Mag-log inดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 25 “ไม่ได้หรอกแม่ ของของอุ๋ม แม่ไม่ต้องมายุ่ง อีกอย่างขายไปอุ๋มจะเอาอะไรใช้ล่ะ เพื่อนๆ ก็รู้กันว่าอุ๋มรวย ใช้แต่ของแพงๆ ถ้าไม่มีใช้แล้วกลับไปใช้ของถูกๆ อายขายขี้หน้าเพื่อนแย่ ส่วนเรื่องรถมันก็เป็นหน้าเป็นตาของอุ๋มเหมือนกันไม่เอาไปจำนำหรอก” สายใจรักและตามใจปรียารัตน์มาก เมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธนางก็ไม่กล้ารบเร้า ทั้งที่อยากพูดออกไปว่า การจำนำรถยนต์ ไม่ใช่ว่าเขาจะยึดรถไป เราสามารถใช้รถได้ตามปกติ “อุ๋มว่า ไปขอพี่อุ้มดีกว่านะ ผัวรวยขนาดนั้นมีเงินให้อยู่แล้ว ถึงผัวไม่ให้ อีแม่ผัวกับยายแก่ก็พร้อมให้ไม่ใช่เหรอแม่ เราใช้พี่อุ้มให้เป็นประโยชน์ เป็นตัวเงินตัวทองของเราก็ใช้ให้คุ้ม” “เออจริงด้วย ลืมมันไปได้ไงเนี่ย” สายใจยิ้มออกมาได้ “อุ๋มรู้มาว่า แม่ผัวมันซื้อของแพงๆ ให้ตั้งหลายอย่าง เราเอามาขายก็ยังได้ มันไม่กล้าหือหรอก แล้วก็ขอเงินมันมาด้วย เผลอๆ นะเราไม่ต้องทุกข์เรื่องโดนโกง เอาเงินกับมันไปให้พวกนั้นก็สิ้นเรื่อง”เมื่อคิดอะไรได้ ความคิดมันก็จะไหลมา สายใจยิ้มกับไอเดียวของบุตรสาว “ลูกแม่ฉลาดที่สุดเลย งั้นไปหามันกันเลยนะ” “ไปแม่”
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 247 วันต่อมา สายใจกระวนกระวายหนักมากที่ติดต่อน้ำอ้อยไม่ได้ ไม่ว่าจะทางโทรศัพท์ ไปตามที่บ้านคุณดาว บ้านที่น้ำอ้อยทำงานอยู่ แต่ไร้วี่แววทั้งเจ้านายและลูกน้อง อีกทั้งบ้านก็ปิดเงียบเชียบกดกริ่งจนนิ้วแทบหัก แต่ก็ไม่มีใครมาเปิด ราวกับไม่มีคนอยู่บ้าน สายใจไม่ได้ไปแค่ครั้งเดียว นางไปติดๆ กันสามวัน “น้าอ้อย น้าอ้อย...น้าอ้อย” การมาบ้านเจ้านายน้ำอ้อยทุกครั้ง ปรียารัตน์จะมาด้วย วันนี้เธอตะโกนเรียกลูกพี่ลูกน้องของมารดาดังลั่น “น้าอ้อยอยู่ไหม น้าอ้อย” “มันหายหัวไปไหนทั้งเจ้านายลูกน้องวะเนี่ย มาทุกวันไม่เคยเจอ วันนี้ก็ไม่เจออีก แม่ชักสงสัยแล้วนะ” สายใจพูดด้วยความหวั่นใจ แต่ก็คิดว่า เป็นญาติกันคงไม่หลอกลวง “หวั่นใจว่าเราจะโดนโกงใช่ไหมแม่” ปรียารัตน์ไม่ได้เดา แต่เธอคิดว่าเป็นเช่นนี้จริง “อุ๋มคิดไว้ตั้งแต่แม่ติดต่อน้าอ้อยไม่ได้แล้ว มันดูแปลกๆ คนเรานะแม่ ติดต่อไม่ได้สามครั้งก็ยังพอเข้าใจว่างานอาจยุ่ง จนไม่มีเวลาติดต่อกลับ แต่นี่แม่โทรหาน้าอ้อยยิกๆ ไม่เคยสักครั้งที่น้าอ้อยจะรับหรือโทรกลับ อีกใจก็ยังไม่ปักใจคิดว่าน้าอ้อยจะโกงเพราะเป็นญาติกัน
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 23 “ค่ะ อุ้มจะรอค่ะ” ปรียาพรยิ้ม นัยน์ตาประกายสดใส “พี่ว่า เรากลับที่พักกันดีกว่านะ เรื่องซื้อของกลับกรุงเทพค่อยซื้อก็ได้ ตอนนี้ตัวพี่สั่นไปหมดแล้ว อยากทำลูกใจจะขาด” คนพูดไม่ปิดกั้นความปรารถนาสักนิด ส่งสายตาหวานฉ่ำ ใบหน้ากรุ่มกริ่ม “ไปครับ กลับที่พักกันนะ” ปรียาพรจะพูดอะไรได้ นอกจากทำตามที่ยุรนันท์ต้องการ หมุนตัวเดินออกจากห้างสรรพสินค้า ไปนั่งรถรับจ้างเพื่อกลับวิลล่าหรู และเริ่มลงมือผลิตทายาทคนแรกให้ตระกูลฉัตรเกษมศักดิ์ วันต่อมา การเที่ยวเต็มรูปแบบเกิดขึ้นในวันที่สาม เมื่อวานนี้ยุรนันท์กับปรียาพรต่างดื่มด่ำน้ำผึ้งพระจันทร์กันอย่างเต็มที่ ยุรนันท์เป็นหนุ่มบ้าพลัง หิวโหยปรียาพรตลอดเวลา กินเท่าไหร่ไม่รู้จักอิ่ม ปรียาพรน่ารักเหลือหลาย ตามใจเขาทุกอย่าง ทุกท่วงท่า ไม่ว่าจะกี่รอบเธอก็พร้อมทอดกายให้เขาเชยชม ต่างฝ่ายต่างมอบความสุขให้กันและกัน ทริปเที่ยววันนี้คือดำน้ำดูความสวยงามใต้ท้องทะเลและชื่นชมธรรมชาติอันงดงามของเกาะพีพี อ่าวมาหยาและเกาะไข่ ด้วยเรือยอร์ชสุดหรูแบบส่วนตัว ขณะล่องเรือยุรนันท์กับปรียาพรนั่งอยู่
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 22 “กูไม่คิดเลยว่า ครอบครัวนี้จะโลภมากขนาดนี้ ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ” พันลภส่ายหน้าระอาเต็มที่ “เมื่อไหร่อุ้มจะหลุดพ้นจากครอบครัวนี้แบบถาวรเสียที กูกลัวว่าความโลภ ความไม่รู้จักพอของสามแม่ลูกจะทำให้อุ้มเดือดร้อน” “ลองมาทำอุ้มสิ กูไม่ปล่อยไว้แน่” ยุรนันท์พร้อมเป็นพระเอกขี่ม้าขาว “กูจะถอนลากถอนโคน เอาให้เจ็บเลยคอยดู” พันลภยิ้มกับคำพูดแน่วแน่ของยุรนันท์ เรื่องปรียาพรคงจบลงด้วยดี คงไม่มีใครกล้าทำร้ายเธอได้อีก เพราะมียุรนันท์คอยกางปีกปกป้อง แม้แต่ครอครัวจอมปลอมของเธอก็ตาม เมื่อพูดคุยกันจบ ทั้งสี่ได้นั่งดื่ม นั่งคุยกันเรื่องต่างๆ ต่ออีกราวหนึ่งชั่วโมง ยุรนันท์จึงกลับพูลวิลล่าที่ตนพัก ล้มตัวลงนอนข้างปรียาพร สวมกอดเธอไว้แล้วนอนหลับด้วยใจเป็นสุข การนอนกอดใครสักคนเวลานอน มันดีอย่างนี้นี่เอง...เมื่อนึกถึงภรรยาร่างกายหอม ยุรนันท์วางถ้วยกาแฟลงบนจานรอง ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในห้องพัก ตรงดิ่งไปยังห้องนอน เปิดประตูห้องอย่างเบามือ มองปรียาพรที่นอนหลับใหลบนเตียงด้วยรอยยิ้ม ทอดกายนอนข้างร่างสาว ตะแคงกายกอดเมียสาว“ตื่นได้แล้วแมวข
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 21 “ใช่ คือแผนที่คิดอย่างเป็นขบวนการ” พันลภตอบทันที “แม่ใหญ่ถามกูเรื่องอุ้มว่าอุ้มขายตัวจริงไหม กูก็ตอบไปตามความจริง แม่ใหญ่สงสารอุ้มมาก และเห็นว่ามึงรังเกียจอุ้มหนักหนา แม่ใหญ่เลยไปคุยกับคุณยายนวลกับแม่ของมึงเรื่องอุ้ม แม่กับยายมึงจิตใจดีมาก สงสารอุ้ม ยายมึงเลยอยากแก้เผ็ดมึงไง ประมาณว่าเกลียดอย่างไหนก็ได้อย่างนั้น แผนการจับคู่ก็เลยเริ่มขึ้น กูมอมเหล้ามึง ในขณะที่แม่กูกับแม่มึงวางยาอุ้ม พอไม่ได้สติทั้งคู่ แม่มึงก็จับมึงกับอุ้มแก้ผ้า สร้างสถานการณ์ว่ามึงสองคนมีอะไรกัน พอตอนเช้ากูก็แสร้งไปตามน้าสาย น้าเป้งกับอุ๋มดูเหตุการณ์ เพื่อให้ทั้งสามคนกระตุ้นให้มึงรับผิดชอบ โดยมีคุณยายนวลคอยบังคับมึงอีกที แค่นี้ก็เรียบร้อย” ยุรนันท์ยิ้มและส่ายหน้ากับความจริงทั้งหมด “หมายความว่าทุกคนรู้เรื่องนี้ ยกเว้นกู” “ก็เพราะใจมึงบอดไงล่ะ เห็นเพชรเป็นกรวด แสดงท่าทางรังเกียจอุ้มมากเกินไป ทำอย่างกับว่ามึงไม่เคยเที่ยวคุณโสอย่างนั้นแหละ” พันลภพูดไปยังนึกหมั่นไส้ยุรนันท์ “แล้วถ้าวันนั้นกูไม่ยอมแต่งงานกับอุ้มล่ะ มึงทำไง” “ก็ไม่เห็นยาก ค
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 20พูลวิลล่าที่ยุรนันท์กับปรียาพรพักอยู่ชั้นบนสุด รับลมทะเลได้เต็มที่ มองวิวทิวทัศน์ได้กว้าง รับแดดยามเช้าถึงช่วงสายได้แบบเต็มๆ นักท่องเที่ยวต่างชาติจึงมานอนอาบแดดยามเช้าตรงระเบียงวิลล่ากันเกือบทุกห้อง ยุรนันท์ตื่นแต่เช้า เขากำลังนั่งจิบกาแฟมองดูท้องทะเลสีฟ้าครามไล่ระดับเขียวอ่อนและเขียวมรกต เป็นธรรมชาติที่ยิ่งมองยิ่งน่าหลงใหล เหมือนกับความรู้สึกเขาเวลานี้ที่กำลังถูกมนต์ต้องใจ มนต์เสน่ห์อันเย้ายวนและหอมหวานจากปรียาพร ภรรยาที่เขามักสาดคำพูดเจ็บแสบ ดูหมิ่นเหยียดหยาม แสดงความไม่ชอบ ไม่พอใจออกมาโดยไม่มีอั้น ความรู้สึกเวลานี้ไปคนละทาง เมื่อคืนนี้ยุรนันท์ตกใจหลายเรื่อง เรื่องแรกคือความบริสุทธิ์ของปรียาพร ที่ไม่คิดว่าตนได้ครอบครอง ทลายความเกลียดชังลงไปจนสิ้น ณ ตอนนั้นเขาไม่รู้เหตุผลใดๆ และไม่มีเวลามากพอคิดอ่าน บรรเลงเพลงรักเพลงสวาทที่นำพาความสุขสู่หัวใจเขาอย่างล้นเหลือ มากกว่าครั้งใดๆ ก็ว่าได้ ค้นพบกับคำพูดที่ว่า สุขทั้งกายและใจ ถ้าไม่ติดว่าปรียาพรอ่อนเพลียมาก เขาคงเบิ้ลรอบสอง ช่วงที่ปรียาพรนอนหลับ ยุรนันท์โทรศัพท์หาพันลภ คนที่ให้คำตอบค้าง







