LOGINดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 23 “ค่ะ อุ้มจะรอค่ะ” ปรียาพรยิ้ม นัยน์ตาประกายสดใส “พี่ว่า เรากลับที่พักกันดีกว่านะ เรื่องซื้อของกลับกรุงเทพค่อยซื้อก็ได้ ตอนนี้ตัวพี่สั่นไปหมดแล้ว อยากทำลูกใจจะขาด” คนพูดไม่ปิดกั้นความปรารถนาสักนิด ส่งสายตาหวานฉ่ำ ใบหน้ากรุ่มกริ่ม “ไปครับ กลับที่พักกันนะ” ปรียาพรจะพูดอะไรได้ นอกจากทำตามที่ยุรนันท์ต้องการ หมุนตัวเดินออกจากห้างสรรพสินค้า ไปนั่งรถรับจ้างเพื่อกลับวิลล่าหรู และเริ่มลงมือผลิตทายาทคนแรกให้ตระกูลฉัตรเกษมศักดิ์ วันต่อมา การเที่ยวเต็มรูปแบบเกิดขึ้นในวันที่สาม เมื่อวานนี้ยุรนันท์กับปรียาพรต่างดื่มด่ำน้ำผึ้งพระจันทร์กันอย่างเต็มที่ ยุรนันท์เป็นหนุ่มบ้าพลัง หิวโหยปรียาพรตลอดเวลา กินเท่าไหร่ไม่รู้จักอิ่ม ปรียาพรน่ารักเหลือหลาย ตามใจเขาทุกอย่าง ทุกท่วงท่า ไม่ว่าจะกี่รอบเธอก็พร้อมทอดกายให้เขาเชยชม ต่างฝ่ายต่างมอบความสุขให้กันและกัน ทริปเที่ยววันนี้คือดำน้ำดูความสวยงามใต้ท้องทะเลและชื่นชมธรรมชาติอันงดงามของเกาะพีพี อ่าวมาหยาและเกาะไข่ ด้วยเรือยอร์ชสุดหรูแบบส่วนตัว ขณะล่องเรือยุรนันท์กับปรียาพรนั่งอยู่
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 22 “กูไม่คิดเลยว่า ครอบครัวนี้จะโลภมากขนาดนี้ ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ” พันลภส่ายหน้าระอาเต็มที่ “เมื่อไหร่อุ้มจะหลุดพ้นจากครอบครัวนี้แบบถาวรเสียที กูกลัวว่าความโลภ ความไม่รู้จักพอของสามแม่ลูกจะทำให้อุ้มเดือดร้อน” “ลองมาทำอุ้มสิ กูไม่ปล่อยไว้แน่” ยุรนันท์พร้อมเป็นพระเอกขี่ม้าขาว “กูจะถอนลากถอนโคน เอาให้เจ็บเลยคอยดู” พันลภยิ้มกับคำพูดแน่วแน่ของยุรนันท์ เรื่องปรียาพรคงจบลงด้วยดี คงไม่มีใครกล้าทำร้ายเธอได้อีก เพราะมียุรนันท์คอยกางปีกปกป้อง แม้แต่ครอครัวจอมปลอมของเธอก็ตาม เมื่อพูดคุยกันจบ ทั้งสี่ได้นั่งดื่ม นั่งคุยกันเรื่องต่างๆ ต่ออีกราวหนึ่งชั่วโมง ยุรนันท์จึงกลับพูลวิลล่าที่ตนพัก ล้มตัวลงนอนข้างปรียาพร สวมกอดเธอไว้แล้วนอนหลับด้วยใจเป็นสุข การนอนกอดใครสักคนเวลานอน มันดีอย่างนี้นี่เอง...เมื่อนึกถึงภรรยาร่างกายหอม ยุรนันท์วางถ้วยกาแฟลงบนจานรอง ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในห้องพัก ตรงดิ่งไปยังห้องนอน เปิดประตูห้องอย่างเบามือ มองปรียาพรที่นอนหลับใหลบนเตียงด้วยรอยยิ้ม ทอดกายนอนข้างร่างสาว ตะแคงกายกอดเมียสาว“ตื่นได้แล้วแมวข
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 21 “ใช่ คือแผนที่คิดอย่างเป็นขบวนการ” พันลภตอบทันที “แม่ใหญ่ถามกูเรื่องอุ้มว่าอุ้มขายตัวจริงไหม กูก็ตอบไปตามความจริง แม่ใหญ่สงสารอุ้มมาก และเห็นว่ามึงรังเกียจอุ้มหนักหนา แม่ใหญ่เลยไปคุยกับคุณยายนวลกับแม่ของมึงเรื่องอุ้ม แม่กับยายมึงจิตใจดีมาก สงสารอุ้ม ยายมึงเลยอยากแก้เผ็ดมึงไง ประมาณว่าเกลียดอย่างไหนก็ได้อย่างนั้น แผนการจับคู่ก็เลยเริ่มขึ้น กูมอมเหล้ามึง ในขณะที่แม่กูกับแม่มึงวางยาอุ้ม พอไม่ได้สติทั้งคู่ แม่มึงก็จับมึงกับอุ้มแก้ผ้า สร้างสถานการณ์ว่ามึงสองคนมีอะไรกัน พอตอนเช้ากูก็แสร้งไปตามน้าสาย น้าเป้งกับอุ๋มดูเหตุการณ์ เพื่อให้ทั้งสามคนกระตุ้นให้มึงรับผิดชอบ โดยมีคุณยายนวลคอยบังคับมึงอีกที แค่นี้ก็เรียบร้อย” ยุรนันท์ยิ้มและส่ายหน้ากับความจริงทั้งหมด “หมายความว่าทุกคนรู้เรื่องนี้ ยกเว้นกู” “ก็เพราะใจมึงบอดไงล่ะ เห็นเพชรเป็นกรวด แสดงท่าทางรังเกียจอุ้มมากเกินไป ทำอย่างกับว่ามึงไม่เคยเที่ยวคุณโสอย่างนั้นแหละ” พันลภพูดไปยังนึกหมั่นไส้ยุรนันท์ “แล้วถ้าวันนั้นกูไม่ยอมแต่งงานกับอุ้มล่ะ มึงทำไง” “ก็ไม่เห็นยาก ค
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 20พูลวิลล่าที่ยุรนันท์กับปรียาพรพักอยู่ชั้นบนสุด รับลมทะเลได้เต็มที่ มองวิวทิวทัศน์ได้กว้าง รับแดดยามเช้าถึงช่วงสายได้แบบเต็มๆ นักท่องเที่ยวต่างชาติจึงมานอนอาบแดดยามเช้าตรงระเบียงวิลล่ากันเกือบทุกห้อง ยุรนันท์ตื่นแต่เช้า เขากำลังนั่งจิบกาแฟมองดูท้องทะเลสีฟ้าครามไล่ระดับเขียวอ่อนและเขียวมรกต เป็นธรรมชาติที่ยิ่งมองยิ่งน่าหลงใหล เหมือนกับความรู้สึกเขาเวลานี้ที่กำลังถูกมนต์ต้องใจ มนต์เสน่ห์อันเย้ายวนและหอมหวานจากปรียาพร ภรรยาที่เขามักสาดคำพูดเจ็บแสบ ดูหมิ่นเหยียดหยาม แสดงความไม่ชอบ ไม่พอใจออกมาโดยไม่มีอั้น ความรู้สึกเวลานี้ไปคนละทาง เมื่อคืนนี้ยุรนันท์ตกใจหลายเรื่อง เรื่องแรกคือความบริสุทธิ์ของปรียาพร ที่ไม่คิดว่าตนได้ครอบครอง ทลายความเกลียดชังลงไปจนสิ้น ณ ตอนนั้นเขาไม่รู้เหตุผลใดๆ และไม่มีเวลามากพอคิดอ่าน บรรเลงเพลงรักเพลงสวาทที่นำพาความสุขสู่หัวใจเขาอย่างล้นเหลือ มากกว่าครั้งใดๆ ก็ว่าได้ ค้นพบกับคำพูดที่ว่า สุขทั้งกายและใจ ถ้าไม่ติดว่าปรียาพรอ่อนเพลียมาก เขาคงเบิ้ลรอบสอง ช่วงที่ปรียาพรนอนหลับ ยุรนันท์โทรศัพท์หาพันลภ คนที่ให้คำตอบค้าง
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 19“คุณเข้าใจผะ...” ชายผ้าพันคอที่พันรอบคอปรียาพรถูกนำมายัดใส่ปากเธอ กลั้นเสียงพูด เสียงร้องขิความเมตตา เสื้อเชิ้ตพอดีตัวเธอถูกฉีกกระชาก สาบเสื้อแยกออกจากกัน กระดุมกระเด็นไปคนละทิศละทาง เขาไม่หยุดเพียงแค่นี้ เสื้อในสีหวานแบบตะขอหนาถูกกระชากทีเดียวมันก็คลายออกจากกัน เผยให้เห็นดอกอุบลคู่งามเต็มสองตา ความสวยงามตรงหน้าไม่ได้ทำให้ความแค้น ความโกรธจางไป แต่ก็ยอมรับว่า ความปรารถนาคุกรุ่น ความรู้สึกยุรนันท์ย้อนแย้งสิ้นดีปรียาพรฉวยจังหวะที่ยุรนันท์คลายมือขากข้อมือตน เพื่อจัดการถอดกางเกงเธอ หญิงสาวออกแรงผลักคนไม่ทันตั้งตัวจนล้มไปนอนบนที่นอน ก่อนดีดตัวลุกขึ้นหมายจะวิ่งไปประตูห้อง...ประตูแห่งอิสรภาพ“คิดหรือว่าจะหนีฉันได้...ไม่มีทาง” ยุรนันท์คว้าตัวเธอไว้ได้ รั้งเธอมานอนบนที่นอนตามเดิม“อือๆ” ความที่ปรียาพรยังไม่ดึงชายผ้าพันคอออกจากปาก เธอได้แต่ส่งเสียงร้อง มือผลักไสร่างหนาไม่หยุด ยุรนันท์ถอดเข็มขัดตัวเองด้วยมือเพียงข้างเดียว เพราะอีกข้างรวบข้อมือเล็กไว้ จากนั้นก็นำเข็มขัดไปมัดข้อมือสาวแทนมือใหญ่“คราวนี้เธอกระอักความสุขจนอ้วกแน่”ปรียาพรส่ายหน้ารัว ดวงตาเบิกโพรงด้วยความตก
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 18ปรียาพรคิดว่าทางดีที่สุด ทว่ายุรนันท์ไม่คิดเช่นนั้น เขาคิดว่าเธอมีเป้าหมายใหม่ ถึงได้พูดขอหย่า กำแพงแห่งความโกรธที่ว่าสูงแล้ว ตอนนี้สูงมากขึ้นหลายเท่า ใบหน้าเขาแดงก่ำ ดวงตาลุกโชนด้วยแรงแห่งโทสะ มองปรียาพรอย่างดุดัน ก้าวเดินมาหาภรรยาด้วยท่าทางคุกคาม“เธอกับครอบครัวตั้งใจเข้ามากอบโกยเงินทองจากฉัน จัดฉากเรื่องคืนนั้น ทั้งที่เธอก็รู้เต็มอกว่าเราไม่มีอะไรกัน แต่เธอก็ไม่พูดแย้ง พ่อกับแม่เธอก็เอาแต่พูดว่าฉันต้องรับผิดชอบ ทั้งที่รู้เต็มอกว่า ผู้หญิงเน่าๆ อย่างเธอไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ นอนด้วยครั้งสองครั้งคงไม่สึกหรอเพราะผ่านงานมาโชกโชน ซึ่งเธอก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วจะมาพูดว่าฉันดูถูกเธอได้ยังไงห๊า” ยุรนันท์ตะเบ็งเสียงจนเธอตกใจ “ถ้าฉันไม่ดี เราก็เลิกกัน หย่ากันไปเลย” ปรียาพรคิดหาหนทางไม่ออกนอกจากวิธีนี้ เขาจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับภรรยาที่คิดว่าเป็นอดีตโสเภณี เธอเองก็จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดซ้ำซาก “หย่าเหรอ” เขาทวนคำเสียงเย็น “ฉันหย่าแน่ เรื่องอื่นฉันพอยอมรับได้ แต่เรื่องสวมเขานี่ไม่ไหว แต่ก่อนหย่าฉันอยากลองสักครั้ง อยากรู้ว่าทำไมมีแต่ผู้ชายอยากดมดอกไม้เน







