนพ่อค้ามั้ย!! เข้าแถวเรียงตามเมเจอร์ เรียงตามรหัส! ปฏิบัติ!!"
พอพี่เฮดว้ากพูดจบพวกเราก็พากันวิ่งสลับกันไปมา ตอนนี้รับน้องมาได้เกือบเทอมหนึ่งแล้วมันเลยดูคล่องแคล่วกว่าครั้งก่อนๆ
" สามสองสอง คุณไปอยู่ตรงนั้นทำไมคะใช่ที่คุณมั้ยย!"
แล้วเสียงพี่ว้ากคนอื่นก็ด่ากันดังจอแจ ฉันเริ่มชินแล้วกับเสียงพวกนี้ ให้มันผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาไปดีกว่าเก็บมาคิดมาก
"เอาล่ะ ต่อไปผมจะให้เพื่อนผมตรวจเช็คเครื่องแต่งกาย เพราะได้ยินว่ามีพวกคุณผิดกฏมาเยอะ ออกไปข้างนอกก็ไม่ห้อยป้าย!!" พี่เฮดว้ากตะโกนเสียงดังเหมือนไม่พอใจเอามากๆ
"ทำไมครับอยากเป็นรุ่นพี่แล้วใช่มั้ย อยากเทียบรุ่นแล้วใช่มั้ย!!"แล้วเสียงคนอื่นก็ดังตามขึ้นมารอบๆ ล้อมพวกเราเอาไว้
นี่มันตรรกะอะไรเนี่ย ฉันได้แต่สงสัยว่าทำไปทำไม ทำไมต้องห้อยป้าย ทำไมต้องมาทำกิจกรรมพวกนี้แต่พี่นธีบอกว่า ปีหนึ่งอย่างฉันคงไม่เข้าใจจนกว่าจะจบรับน้อง
จากนั้นพี่ว้ากก็พากันเดินตรวจเครื่องแต่งกาย วันนี้ฉันมั่นใจมากว่าฉันแต่งตัวมาเรียบร้อย เพราะฉันเกลียดการถูกเรียกไปเป็นเหยื่อแผนการของพวกนี้ที่สุด
"หนึ่งสามเก้า!"
"คะ"ฉันตกใจรีบหันไปมองพี่ผู้ชายที่เรียกชื่อของฉันทันที
"ป้ายชื่อคุณอยู่ไหนครับ!"
"..." ฉันรีบก้มไปมองป้ายชื่อของตัวเอง
เห้ย!! มันหายไปได้ยังไง! ฉันจำได้ว่าฉันใส่มาแล้วนะก่อนจะออกห้อง
"ว่ายังไง ขนาดมารับน้องยังไม่ใส่มาเลย แบบนี้แปลว่าไม่อยากเอารุ่นแล้วใช่มั้ย!" พี่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันตะโกนใส่เสียงดัง
หน้าตาก็ดีทำไมต้องทำตัวแบบนี้ด้วยนะ
"มันหายค่ะ หนูใส่มาแล้ว" ฉันตอบแล้วมองตรงไปที่หลังเพื่อน
"หายเหรอ ทั้งที่มันห้อยอยู่ที่คอก็ยังหาย มันจะหายได้ยังไงครับ!" พอเขาพูดจบพวกพี่ๆ คนอื่นๆ ก็พากันมารายล้อมฉันเอาไว้ พูดอะไรต่างๆ นานาให้เสียขวัญกำลังใจ
"หนึ่งสามเก้าออกมา!" พี่เฮดว้ากตะโกนเรียกฉันขึ้นมา จึงต้องรีบเดินออกไปตามคำสั่ง
"..."
"เพื่อนคนนี้ไม่ห้อยป้าย เขาคงไม่อยากห้อย ไม่อยากเอารุ่นแล้ว!! พวกคุณจะทำยังไงครับ!"
ทันทีที่พี่เฮดว้ากพูดจบเพื่อนในแถวก็พากันเลิกลักหันไปปรึกษากันทันที
"หนึ่งสามเก้า! คุณบอกว่าทำหายใช่มั้ย"
"ค่ะ"
"บอกเหตุผลมาว่าทำหายยังไง!"
"คือ...เชือกน่าจะหลุดค่ะ" ฉันตอบออกไปอย่างคาดเดา ถ้ารู้มันจะเรียกว่าทำหายมั้ยเนี่ย
"นี่จะบอกว่าน้องพวกผมทำมาไม่ดีใช่มั้ย!!" น้องที่ว่าคือพวกพี่ปีสอง
พวกเขาจะนับปีสองว่าเป็นน้องแต่กับปีหนึ่งอยากพวกเราจะไม่เรียกว่าน้องจนกว่าจะได้รุ่น
"ไม่ใช่ค่ะ พวกพี่ๆ ทำมาดีแล้ว หนูรักษาไว้ไม่ดีค่ะ"ฉันรีบตอบออกไปเพราะไม่อยากให้พวกพี่ปีสองเดือดร้อน
"ดี! ยอมรับผิดมันก็ดี! แต่ผมจะให้เวลาพวกคุณทุกคน หาป้ายของหนึ่งสามเก้าให้เจอภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าหาไม่เจอพวกคุณทั้งหมดไม่ต้องเอารุ่น ไม่ต้องรับหัวเข็มขัดและติ๊งคณะ!"
แล้วพวกเพื่อนๆ ก็พากันหาป้ายของฉันทั่วบริเวณแต่ก็ไม่มีใครหาเจอเลยซักคน
"พวกแกว่ามันไม่แปลกเหรอ" ใบเฟิร์นเพื่อนในสาขาคนหนึ่งพูดขึ้นมา
"อะไรใบเฟิร์น" ยัยนิเนยเอ่ยถามทันทีด้วยคงสัย
"ก็ยัยญานินไม่มีป้ายห้อย แต่พวกพี่เขากลับเรียกรหัสถูกตั้งแต่แรก ฉันว่าจงใจชัดๆ"
"เรารับน้องมาหลายเดือนแล้วนะ คงมีคนจำได้แล้วแหละ" ฉันบอกออกไปอย่างนั้น
"ก็อาจจะใช่ อีกอย่างยัยนินมันทำเรื่องให้พวกพี่เขาจดจำด้วย" นิเนยเสริม
ที่บอกว่าน่าจดจำคือเมื่อสองสามเดือนก่อนพวกพี่ชมรมเชียร์ลีดเดอร์ของคณะมาทาบทามให้ฉันไปอยู่ชมรมด้วยแต่ฉันปฏิเสธไป
เหตุก็เพราะพี่นธีสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้ฉันทำอะไรพวกนี้ และฉันเองก็ไม่ได้ชอบเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ด้วยมันไม่ใช่ทาง
"หลายเรื่องด้วยสิ คงโดนพวกพี่เขาแกล้งเพราะไม่ให้ความร่วมมือ" เพื่อนอีกคนเดินมาเสริม
"ก็มันไม่ใช่ทางฉันมั้ย อีกอย่างพี่ชายฉันก็ไม่อยากให้ทำ ฉันไม่อยากมีปัญหา" ฉันตอบออกไป
"ฉันชักอยากเห็นหน้าพี่แกแล้วสิ คงโหดหน้าดู" ใบเฟิร์นพูดออกมา ทำให้ฉันกับนิเนยต้องหันมามองหนากันแล้วกลั้นขำ
เพราะพี่นธีเป็นหนึ่งในหนุ่มฮอตของคณะวิศวกรรมศาสตร์ และแน่นอนว่าสาวๆ ในมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่รู้จัก ยิ่งตอนนี้เขาเป็นรุ่นพี่ว้ากความเท่ห์ไม่ต้องถามถึง ขนาดฉันเป็นน้องสาวยังมองว่าดูดีเลย
และเช่นกัน พี่ทศกัณฐ์ก็เป็นถึงเฮดว้ากของคณะนั้นด้วย ตอนนี้ระหว่างฉันกับเขามันเลยดูเอื้อมไม่ถึงเลยซักนิดเดียว
"พี่ชายแกก็ห้ามทุกอย่างเลยเนอะ เมื่อก่อนไม่เห็นจะยุ่ง" นิเนยกล่าวแล้วทำหน้าเอือมระอา
มีอีกเรื่องคือพี่สาขาบอกให้ฉันลงคัดเลือกดาวเดือนคณะแต่ฉันก็ปฏิเสธเพราะพี่ชายสั่งไว้อีกตามเคย
พี่นธีคงหวงฉันมากล่ะมั้ง แปลกเหมือนกันเพราะปกติไม่เห็นจะยุ่งกับฉันเท่าไหร่พอเข้ามามหา'ลัยเท่านั้นแหละ สั่งนั่นสั่งนี่ถามอยู่ได้เกือบทุกวี่วันว่ามีใครมาจีบมั้ย
"น้องสาวสวยไงพี่เลยหวง" เคน เพื่อร่วมคณะเดินเข้ามาแซว เขามีดีกรีเป็นถึงเดือนคณะเราด้วย หล่อ เก่งและนิสัยดีมาก
"ทำไมไม่รีบหากันละคะ! ทำไมชิลกับแบบนี้ ไม่อยากได้ป้าย ไม่เอาแล้วใช่มั้ยรุ่น!!"
จากนั้นพวกเราต้องแยกย้ายกันหาป้ายไปทุกที่ที่ฉันเดินไปวันนี้แต่ก็ไม่พบ
"หรือจะมีคนเก็บได้แล้วเอาไปให้พวกรุ่นพี่ แต่ที่ทำแบบนี้เพราะทดสอบพวกเรา" ใบเฟิร์นบ่นออกมาซึ่งมันก็คงเป็นความคิดเดียวกับฉัน
"ไงมึง วางแผนกันดิบดีสุดท้ายก็แพ้เมีย" เสียงของพี่ฮ้องเต้ดังขึ้น น้ำเสียงปนหัวเราะของเขาบ่งบอกว่ากำลังเยาะเย้ยพี่ทศกัณฑ์อยู่ตอนนี้ฉันยืนแอบอยู่ตรงมุมตึกซึ่งอยู่ห่างจากโต๊ะที่พวกเขานั่งไม่กี่เมตร ทำให้ได้ยินบทสนทนาชัดเจน"…" พี่ทศกัณฑ์เงียบกริบไม่รู้ว่าถ้าเขาไม่รู้ว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้จะเป็นแบบนี้มั้ยอาจจะคุยโม้ก็ได้ใครจะไปรู้"มึงมันไม่ได้เรื่อง เป็นพี่ว้ากจนน้องปีหนึ่งปีสองกลัวแต่มาแพ้ให้เด็กอักษรคนเดียว เหอะ" พี่คิวพูดออกมาเหมือนเสียอารมณ์เพราะเป็นคนคิดแผนทั้งที"มึงก็รอรับชะตากรรมแบบกูได้เลย" พี่ทศกัณฑ์พูดเสียงเบาหวิว จนฉันแอบสงสารจับใจ"กูไม่มีทางกลัวเมียแบบมึงแน่นอน ผู้หญิงก็แค่ลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด""มึงไม่กลัวเตยเลยเหรอ" พี่ทศกัณฐ์ถามซ้ำ"กลัวทำไม ยัยนั่นดิต้องกลัวฉันขาดฉันไปซักคนเตยคงอยู่ไม่ได้ ร้องไห้แงๆ"โอ้อวดนักนะ เดี๋ยวโดนดีแน่พี่คิว!"พี่ทศกัณฑ์!" ฉันเดินเข้าไปเงียบๆ แล้วเรียกพี่ทศกัณฑ์เสียงดัง จนพี่ๆ หันมามองกันพรึบ ส่วนพี่นธีขมวดคิ้วมองฉันอย่างไม่เข้าใจ พี่ชายทั้งคนอ่านออกแน่ๆ"ยะ…ญานิน มาได้ไง" เก่งมากคุณแฟน เสียงสั่นแบบไม่ต้องซ้อมมา"เดินมาค่ะ""น้องญาน
"…" เงียบอยู่นั่นแหละไม่คิดจะพูดอะไรเลยใช่มั้ย หรือว่าเขาไม่อยากคบฉันแล้ว แววตาของเขาที่มองเหมือนกำลังลังเลบางอย่างอยู่เลย"นินทำอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมพี่ไม่บอกถ้านินผิดก็พร้อมจะแก้ไข แต่พี่ทศกัณฑ์ไม่ให้โอกาสนินได้รับรู้เลย อึก...อยู่ๆ ก็ไม่เห็นค่ากันแบบนี้""ญานิน…" เขาเรียกชื่อฉันเบาๆ ขณะที่ฉันเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้"พี่เบื่อนินแล้วใช่มั้ย พี่ทศกัณฐ์ไม่รักนินแล้วใช่มั้ย...ฮึก""ไม่ใช่" เขาตอบแล้วค่อยๆ เอื้อมมือมากุมมือฉันพร้อมกับถอนหายใจเขาดันตัวฉันลงกับเตียงอีกรอบ ใช้นิ้วเรียวยาวลูบปัดน้ำตาออกจากพวงแก้มของฉันอย่างอ่อนโยน"ที่จริงแล้วแค่อยากจะทดสอบ แต่ตอนนี้พี่คงแพ้อีกแล้ว" เขาพูดแล้วจ้องตาฉันนิ่ง"หมายความว่ายังไง" คำพูดนั้นทำให้ดวงตาของฉันเบิกกว้างแล้วเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วชนกัน"…" เขาพ่นลมหายใจออกมาแล้วเบือนหน้าหนีเหมือนกำลังลำบากใจที่จะพูด "เพราะคิดว่าช่วงนี้เราชอบเอาแต่ใจ ก็เลยอยากดัดนิสัยนิดหน่อย จะได้หันมาง้อพี่บ้างไม่ใช่ตัวเองถูกทุกอย่าง" เขาอธิบายแบบเหนี่ยมอายนิดหน่อยนี่มันอะไรกันเนี่ย…"อย่าบอกว่าที่แกล้งยุ่งกับงานก็เพราะอยากลองดูการกระทำของนินด้วย""…" พยักหน้าเป็นคำตอบ"แล้
Tossakan talk"ไอ้เชี่ยมึงใจเย็น นิ่งไว้ๆ""ฮ่าๆ มึงท่องไว้พุทธโธๆ เดี๋ยวแม่งเสียแผนหมด"เสียงของไอ้เต้กับไอ้คิวที่เกลี้ยกล่อมให้ผมใจเย็น ทั้งที่ภาพตรงหน้าคือผู้ชายกำลังเกาะแกะแฟนผมอยู่แล้วพวกมันก็มาฉุดรั้งตัวผมที่แทบจะพุ่งตัวไปหาญานิน ขณะที่ไอ้นธีเอาแต่นั่งยิ้มน้อยๆ มองผมเหมือนดูหนังตลกตลกเชี่ยไรเดี๋ยวเมียมันเจอมั่งจะรู้สึก"ถ้ามึงเข้าไปตอนนี้น้องมันรู้แน่ว่ามึงไม่ได้ยุ่งกับโปรเจ็ค แต่มาตามดูน้องมันอะ" ไอ้คิวบอกแต่กลับยิ้มขำ "แล้วที่มึงทำมาทั้งหมดน้องก็จะคิดว่ามึงโกหก""เออ มึงต้องนั่งดูอย่างใจเย็น"ใจเย็นอะไรของมันวะ ตอนนี้เหมือนกองไฟในอกผมมันกำลังจะปะทุออกมาอยู่แล้ว"มึงจะทำเสียแผนนะเว่ย จากที่จะดัดนิสัยน้องกลายเป็นน้องได้ดัดนิสัยมึงแทน"'แผน' ที่ว่านั้นมันเริ่มจากปัญหาของผมนี่แหละเรื่องมันมีอยู่ว่าอาทิตย์ก่อนเราทะเลาะกันเรื่องญานินลืมมือถือไว้ในห้องก่อนออกไปเรียน โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ยอมรับสาย เราเลยทะเลาะกันใหญ่โตแต่สุดท้ายผมก็เป็นคนง้อญานินเพราะเรื่องมันมักจะจบแบบเดิมคือน้องมันถูกเสมอไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ คนที่เป็นฝ่ายผิดสุดท้ายแล้วต้องเป็นผมเพราะญานินจะไม่ยอมง้อผมเลย
หลายเดือนต่อมาหลังจากเรื่องวุ่นวายทั้งหมดตอนนั้นจบลง ชีวิตของฉันก็กลับมาสงบสุขและคบกับพี่ทศกัณฐ์อย่างแฮปปี้ใช่ซะที่ไหนกัน!การคบกันมันก็ต้องมีทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดาและทุกครั้งที่ทะเลาะกันนั้นพี่ทศกัณฐ์มักจะเป็นฝ่ายยอมฉันเสมอไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเพราะพี่ทศกัณฐ์รักฉันมากๆ ยังไงล่ะ!"เป็นอะไรหน้าบูดเป็นตูดหมามาเลย" เสียงของนิเนยทักขึ้นตอนที่ฉันกำลังเดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงกับเก้าอี้ข้างๆ พอใบเฟิร์นได้ยินคำพูดของนิเนยก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสนใจตอนนี้เราอยู่ปีสองกันแล้วนะ เป็นรุ่นพี่แล้วและช่วงนี้ก็เป็นช่วงรับน้องทำให้ค่อนข้างเหนื่อยกับการจัดเตรียมกิจกรรมให้น้องๆ ทำส่วนพี่ทศกัณฐ์ก็อยู่ปีสี่แล้วเขาก็วุ่นวายกับการทำโปรเจ็คหลังจากที่เพิ่งฝึกงานสามเดือนจบแล้วก็เหลือเวลาอีกแค่เทอมกว่าในรั้วมหาวิทยาลัยทำให้ช่วงนี้เราแทบจะไม่มีเวลาได้ใกล้ชิดกัน"ไม่มีอะไร" ฉันตอบนิเนยแล้วหยิบเอกสารสำหรับวิชานี้ขึ้นมาเตรียมไว้บนโต๊ะเลคเชอร์"ทะเลาะกับพี่ยักษ์เหรอ" นิเนยถามแล้วกอดอกมองฉัน"..." พยักหน้าเป็นคำตอบ"เรื่อง?""เมื่อวานฉันเข้าคอนโดก่อน เพราะเขาบอกว่าจะเลิกดึก พอถามว่าจะให้ไปนั่งทำงานด้วยมั้ยก็
เช้าวันต่อมา"ได้เรื่องมั้ยครับ"เสียงของพี่ทศกัณฐ์ดังขึ้นจากปลายเตียงเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์กับใครซักคนฉันจึงค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้นมอง"มีหลักฐานครบแล้วใช่มั้ย""ดีเลย งั้นรบกวนคุณลุงจัดการให้ผมหน่อย""น้องดีขึ้นแล้วครับ ตรวจแล้วไม่เป็นอะไร มีรอยช้ำที่โดนตีนั่นแหละ...ผมรู้แล้วน่า ว่าที่หลานสะใภ้ลุงทั้งคนจะไม่ดูแลได้ไง"นี่กำลังพูดถึงฉันอยู่ใช่มั้ย แอบฟังเองก็เขินเองแล้วนะ"ครับ ขอบคุณครับ รอชมผลงานนะแล้วเดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องทางนี้เอง" แล้วพี่ทศกัณฐ์ก็กดวางสายก่อนจะหันมามองทางฉันที่แกล้งขยับเปือกตาขึ้นมาเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน "เช้าอยู่เลยรีบตื่นทำไม""นินปวดหัวค่ะ" ฉันตอบแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง "เหมือนจะเป็นไข้""..." พี่ทศกัณฐ์ลุกขึ้นจากปลายเตียงขยับมานั่งขอบเตียงข้างฉันแล้วเอาหลังมือมาอังหน้าผากไว้ "นอนพักก่อนเดี๋ยวกินข้าวกินยา""ค่ะ" ฉันพยักหน้าทำตามคำสั่งแล้วเขาก็หายออกไปจากห้องตอนนั้นทันทีไม่นานนักก็กลับเข้ามาพร้อมกับข้าวต้ม ยาและน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว แกล้งป่วยซักเดือนดีมั้ยเนี่ยมีบุรุษพยาบาลส่วนตัวซะด้วย"เมื่อกี้คุยกับใครเหรอ" ฉันเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยเพราะนอนคิดคนเดียวก็คงไม่รู้คำตอ
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ฉันตรวจ ใส่เฝือกอ่อนที่เท้าและรับยาเสร็จก็มาแจ้งความที่สถานีตำรวจกับพี่เนย์ต่อ มีรุ่นพี่ปีสองและพวกนิเนยอยู่เป็นเพื่อนรอให้พี่ทศกัณฑ์และพี่นธีมารับ"เป็นไงบ้าง" พี่นธีถามทันทีที่มาถึงส่วนพี่ทศกัณฑ์กำลังเดินเข้ามาท่าทางเงียบครึมเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่"ให้รายละเอียดกับตำรวจไว้แล้วค่ะ พรุ่งนี้ต้องมาอีก""เอาเรื่องให้ถึงที่สุดนะเว้ย ต้องไม่ยอมมันรอบนี้ต้องเอาให้มันจมดิน!" ใบเฟิร์นพูดและกำหมัดแน่นหมับ!อยู่ๆ ร่างของฉันถูกดึงไปกอดไว้ในอ้อมแขนขณะที่เจ้าของการกระทำนั้นไม่พูดอะไรเลยซักคำ ท่ามกลางสายตาของเพื่อนและรุ่นพี่รวมไปถึง...พี่เนย์ยังดีที่ตอนนี้นิเนยมันเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันเปลี่ยนแล้วไม่อย่างนั้นคงดูตลกน่าดูหนุ่มวิศวะกอดกับหญิงสาวในชุดโบราณ"กลับเลยมั้ย" พี่ทศกัณฑ์ปล่อยฉันออกจากอ้อมแขนแต่ก็ไม่ได้เป็นอิสระซะทีเดียวเขายังโอบฉันไว้อย่างหลวมๆ"ค่ะ อยากอาบน้ำพักผ่อนแล้ว" ฉันพยักหน้าตอบรับแล้วหันไปขอบคุณพี่ๆพี่ทศกัณฐ์อุ้มฉันขึ้นออกมาจากตรงนั้นสีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีเลยไม่รู้ว่าทำไม พอมานั่งในรถเขาก็ติดเครื่องแต่ก็ไม่ยอมขับออกไป สายตาของเขาหันไปมองพี่เนย์ที่กำ